Recenzja gry Biomutant - RPG roku? Nie, ale...

Rozmowy dla cierpliwych

Problemem jest natomiast kwestia samego narratora i mechaniki dialogów. Przy jakimś dwugodzinnym symulatorze chodzenia nie byłoby kłopotu, który występuje w RPG na kilkadziesiąt godzin. Mechanika ta wiąże się bowiem z tym, że każda rozmowa z postacią NPC zaczyna się od trwającego chwilę pojawiania się ekranu z wizerunkiem rozmówców. Następnie postacie „chrumkają” coś w swoim języku, podobnie jak w The Sims. Potem musimy wysłuchać narratora, który streszcza tę wymianę zdań. Gdy zamilknie, wyświetlają się ewentualne wypowiedzi dla nas do wyboru. Po kliknięciu zwierzaki znowu coś mamroczą, narrator znowu wyjaśnia, o co chodzi, i w zależności od liczby koniecznych decyzji rozmowa potrafi się mocno przeciągnąć.

Można ją wprawdzie trochę przyspieszać odpowiednim przyciskiem, ale ogólnie taki system prowadzenia konwersacji okazuje się mocno niekomfortowy i z czasem coraz bardziej męczący. W dodatku i narrator, i postacie mają skłonność do nadmiernego filozofowania i lania wody, co jeszcze bardziej skłania do przeklikiwania się przez dialogi, ale nawet to trwa wieki. Skutkiem ubocznym takiej mechaniki jest na dodatek mała wyrazistość postaci, co dotyczy zarówno tych pobocznych, jak i naszego bohatera, bo ich charakter możemy sobie wyobrazić jedynie w oparciu o wygląd i dosłownie „ze słyszenia”. Z jednej strony rozumiem decyzję autorów, świat gry jest dzięki temu bardziej spójny, z drugiej – nie każdemu przypadnie do gustu tak dziwny i powolny system.

Mnogość różnych lokacji zachęca do eksploracji, a polskie tłumaczenie jest po prostu świetne.

RPG akcji jak (nie) każde inne

Dialogi i narrator to na szczęście jedyne tak duże odstępstwo od normy. Poza tym jest już tylko wielkie RPG akcji, wykorzystujące chyba wszystkie możliwe elementy tego gatunku. Mamy więc posterunki do zdobywania, ogniska do odpoczywania, wioski z postaciami zlecającymi questy, punkty szybkiej podróży, kapliczki zwiększające umiejętności, sprzedawców różności rozsianych po całym świecie, lokacje do oczyszczanie z lootu, surowce do zbierania, crafting, rozwój postaci, minibossów po drodze i zapewne coś jeszcze, co pominąłem. W pomysłowy sposób potraktowano chociażby tablice ogłoszeń, które w świecie zwierząt są „znajdźką”, a nie miejscem oferującym poboczne zlecenia.

Świat gry oferuje wszelkie możliwe widoki - od tropikalnych, po mróz i skażenia środowiska.

Standardowe dla RPG są także biomy urozmaicające oglądane krajobrazy – od lasów, przez bagna czy dżunglę, po skaliste pustynie. Mroźne, zimowe lokacje z kolei stanowią część terenów skażonych i wymagają odpowiedniej odporności lub strojów, by móc tam dłużej przebywać. Świat Biomutanta wydał mi się początkowo nieco pusty i „martwy”, a wrażenie to jeszcze potęgowały przejmowane posterunki. Ich projekty z wielkimi korytarzami przypominają mapy strzelanek FFP z lat 90., na dodatek powstałe metodą „kopiuj-wklej”. Na szczęście to uczucie z czasem mija. Na przemierzanych terenach, mimo niewielkiej różnorodności obiektów, co chwilę natrafia się na jakieś ruiny, zejścia do podziemi, opuszczone budynki, skarbce, wioski z „cywilami” i inne atrakcje.

W miarę postępów w fabule zyskujemy na mobilności, odkrywając wierzchowce, minilotnię czy skuter wodny, zdobywamy także odporność na skażenie zablokowanych w ten sposób rejonów. Czuć więc naturalny progres w możliwościach i szybkości eksploracji. Biomutant zresztą bardzo dobrze dozuje różne nowości, bo praktycznie do samego końca fabuły jesteśmy czymś zaskakiwani. A to zdobywanie posterunku przebiega nieco inaczej, a to odkrywamy, jak dostać się do niedostępnych do tej pory jaskiń, czy zyskujemy nowy środek transportu, nie mówiąc już o pomysłach na walki z ultrabossami.

Biomutant przez całą grę dawkuje nowości w rozgrywce.

Efekt „futrzaka”

Nie oznacza to, że wszystkie elementy otwartego świata udały się równie dobrze. Takie na przykład questy poboczne – tylko niewielka część z dość szybko rosnącej w naszym dzienniku listy ma jakąś oryginalną fabułę i uwzględnia role innych postaci. Większość to typowe szukanie znajdziek, często z towarzyszącą im prostą zagadką środowiskową z ustawianiem pokręteł. Gra ma bardzo wyraźny schemat, w którym odkrycie czegoś fajnego od razu włącza zadanie odnalezienia pięciu kolejnych takich samych rzeczy. Niby jest to powód do odwiedzenia każdego kąta, ale i uczucie, że czas gry jest sztucznie wydłużany.

Mam też wrażenie, że rola wyborów moralnych albo nie do końca twórcom wyszła, albo zabrakło im godzin na parę dodatkowych odgałęzień fabuły. Historia w Biomutancie koncentruje się na trzech głównych wątkach mających (niby) swoje zakończenia: wojnie plemion zamieszkujących świat gry, przeszłości naszego bohatera oraz losach świata i symbolizującego go Drzewa Życia, którego korzenie pożerają cztery potężne stwory. W swoich wyborach starałem się być konsekwentny i trzymać jednej ustalonej drogi. Mimo to tylko raz poczułem, że finał wydarzeń jest zgodny z moimi decyzjami. W pozostałych dwóch przypadkach albo było wręcz na odwrót, albo miałem jeszcze dziwniejsze odczucie, że oglądam cutscenkę z jednej wersji zakończenia, słuchając komentarza do tej zupełnie przeciwnej.

Na screenach trudno jest pokazać dynamikę walk, ale jest szybko i zręcznościowo.

Po części i z tego powodu nie mogę uznać fabuły Biomutanta za jakąś szczególnie wybitną – ot, kolejna opowieść o ratowaniu świata przez samotnego herosa. Wyjątkowy język narracji i specyficzny wygląd cudacznych zwierzaków sprawiają jednak, że i tak wszystko jakoś zapada w pamięć. To gra, w której można się niemal nabawić wyrzutów sumienia, walcząc z bossami lub co potężniejszymi przeciwnikami, bo przypominają jakieś słodkie chomiczki lub oposy. Nawet gdy ciskają w nas płonące beczki i ostrzeliwują z karabinów, trudno ich nie lubić.

Takie obrazki to niestety tylko pozowanie statystów, bo same walki o fort to już klasyczna bitka w mniejszym gronie.

Walki jak z komiksu

Skoro więc małe kreciki, wombaty i kotki w Biomutancie kojarzą się głównie z brutalną agresją, warto wspomnieć o walce. Wszak starcia z różnymi stworzeniami są w tej grze nie tylko etapami fabuły, ale i stałą częścią eksploracji. Wrogo nastawione futrzaki czają się praktycznie wszędzie – zarówno gdzieś na szlakach, jak i w każdej lokacji kryjącej cenny loot. A potyczki z nimi są przede wszystkim dynamiczne i bardzo zręcznościowe, trochę jak np. w Devil May Cry. Nasza postać korzysta głównie z broni białej oraz palnej i może to robić niemal jednocześnie dzięki uproszczonemu celowaniu, co najlepiej sprawdza się podczas sterowania padem.

Obok tego są jeszcze moce specjalne uzyskane dzięki mutacjom i ewentualne zdolności związane z daną klasą. W ciągu kilku sekund można więc wpakować we wroga trochę ołowiu, zdzielić go parę razy ostrzem, nadziać na mroźne kolce i podpalić kulą ognia. W międzyczasie nasz bohater wykona lewitację w powietrzu, kilka uników z szybkością Strusia Pędziwiatra, podleczy się apteczką i uzupełni energię. Na deser są jeszcze ciosy finałowe, które włączają widowiskowe slow-mo, i komiksowe grafiki z napisami typu „Ziiiip”, „Kabuuum!”.

Ilość lootu, w tym elementów do budowania broni balansuje między “niepotrzebnym złomem”, a “swobodą wyboru”.

Muszę przyznać, że nawet przy setnym takim pojedynku nic z tego się nie nudzi. Walki okazują się jednocześnie urocze i widowiskowe. Celne ciosy sprawiają satysfakcję, a poza tym możemy stale zmieniać broń na jakąś z innymi efektami i atakami specjalnymi. Warto jednak wspomnieć, że na średnim (normalnym) poziomie trudności bardzo trudno jest zginąć. Przy korzystaniu z apteczek wygrywa się starcia nawet z wrogami stojącymi o kilka leveli wyżej. Dopiero przypadkowo spotkany przeciwnik „z czachą”, czyli sporo przewyższający mnie poziomem, był godnym wyzwaniem i przy nim należało już mocno przemyśleć moment każdego ciosu, koncentrując się na unikach i leczeniu.

Niestety, te wszystkie zachwyty nad walką psują trochę wspomniane na początku problemy techniczne. To właśnie w trakcie starć rzuca się w oczy chaotyczna praca kamery, która lubi się gdzieś zagubić, co utrudnia orientację. Przy większych przeciwnikach, zwłaszcza minibossach i bossach, czuć też kłopoty z kolizją obiektów. Nasz bohater niekiedy trochę przenika przez wroga, a ciosy lądują głębiej, niż powinny. Mam nadzieję, że z czasem ulegnie to poprawie.

Walki z bossami oparte są na podobnym schemacie, ale każda z nich potrafi czymś zaskoczyć.

Loot w ilość, a nie w jakość

Z walką łączy się znajdowanie lootu i crafting, dzięki czemu zyskujemy coraz lepszą broń i pancerze. Twórcy chwalili się niemal nieskończoną ilością możliwych kombinacji i rzeczywiście jest tego tyle, że w sumie czułem się trochę przytłoczony. Pozyskiwany loot z czasem traktowałem bardziej jak złom do szybkiego przeklikania, zwłaszcza że ekran najpierw prezentuje wygląd sprzętu, a dopiero po okropnie długiej chwili jego statystyki. Zwykle nie miałem cierpliwości, by za każdym razem tyle czekać.

To podobne wydłużanie wszystkiego na siłę jak przy dialogach – przy pięćsetnym kawałku miecza wolałbym najpierw widzieć, czy jest lepszy od już posiadanego, a nie jaki ma kolor. Na przegląd sprzętu i ewentualny crafting decydowałem się więc tylko od czasu do czasu, przy rozdzielaniu punktów po awansie na kolejny level. Ale tu (ponownie) w małej łatce można by łatwo wprowadzić ulepszające rozgrywkę zmiany.

Zagadki środowiskowe oparte na pokrętłach i kolorach są dziecinnie proste - to w sumie fajna gra dla najmłodszych fanów RPG.

Autorzy zadbali o spore możliwości rozwoju postaci – odblokowywanie kolejnych combosów i perków za pomocą różnych punktów. Tutaj jednak, podobnie jak w questach pobocznych czy loocie, znowu widać pewną dominację ilości nad treścią, choć z drugiej strony można to też potraktować jako większy wybór do swoich ulubionych zestawów. Mnie w zupełności wystarczyło parę domyślnych sztuczek i rozwijanie podstawowych statystyk, jak siła czy zdrowie. Najistotniejsze było chyba zwiększanie odporności na różne skażenia i zbieranie wyposażenia polepszającego ten efekt, bo otwierało to drogę do wszystkich lokacji na mapie.

Postacie poboczne czasem zlecą nam jakieś sensowne zadanie. Szkoda tylko, że rozmowa z nimi jest nieco utrudniona.

Proekologiczna przygoda

Biomutant to gra, którą trudno jednoznacznie ocenić. Może równie łatwo zachwycić, co zniechęcić, bo na każdy fajny, dobrze zrealizowany element przypada tu jakiś nietrafiony bądź zepsuty. Denerwowały mnie rozmowy streszczane przez lektora, wychodzenie do pulpitu, prymitywne zadania poboczne, ale jednocześnie byłem zachwycony kreacją artystyczną tego świata. Rozczarowało mnie zakończenie, a mimo to od razu włączyłem „nową grę+”, bo Biomutant kryje w sobie jeszcze sporo tajemnic.

W związku z kreskówkową przemocą, brakiem krwi i prostymi zagadkami może to być ciekawa propozycja dla młodszych graczy jako ich pierwszy kontakt z gatunkiem RPG. Swoboda w rozwijaniu postaci, bogactwo lootu i ogromny świat to z kolei zachęta dla weteranów gatunku, zwłaszcza że stylistyka mocno wyróżnia ten tytuł na tle dominującego zwykle fantasy. Gdzieś tam jest jeszcze proekologiczne przesłanie, ukryte między wierszami, być może nawet jako temat na niecodzienną lekcję z grą w roli głównej?

Ponura postapokalipsa w grach jeszcze nie była tak kolorowa.

Niby wydaje się, że to kolejny nieco „drewniany” średniak, którego można polubić pomimo wad, jak produkcje studia Piranha Games, ale w tym wypadku jakoś mi to określenie nie pasuje. Biomutant to raczej niezwykła przygoda pełna sprzeczności, którą trzeba po prostu przeżyć samemu. Jest spora szansa, że spodoba się Wam mimo wszystko.