Recenzja gry Injustice 2 – kiedy bijatyka spotyka RPG

Dużo dynamiki

Proporcje między debiutantami a weteranami rozłożono po równo.

W rezultacie wszystkich wprowadzonych zmian pojedynki stały się dużo bardziej dynamiczne i mniej losowe. Doświadczony gracz wywinie się z przeważającej liczby niebezpiecznych sytuacji stosunkowo szybko, a kontrolowanie poziomu paska ma teraz jeszcze większe znaczenie niż wcześniej.

Produkcja ta powinna również trafić do mniej doświadczonych miłośników gatunku – do wykonywania specjalnych ruchów czy kombosów nie jest wymagana aż taka precyzja jak chociażby w konkurencyjnym Street Fighterze V, a walki potrafią wyglądać całkiem efektownie także w przypadku pojedynkowania się dwóch początkujących graczy. Tytuł oferuje też solidny samouczek, przystępnie tłumaczący zarówno podstawowe, jak i zaawansowane mechanizmy rozgrywki, dzięki czemu pełną teorię dotyczącą starć można opanować gładko i szybko.

Wszystko to sprawia, że gra dobrze balansuje pomiędzy przystępnością a kompleksowością, pod tym względem dorównując świetnemu Mortal Kombat z 2011 roku. Przede wszystkim jednak pojedynki, bawią i sprawiają satysfakcję bardziej niż poprzednio, tak po prostu i zwyczajnie – i to niezależnie od tego, czy walczymy ze sterowanymi przez sztuczną inteligencję komputerowymi przeciwnikami, czy z siedzącym obok graczem, czy też w sieci. Jedyne, do czego można się przyczepić, to brak opcji przewijania krótkich filmików aktywowanych przy najpotężniejszych atakach – początkowo robią świetne wrażenie, ale oglądając je nasty raz, chciałoby się oszczędzić tych kilkanaście sekund.

Przed każdym pojedynkiem postacie odbywają spersonalizowaną rozmowę.

Nowi bogowie

Nie licząc zmieniających tylko wygląd, nazwę i linie dialogowe wojownika skórek, w Injustice 2 da się powalczyć dwudziestoma ośmioma postaciami. Do tego dojdą bohaterowie możliwi do zakupienia, z czego jednego, Darkseida, już teraz dostali ci, którzy zdecydowali się na złożenie zamówień przedpremierowych. Dużą część obsady stanowią debiutanci w serii, co oznacza, że z kilkoma twarzami trzeba było się pożegnać. Nie powrócił w zasadzie nikt z DLC do „jedynki”, powodów do radości nie mają też fani Deathstroke’a, Hawkgirl, Killer Frost czy Shazama. Mnie spośród nieobecnych brakowało tylko pierwszego z wymienionych, ale upodobania są różne i część graczy mogła potracić swoich ulubieńców.

Na szczęście najważniejsi bohaterowie (i złoczyńcy) są obecni. Pierwsze skrzypce grają oczywiście Batman i Superman, wokół konfliktu których kręci się fabuła całej serii. Nie zabrakło też takich ikon jak Wonder Woman, Flash, Green Arrow czy Green Lantern. Jeśli chodzi o złoczyńców, to znowu spotykamy m.in. Catwoman, Jokera, Bane’a czy (zreformowaną) Harley Quinn. W sumie połową podstawowej obsady mogliśmy bawić się już wcześniej, choć każda postać doczekała się szeregu większych bądź mniejszych poprawek i zmian.

Starcia to sposób na zadanie potężnych obrażeń albo zregenerowanie sił.

Lista debiutantów powinna najbardziej zadowolić miłośników serialowego uniwersum DC, gdyż część nowych twarzy to bohaterowie, którzy w ostatnim czasie zyskali większą rozpoznawalność właśnie dzięki telewizji. Wśród nich mamy więc znacznie zwinniejszą od swego kuzyna Supergirl, skupiającą się przede wszystkim na walce w zwarciu Black Canary i zamrażającego wrogów Captain Colda. Oprócz gwiazd z „Arrowverse” pojawili się też tacy ikoniczni złoczyńcy jak Deadshot, Poison Ivy i Scarecrow, a nawet kilku znacznie mniej znanych komiksowych metaludzi – inteligentny goryl Grodd, zwierzęca Cheetah czy choćby Czerwona Latarnia Atrocitus.

Dobór postaci wydaje się ciekawy i odważniejszy niż w pierwszym Injustice – podczas gdy tam stawiano na poważniejszych i bardziej mrocznych wojowników, tutaj w pełni zaakceptowano komiksowość całego przedsięwzięcia. Dzięki temu możemy toczyć starcia np. między przerośniętym gorylem a wyrwanym wprost ze złotej ery komiksu Doktorem Fate’em. Osobiście szczególnie upodobałem sobie granie Supergirl i Black Canary, które dołączyły do mojego etatowego Batmana, ale każdy powinien z łatwością znaleźć tu coś dla siebie.

Wbrew pozorom granie Supergirl mocno różni się od sterowania jej kuzynem.

Co najważniejsze, mimo dość różnorodnego wachlarza umiejętności poszczególnych metaludzi, całość sprawia wrażenie porządnie zrównoważonej. Już teraz balans wypada nieźle i chociażby w trybie online nie odnotowałem ewidentnej dominacji jednego wojownika nad pozostałymi, co bardzo dobrze rokuje na przyszłość – ewentualne dysproporcje odkryte później powinny być łatane szybko i skutecznie, gdyż raczej nie będzie ich wiele.

Multiwersum to zakamuflowane Żywe Wieże z Mortal Kombat X.

Boski sprzęt

Najważniejszą nowinką w mechanice rozgrywki wprowadzoną w Injustice 2 jest zbieractwo sprzętu rodem z serii Diablo czy innych produkcji typu hack’n’slash albo gier RPG. Za staczane walki nagradzani jesteśmy losowymi elementami ubioru, które oprócz kwestii wizualnych wpływają też na statystyki danego wojownika. Za bardziej istotne osiągnięcia, jak kończenie drabinek czy zdobywanie poziomów doświadczenia profilu i/lub postaci, dostajemy różnego rodzaju skrzynki, w których także znajdują się elementy strojów. Czasem wypada z nich też dodatkowa umiejętność bądź schemat kolorystyczny.

Statystyki nie mają znaczenia w trybach rankingowych i turniejowych, ale działają w zasadzie wszędzie indziej, mogąc znacząco ułatwić lub utrudnić starcia, zależnie od różnicy między charakterystykami naszymi i przeciwnika. Każdy ciuch otrzymuje się losowo, więc – ze względu na liczbę dostępnych postaci – szanse na trafienie czegoś akurat dla naszego ulubieńca wynoszą niewiele więcej niż jeden do trzydziestu. Czyni to dobieranie ekwipunku zabawą na naprawdę wiele godzin – nawet pomimo tego, że walutę, za którą kupujemy nowe skrzynki, zdobywa się całkiem łatwo.

Osobiście nie przepadam za kolekcjonowaniem coraz wyższych „cyferek” przez moją postać, więc i w Injustice 2 szczególnego wrażenia to na mnie nie zrobiło – zwłaszcza że rozwój odbywa się tutaj bardzo powoli. Ale jest to mechanika całkowicie nieinwazyjna i można ją przez większość czasu ignorować, wciąż ciesząc się grą, by dopiero po zebraniu naprawdę poważnej liczby elementów wyposażenia zajrzeć do edycji wyglądu i ewentualnie skomponować sobie nowy strój, aby nadgonić trochę parametry. Albo wręcz przeciwnie, poświęcać godziny na przebieranki i decydowanie, czy preferujemy +40 do siły, czy +35 do życia. Stąd mechanikę tę, mimo że do mnie samego nie trafia, w takiej formie i tak zaliczam jak najbardziej na plus.

Tryb fabularny ponownie skupia się przede wszystkim na tych dwóch panach.

Bogowie z kosmosu

Injustice 2 ponownie oferuje całkiem rozbudowane tryby rozgrywki dla samotnego gracza, wśród których danie główne stanowi kilkugodzinna kampania fabularna. Tym razem pojedynki związane z opowieścią nie są przetykane sekwencjami QTE ani prostymi minigrami, dostaliśmy za to nieliniowość – w niektórych starciach mamy szansę wybrać, kim chcemy zagrać, a całość może zakończyć się na dwa różne sposoby. Przyjemne urozmaicenie.

Fabuły Gods Among Us nie wspominam najlepiej – świetny pomysł pogrzebano pod toną uproszczeń, absurdów i groteskowego przerysowania charakterów postaci. Stąd moje oczekiwania w tym aspekcie były – delikatnie mówiąc – niewysokie... i zostałem pozytywnie zaskoczony. Opowieść w „dwójce” to wciąż może nie scenariuszowa ekstraklasa, ale tym razem całość nie jest tak chaotyczna, najważniejszym postaciom nadano głębię, a momentami nie bano się poświęcić kilku minut na dłuższą scenkę przerywnikową tłumaczącą, co dokładnie się dzieje.

Podobnie jak w pierwszym Injustice każda postać dysponuje ekstremalnie przesadzonym atakiem specjalnym.

Rzecz ma miejsce pięć lat po upadku reżimu Supermana. Stopniowo odbudowywany świat staje przed nowym, tym razem zewnętrznym zagrożeniem, które zmusza dawnych wrogów do tymczasowego sojuszu. Pierwsze skrzypce oprócz Batmana i Supermana gra także Supergirl, która jako stosunkowo młoda mieszkanka Ziemi nie orientuje się w pełni w sytuacji i ma wątpliwości, po której stronie stanąć. Ponadto swoje pięć minut otrzymuje też większość pozostałej obsady – szczególnie zadowoleni będą fani Flasha oraz Green Lanterna, którym trafiły się sceny robiące duże wrażenie.

Dość sztampowy motyw zjednoczenia w obliczu wspólnego wroga na szczęście potraktowano z wyczuciem. Obie strony nie zapominają nagle o dziesięciu latach wzajemnego zwalczania się i praktycznie cały czas wyczuwalne jest napięcie między dawnymi wrogami, co nie może się dobrze skończyć.

Wśród postaci najwięcej zyskał Superman – przestał być już groteskowym tyranem marzącym o podboju, stając się po prostu człowiekiem, którego idealizm złamała osobista tragedia i związane z nią wyrzuty sumienia. Znacznie lepiej niż w „jedynce” nakreślono też chociażby charaktery Harley Quinn czy Hala Jordana. Cztery godziny spędzone z trybem fabularnym Injustice 2 to dobra zabawa – tym lepsza, im większym jest się fanem komiksów DC. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że to jak dotąd najbardziej udana historyjka zaserwowana przez NetherRealm Studios.

Hal Jordan tym razem stoi po właściwej stronie barykady.

Bogowie z multiwersum

Niestety, tym razem ekipa dowodzona przez Eda Boona nie pokusiła się o zaimplementowanie trybu Star Labs, pełnego często bardzo zwariowanych misji. Zamiast tego otrzymaliśmy tzw. multiwersum, które przypomina poddane liftingowi wizualnemu Żywe Wieże znane z Mortal Kombat X. Wchodząc w ten tryb, uzyskujemy ograniczony czasowo dostęp do szeregu odmiennych walk z różnymi modyfikatorami i poziomami trudności.

Czasem nie wolno korzystać z superataków albo skakać, czasem wróg jest znacznie potężniejszy niż my. Jak nam się poszczęści, może się też trafić okazja do wypróbowania postaci z DLC – mnie na przykład udało się sprawdzić Darkseida w wyzwaniu dostępnym przez kilka dni. Tutaj schowały się też klasyczne drabinki oraz tryby przetrwania. Regularne wymienianie zadań z jednej strony sprawia, że samotni gracze zawsze mają co robić, z drugiej jednak, nie są to aż tak ciekawe wyzwania jak te z trybu Star Labs – i multiwersum nudzi się szybciej. Same modyfikatory starć to trochę mało.

W trybach sieciowych nie kombinowano wcale – mamy Władcę Igrzysk (czyli King of the Hill) oraz różne opcje standardowych meczów. Kod sieciowy jest solidny – mimo że dysponuję dość wolnym jak na dzisiejsze standardy łączem, większość z kilkudziesięciu stoczonych dotąd przeze mnie pojedynków odbyła się bez najmniejszych problemów, tylko jeden raz lagi znacząco utrudniały zabawę. Możliwe jest też dołączenie do gildii, która przede wszystkim stwarza dodatkowe okazje do zbierania skrzynek ze sprzętem poprzez wykonywanie określonych zadań.

Goryl Grodd to najlepszy dowód na to, że drugie Injustice bez kompleksów akceptuje swój komiksowy rodowód.

Olśniewający bogowie

Pod względem wizualnym produkcja prezentuje poziom, do jakiego NetherRealm zdążyło nas już przyzwyczaić – wygląda naprawdę dobrze. Postacie i areny pełne są szczegółów, a walki toczą się płynnie. Gra jest też bardziej kolorowa od swojej utrzymanej w przyciemnionej stylistyce poprzedniczki, co współgra ze wspomnianym już przeze mnie bardziej komiksowym doborem bohaterów.

Cieszy też, że twarze postaci kobiecych, dawna pięta achillesowa tego dewelopera, nie wyglądają już tak odpychająco jak w Gods Among Us – wprawdzie w niektórych przypadkach wciąż jest jeszcze z nimi coś nie tak, ale widać tu kolejny z kroków w dobrym kierunku i dotarliśmy już do etapu, gdy element ten prezentuje akceptowalny poziom.

Zmieniać i kolekcjonować możemy zarówno elementy stroju, jak i schematy kolorystyczne.

Choć spodziewałem się, że Injustice 2 będzie udaną bijatyką, nie sądziłem, że okaże się ono aż tak dobre. Twórcy Mortal Kombat raz jeszcze pokazali, że doskonale czują ten gatunek, z jednej strony z sukcesem dopracowując podstawowe mechanizmy i eliminując wady poprzedniej odsłony cyklu, z drugiej zaś eksperymentując z nowymi pomysłami i próbując nadać serii nowy kierunek – co może niekoniecznie okazało się zapowiadaną rewolucją, ale też nie popsuło zabawy. Krótko mówiąc, jest to pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika obijania sobie nawzajem buziek.