Najciekawsze materiały do: Silent Hill 2 (2001)

Klimat, klimat i jeszcze raz klimat. Niekwestionowane 10!!!

I to był prawdziwy horror,nowoczesne horrory typu Amnesia,SOMA i ogółem skradanko-horrory mogły by tej grze najwyżej buty czyścić.

Niezbyt udana gra wideo. Sterowanie gorsze niż w Obscure. Z Przeciwnikami prawie w ogóle nawet nie trzeba walczyć. Można omijać ich łukiem. Można stanąć przed nimi i nic się dzieje. Może po dłuższej chwili łaskawie opluje nas jadem. To ma być straszne? Te poczwary są śmieszne.

I'm robię się starszy tym bardziej doceniam Silent Hill 2, choć nie tyle za elementy survival horroru co za fabułę. Z perspektywy czasu czuję, że wyrządziłem krzywdę tej grze dając jej tylko 9.

Po tych blisko dziesięciu latach od momentu gdy zagrałem po raz pierwszy SH 2 już nie straszy w przeciwieństwie do SH 3, mimo że obie ogrywałem wielokrotnie. Fabuła natomiast? Doceniam ją dużo bardziej niż kiedyś.

Mimo że w swoim życiu ograłem naprawdę masę gier tak Silent Hill 2 jest dalej dla mnie absolutnym szczytem narracji w grach wideo. To naprawdę ciężka i bardzo dojrzała historia, która nie stara się być kalką "dojrzałych" motywów znanych
kina.

Dużo się od kilku lat mówi, że gry dojrzały, fabuła w grach dojrzałą i medium można w końcu traktować poważnie. Co jest trochę zabawne, że najlepiej napisane gry z ostatniej generacji ciągle są w tej kwestii gorsze od blisko dwudziestoletniej gry.

Wiele zostało o SH2 powiedziane, a przez swoją niejednoznaczność i niedopowiedzenia dyskusja o tej grze wciąż ma rację bytu. Gra o przytłaczającym poczuciu winy, szukaniu usprawiedliwienia/wybaczenia swoich czynów, bezradności i cieniach jakie przeszłość rzuca na psychikę człowieka, sposób w jaki miasteczko działa na przebywające w nim osoby przypomina mi odrobinę motyw z planetą Solaris Stanisława Lema, a przez soundtrack (Theme of Laura) można zbierać szczękę z podłogi, jedna z najlepszych rzeczy jakie dane mi było usłyszeć w grach. W moim odczuciu to bardziej thriller niż horror, chociażby mniej tu grozy niż w jedynce, sam James z którego perspektywy obserwujemy wydarzenia jest dość nijakim, tajemniczym gościem (lecz jak się później okazuje miało to swój cel), za to sposób w jaki przedstawieni są przeciwnicy jest świetny - starczy powiedzieć, że żaden z karykaturalnych potworów jakich gracz napotyka nie jest przypadkowy. Masa zasobów porozrzucanych po ulicach Silent Hill zachęca do eksploracji... no i właśnie, wspominając o tym można od razu zahaczyć o wady, bo fakt że amunicji i przedmiotów leczniczych leżących na chodnikach jest jak lodu to jeden z dwóch minusów jakie byłbym w stanie wyróżnić. Drugi okazuje się być mocno powiązany z pierwszym, mianowicie chodzi o walkę która jest tak samo prostolinijna jak w SH1, a w połączeniu ze wspomnianą ogólnodostępnością robi się za łatwo(przynajmniej na normalu), wszak niemal od połowy gry może dojść do sytuacji w której Jamesowi z nogawek będą wysypywać się pudełka z amunicją i napoje lecznicze. Nie jest to Resident Evil w którym nie dość, że z zasobami bywają problemy, to jeszcze ma się ograniczone miejsce w ekwipunku. W ogólnym rozrachunku nie ma to jednak tak dużego znaczenia, bo Silent Hill 2 mimo podobieństw błyszczy w zupełnie innych rejonach w których próżno było szukać konkurencji, potrafiąc przy tym trzymać w niepokojącym napięciu i będąc swego czasu prawdziwą perłą pokazującą zupełnie świeże podejście do survival horrorów.

Wielka szansa dla polskiego studia, oby podołali.
https://www.youtube.com/watch?v=pyC_qiW_4ZY&ab_channel=PlayStation

Aż mnie naszła refleksja jaka to technologiczna przepaść te 20-25 lat gamingu i jak piękne są dzisiejsze gry.

https://www.youtube.com/watch?v=FD6FOKVY5YI&t=145s

Zagrałem sobie w wersję enhanced. Gra naprawdę dobra nawet dziś choć początek odrzuca sterowaniem. Gra może mnie nie straszyła ale muzyka oraz psychodeliczny klimat miejscówek ryją beret, oczywiście powinno się grać w nocy ze słuchawkami. Najbardziej podobał mi się upiorny szpital. Teraz nic tylko czekać na Remake.

Silent Hill 2 wydany przez KONAMI w 2001 roku jest przepustką dla graczy szukających arcydzieła horroru. To studium surrealizmu i niesamowitego, psychologicznego strachu. Mistrzowskie, niepokojące, inteligentne, przerażające. Doskonały przykład gry wideo jako szanowanej formy sztuki. Z elastycznym systemem kamer, który próbuje rozwiązać problem stagnacji i stałych ujęć, które pomogły zdefiniować gry typu survival horror, zestawem niegodnych zaufania postaci, niesamowitą atmosferą i powolną, przerażającą historią, która rozwija się niczym zła pleśń. Arcydzieło pod względem opowiadania historii i klimatycznego otoczenia. Perfekcyjny sequel. Uczta dla zmysłów. Welcome To Silent Hill Again!
Fabuła. Wcielamy się w Jamesa Sunderlanda, samotnego, przygnębionego mężczyznę, który kiedyś był szczęśliwie żonaty. Jego była żona Mary zmarła trzy lata temu na straszliwą chorobę i od tego czasu James nie może się pozbierać. Pewnego dnia James otrzymuje list podpisany przez jego martwą żonę Mary w którym prosi go o spotkanie w miasteczku Silent Hill. Zaniepokojony, zakłopotany i zaintrygowany James pozwala swoim emocjom decydować wbrew logice. Krótko po przybyciu zauważamy, że z miastem dzieje się coś naprawdę złego, a jedyni ludzie, których spotykamy są zauważalnie niezrównoważeni psychicznie, a z toczącej się mgły wyłaniają się maszkary. I tak zaczyna się ta opowieść.
Gameplay. W gatunku survival horroru ujęcia kamery stały się swego rodzaju elementem, który służy do tworzenia prawdziwego nastroju. Twórcy Konami starali się stworzyć stałe kąty kamery uzupełnione ruchomymi kamerami, które zapewnią graczowi przyzwoity poziom kontroli nad tym na co patrzy. Ponadto mamy możliwość wyboru więcej niż jednego ustawienia kamery co pozwala jeszcze mocniej cieszyć się tym unikalnym doświadczeniem. Gra jest doskonale skonfigurowana od samego początku powoli wciągając nas gęstą atmosferą, niepokojącym otoczeniem, postaciami i opowieścią. Każda drobnostka w grze powoduje uczucie chłodu. Łączy w sobie dużą ilość eksploracji z zadaniami związanymi ze zdobywaniem kluczy i dostarcza intrygujących łamigłówek. Istnieją zagadki w standardowym stylu takie jak odblokowania łamigłówki z zegarem oraz łamigłówki kolekcjonerskie obejmujące zagadki jak trzy monety w pięciu przegródkach, a nawet ciekawy teleturniej radiowy. W dalszej części gry znajdują się też łamigłówki w stylu kostki Rubika. Niektóre łamigłówki wymagają zebrania i połączenia kluczowych elementów, inne wymagają przeskanowania znalezionych notatek i dokumentów w celu znalezienia określonych liczb, które można później zastosować w łamigłówkach łączonych, a kilka jest losowo dostępnych do odgadnięcia. Zagadki są też zależne od poziomu trudności. Grając na średnim poziomie trudności zagadki są ani za łatwe, ani za trudne. Eksploracja jest bardzo satysfakcjonująca. Kluczowe zadania są niezwykle naturalne. Jednym z powodów dla których te wszystko działa tak znakomicie jest to, że akcja Silent Hill 2 rozgrywa się w zwykłym mieście, a James jest zwykłym facetem. Podobnie jak w serii Resident evil niezwyle pomocna jest też mapa, który wiele podpowiada. Cała gra sprawia wrażenie złego koszmaru, który z każdym krokiem staje się coraz głębszy i bardziej skomplikowany. Walka w grze jest wygodna i przyjemna. James może chodzić i trzymać dowolną broń, a także może przeładować bez konieczności przeglądania systemu menu. Bronie to pistolet, deska, długi stalowy pręt, strzelba i karabin. Liczne gadżety i akcesoria takie jak noże, klucze, pierścionki, klucze, osłony i inne przedmioty pomagają nam w wyprawie. Kilka unikalnych potworów, które napotkamy w grze jest znakomicie zaprojektowanych. Prawie wszystkie niebezpieczne stworzenia nie mają rozpoznawalnych twarzy. Wyginające się na różne strony manekiny, irytująco brutalne pielęgniarki dzierżące stalowe pręty i ogromny facet z głową piramidy. Niemal każde wrogie stworzenie albo wygląda albo w jakiś sposób się porusza wywołując efekt zranionej ofiary seksualnej co tylko dodaje niesamowicie niepokojącego charakteru. Gra ma świetnie zaprojektowany prolog, gdy podążamy ścieżką do miasteczka, a także trzy rozbudowane lokacje kamienice, szpital, hotel. Zwłaszcza na słowa pochwały zasługują projekt lokacji szpitalu i hotelu. Rewelacja. Silent Hill 2 jest niewiarygodnie genialny w tym co robi. Gra potrafi przestraszyć skutecznie na wiele sposobów, a także wręcz zmusza nas do poznania całej historii. Nieustannie nas wytrąca z równowagi przez tak ogromną liczbę zmiennych co powoduje nerwowość, niepokój i czysty strach, ale to postacie pozostają dziwnie, niewygodnie prawdziwe. Za każdym razem, gdy Maria się odzywa staje się coraz bardziej przerażająca. Cała gra jest taka. Przerażająca, niesamowita, powodująca utrzymujące się wątpliwości w umyśle na temat naszej postaci i tego co według nas się stało. Tworzy wewnętrzny, psychologiczny strach. Nie strach wywołany wstrząsami jak psy czy kruki rozbijające okno z hukiem rozbijanego szkła w Resident Evil. Strach wywołany w Silent Hill 2 jest ciągły i niepokojący wywołany klaustrofobią, wytrącającą z równowagi ciszą, a czasami przebijaną metalicznymi, ostrymi efektami dźwiękowymi. Niezależnie od tego jak bardzo możemy się czuć spokojni nadal czujemy się tak niesamowicie zagubieni i pozbawieni steru, że to prawie niesamowite, że tak działa gra wideo. A zwłaszcza, gdy gramy nocą ze słuchawkami. Dla mnie Silent Hill 2 to najstraszniejsza gra wideo jaka powstała wraz z Amnesia - Mroczny obłęd 2010.
Grafika i udźwiękowienie. Brzęcząca metaliczna muzyka i efekty dźwiękowe są więcej niż skuteczne. Każdy dźwięk brzmi inaczej. Kroki na trawie, cemencie, potłuczonym szkle lub wodzie itp. Ilekroć zakłócenia radiowe nasilają się zaczynamy się niepokoić. Partytura muzyczna gry jest skąpa i miejscami ledwo zauważalna, ale w kluczowych momentach odpowiednio się zwiększa dając świetny efekt. Warstwy wolumetrycznej mgły są najgęstsze jakie kiedykolwiek widziałem w grze wideo. Wywołują klaustrofobiczne uczucie, które wytrąca z równowagi. Jednak wewnątrz budynków mamy do czynienia z różnymi efektami wizualnymi. W ciemnych korytarzach budynków latarka umieszczona na wysokości klatki piersiowej pomaga stworzyć dodatkowy efekt podobnie jak w Alone in the Dark: A New Nightmare. Być może jeszcze bardziej intrygujące są tekstury otoczenia i postaci. Szorstki, brudny, poplamiony węglem styl tych tekstur jest niezaprzeczalnie atrakcyjny choć w przygnębiający i przerażający sposób. Każdy mebel, każdy samochód, budynek czy drzewo ma w sobie niesamowite poczucie realizmu, a poziom szczegółowości jest wyjątkowy. Pokoje są często poplamione kolorem, a najczęściej celowo kolorem ciemnoczerwonym budzącym kojarzenia z krwią i śmiercią. W przypadku gier wideo występuje niespotykany dotąd poziom brudu i syfu, realistycznie zarysowanych powierzchni, graffiti, śmieci. Kiedy James biegnie lub idzie po linii prostej, wygląda niesamowicie realistycznie. Grafika jest piękna, postacie poruszają się twarzami naturalnie, a ich ciała płyną z realistyczną płynnością. Konami zachwyca też przejściami między przerywnikami filmowymi, a właściwą rozgrywką. Różnica jest prawie niezauważalna, a staranne zestawienie tych dwóch elementów tworzy płynną historię i rozgrywkę.
Podsumowanie. Grę przeszedłem kilka razy i za każdym razem działa w ten sam sposób. Konami dostarczyło głęboką przygodę na ok 10 godzin, która jest przerażająca w niepokojący i niesamowity sposób. Smutna i przerażająca historia, a jednocześnie piękna. Schemat sterowania nie przeszkadza w zabawie, a szorstki, klaustrofobiczny styl wizualny jest kuszący i skuteczny, gdzie mgła jest gęsta jak grochówka, jest jej dużo i pojawia się tam celowo, a nie tylko po to, żeby ukryć sprzętowe niedoskonałości. Gra nie burzy żadnych schematów ani nie rewolucjonizuje w żaden szczególny sposób gatunku survival horroru, ale opowiada wspaniałą, surrealistyczną historię, która dziwnie rozdziera serce, a nawet przygnębia i trzyma w niepewności aż do końca. Dla wielu osób SH2 ma najlepszą historię opowiedzianą kiedykolwiek za pośrednictwem gry wideo. Zawiera mnóstwo treści psychologicznych. Ludzie wypierają złe wspomnienia ze względów obronnych, by wygrać z cierpieniem. James chciał uciec od tego co zrobił, ale szok był tak wielki, że miał urojenia. Potwory występujące w grze i wszelkie podteksty seksualne są także odzwierciedleniem co siedzi w bohaterach. Kilka zakończeń zwiększa głębię, a jedno z nich jest nieco ironiczne. Arcydzieło horroru, którego akcja rozgrywa się na bardzo cichym wzgórzu. Silent Hill 2 stanowi niezbity dowód na to, że gry wideo mogą być sztuką i to naprawdę piękną. Rzadko zdarza się, aby gra wideo naprawdę osiągnęła ten sam poziom szczegółowości filozoficznej i metaforycznej jaki można znaleźć w innych mediach. Jednakże jak w przypadku wszystkich zasad istnieją wyjątki od reguły jak przykładowo Final fantasy VII 1997, Metal Gear Solid 1998, Planescape Torment 1999, Deus Ex 2000 i oczywiście Silent Hill 2. Optymalną wersję gry uzyskamy przez dogranie do wersji Pc Director's Cut paczki modów Enhanced Edition wraz z spolszczeniem.
Ocena - 10/10.
https://www.youtube.com/watch?v=zq1DzVeIspE&list=PLptBSVL3BuFVK80UmBUMFwAI1jPmcrSTV&index=4&ab_channel=D%27Flayer

Gdzie można kupić Silent Hill 2 na PC