Assassin's Creed: Brotherhood - recenzja gry
W przypadku pecetowej edycji Brotherhooda Ubisoftowi udało się dochować tradycji – tym razem czas obsuwy wyniósł dokładnie cztery miesiące i jeden dzień. Czy warto było tyle czekać na kolejną odsłonę przygód Ezia?
Recenzja powstała na bazie wersji PC.
Miałem zacząć od: „No, wreszcie!”, ale zdałem sobie sprawę, że to przecież żadna nowość – w końcu nie zdarzyło się jeszcze, żeby pecetowa edycja gry Assassin’s Creed ukazała się w tym samym czasie co wersje konsolowe. W przypadku Brotherhooda Ubisoftowi udało się dochować tradycji – tym razem czas obsuwy wyniósł dokładnie cztery miesiące i jeden dzień. Czy warto było tyle czekać na kolejną odsłonę przygód Ezia? Cóż za głupie pytanie. Oczywiście, że tak!
Zacznijmy od kwestii technicznych. Wielu z Was zapewne ucieszy wiadomość, że pecetowy Brotherhood nie potrzebuje do działania stałego połączenia z siecią. Z sobie tylko znanych powodów wydawca zrezygnował wreszcie z kontrowersyjnego zabezpieczenia i zamiast niego zastosował powszechną dziś aktywację przez Internet – jednorazową oczywiście. Po odpaleniu gry uruchamia się aplikacja, pozwalająca zalogować się na serwerach Ubisoftu, ale można ją zupełnie zignorować, bo trzecie Assassin’s Creed bez problemu działa w trybie offline. Co ciekawe, produkt w ogóle nie wymaga obecności oryginalnej płyty w napędzie – znów ukłon w stronę posiadaczy blaszaków.
Oczywiście tryb offline oferuje jedynie część funkcji, jakie przygotowali twórcy programu. Brak aktywnego połączenia z kontem Ubisoftu nie pozwala odpalić dostępnych w standardzie dodatków DLC, blokuje dostęp do usługi Uplay, uniemożliwia powiązanie zmagań jednoosobowych z grą Projekt Dziedzictwo na Facebooku, wyłącza opcję komunikacji ze znajomymi i całkowicie dezaktywuje rywalizację w sieci, która jest bez wątpienia największym novum w całej serii. Na dobrą sprawę ludziom odciętym od Internetu pozostaje więc sam singiel, i to w tej najbardziej podstawowej formie, bo bez rozszerzenia oferującego jedną zapomnianą sekwencję.
A propos rozszerzeń. Koncern Ubisoft tradycyjnie wynagrodził graczom blisko półroczne opóźnienie edycji dedykowanej pecetom i dołożył do niej wszystkie wydane dotąd dodatki, za wyjątkiem tego ekskluzywnego dla PlayStation 3. To miły gest, zwłaszcza, że uaktualnienia Animus Project Update znacznie uatrakcyjniają niezbyt rozbudowany w podstawce tryb multiplayer, a Zaginięcie Leonarda dorzuca do kampanii osiem długich misji. Cieszy również, że wszystko to zostało udostępnione za darmo. Co prawda za usprawnienia rozgrywki wieloosobowej konsolowcy płacić nie musieli, ale za ostatnie DLC już tak i to niemało, bo aż 10 dolarów.
Ogólna jakość konwersji jest niemal bez zarzutu. Nie dość, że Brotherhood odpala się w kilka sekund, to na dodatek działa wyśmienicie nawet na moim kilkuletnim złomie i to w maksymalnych detalach. Jedyne, co mi się nie podoba, to brak wsparcia dla monitorów obsługujących proporcje 4:3. Prawdą jest, że panoramiczne ekrany sukcesywnie wypierają te tradycyjne, ale posiadaczy tych drugich nadal jest całkiem sporo. Czy zlikwidowanie uciążliwych czarnych pasów, które zmniejszają pole widzenia, to naprawdę tak duży problem?
Doczepić nie mogę się za to do sterowania. W tej kwestii autorzy nie pokpili sprawy i dopracowali kontrolę nad naszym podopiecznym, dzięki czemu zestaw mysz + klawiatura sprawdza się podczas zabawy równie dobrze co pad. Jest to o tyle istotne, że każde kolejne Assassin’s Creed zwiększa repertuar ruchów głównego bohatera – bądźcie zatem pewni, że zarówno podczas wykonywania wygibasów godnych Księcia Persji, jak i w trakcie walki z wieloma przeciwnikami naraz nie połamiecie palców. W temacie sterowania zaszła jeszcze jedna zmiana, drobna, ale za to użyteczna. Zamiast niewiele mówiących ikon w prawym, górnym rogu ekranu, pojawiły się wreszcie symbole klawiszy.
No dobra, a jak przedstawia się to, co najistotniejsze, czyli rozgrywka? Obszernie na jej temat wypowiadałem się już przy okazji recenzji edycji konsolowej – teraz ograniczę się wyłącznie do niezbędnych szczegółów. Generalnie Assassin’s Creed: Brotherhood należy traktować w kategorii nieznacznie ulepszonej „dwójki”, co oznacza, że o tak wielkim skoku jakościowym, jak pomiędzy pierwszą a drugą odsłoną cyklu, trzeba niestety zapomnieć. Mimo tych stosunkowo niewielkich usprawnień, nowe propozycje Ubisoftu prezentują się ciekawie. Najważniejszą innowacją w trybie dla jednego gracza jest wprowadzenie gildii asasynów – Ezio może teraz werbować potencjalnych zabójców, a także szkolić ich, wysyłając na misje o różnym stopniu trudności. Doświadczeni członkowie cechu przydają się podczas eskapad po mieście, bo główny bohater może przywołać ich w dowolnym momencie, wskazując im cel do likwidacji. Sojusznicy sprawdzają się również podczas większych starć, gdy nasz podopieczny zostaje osaczony przez dużą liczbą przeciwników. Asasyni potrafią odciągnąć, a następnie zabić rywali, ułatwiając nam tym samym przeżycie na placu boju. Czasem wygląda to naprawdę durnie, bo towarzysze, jak gdyby nigdy nic, spadają z nieba bądź wyskakują z kupki siana, ale jeśli przymknie się na to oko, jest dobrze.
Zmian doczekała się też konstrukcja kampanii – teraz sekwencje z przeszłości nie są przerywane epizodami z udziałem Desmonda, można natomiast w dowolnym momencie opuścić wirtualną rzeczywistość i sprawdzić, jak niedoszły barman radzi sobie z akrobatyką. W Brotherhoodzie Miles może swobodnie pobiegać po znanym już z „dwójki” miasteczku Monteriggioni, tyle że w teraźniejszych czasach – dostępne są również dwa dość duże etapy, w których trzeba dostać się z punktu A do punktu B. Generalnie fragmenty z potomkiem asasynów można potraktować jako miłą odskocznię od przygód Ezia, ale nie da się ukryć, że w kolejnych grach Ubisoftu ów młodzieniec pełni coraz ważniejszą rolę. Nie zdziwiłbym się, gdyby w następnej odsłonie cyklu Desmond stał się równie istotnym bohaterem co jego przodkowie.
Jeśli chodzi o wizyty w przeszłości, to tym razem zwiedzamy Rzym. Jest on po prostu ogromny – na szczęście można podróżować po nim konno. Oprócz typowych misji z głównego wątku fabularnego autorzy zawarli w wirtualnej stolicy Italii całą masę zadań pobocznych, od typowych zleceń kurierskich po zabójstwa. Chcąc zaliczyć wszystko, co oferuje Brotherhood, trzeba liczyć się z tym, że wyjmie to nam co najmniej kilkanaście godzin z życia. Osobną kwestią pozostaje odbudowa miasta, zniszczonego wskutek działania rodziny Borgia. Na barkach naszego śmiałka spoczywa niszczenie wrogich posterunków, które blokują dostęp do poszczególnych dzielnic, a następnie przywracanie do życia dawno zlikwidowanych sklepów. Ezio może też odrestaurowywać zabytki, kupować obrazy do swojej siedziby w centrum miasta, a także różnorodne środki zagłady. Skoro mowa o tych ostatnich, warto wspomnieć, że w arsenale asasyna pojawiła się niewielka kusza – narzędzie wręcz wymarzone do cichego likwidowania wrogów z dużych odległości. To chyba wszystko.
Kiedy znudzi nam się tradycyjna kampania bądź ukończymy to, co przygotowali autorzy gry, zawsze możemy spróbować swoich sił w trybie multiplayer. Cokolwiek by o nim nie mówić, jest on na pewno bardzo oryginalny. Rozgrywki toczą się na niewielkich mapach, w których roi się od zwykłych mieszkańców, kontrolowanych przez komputer. Bohaterowie biorący udział w zmaganiach, uzbrojeni są w ostrza przeznaczone do szybkiej likwidacji wrogów – cała sztuka polega na tym, żeby odnaleźć rywali wśród podobnie wyglądających cywilów. Istotna jest tu również sztuka kamuflażu. Wtapiając się w tłum, możemy wyprowadzić w pole przeciwników lub znienacka ich zaatakować – wszelkie tego typu zachowania są nawet lepiej punktowane niż zwykłe morderstwa.
Przez pięć miesięcy, jakie minęły od premiery edycji konsolowej, multiplayer w Brotherhoodzie został znacznie usprawniony. Teraz mamy nie cztery, a osiem wariantów rozgrywki, a liczba map wzrosła do piętnastu, choć trzeba zaznaczyć, że niektóre z nich występują w dwóch różnych wersjach. Dzięki wprowadzonym ulepszeniom rywalizacja wieloosobowa sprawia o wiele korzystniejsze wrażenie niż na początku, ale nie zmienia to faktu, że po kilku godzinach całość zaczyna zwyczajnie nudzić. Specyficzny styl zabawy powoduje, że czujemy się, jakbyśmy w kółko robili to samo, a brak dynamiki charakterystycznej dla strzelanin nie zachęca do dłuższych sesji z programem. Znów więc muszę z przykrością stwierdzić, że dla większości z Was multiplayer w Assassin’s Creed okaże się przygodą na jedno, góra dwa, popołudnia, a gdy odkryjecie wszystkie karty, nie będzie się Wam chciało do niego wracać.
Brotherhood to naprawdę dobry produkt. Mimo że koncern Ubisoft nawet nie próbuje ukrywać, iż wzorem konkurencji odcina kupony od popularności serii, autorzy w żadnym razie nie odwalili fuszerki, co to, to nie. Bolączką nowych przygód Ezia nie jest więc niedopracowanie gry czy jej niewielka pod względem objętości zawartość, ale po prostu wtórność. Grając w trzecią odsłonę cyklu Assassin’s Creed, cały czas wydawało mi się, że wszystko to widziałem już wcześniej, a niektóre misje były wręcz łudząco podobne do tych, które zapamiętałem z „dwójki”. Zupełnie nowe miasto oraz kilka niezłych pomysłów nie były w stanie przyćmić tego wrażenia, dlatego właśnie Brotherhood oceniam odrobinę niżej niż jego kapitalnego poprzednika.
Zapytacie zapewne również, skąd ta półpunktowa różnica w stosunku do edycji konsolowej. Tutaj sprawa jest prosta – nie dość, że to udana konwersja, to na dodatek bogatsza od pierwowzoru. Kilkumiesięcznego opóźnienia nie uznaję za wadę, wzbogacenie tzw. „contentu” traktuję jak zaletę. Dlatego właśnie zdecydowałem się podnieść nieznacznie ocenę.
Słowo na koniec? Brotherhood to absolutne „musisz to mieć” dla fanów serii Assassin’s Creed. Nie zrywa czapek z głów jak „dwójka”, ale też nie pozostawia wrażenia, że źle zainwestowaliśmy pieniądze. Jeśli kolejne odsłony tego cyklu będą na co najmniej takim samym poziomie, to mogą wychodzić nawet co pół roku. Nie przeszkadza mi to.
Krystian „U.V. Impaler” Smoszna
PLUSY:
- przyzwoita, wciągająca fabuła przedstawiająca dalsze losy Ezio i Desmonda;
- rozległy i pieczołowicie zaprojektowany Rzym w charakterze głównej lokacji;
- niezłe zadania poboczne, zwłaszcza te poświęcone maszynom Leonarda;
- mnóstwo rzeczy do roboty w samym mieście: renowacja sklepów, znajdźki, itp.
- nowe bronie, przeciwnicy i bardzo widowiskowa walka;
- oryginalny tryb multiplayer;
- świetna oprawa audiowizualna;
- bogatsza w standardzie od wersji konsolowych.
MINUSY:
- słaba końcówka w wątku poświęconym Ezio;
- zbyt łatwa walka w zwarciu;
- multiplayer nudzi się już po kilku godzinach;
