Złoty Tłok | Auta poradnik Auta

Elitarne, prestiżowe wyścigi dla wybranych, tak właśnie można nazwać serię o Złoty Tłok. Cały sezon o najwspanialszą z nagród składa się z pięciu aren, na których toczy się rywalizacja. Zygzak aby mógł w nich wystąpić, musi przede wszystkim zaliczać pojawiające się w okolicy regionalne biegi i minigry. Pomyślne ukończenie takich wyzwań poza tym, że informuje o otwartej bramie do stadionów, to jeszcze dostarcza Ci niezbędnych do podjęcia walki punktów pucharowych. Ile każdy z poszczególnych wyścigów ich wymaga, zobaczysz odwiedzając punkt startowy Złotego Tłoku, czyli dokładnie naprzeciw postoju Mariana. Jeżeli tylko sumienne wypełniasz wszystkie zadania, punkcików zawsze będziesz miał pod dostatkiem. Pamiętaj jednak, że nawet szczycąc się liczbą pucharów potrzebną do następnych zawodów, najpierw musisz z sukcesem podejść do określonej przez grę misji.

Zmagania na torze prawdę mówiąc zawsze rozpoczynają się tak samo. Startujesz praktycznie z samego końca dwudziestoosobowej stawki i Twoim celem jest dotarcie do mety na pozycji numer jeden. Do przejechania jest dwanaście okrążeń, każde składające się z czterech zakrętów lewo i tyle samo prostych. W końcu jesteśmy na stadionie, więc porównania z lekkoatletyczną bieżnią są tu jak najbardziej na miejscu. To co szczególnie wyróżnia te sześć wyścigów od standartowych, to fakt, że zabierane są nam najważniejsze atuty, czyli dopalacz i możliwość wykonania ostrego zakrętu. Pozostawiono wydawałoby się mało przydatną tutaj jazdę na dwóch kołach, o czym zaraz powiemy.

Tajemnicą poliszynela jest dlaczego za każdym razem rozpoczynamy niemal z szarego końca.

Bez dodatków jesteś więc skazany na wypracowaną szybkość i odpowiednie wchodzenie w łuki. Pod lupę najpierw jednak weźmy początek wyścigu. Nie przesadzę chyba jeżeli uznam, że to w jakim stylu wystartujemy, w zasadzie decyduje jak potoczą się losy sterowanego Zygzaka. Zaczynasz jak mówiłem daleko w tyle i oczywistym jest, że słabsze maszyny przyjdzie Ci natychmiast wyprzedzać. Rób to z gracją, bez obijania się o bandę i unikając zahaczenia o omijanych rywali. Szacunkowo już na drugiej prostej powinieneś być w czołówce, co najwyżej pod koniec pierwszej dziesiątki. W przeciwnym razie możesz stracić z nią kontakt i jeżeli taki stan rzeczy będzie się utrzymał przez kilka kółek, jest wielce prawdopodobne, że pogrzebałeś sobie szanse na nawiązania walki o miejsca medalowe. Przeciwnicy tutaj naprawdę stawiają wysoko poprzeczkę.

Podczas jazdy najistotniejsza jest właśnie szybkość. Tak jak na starcie, również później pod żadnym pozorem nie możesz ocierać się o bandy, tudzież oponentów. A już naprawdę szkolnym błędem jest wjechanie w tył wolniejszego zawodnika. Wówczas Twój demon szybkości zaczyna tracić prędkość i pozostaje z trwogą śledzić jak sekundowy dystans od najbliższego konkurenta zwiększa się/zmniejsza.

Niektórych to wyprzedzamy nawet kilka razy, wstyd panowie.

Wygląda niby łatwo. W końcu musisz się tylko rozpędzić na nieskomplikowanej trasie, ominąć słabeuszy i gnać przed siebie. Nie do końca, gdyż pokonanie dwunastu okrążeń trochę jednak trwa i kilkakrotnie trzeba będzie wyprzedzać te wszystkie zawalidrogi. Na prostym odcinku nie ma z tym większych problemów ale na co ostrzejszych zakrętach to już zupełnie inna sprawa. Nie dość, że kontrola Zygzaka jest mocno ograniczona i sprowadza się do dramatycznego utrzymania go po wewnętrznej jezdni, to jeszcze niemal non stop przeszkadzają nam pozostali rywale swoim żółwim tempem. Wiąże się to niestety czasami z koniecznością wejścia w łuk od nieodpowiedniej strony, czyli z ryzykiem wylądowania na bandzie (pędząc skrajnie przy lewym bądź prawym bokiem toru).

Kiedy na skutek zaistniałej sytuacji pokonujesz zakręt aż za bardzo od dołu, zostajesz pod wpływem siły odśrodkowej wypychany na zewnątrz. Jeżeli powyżej znajduje się inny uczestnik rajdu, subtelnie się od niego odbij, a zostaniesz nieco wyprostowany. Naturalnie odrobinę stracisz ze swojej prędkości ale lepsze to nic niż całkowity wyrzut na zewnętrze barierki. Jest to działanie automatyczne, na które większego oddziaływania i tak nie masz, wspominam więc tylko o tym abyś nie stronił od takich zagrań na łukach.

Praktycznie niezauważalny skręt tułowiem i można zasuwać dalej.

Druga metoda sprawdza się w chwilach realnego zagrożenia wpadnięcia w zadek przeciwników lub kiedy na zakręcie niemożliwy jest do przeprowadzenia opisany parę zdań wcześniej manewr. Pomocną dłoń o dziwo wyciąga właśnie wtedy jazda bokiem Zygzaka. Używając tego trybu nawet przez ułamek sekundy, zazwyczaj wystarczy aby Zygzak nie odjeżdżał za daleko od lewej krawędzi jezdni. Taką operacje wykonuj jednak jak najrzadziej, gdyż również skutkuje spadkiem szybkości.

W połowie dystansu będziesz musiał raz zjechać do boksu aby zaopiekował się Tobą mały Guido. Nie wpadaj w panikę jeżeli w ferworze walki nie zauważysz stosownego zaproszenia. Drugą szansę dostaniesz przy kolejnej próbie minięcia pitstopu i wówczas wypadałoby już z niej skorzystać. Podczas postoju grasz w minigrę tankując numer dziewięćdziesiąt pięć, czy też dokręcając mu śrubki naciskając najnormalniej w świecie wskazane kombinacje liter. To jak się spiszesz zostanie przełożone na pozycję wyjściową po powrocie do wyścigu.

Tylko nie po oczach kurduplu.

Tak samo jak rozdział wcześniej, i tutaj widzisz na dole tabelkę z moimi wynikami, tak dla urozmaicenia. Bądź po prostu lepszy, okrzykując mnie niedzielnym kierowcą. Czasy z poziomu gry, z pitstopem, nie z salonu - są różnice.