Najciekawsze materiały do: Dark Souls III

Na początku (czytaj parę lat temu) nie do końca mi podeszła, cały czas, na każdym polu przegrywała z jedyneczką, ale w tamtym roku miałem niesamowity głód na soulsy i załączyłem starego sejwa gdzieś w okolicy przeklętego drzewca. Udało mi się ją w końcu skończyć i uważam, że przygoda niewiele odbiega od legendarnej części numer jeden. Po prostu czuć, że to znów świat stworzony przez Miyazakiego (santo subito). Trochę inaczej zrobiony, bardziej na wzór lunaparku, niż spójny, zawiły i chędożenie wiarygodny świat z Dark Souls, ale o wiele ciekawiej niż płaska makieta z (też dobrej, żeby nie było) dwójki. Znów można gdzieś z dachu gargantuicznej katedry zobaczyć zabitą dosłownie dechami wioskę, po której dawno temu się przedzierało i poznawało jej chore sekrety. Katakumby też dają radę, ale do ścieków czy Blightown im dość daleko. Momentami miałem wrażenie, że gram w te pierwsze, stare, najlepsze soulsy, a to chyba największy komplement dla trójeczki. Rozgrywka jak to w soulsach, nie ma co się rozpisywać. Jest parę nowinek i fajnie odświeżają formułę, ale bez rewolucji, bo i po co. Sporo fanserwisu, starych znajomych i totalne zatrzęsienie sekretów, ukrytych lokacji, smaczków dla fanów. Pycha. Bossowie dają popalić, podczas pierwszej próby na testowym buildzie dostawałem chyba ostrzej niż w DkS. Mówi się, że to dobra część dla nowicjuszy, ale i z tej uciekną oni z płaczem i teleporadami do psychologa. Dodatki jeszcze bardziej podkręcają śrubę, nie wstyd mi przyznać, że z Friede i tamtym z drugiego dodatku nawet nie mogłem się równać. Niepodeszły mi fazy bossów - wyobraź sobie pokonanie Ornsteina i Smougha, po czym wstają i walczą z nowym zestawem mocy i broni, a ty z jednym Estusem, o ile dobrze poszła ci walka. W podstawce wyzwanie jest idealne, chociaż też są skoki trudności.

9.0

Teraz dawaj tego Elden Ringa Panie Miyazaki.

Dark Souls 3: 10/10
Platforma: Xbox Series X
Czas Ukończenia: 47h
Gry "soulslike" jakoś nigdy nie były dla mnie ulubionym gatunkiem. Oczywiście przeszedłem sporo gier z tego gatunku, ze względu na wymagania tych produkcji, ale miłości nie było. Jakoś tak tchnęło mnie do Dark Souls 3 i... JAK JA W TO WSIĄKNĄŁEM! Dark Souls 3 jest zdecydowanie najprzystępniejszą częścią tej serii i potrafi sporo wybaczyć, ale także być surowym nauczycielem. Bardzo surowym... Baaaaardzo surowym. Próg trudności jest dobrze wyważony i jeśli posiadasz trochę samozaparcia oraz cierpliwości to dasz sobie radę. Mit o trudnościach Dark Souls jest nieco rozdmuchany, bo gra potrafi dać sporo radości i frajdy, jeśli grając w nią używamy mózgu, jesteśmy ostrożni i konsekwentnie łączymy wątki fabularne rozrzucone w świecie gry. Zdecydowanie nie jest to gra dla wszystkich, ale kto lubi wyzwanie i wymagającą rozgrywkę to polecam zacząć właśnie od tej części. Piękna gra ze świetnie stworzonym światem i historią.

W końcu na nowych Xboxach wjechało 60 fps dzięki Fps Boost i już nie czekam, sprawiłem sobie Glorious GOTY DS3 Fire Fades Edition :D
60 fps trochę złagodzi ból tych wszystkich zgonów, które na mnie czekają :D

Wczoraj padł Gael od Irithyllskiego prostego miecza dziś Midir od Wielkiego miecza wygnańca, a jakiś czas temu Siostra Friede'a i tak oto kończę moją przygodę z tym wspaniałym tytułem, może kiedyś wrócę a na razie rozkręcam się w Nioh 2 i zacieram rączki na Elden Ring.

Dzięki dodatkom daję oczko wyżej.

To jest moja druga gra FromSoftware i nie powiem wkrecilem sie w te klimaty :)

Plusy :

- przyjemny gameplay
- duzo bossow i niektorzy potrafili dac w kosc
- dosyc dlugo gralem okolo 50-60 h z dodatkami
- Na ps5 stabilne 60 klatek

Minusy :

- Bugi a mam na mysli takie ze jestem za slupem koles mieczem zadaje mi obrazenia chociaz jestem za slupem xD

NIe bede sie tu rozpisywac. Gra dla kazdego nie jest. Nie gralem w 1 i 2 i grac w nie nie bede. Sekiro nie ruszam bo mi nikt nie pomoze :D Czekam na patcha do bloodborna i ogram go. Elden ring z kolega grac bede :) Gdyby nie irytujace bugi dalbym nawet 10 ale tutaj smierc to bolesna mechanika wiec to duzy minus wiec daje 9/10

Ta gra ma coś w sobie. Co ciężko opisać ale chcę się wracać do niej. Polecam bardzo. Jedyny minus to kwestie techniczne.

Ta gra ma wszystko co najlepsze.Klimat który wylewa się z ekranu. Udźwiękowienie które ten klimat potęguję,i co najważniejsze wymagający system walki który po opanowaniu przynosi wiele przyjemności. Dark Souls 3 można śmiało zaliczyć do panteonu najlepszych gier wszechczasów.Jeśli były jakieś błędy to były tak nieznaczne że o nich nie pamiętam. Większość śmierci była z mojej winy.

Jest to moje pierwsze dark souls jakie przeszedłem(w końcu się przemogłem i potraktowałem to jako rozgrzewkę przed Elden Ring).
Im dalej tym łatwiej...Początek hardcore,koniec poziom normal...Świetnie napisane miejscówki,ale dziennik powinien być obowiązkowy w takiej grze.
Oczywiście grałem na padzie,bo na klawie się nie da.

Jest to moja trzecia gra od fromsoftware. Przed DS3 grałem w bloodborne. Obie gry dzieli rok różnicy w premierze i chociaż DS3 jest młodsze to jeżeli chodzi o samą grafikę to jest jakaś masakra. Grając w DS3 mam wrażenie jakby obie gry różniło 5 lat różnicy. Bloodborne jest dużo ładniejszą grą i nie chodzi mi o sam klimat tylko stan graficzny.. Graficznie DS3 jest bliżej do DS2 niż do bloodborne. Jakis czas temu próbowałem zacząć grać DS2 ale sie od niej odbiłem z powodu grafiki.

Po dość średnim Dark Souls 2 From Software wyciągnęło wnioski i więziło się za cześć trzecią. I powiem tak DS 3 bliżej do DS 1 niż do DS 2. Zacznę od dwóch największych mankamentów które był w DS 2 i został tutaj naprawione a mowa o ogniskach i animacjach. Ogniska są częściej rozstawiane oraz przeciwnicy są lepiej poustawiani na mapie, nie ma takiej sytuacji gdzie droga do bossa jest trudniejsza niż sama walka z nim. W DS 2 było mega irytujące ale zostało to w trójce naprawione. Kolejną rzeczą która została naprawiona są animacje. Wreszcie kiedy otwieramy skrzynkę, drzwi, przechodzimy przez mgłę to jesteśmy nietykalni. Przeciwnik nie może nam przerwać animacji. Wystarczyło poprawić te dwie rzeczy w DS 2 i była by to lepsza gra, no ale trudno. DS 3 to także świetnie zaprojektowany świat, różnorodny od zamków po wioski, katakumby itp... . Dochodzi nowa mechanika, czyli cios specjalny. Bossowne są fajni zaprojektowali i faktycznie stanową wyzwanie. Najbardziej męczyłem się z siostrą Friede, jest to boss z DLC. Jeśli mowa o DLC są dwa. Są one długie i warto w nie zagrać. Nie powiedział bym że jest to najtrudniejsza gra od From Software dalej uważam że jest to Sekiro.

Reasumując polecam zagrać w Dark Souls 3. Jest to świetna gra, stawiam ją na równi z Dark Souls 1. From Software dowiozło. Grałem na XSX w 60 FPS i gra nie posiada błędów.

Ukończono. Najbardziej cieszy, że trzecia część serii znów ma lokacje, które są koherentne, bo bardzo brakowało tego w Dark Souls II, gdzie przez tak pamiętne miejscówki jak Strażnica Żniw biegały grubaski z młotami, manekiny bez głowy, mumie i skąpo odziane piromantki, a bossem była Meduza po dekapitacji. W trójeczce znów wróciła koherentność na planie przeciwnicy-npc-lokacje; wszystko jest bardziej stonowane, efekty świetlne wyeksponowane należycie, lokacje mroczne są mroczne, a tam gdzie Miyazaki założył, że będziemy wzdychać od estetycznych uniesień, tam też wzdychamy.

Nieco gorzej wygląda zagospodarowanie treścią lokacji pod kątem gameplayu, bo o ile faktycznie mamy mapy, na których gameplay jest wybornie zbilansowany (co nie znaczy, że łatwy), jak Irithyll, Ogród Zatraconego Króla, Puszcza Ukrzyżowań, Zamek Lothric, Archiwa, tak też trafiają się tereny „w sam raz na raz”, a gdy rozwiążemy zagadkę ich przejścia, wówczas przestają być intrygujące (Katakumby, Niegasnące Jezioro, Lochy Irithyllu). Sporą wadą jest też gradacja, jaką przeprowadziło From Software w kontekście znajdowania przedmiotów - tych użytecznych na początku gry nie ma prawie wcale; może jakiś broadsword czy pierścień Flynna. Sprawia to, że w kolejnych podejściach praktycznie olewamy podnoszenie znajdziek do czasu odwiedzin tak mniej-więcej Puszczy Ukrzyżowań. Wieje więc nudą przez kawałek między startem, a lokacjami, w których zaczyna się poważniejsza rozgrywka.

Bossowie w czystej trójce nie są specjalnie wybitni, chociaż na tle DS2 progres jest galaktyczny. Wielu z szefów w DS3 jest tylko poprawnych; niektórzy cieszą oko tylko w pierwszym podejściu

Kończąc temat bossów i płynnie zaczynając kwestię broni i przedmiotów dodajmy, że oręż duszowo-bossowy jest bardzo umiarkowanie skuteczny.

Co do arsenału: czuć brak balansu. Sellsword Winblades pełnią rolę Halabardy Czarnego Rycerza z DS1; w opozycji zresztą do sporej liczby broni, które są praktycznie do niczego. Lepiej sprawa ma się z pancerzami, bo tu faktycznie fani domu mody From Software poczują się doskonale. W tej części pojawiły się też battle arty, co jest miłą, chociaż dla mnie nieszczególną, zaletą. Interfejs w zakresie przeciążenia, parametry ochrony, absorpcji itd. stały się bardziej czytelne, ale w tej materii dalej daleko do ideału.

Tytułem podsumowania: sporo narzekań w moim komentarzu, ale DS3 to bardzo dobra gra. Być może po dodaniu dodatków nawet najlepsza i najpełniejsza z trylogii. Klimat ma i ustępuje w tej mierze chyba tylko Bloodbornowi i DS1. Pojawiają się też znane z poprzednich tytułów „franczyzy” pod postacią NPCów, przedmiotów i gestów - można więc powtórnie wygiąć się w praise the sun albo wznieść toast z… nie będzie spoilerów. Bardzo miła w ogrywaniu jest też fizyka w grze i dopiero w Eldenie pojawia się jeszcze lepsza za sprawą skradania i podskoku.

Całokształtowo jest bardzo dobrze. :)

8/10. Ocena dla gry bez dodatków.

Mam 2 pytania:

1. Nie wiem czy jest możliwość anulowania ogromnie denerwującej obsługi kontrolera PS4 w tej grze. Nie wiem czy każdy kontroler tak ma, i czy dotyczy też PC, więc nie wiem na ile szeroki jest to problem. Chodzi mi o coś w rodzaju kolejkowania moich poleceń, które ma wykonać postać. Walczę aktualnie z Friede i gdy nacisnę 2-3 razy R1, to jeśli w międzyczasie zobaczę na ziemi lód, który Friede rzuciła, to moja postać nie jest w stanie przerwać tych 2-3 ataków, tylko okłada ojca Ariandel do końca tych 2-3 ataków, i dopiero wtedy będzie mogła odskoczyć, co z reguły wiąże się w takiej sytuacji: albo z nałożeniem odmrożenia i/lub z obrażeniami, albo śmiercią. Czy ta gra umożliwia przerwanie tej kolejki i odskoczenia? Muszę bezradnie patrzeć jak postać wykonuje kolejne ataki chociaż ja w tym czasie zleciłem wykonać odskok. Jednak nic z tego, teraz mamy kolejkę ataków, i nic nie zrobisz. Nie tylko w tej walce, ale akurat to mam na bieżąco, więc łatwiej mi to opisać. Ogólnie podczas gry w DS3 to się daje we znaki i mnie doprowadza do szału. Pół biedy gdy takie coś wydarzy się poza bossem, albo przy jakimś prostym, ale w takim przypadku, to już mnie nosi. Nie pamiętam czy miałem ten problem w DS1 i DS2, ale na pewno w DS3.

2. Drugie pytanie dotyczy zagadki jaką widzę na filmach gdzie ludzie przechodzą tego bossa na SL1, bez sprintu i fikołków. Gdy Friede zaczyna 3 fazę od uniesienia się w górę i potem skoku do postaci gracza, to oni przechodzą sobie na spokojnie pod nią, a ona spada zaraz za nimi. Jednak nie dostają oni żadnych obrażeń ani od tego ciemnego wiru, ani od samej Friede. Próbowałem wiele razy to zastosować, jednak nie ma szans żebym nie dostał ogromnych obrażeń. Jest jakiś szczegół, o którym nie wiem? Jak im się to udaje? Rozumiem gdyby przetaczali się pod nią, to bym pomyślał, że ja w nieodpowiednim momencie wykonuję tego fikołka (za wcześnie, lub za późno). Ale oni sobie po prostu na spokojnie przechodzą. Jakaś podpowiedź?