Nauka z elementami RPG. Game Industry Trends 2012 - co nowego w polskiej branży gier?

Nauka z elementami RPG

Michał Mochocki z bydgoskiego Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego, sekretarz Polskiego Towarzystwa Badania Gier, a w wolnym czasie autor LARP-ów i RPG (współtwórca m.in. Dzikich Pól), zapoznał uczestników GIT-u z tematyką grywalizacji w szkolnictwie. Za jednego z pierwszych pionierów „growego” podejścia do nauki uważany jest Lee Sheldon, który podczas swoich zajęć wprowadził elementy typowe dla papierowych RPG. Dzięki takiemu podejściu – znanemu jako „multiplayer game design” – uczniowie stworzyli swoje awatary, zaczęli toczyć pojedynki z potworami (egzaminy), łączyć się w gildie (grupy tematyczne), a także zdobywać doświadczenie i poziomy (oceny końcowe). Na podobne rozwiązania zdecydowali się Steven Johnson, Joey Lee, a ostatnio Stephanie West-Puckett, która zaadoptowała do celów dydaktycznych formułę brytyjskiego programu Dragon’s Den, oraz pomysłodawcy akcji Just Press Play, wspierani m.in. przez koncern Microsoft.

Mochocki przedstawił zalety i wady takiego systemu. Choć dla wielu jest to interesujące rozwiązanie, oferujące wiele wymiernych korzyści dla firm, to według sceptyków eliminuje ono motywację wewnętrzną, jest krótkotrwałe i nieregularne, polega na stopniowym zwiększaniu bodźców, a także nie kształtuje charakteru, jako że nie przewiduje pozytywnego elementu porażki. Ponadto specjaliści od grywalizacji opierają się na nieaktualnych teoriach naukowych sprzed wielu dekad.

Według pracownika UKW grywalizacja już jest w pewnym stopniu obecna w dydaktyce (o czym świadczą oceny i podział na klasy w szkole), ale możliwe jest nadanie jej bardziej wyraźnego charakteru. W tym celu należałoby zadbać o stworzenie różnorodnych zadań z wieloma drogami do sukcesu, zapewniających rywalizację, ale też szanse na współpracę oraz trwałe nagrody (np. publikację artykułu). Według Mochockiego idealnie w tej roli sprawdzają się gry fabularne w konwencji LARP.

Gry do zadań specjalnych

„Czy gry mogą ratować życie?” – od takiego pytania rozpoczął swoje wystąpienie Piotr Magnuszewski z Centrum Rozwiązań Systemowych, zajmującego się na co dzień projektowaniem tzw. „serious games”. Chodzi o produkcje, których celem jest osiągnięcie jakiegoś konkretnego celu i przekazanie odbiorcy konkretnej wiedzy, na przykład z zakresu przygotowywanych przez rząd projektów reform (jak to miało miejsce w Wielkiej Brytanii przy okazji reformy służby zdrowia). Innymi słowy, są to produkcje, których stworzenie często zakłada „niewielki wysiłek”, jednak w zamian oferują one „wielkie efekty”. Świadczy o tym choćby przypadek Paxtona Galvanka z USA, który kilka lat temu uratował życie ofierze wypadku tylko dzięki temu, że swego czasu grał w America’s Army, czyli tytuł promujący wstępowanie w szeregi armii amerykańskiej, gdzie nauczył się zasad pierwszej pomocy.

Rynek „serious games” szczególnie upodobały sobie agencje rządowe w Stanach Zjednoczonych, Francji i Wielkiej Brytanii, choć zainteresowanie nim stopniowo rośnie na całym świecie, także w innych kręgach. Magnuszewski przytoczył tu przykład gry Darfur is Dying, która miała uzmysłowić odbiorcom skalę tragicznych wydarzeń, jakie miały miejsce w tym regionie Sudanu. Specjalista z Centrum Rozwiązań Systemowych określił wartość tej gałęzi branży gier na 2,35 mld euro w 2011 roku. W 2015 ta liczba powinna wzrosnąć do 6,6 mld euro.