Downtown Run - recenzja gry

Jednocześnie im lepszym samochodem się ścigamy, tym wyższa staje się sztuczna inteligencja komputerowych oponentów. Daje się niestety zauważyć, że owa inteligencja komputerowych oponentów opiera się o technologię jazdy po sznurku: praktycznie każde okrążenia samochody wykonują jota w jotę w ten sam sposób. Ponadto, jeśli sami ulegniemy wypadkowi i zatrzymamy się, to przeciwnicy zwolnią i nie odstawią nas na tyle, żebyśmy nie byli w stanie ich dogonić. W ten sposób producenci dali graczom szansę wygrania wyścigu, nawet jeśli na kilkanaście sekund zatrzymaliśmy się w miejscu. Jak widać do realizmu tu daleko, ale w Downtown Run chodzi o walkę z przeciwnikami, a nie o wierne odzwierciedlenie realiów wyścigów na ulicach miast.

Wracając jeszcze do „punktów prestiżu” należy dodać, że można je zdobywać na różne sposoby. Jeśli przeciwnik wjedzie w naszą pułapkę (użycie power upa na przykład w postaci kolczatki), to otrzymamy 800 punktów, o dziwo ta liczba za każdym razem jest stała (niezależnie od poziomu trudności). Możemy też zdobywać punkty wykonując akrobacje naszym samochodem. Jest to bardzo trudne i właściwie w większości przypadków polega na fuksie, ale gracze szybko nauczą się kontrolować turlający się samochód tak, aby nabić sobie nawet kilka tysięcy dodatkowych punktów! Ale oprócz ich zdobywania, możemy też je utracić. Jeśli będziemy zachowywać się nieprzepisowo – na przykład powodować niebezpieczne kolizje oponentów, albo wjedziemy w pułapki przeciwników - wówczas punkty zostaną odjęte od naszej puli. Jest to o tyle kłopotliwe, że jeśli pula spadnie poniżej ilości punktów wymaganej do prowadzenia aktualnego modelu samochodu, następny rajd zaczniemy ze słabszym wozem.

Samochody są co prawda na licencji, ale do tych z prawdziwego świata bardzo im daleko. Graficznie nie wyglądają najlepiej, ale przecież nie widokiem, a modelem jazdy cieszyć się należy w grach wyścigowych. Panowanie nad pojazdem w Downtown Run jest jak próba kierowania kilkutonową cegłą. Rozpędzonym pojazdem steruje się bardzo ciężko, potrafi się on wywracać na boki, turlać po jezdni, a następnie odbić się i wrócić na koła przy minimalnej utracie prędkości. Oczywiście o uszkodzeniach karoserii możemy zapomnieć. Same wypadki też nie są spektakularne i widać, że producenci postawili na prostotę wykonania samochodów i tego, co się z nimi dzieje na trasie. Pojazdy różnią się właściwie jedynie prędkością maksymalną, sterownością i przyspieszeniem. Pomyślicie: co w tym dziwnego? Tylko tyle, że nawet najsłabszy samochód da się w menu konfiguracji klawiszy tak zmodyfikować , że osiągniemy lepsze przyspieszenie lub większą zwrotność auta przy dużych prędkościach. Producenci na szczęście sprawili, że w momencie, w którym wybieramy lepsze model samochodu do danego wyścigu, inni oponenci również zmieniają swoje wozy, przez co za każdym razem szanse są mniej więcej wyrównane. O ilości poligonów z Colina 3 czy Xpand Rally również możemy zapomnieć. Kiepsko jest też, jeśli chodzi o sam model jazdy i zachowania się samochodu podczas wyścigu. Właściwie ciężko tu mówić o jakiejś wygórowanej fizyce. Samochody wywracają się przy zderzeniach, podczas których w rzeczywistości powinno się skończyć wyłącznie na lekkim wgnieceniu. Są też wypadki, kiedy wiemy od razu, co powinno się stać z pojazdami biorącymi udział w kolizji. Spodziewamy się, że nasz wóz w spektakularny sposób zderzy się z innym, a w rzeczywistości otrzymujemy niewielką stłuczkę i minimalną utratę prędkości. Realizm w tej grze nie istnieje, ale z drugiej strony jak ma istnieć, skoro nasz samochód możemy naprawiać podczas wyścigu przy prędkości 200 km/h?

Pomidorem w przeciwnika!

Wspomniałem wcześniej o nawiązaniu Downtown Run do ToonCara i Pet Racera. Otóż producenci DR postanowili wprowadzić do rozgrywki power-upy, które mają uatrakcyjnić nam wyścigi. Na trasie co jakiś czas porozrzucane są specjalne paczki z losowo wybieranymi gadżetami. Mogą szkodzić oponentom, którzy w nie wjadą – na przykład kolczatka, zamiana kierunków na kierownicy, kałuża oleju, bomba czy laser zatrzymujący samochód. Mogą też być takie, które pomagają graczom – na przykład wspomaganie kierownicy (lepsza przyczepność na zakrętach), superprędkość, osłona przeciwko pułapkom na trasie, albo po prostu gadżet naprawiający uszkodzenia naszego samochodu. Ano właśnie! Z jednej strony piszę, że w grze nie widać uszkodzeń, a z drugiej, że można je naprawiać? Chodzi o to, że na samej karoserii nie widzimy uszkodzeń auta, ale na panelu mamy ich wskaźnik. Jeśli spadnie on do zera, wówczas wyścig kończy się dla nas i automatycznie go przegrywamy. Wracając jednak do gadżetów... Spełniają one swoją rolę i sprawiają, że zabawa w Downtown Run jest chwilami bardzo przyjemna. Właściwie cała gra sprowadza się nie do tego, kto jest lepszym kierowcą i lepiej panuje nad samochodem, lecz do tego, kto lepiej wykorzysta dostępne power-upy w celu spowolnienia innych kierowców. Jak wspomniałem w poprzednim akapicie, model jazdy daleki jest od realistycznego i jedyne, co nam pozostaje, to walka na wymyślne gadżety.

God dammed street racers!

Jak tytuł wskazuje, będziemy ścigać się w miastach. Producenci umiejscowili trasy w mniej lub bardziej znanych lokacjach. Część tras znajduje się w Moskwie, inne w Nowym Jorku, Londynie, Rzymie, a jeszcze inne w bliżej nieokreślonych metropoliach. Trasy są różne, niektóre bardzo kręte, inne z długimi i prostymi odcinkami. Na wszystkich ścigamy się na okrążenia. Łącznie wszystkich tras jest 24, wliczając w to tory bonusowe, które uaktywniają się po zdobyciu odpowiednich ilości „punktów prestiżu”. Zróżnicowanie tras nie jest wielkie i właściwie cechy charakterystyczne, pozwalające nam rozróżnić, czy ścigamy się w Moskwie, czy Montrealu, ograniczają się jedynie do pojedynczych obiektów (na przykład w Moskwie będzie to stojący sobie przy drodze Kreml, a w Londynie - Pałac Buckingham). Każdy kraj posiada kilka tras, z początku do dyspozycji gracza oddano wyłącznie te najprostsze, ale wraz ze zdobyciem kolejnych pułapów punktów prestiżu uaktywnią się nam następne, o zwiększonym poziomie trudności (więcej zakrętów, mniej prostych, czasami trasy będą węższe). Poziomy trudności odzwierciedlają typy tras. Na najłatwiejszym poziomie będzie trochę prostych i trochę zakrętów, generalnie jeździ się miło, łatwo i przyjemnie. Poziom średni to już inna para kaloszy. Tutaj kluczem do pokonania trasy będą kontrolowane poślizgi i hamowania. Największa jazda zaczyna się natomiast na najwyższym poziomie trudności. Trasy są głównie proste, mało zakrętów (ale jeśli już są, to wymagają od nas będą perfekcyjnego ich pokonywania), dużo objazdów i nieoczekiwanych skrętów o 90 stopni. Na najwyższym poziomie trudności jeździmy najszybszymi samochodami i zabawa jest najbardziej dynamiczna. Właściwie kluczem do sukcesu jest tutaj zdobywanie dopalaczy. Ten, kto rozgryzie, w którym miejscu na trasie, w której paczce znajduje się power up dający nam super prędkość, ten prawdopodobnie wygra wyścig.

Reguły szybkich i wściekłych

Prawie nic oryginalnego nie otrzymamy także jeśli chodzi o tryby wyścigów. Oprócz standardowych mistrzostw i ścigania się na czas, dodano również ucieczki przed policyjnym radiowozem (ukłon w stronę Hot Pursuit 2, ale efekt jest o wiele słabszy) oraz wyścigi do ostatniego wozu na trasie. W tych ostatnich ścigamy się tak długo, aż wyeliminujemy wszystkich oponentów za pomocą power-upów. Właściwie na każdej trasie możemy jeździć wedle zasad dowolnego z powyższych trybów, producenci nie trudzili się tworzeniem dróg specjalnie przeznaczonych dla jakiegoś rodzaju wyścigu. Oczywiście część torów będzie zablokowana, dopóki nie uzbieramy odpowiedniej ilości punktów „prestiżu”. I tutaj pojawia się coś ciekawego. W niektórych trybach rozgrywki punkty będą nam odejmowane, jeśli zostaniemy wyeliminowani z wyścigu, zbyt często wpakowywać się będziemy w pułapki lub po prostu nie dojedziemy na czas do następnego checkpointu. Dzięki takiemu rozwiązaniu niektóre tryby dostarczają większej dawki adrenaliny. Jedyną ciekawostką jest tryb zakładów. Komputer narzuca nam rajd na określonych zasadach, w którym do wygrania jest jakaś pula punktów prestiżu. Może to być rajd, w którym musimy wyeliminować oponenta, albo po prostu dojechać do mety przed upływem określonego czasu. Pule są dosyć wysokie, gdyż zaczynają się od 10 tysięcy punktów, które można łatwo zdobyć lub w mgnieniu oka przegrać i stracić w ten sposób dostęp do tras i samochodów, które wcześniej stały się dostępne.

Ja...ja...ja...jaaazdaaaaa!

Tak naprawdę Downtown Run to nic innego jak Pet Racer w realiach Midtown Madness 2 i to wcale nie w najlepszym wydaniu. Uproszczenia graficzne w negatywny sposób wpływają na nasze zadowolenie z zabawy, a po kilkunastu minutach gracz ma dosyć ciągłego rozlewania oleju, podkładania bomb czy używania superdopalacza i chciałby pościgać się w bardziej realnych zawodach. Dodatkowo po jakimś czasie irytować zaczynają ustawienia kamery. Nawet z największej odległości od naszego pojazdu wygląda on jak prawdziwy kolos, a widok z przodu maski sprawia, że mamy wrażenie nieproporcjonalności naszego wozu względem innych. Szkoda, że twórcy nie wzięli sobie za wzór takich wspaniałych gier, jak chociażby Burnout 2 czy seria Grand Tourismo na Playstation 2. Jednak w tym właśnie tkwi cały urok tej gry. Gracz oczekuje zupełnie innej grywalności, zbliżonej do Hot Pursuit 2 czy wyścigówek z konsoli PS2. A guzik! Z początku gracz nie wie, jak właściwie ugryźć ten tytuł i nawet może mieć problemy z jego zrozumieniem. Efekt? Wyłączamy grę po kwadransie i ignorujemy ją. Ale jeśli damy jej szansę i spróbujemy zrozumieć, to wtedy dopiero zaczyna się prawdziwa jazda!

W Polsce dystrybucją Downtown Run zajmie się firma LEM. Pierwsze wrażenie niekorzystnie wpływa na DR. Dopiero jeśli damy grze szansę, przyjrzymy się jej mechanice i zaczniemy ją rozumieć, wówczas grywalność nabiera sensownych kształtów. Z początku wystawiłem grze 60%. Później odkryłem rewelacyjny, najwyższy poziom trudności Downtown Run, gra nabrała niesamowitego tempa i zaczęła sprawiać mi autentyczną przyjemność. Przyznam się, że temu tytułowi udało się mnie przykuć do monitora na długie godziny (głównie nocne, co kosztowało mnie utratą ogromnej ilości godzin snu), a nie udało się to nawet wydanej ostatnio Need For Speed: Hot Pursuit 2. Porównywać tych gier nie ma sensu, bo grywalność polega na czymś zupełnie innym. Niemniej Downtown Run powinien się spodobać nawet fanom tak dopracowanych i spektakularnych megaprodukcji, jak właśnie NFS:HP2. Zdaję sobie sprawę, że grywalność Downtown Run opiera się na rozwiązaniach infantylnych, ale w swojej prostocie gra jest po prostu fajna i dostarcza sporo frajdy. A chyba właśnie taki jest sens gier komputerowych – żeby dostarczały nam rozrywkę w czystej formie. Na koniec rada dla tych, którzy zdecydują się na zakup Downtown Run. Na samym początku najlepiej jest wyłączyć muzykę podczas wyścigów, gdyż jest to denerwująca młuca bez ładu i składu. Faboy Slim i jego „Right Here, Right Now” lub mix Bartheza z Safri Duo powinien o kilka procent podnieść przyjemność ze ścigania się w Downtown Run.

Krzysztof „Kokosz” Marcinkiewicz