Główny ekran gry - Dobór zawodników | NHL 2004 poradnik NHL 2004
Ostatnia aktualizacja: 18 października 2019
DOBÓR ZAWODNIKÓW
Jedną z najistotniejszych czynności jaką musimy opanować do perfekcji to właściwy dobór zawodników do składu. Gdybyśmy w tej chwili zechcieli rozegrać spotkanie naszym oczom ukazało by się zestawienie siły naszej drużyny oraz ekipy, z którą przyszło nam się zmierzyć. Tak jak na obrazku poniżej:
Mamy tu ukazane:
SCORING: teoretyczna zdolność drużyny do zdobywania bramek
DEFENSE: potencjał defensywny obu drużyn
CHECKING: zdolność drużyny do powstrzymywania przeciwnika
POWERPLAY: umiejętność i skuteczność gry w przewadze
GOALTENDING: umiejętności bramkarzy (wiem co mówię, niedowiarkom proponuję zamienić bramkarzy miejscami - pierwszy jako drugi - albo powołać 3 golejarza do składu i sprawdzić jak zmieniła się wartość tego parametru)
OVERALL: ogólna wartość drużyny
Czy można coś tutaj zmienić i zyskać? W poradniku do NHL 2002 Leszek "Leo987" Baczyński zaprezentował metodę, dzięki której możliwe było ustawianie formacji w sposób bardziej optymalny niż stosując dostępną w grze opcje BEST LINES. To o czym za moment powiem, to w gruncie rzeczy podobne działanie, przystosowane jedynie do gry w NHL 2004. Przystosowane, gdyż w porównaniu z NHL 2002 zmianie uległy niektóre atrybuty zawodników. Rozpoczynając grę proponuję utworzyć sobie arkusz kalkulacyjny, w którym gromadzić i przetwarzać będziemy atrybuty graczy. Może on wyglądać tak:
Tworzymy listę wszystkich naszych zawodników wraz z ich pozycjami (C, LW, RW, D) i wartościami ich atrybutów. Następnie tworzymy kolumnę, w której policzymy sobie średnią arytmetyczną wszystkich atrybutów zawodnika (wraz z Overall, czyli będzie ich 15). Ta wielkość określi nam lepiej wartość gracza niż parametr Overall. Sortujemy listę zawodników malejąco wg średniej arytmetycznej oraz w drugiej kolejności wg pozycji. Otrzymujemy listę graczy od najlepszego do najsłabszego dla każdej pozycji. Zaczynamy ustawianie od centrów. Domyślne ustawienie centrów po skorzystaniu z ustawień BEST LINES to:
Pierwsza formacja ataku: Yzerman Druga formacja ataku: Datsyuk Trzecia formacja ataku: Draper Czwarta formacja ataku: Zetterberg |
Co wychodzi w naszym arkuszu? Dysponujemy centrami:
Yzerman (średnia 82,3) Datsyuk (76,7) Draper (76,3) Devereaux (74,9) Williams (67,8) |
I w takiej kolejności wstawiamy ich do składu.
Pierwsza formacja: Yzerman, czyli bez zmian. Druga formacja: Datsyuk, bez zmian. Trzecia: Draper, bez zmian. Ale w czwartej będzie zmiana: w miejsce Zetterberga, który w dodatku jest skrzydłowym, wstawiamy Devereaux. |
Przejdźmy do lewoskrzydłowych (LW). BEST LINES proponuje:
Pierwsza formacja ataku: Shanahan Druga formacja ataku: Maltby Trzecia formacja ataku: Whitney Czwarta formacja ataku: Holmstrom |
Z arkusza wynika kolejność:
Shanahan (85,9) Whitney (79,5) Zetterberg (78,9) Maltby (78,4) Holmstrom (76,7) Picard (68,1) |
Obsadzamy formacje:
Pierwsza bez zmian: Shanahan. Druga: wywalamy Maltby'ego i wstawiamy Whitneya. Trzecia: Whitney poszedł do drugiej formacji. W jego miejsce wstawiamy Zetterberga. Czwarta formacja: Holmstrom. |
Dlaczego? Otóż jak łatwo zaobserwować Detroit Red Wings ma tylko trzech prawoskrzydłowych (RW) w składzie. Zatem będzie trzeba tę lukę wypełnić graczem z innej pozycji. Mamy 6 lewoskrzydłowych więc jeden z nich zagra na prawym skrzydle. Jak postępować wybierając takich zastępców?
Po pierwsze: niech to będzie zawodnik maksymalnie dobry. Maltby ma średnią 78,4 zatem w porównaniu z prawoskrzydłowymi wypada gorzej tylko od Hulla. Obsadzimy więc Moltby'ego w drugiej formacji ataku na prawym skrzydle. Szczególnie, że wybrany na tę pozycję przez komputer McCarty to zawodnik skłonny do bójek (tu przydaje się wiedza z rzeczywistej ligi NHL), więc nie należy zbytnio ryzykować i obsadzać go w liniach mających zdobywać bramki, bo zamiast punktować będzie wciąż siedział w boxie kar za walki. Zresztą Maltby dysponuje lepszymi atrybutami ofensywnymi niż McCarty: jest szybszy (Speed), ma większe przyspieszenie (Acceleration), dysponuje celniejszym strzałem (Shot Accuracy), lepiej kontroluje krążek (Puck Control).
Po drugie: starajmy się zastępców rekrutować spośród graczy trzymających kij w ręce odpowiadającej skrzydłom, na których będą grać. Prawy uchwyt na prawe skrzydło, lewy na lewe. Nie jest to element krytyczny, bo zdarza się, że dobry skrzydłowy ma odwrotny uchwyt (np. Shanahan), ale jednak proponuje dobierać zawodników zgodnie z tą zasadą. Uderzenie z forhandu jest silniejsze i szybsze niż strzał backhandowy. A to się czasem przydaje w szybkich, kończonych strzałem "z klepy" ze skrzydła akcjach kontrujących 2 na 1.
Wracamy do ustawiania. Dalej kolejno ustawiamy w ten sposób prawoskrzydłowych (RW). Potem przechodzimy do formacji obronnych (D). Uwaga: w przypadku obrońców też staramy się stosować zasadę prawa strona - prawy uchwyt, lewa - lewy uchwyt. Z tego powodu zamieniłem miejscami Cheliosa i Schneidera.
Pora na linie do gry w przewadze. Jak widać w arkuszu stworzona została specjalna kolumna nazwana PP. Jest to specjalna średnia wyliczona do określenia zdolności zawodnika do gry w przewadze. Proponuję ustalić ją jako średnia arytmetyczna następujących cech przydatnych w PP:
Overall, Speed, Agility, Endurance, Passing, Acceleration, Balance, Shot Power, Shot Accuracy, Puck Control, Toughness - 11 atrybutów. |
Sortujemy malejąco tabele tylko według tej średniej i obsadzamy kolejno zawodników od najlepszego, na pozycjach, na których zwykle grają. Czyli:
Lidstrom (90,6) - obrońca (D), dajemy do pierwszej formacji PP na pozycje lewego obrońcy (lewy uchwyt kija) Shanahan (88,4) - skrzydłowy (LW), dajemy na lewe skrzydło pierwszej formacji PP Hatcher (85,1) - obrońca (D), dajemy do pierwszej formacji PP na pozycje prawego obrońcy Yzerman (85,0) - center (C), dajemy do pierwszej formacji PP na pozycje centra. |
I tak do obsadzenia obu piątek. W sytuacji, gdy pojawia się nam na liście zawodnik, który gra na innej pozycji, niż te, które pozostały nam do obsadzenia w formacjach PP musimy rozważyć czy różnica w umiejętnościach zawodnika jest na tyle większa, żeby mimo wszystko obsadzić go w linii PP zamiast gracza, który specjalizuje się grze na tym miejscu. Jeżeli tak, jeżeli wynosi ona 1,5 - 2,0 lub więcej oraz gdy dodatkowo zawodnik ma uchwyt zgodny z danym skrzydłem (dotyczy skrzydłowych) to obsadzajmy. Jeżeli różnice są niewielki, to lepiej postawić zawodnika zwykle grającego w danym miejscu. Uwaga: nie należy mieszać pozycji obronnych z napastnikami. Pary obrońców bezwzględnie winny się składać z obrońców (D).