Uzbrojenie piechoty | Charakterystyka jednostek i uzbrojenie poradnik Wargame: AirLand Battle
Ostatnia aktualizacja: 1 sierpnia 2016
Uzbrojenie piechoty
Piechota uzbrojona jest w broń główną (strzelecką) oraz dodatkową (np. przeciwpancerną). Może także nieść ze sobą broń zespołową taką jak karabin maszynowy (np. RPK-74, PKM).
Typ broni głównej, w jaką wyposażony jest dany oddział wpływa na to, jak radzi sobie on w różnych sytuacjach na polu walki. I tak:
- oddział może być wyposażony w broń o dużym zasięgu i celności w bezruchu (np. FN FAL, G3) . Taki typ oddziału jest najskuteczniejszy, jeśli prowadzi ogień z pozycji stacjonarnej. Jego wadą jest to, że pozostawia wiele do życzenia, jeśli chodzi o celność ognia w czasie ruchu i słabo radzi sobie w walkach w zwarciu. Zwarcie ma miejsce, gdy przeciwne oddziały walczą o ten sam sektor w mieście (znajdują się w tym samym sektorze). Dla potrzeb poradnika broń tego rodzaju nazwijmy karabinami automatycznymi. Znaczna część (2/3) oddziałów NATO wyposażonych jest w karabiny automatyczne
- na wyposażeniu części oddziałów znajduje się broń, którą możemy scharakteryzować jako szturmową (nazwijmy ją karabinkami, np. M16, AK 74, SG-542, VZ-56) o przeciętnym zasięgu (mniejszym niż karabiny), przyzwoitej celności w ruchu i bezruchu. Oddział wyposażony w karabinki, jako broń główną dobrze sobie radzi w walkach w zwarciu i ma dużą siłę przygwożdżenia, przy czym pociski kalibru 7, 62 mm mają tu przewagę nad pociskami kalibru 5, 56 mm (odwrotnie, jeśli chodzi o celność)
- pistolety maszynowe (np. MAT-49, Sterling) i subkarabinki (np. CAR 15, AKSU) charakteryzują się najniższym zasięgiem, ale nienajgorszą celnością ognia w ruchu i bardzo dużą celnością w zwarciu. Oddział wyposażony w broń tego typu jest bardzo skuteczny w czasie walk w mieście, nie ma jednak zbyt dużych szans w walce na otwartej przestrzeni. Uzbrojone są w nie oddziały powietrznodesantowe, specjalne, zwiad i niektóre rezerwowe
- karabiny skonstruowane w czasie drugiej wojny światowej i zaraz po niej mają znakomitą celność na długi dystans, ale są najgorsze, jeśli chodzi o strzelanie w ruchu (bez różnicy, na jaki dystans) i w walkach w zwarciu.
- wyrzutnie pocisków niekierowanych (granatniki ppanc. np M72 LAW, RPG- 7) - zdolne do rażenia opancerzonych celów na krótkie i średnie odległości. Wyspecjalizowane sekcje ppanc. strzelają z nich dużo szybciej od zwykłych, nawet elitarnych piechurów
- wyrzutnie pocisków kierowanych (PPK np. Milan F1, Fagot) - charakteryzują się dużą precyzją i znacznym zasięgiem rażenia (z wyjątkiem mocnego PPK Eryx o zasięgu do 875 metrów)
Broń dodatkowa piechoty może służyć do walki z techniką (broń przeciwpancerna, przeciwlotnicza) lub piechotą wroga. Broń przeciwpancerna to przede wszystkim wszelkiego typu rakietowe i bezodrzutowe wyrzutnie pocisków. Można je wskrócie podzielić na:
Sekcje ppanc. uzbrojone są w wyrzutnie rakiet Z-P. Mają one z reguły mniejszy zasięg i siłę niż pociski przeciwlotnicze na pojazdach, ale za to nie są naprowadzane radarowo.
Niektóre oddziały wyposażone są w broń dodatkową służącą do zwalczania piechoty. Tego typu oddziałem są np. nasi rodzimi Saperzy uzbrojeni w wyrzutnie pocisków termobarycznych (są to współczesne odpowiedniki miotaczy płomieni używanych w czasie II Wojny Światowej). Wystrzeliwany z wyrzutni pocisk po detonacji rozpyla w powietrze chmurę łatwopalnej substancji (natychmiast ulegającą zapłonowi). Broń miotająca głowice termobaryczne doskonale nadaję się do likwidacji umocnionych punktów oporu piechoty, jej użycie sieje postrach wśród żołnierzy wroga obniżając tym samym ich zdolność obronną.
Karabiny maszynowe oznaczone cechą [Zwarcie] mają większą przewagę nad innymi w walkach w zwarciu.