Afera wokół twarzy w Silent Hill 2 pokazuje, że nie chcemy zrozumieć się nawzajem

Każdy ma prawo do fantazjowania. I do realizacji tych fantazji, o ile nie kończą się czyimiś zwłokami w bagażniku albo czymś podobnie srogim w rzeczywistości (w GTA – szalejcie do woli). Gry to idealne miejsce, by stać się bohaterem dowolnej historii. Jako uczestnicy mamy swoje oczekiwania wizualne oraz mechaniczne, jak to będzie wyglądać i przebiegać. Takie nasze prawo. A prawo twórców – przedstawić własną wizję artystyczną. Gra Silent Hill 2 Remake spotkała się z ciepłym przyjęciem, ale zmiany w projekcie postaci wkurzyły niektórych jeszcze przed premierą. Były histeryczne filmiki commentary z krzykliwymi tytułami, były kąśliwe, wulgarne komentarze.

Oczywiście powstały dwa obozy. Dyskusja zeszła w niektórych ciemnych zakątkach internetu na wyzwiska pod adresem zarówno obrońców koncepcji Bloobera, jak i tych, którzy rzucali się o „nieprawilność”. To wszystko pokazuje jedno – obie strony o tych fantazjach rozmawiać nie umieją i tworzą kolejną zbędną strefę wojny. A najzabawniejsze, że nowy wygląd niektórych postaci to zabieg, który idealnie pasuje do gatunku reprezentowanego przez Silent Hill 2 Remake.

Silent Hill 2, Konami, 2024.

Nowe twarze Silent Hill 2

Na pewnym poziomie nawet rozumiem raban wokół... cóż, każdego elementu związanego z Silent Hill 2. Ta gra to dla sporego segmentu gamingu świętość. Punkt odniesienia i pretekst do stworzenia kolejnego trzygodzinnego eseju o tym, jaka jest wspaniała. Ten kult zobowiązuje. Fani rozebrali horror na części i ukochali każdą śrubkę. Wszystko ma znaczenie, wszystko jest elementem symboliki, przekazu podprogowego. Oryginalny strój Marii – choć podpatrzony u popularnej niegdyś popowej piosenkarki – również.

Rozumiem też obawy fanów. Oto obce studio, z odmiennego w sumie kręgu kulturowego niż Team Silent (choć tak naprawdę pod wpływem podobnych źródeł), bierze się za rozpracowane co do piksela dzieło. I okazuje się, że zmian jest sporo, zwłaszcza w warstwie gameplayowej – przemeblowano eksplorację, zawieszona nad ramieniem kamera mogła rozwalić nastrój, a unowocześniona walka i uniki mogły odebrać horrorowe poczucie zagrożenia. Nic takiego się jednak nie stało.