Gra w ataku | Mecz NBA Live 06 poradnik NBA Live 06

Jak wiadomo, kwintesencją gry w koszykówkę jest zdobywanie punktów. Uczynienie tego wydaje się proste - trzeba po prostu rzucić piłką w kierunku kosza. Praktyka jednak mówi, że nie jest to aż tak proste, jakby się miało wydawać.

Mózgiem gry ofensywnej drużyny jest rozgrywający. Od niego rozpoczyna się każda akcja.

Zacznijmy więc opis konstruowania ataku od samego początku.

Na początku musimy akcję rozegrać. Mianowicie - rozgrywający (playmaker) - czyli zawodnik, który posiada w drużynie z reguły najwyższe współczynniki podań (passing) i co predysponuje go do celnego i szybkiego ich wykonywania. Podania można wykonywać dwójnasób. Albo - tradycyjnie - poprzez klawisz Pass z ewentualnym wykorzystaniem klawiszy kierunkowych (co podwyższa prawdopodobieństwo, że piłka trafi do tego gracza, do którego chcemy), lub poprzez klawisz Direct Pass, o którego działaniu jest napisane w innym rozdziale. Ważne, by podania nie były kierowane do zawodników, którzy są wyraźnie zasłonięci, gdyż jest wysokie prawdopodobieństwo straty. Zawodnicy, którzy mają niski współczynnik podań, mogą także wykonać niecelne podanie nawet jeśli wydaje nam się, że powinno być celne. Może się też zdarzyć, że podanie - teoretycznie celne - wyjdzie na aut, bo zawodnik, który miał piłkę odebrać został popchnięty i nie udało mu się piłki złapać. Lepiej unikać takich sytuacji. Specyficznym rodzajem podania jest tzw. alley-oop , czyli wykonanie podania w taki sposób, że adresat piłkę złapie w powietrzu i zanim wyląduje na ziemi wykonuje albo wsad, albo layup. Warto stosować przy kontratakach z przewagą, bo jest to bardzo efektowne zagranie. Nie należy z nim przesadzać, bo jeśli podający nie ma kontaktu wzrokowego z adresatem, tamten może nie zauważyć podania i piłka wyleci w aut.

Jeżeli zawodnik mający piłkę nie widzi sensu lub możliwości wykonania podania, które przyniesie pozytywny efekt, może spróbować minąć obrońcę i samemu zakończyć akcję. Drybling skuteczny będzie wtedy, kiedy obrońca zostanie zmylony na tyle, że ruszy się w inną stronę niż my i znajdzie się za naszymi plecami. Do tego stosujemy klawisz Crossover/Spin Move. Jeśli nie używamy klawiszy kierunkowych, powoduje on po prostu przekozłowanie piłki między nogami. Jednak z wykorzystaniem kierunków wykonujemy różnego rodzaju piwoty lub balanse, w zależności od tego w jakim kierunku się poruszamy.

Niekoniecznie drybling musi spowodować minięcie przeciwnika. Można też zastosować zwody, które spowodują, że obrońca będzie przed nami, ale nie będzie w stanie przeszkodzić nam w oddaniu rzutu. Możemy wykorzystać np. naskok na dwie nogi, którego nie spodziewa się rywal. Do tego służy klawisz Pro-Hop/Power-Dribble. Zdecydowanie odradzam korzystanie z tego idąc wprost na obrońcę. Wysokie prawdopodobieństwo, że zakończy się to albo faulem ofensywnym, albo stratą piłki. Jeśli stosujemy to kierując się nie na wprost przeciwnika, możemy po prostu po skoku wylądować obok obrońcy, co pozwoli nam na oddanie rzutu bez możliwości zablokowania.

Oszukiwać obrońców można też za pomocą markowania rzutu. Jeśli naciśniemy klawisz Shoot i niemal od razu zwolnimy, to nasz zawodnik przyjmie pozycję rzutową na ugiętych kolanach, lekko się wyprostuje, co może spowodować, że obrońca w tym momencie wyskoczy w górę aby nas zablokować. W tym momencie, kiedy on opada - my wyskakujemy w górę i obrońca nie ma prawa nas powstrzymać, bo niestety grawitacja jest nieubłagana.

Z dryblingami nie warto przesadzać, bo można bardzo skutecznie nadziać się na stratę, lub na faul w ataku. Poza tym zbyt długi taniec z piłką powoduje dużo szybsze zmęczenie zawodnika. Warto więc mieć na uwadze, czy dana akcja przyniesie nam więcej pożytku niż szkód.

Kiedy już za pomocą wyżej opisanych metod znajdziemy się w sytuacji, która pozwoli nam myśleć o zdobyczy punktowej - należy umieścić piłkę w koszu. Nie jest to jednak takie proste. Jeśli udało nam się uwolnić spod opieki, że mamy przed sobą tylko kosz - nic prostszego. Wystarczy za pomocą klawisza Dunk/Layup wykonać dwutakt zakończony wsadem lub layupem. Jednak w koszykówce takie sytuacje występują rzadko, a punkty zdobywać trzeba. Jak więc jest to czynić najprościej?

Przede wszystkim - trzeba ocenić jacy zawodnicy potrafią zdobywać punkty. Oceniamy ich umiejętności w grze podkoszowej, rzutów z gry czy z dystansu i na tej podstawie staramy się korzystać głównie z usług tych, którym przychodzi to najłatwiej. Sam rzut jest w prosty - trzeba wcisnąć klawisz Shoot, przytrzymać do momentu osiągnięcia przez zawodnika najwyższego punktu lotu i puścić. No tak - ale skąd mam pewność, że trafię? Pewności nie ma nigdy, ale można się do tej pewności zbliżyć.

Najważniejsze to pozbyć się krycia. Jeśli uda nam się ta operacja, powinno być w porządku. W przypadku rzutów za 3 punkty, to ma duże znaczenie, największe ma jednak umiejętność gracza w tej materii. Rzut z kryciem ma dużo mniejsze powodzenie, lecz specjaliści od rzutów z dystansu potrafią sobie z tym radzić. Umiejętne rozprowadzenie akcji przez rozgrywającego powinno doprowadzić do takiej sytuacji, że nasz spec od rzutów jest niekryty. Wtedy wystarczy rzucić i liczyć, że wpadnie.

W grze bliżej kosza najważniejsze jest uwolnienie się spod krycia, gdyż łatwo nadziać się na blok. Jeśli mamy bardzo dobrego strzelca, możemy korzystać z rzutów z odchylenia (wystarczy przytrzymać klawisz odpowiedniego kierunku podczas rzutu i zawodnik skacze w górę pod określonym kątem). Wtedy unikamy zablokowania, lecz taki rzut jest dużo trudniejszy do trafienia więc nie polecam korzystać z tego ciągle.

Sytuacja w grze pod koszem wymaga podobnej zasady, tutaj możemy jednak skorzystać z możliwości wykonania wsadu lub wejścia dwutaktem. Przy dobrych umiejętnościach technicznych, nasz dwutakt kończy się rzutem z nie zawsze najłatwiejszej pozycji, lecz jednakowoż celnym. Wysocy zawodnicy dysponujący siłą mogą liczyć na to, że uda im się zakończyć akcję wsadem. Należy jednak najpierw ominąć obrońców, bo taka akcja może zakończyć się faulem w ataku.

Jeśli nasz zawodnik zostanie sfaulowany podczas próby rzutu lub po przekroczeniu przez rywala liczby dozwolonych fauli (4 na kwartę), to zawodnik wykonuje rzuty wolne.

Aby trafić do kosza podczas rzutu wolnego, należy sprawić, aby błękitne linie - pionowa i pozioma - przecięły się na środku tablicy, w polu oznaczonym białym kwadratem. Im zawodnik ma wyższe umiejętności rzutów wolnych, tym ten kwadrat jest większy, a linie poruszają się wolniej. Trafienie do kosza przez zawodnika o bardzo niskich umiejętnościach wymaga nie lada kunsztu. Zasada jest bardzo prosta - najpierw należy ustawić pionową linię poruszającą się od lewej do prawej strony tablicy w okolicach jej środka, a potem to samo musimy zrobić z linią poziomą, która przesuwa się w górę i w dół. Jeśli nam się uda (obrazek po prawej) - mamy celny rzut. Jak nie (obrazek po lewej) - mamy pudło i możliwość zbiórki, jeśli był to rzut numer dwa, lub jeśli zostaliśmy sfaulowani i jednocześnie trafiliśmy do kosza.

Podczas gry ofensywnej możemy nie trafić do kosza i wtedy musimy liczyć na to, że uda nam się zebrać piłkę. Aby to zrobić trzeba po oddaniu rzutu podświetlić gracza, który jest najbliżej kosza (klawisz Pass) i potem za pomocą klawisza Pro-Hop/Power-Dribble wyskoczyć w górę i złapać bezpańską piłkę. Dzięki temu możemy ponowić atak i zakończyć akcję zdobyciem punktów.

Specjalne zagrania Freestyle Superstars będziemy mogli obejrzeć na powtórkach z różnych ujęć

Jeżeli mamy w drużynie zawodników, określonymi jako Freestyle Superstars, możemy za pomocą ich umiejętności dużo łatwiej osiągać przewagę. Zawodnicy typu Power stojąc pod koszem taranują obrońców potężnymi wejściami zakończonymi wsadem. Gracze typu Highflyer potrafią wykonać nieziemskie ewolucje, lub wyskoczyć metr ponad obrońcą i zakończyć akcję fantastycznym wsadem. Scorerzy potrafią niesamowicie długo zawisnąć w powietrzu i rzucić z nieprawdopodobnie trudnej pozycji, Shooterzy mają arsenał boleśnie żądlących rzutów za 3 punkty, a Playmakerzy potrafią wykonywać cyrkowe podania. Nie należy ich jednak nadużywać, bo nie zawsze są panaceum na wszystko.