Recenzja gry LEGO Worlds – to nie jest nowy Minecraft

Moje światy takie puste

Dość szybko okazuje się, że biomów, czyli obszarów odmiennego typu, jest zaledwie kilka rodzajów – przynajmniej na tę chwilę – do tego sytuacja wygląda podobnie również z napotykanymi przeciwnikami, postaciami niezależnymi, zwierzętami i budowlami. Nierzadko odnosiłem wręcz paskudne wrażenie, że twórcy, zaprogramowawszy jedną połowę tej produkcji, drugą stworzyli przy pomocy wewnątrzgrowego narzędzia do kopiowania treści.

Brakuje również ludzików i elementów znanych z poprzednich dzieł Traveller’s Tales. Możliwe, że moje oczekiwania wobec tego tytułu były zbyt wygórowane, jednak spodziewałem się ogromnej kolekcji klockowych modeli, na skompletowanie których w prawdziwym świecie zwyczajnie nie byłoby mnie stać. Ale to nie koniec litanii zawiedzionego dużego dziecka. Mógłbym ponarzekać również na powolne, wręcz ślamazarne poruszanie się wszystkich maszyn i wierzchowców (nie tylko ciężkiego sprzętu rozbiórkowego, ale nawet samolotów i smoków), co może znajdować wytłumaczenie w powolnym doczytywaniu się otaczającego nas kanciastego świata – nierzadko tuż przed naszymi oczami.

Zresztą problemów ze środowiskiem jest więcej – do największych grzeszków autorów należy dopisać również stworzenie wybrakowanych ścian. Niejednokrotnie migają one, zmieniając się naprzemiennie w elementy widoczne oraz niewidoczne i tworząc w ten sposób niebezpieczny dla oka efekt stroboskopowy – doskwiera to szczególnie podczas zwiedzania podziemi.

Następne pozycje na dość długiej liście nieporozumień to – posiadające nawet swoje specjalne znaczniki na minimapie – miasta i lochy, które nasza postać może zwiedzać. O ile jeszcze w lochach da się znaleźć legendarny ekwipunek, o tyle miasta po prostu są i nie mają większego znaczenia dla rozgrywki. Zresztą lokacje w grze, szczególnie miejskie, są generowane zupełnie bez pomysłu. Ot, aglomeracje to skupiska tych samych domków ustawionych wzdłuż linii ulicy, a jedyną atrakcją jest tu możliwość wchodzenia do środka w poszukiwaniu monet, które przeznaczyć możemy na zakup odnalezionych w świecie modeli.

Podobnie – czyli bez polotu – zaprojektowane są zadania, za które otrzymujemy walutę, elementy budulcowe i upragnione złote klocki. Jeden ludzik chce, aby uwolnić jego towarzysza z klatki, inny prosi o przemalowanie domu, a kolejny błaga o przyniesienie mu specyficznego przedmiotu. To właśnie wobec ostatniego typu wyzwań stajemy najczęściej – dlatego tym bardziej brakuje systemu pozwalającego na wytwarzanie rzeczy z zebranych po drodze śmieci. Konkretnych fantów musimy po prostu szukać w świecie gry – nierzadko na zupełnie innych planetach. Pula zadań i ich kombinacji kończy się bardzo szybko, więc z czasem otrzymujemy kilkadziesiąt razy tę samą misję od ludzików określonego rodzaju, np. budowniczych.

Zresztą szukanie skrzyń ze skarbami jest równie bzdurne i męczy tak samo jak wykonywanie niezróżnicowanych zadań. Większość kufrów znajduje się bowiem pod ziemią i do ich wydobycia możemy wykorzystać m.in. kilof lub młot pneumatyczny... Tylko po co, skoro wystarczy wyciągnąć narzędzie do usuwania terenu, zaznaczyć jak największy obszar i w paru kliknięciach uzyskać krater wielkości boiska do piłki nożnej. I to właśnie boli najbardziej – praca „architekta”, polegająca teoretycznie na kreatywnym tworzeniu, sprowadza się wyłącznie do roli „destruktora” zafiksowanego na punkcie złotych klocków.

Sandbox na czworo

Na osobny ustęp zasługuje zupełnie niezrozumiały tryb multiplayer. Od razu trzeba zaznaczyć, że nie ma możliwości przypadkowego natrafienia na innych graczy i ich artystyczne twory (syndrom No Man’s Sky?) – do wspólnej zabawy mogą stanąć znajomi w maksymalnie czteroosobowej grupie. Co gorsza, wszystkie trofea, tj. odnalezione złote klocki i elementy konstrukcyjne, a także odblokowane postacie czy pojazdy, trafiają wyłącznie na konto gospodarza. Oznacza to, że osoby dołączające do rozgrywki nie otrzymują żadnych profitów ze wspólnej zabawy.

Oczywiście rozgrywkę da się zapisać i później dzielić rozbudowywany wspólnie save w grze singleplayerowej. Niemniej niesmak pozostaje, bo graczom nie daje się szansy skomponowania od początku do końca własnej kolekcji zebranych skarbów. Tą drogą można jednak o wiele łatwiej i szybciej dojść do, nie sposób tego ująć inaczej, beznadziejnego endgame’u. Po zebraniu stu złotych klocków narrator – głosem Dariusza Odiji – gratuluje nam i zachęca do stworzenia własnego świata. Problem w tym, że owo szumne „tworzenie świata”, do którego dążymy od początku zabawy, polega wyłącznie na wyborze głównego biomu oraz pojawiających się na mapie NPC, zwierzątek i pojazdów. I to tyle z wielkiej pracy architekta kreującego nowe światy.

W multiplayerze brakuje też giełdy przedmiotów wytworzonych przez graczy, które można byłoby nabywać za monetki w grze – tym bardziej że narzędzie do własnoręcznego budowania jest niezwykle, ekhm... rozbudowane, jednak daleko mu do wygody w obsłudze. Ale i tak najbardziej bezsensownym rozwiązaniem jest podział części klocków (odblokowywanych przez ich odnajdywanie) na „lewostronne” i „prawostronne”. Aby stworzyć za ich pomocą cokolwiek, należy liczyć na niezwykłe szczęście przy ich podwójnym znalezieniu, co w praktyce graniczy z cudem.

Jest aż tak źle?

Jest na szczęście kilka rzeczy, które ratują ogólny odbiór tej produkcji i rozbudzają nadzieję na „lepsze jutro” w postaci szeregu aktualizacji i zawartości dodatkowej. Przede wszystkim gra, jak na porządne wirtualne LEGO przystało, charakteryzuje się typowym dla klockowej serii humorem, który młodszego gracza rozbawi, a u starszego wywoła mimowolny uśmiech – i z pewnością nie będzie to uśmiech zażenowania. Niezłe są chociażby animacje ujeżdżanych świń i zombiaków zaklinanych z użyciem muzyki czy poruszanie się rekina po suchym lądzie.

Podobnie działają na gracza ekrany ładowania podczas przelotów pomiędzy poszczególnymi planetami. Na modłę serii The Sims pojawiają się wtedy losowe napisy informujące o tym, co w danej chwili jest wczytywane – takimi procesami są między innymi „czyszczenie obłoków z ośmiornic”, „podgrzewanie lawy” i „poszukiwanie równania dającego wynik 42”. Na szczęście istnieje więcej tego typu fajnych smaczków prezentujących humor twórców. Przykładem może być narrator, który w trakcie nauki obsługi narzędzia do kopiowania informuje, że „kopiowanie to nie oszustwo, a oszczędność czasu”, czy przypominające ekran ładowania z pierwszego Mass Effecta opuszczanie atmosfery planety przez klockową rakietę.

Bez wątpienia plusem jest również generowanie, także w samym tutorialu, losowych światów – samouczek przeszedłem kilkakrotnie i za każdym razem planeta była skonstruowana w zupełnie inny sposób. Ciekawym rozwiązaniem jest również mobilność głównego bohatera, który może poruszać się, niczym Człowiek Pająk, po każdej płaszczyźnie – nawet po pionowych ścianach i sufitach, co pozwala na spenetrowanie każdego miejsca w aktualnie eksplorowanym biomie.

Irytują trochę narzędzia do zmiany otoczenia i budowania własnych konstrukcji... To bardzo niedopracowany element, jednak pomimo trudności i niewygody w operowaniu edytowanymi klockami przyznać trzeba, że jest to niezwykle potężna funkcja, której zwyczajnie brakuje szlifu programistycznego. Za przykład niech posłużą postacie bohatera i innych ludzików, które przeszkadzają podczas używania edytora – powinny wtedy po prostu znikać. Mimo to już teraz, przy ogromnym samozaparciu i masie wolnego czasu, można zmajstrować prawdziwe cuda. No i „psotniki” – uciekające ze skradzionymi klockami zielone ludziki, które należy powalić na ziemię i odebrać im znajdźkę – to bardzo fajny przerywnik, ożywiający zabawę.

Nadal za wcześnie na zwiedzanie światów LEGO

Nie jestem pewien, do kogo skierowane jest LEGO Worlds. Młodszy gracz ucieszy się, biegając klockowym ludzikiem po kolorowym świecie wypełnionym innymi klocuszkami, jednak – choćby spędził z tą produkcją wiele godzin – nie wykona większości postawionych przed nim zadań. Starszy odbiorca natomiast, widząc małe zróżnicowanie wyzwań i niezbyt wysoki poziom trudności, wyłączy grę i sięgnie z rozrzewnieniem po zachomikowane na strychu, wysłużone już pudełko prawdziwych klocków LEGO.

Tak więc cała nadzieja w zawartości dodatkowej, która – o ile tylko będzie darmowa oraz wprowadzi szereg usprawnień mechanicznych i wizualnych – może uratować tytułowe światy przed zapomnieniem. A jeśli Traveller’s Tales połakomi się na pieniążki z związku z DLC... No cóż, nie wróżyłbym tej produkcji świetlanej przyszłości w razie obrania takiego kursu biznesowego. Na szczęście jest kilka starszych gier z kanciastego uniwersum, do których można nawet po latach wrócić z uśmiechem na ustach.