Konsole - PlayStation 2

PlayStation 2

Kontynuatorka tradycji konsoli PSX. Godny reprezentant konsol na początku XXI w, najpopularniejsza konsola tego okresu. Obiekt westchnień wielu posiadaczy PeCetów. Potężny marketing Sony i ogromna ilość sprzedanych egzemplarzy. Zapraszamy do świata kręcącego się wokół PlayStation 2.

Firma Sony przed wypuszczeniem na rynek konsoli PSX (a miało to miejsce pod koniec 1994 r. w Japonii) nie miała żadnego doświadczenia na rynku gier wideo. Okazało się jednak, że uważne przyglądanie się przyszłej konkurencji, dokładny przegląd rynku, w końcu skrupulatnie przygotowana kampania marketingowa i geniusz twórcy PSX’a – Kena Kutaragi – okazały zabójczą mieszanką, która zdmuchnęła z piedestału takie firmy jak Sega, czy Nintendo. PSX odniosło ogromy sukces a Sony liczyło pieniążki. Sytuacja ta trwała dosyć długo, bo wiadomo było, że dopiero konsola nowej generacji mogła zagrozić PlayStation. Minęły 4 lata i w 1998 r. na rynku pojawił się Dreamcast firmy Sega. Ta pierwsza 128-bitowa konsola osiągnęła spory sukces, jednak niska cena utrzymywana właściwie od początku przez Segę i spore koszty produkcji spowodowały, że w Japonii Dreamcast absolutnie na siebie nie zarobił. To było przyczyną, że Sega szukała przypływu pieniędzy na innych kontynentach, szczególnie w Ameryce. Ken Kutaragi natomiast, jak i cała firma Sony w ukryciu i spokojnie przygotowywała swój nowy projekt; w zamierzeniu miała to być konsola o wiele potężniejsza od Dreamcasta. Sony absolutnie nie chciało torować drogi Dreamcastowi, strategia była zgoła odmienna: chcieli odbić klientów Segi w późniejszym terminie. Jak się później okazało - ludzie z Sony mieli plan doskonały.

Sony było pewne swoich planów do tego stopnia, że mogło to zaiste przerażać. Jeśli jednak przeanalizujemy sytuację tej firmy w tamtym okresie, dojdziemy do wniosku, że nie należy się dziwić jej postawie. Otóż firma darzona była bardzo dużym zaufaniem (w przeciwieństwie do Segi, która musiała budować owe zaufanie od nowa po niewypale, jakim z marketingowego punktu widzenia była Sega Saturn), które zdobyła po tchnięciu życia w starsze PlayStation. Posiadacze tamtej konsoli naprawdę NIE MOGLI czuć się zawiedzeni, ani ilością gier, ani częstotliwością pojawiania się nominalnych hitów.

Sony wiedziało coś jeszcze. Jedyny potencjalny ich konkurent – przynajmniej w tamtym okresie - Sega - choćby nie wiadomo jak głośno wniosła swój marketingowy krzyk w światowy eter, prasę i jakiekolwiek media, nie miała szans przekrzyczeć potężnej nawałnicy, ogromnej burzy, którą w każdej chwili mogła wznieść Sony. Kutaragi mając takie zaplecze i wiernych fanów czekających na PlayStation 2, pracował więc spokojnie nad swym projektem realizując kolejne swoje wielkie marzenie.

Skoro już mowa o „burzy”, to wiadomo dokładnie kiedy w światowy rynek gier wideo trafił pierwszy piorun. Specyfikacja techniczna PlayStation 2 – bo to ją mamy na myśli – została ujawniona w marcu 1999 r. Wiadomym stało się, że mikroprocesor powstały przy współpracy Toshiby i Sony taktowany zegarem o częstotliwości 250 Mhz, oraz potężny procesor graficzny nazwany Emotion Engine , będą sercem nowego PlayStation. Dreamcast był już obecny na rynku, a do premiery PlayStation 2 było wciąż daleko, jednak specyfikacja techniczna sugerowała: Kutaragi zaoferuje graczom domową wersję superkomputera przeznaczonego do gier.

Specyfikację przyjęto na świecie z otwartymi buziami (z wrażenia). Dramcast imponował możliwością wyświetlania 3 milionów poligonów na sekundę, co było wynikiem 10 razy lepszym, niż w przypadku starszego PlayStation. Cóż to jednak był za wynik w kontekście prawdopodobnych osiągów PS2? Co powiecie na ponad 16 milionów poligonów? Dziś już to wiecie, ale wtedy był to prawdziwy szok. Do tego dochodziła jeszcze możliwość odtwarzania filmów DVD. Wow.

Sony w świetle możliwości PlayStation 2 dawało jasno do zrozumienia: niech Dreamcast się wyszaleje, niech „przygotuje” fanów gier wideo na przyjście prawdziwego potentata. Może brzmi to trywialnie, ale taka była prawda i historia to potwierdziła. Zaiste Dreamcast tylko „przetarł” szlak, stając się w świetle marketingowym (bez urazu dla jego świetnych gier) jedynie zapchajdziurą, pomostem pomiędzy PlayStation i PlayStation 2. Jak się też późnej okazało, skok technologiczny pomiędzy PS2 i Dreamcastem wcale nie był taki ogromny, a możliwość generowania grafiki PlayStation 2 były nieco przereklamowane. Marketing jednak zrobił swoje, renoma firmy i zaufanie graczy – również.

18 lutego 2000r. Sony zaczyna przyjmować przez Internet zamówienia przedpremierowe na swą nową konsolę. W ciągu niespełna godziny zostaje zamówionych 100,000 konsol; system nie daje sobie rady z generowanych ruchem i zostaje zawieszony. Skoro takie rzeczy dzieją się w Internecie to co będzie w sklepach?

Normalne sklepy mają taką „techniczną” przewagę nad internetowymi, że po rzeczy stoi się w kolejce i trudno żeby „zawiesił” się pracownik. Kolejki w Akihibarze (dzielnica Tokyo, w której królują sklepy z elektroniką) w dniu premiery PlayStation 2, czyli 4 marca 2002 roku, przypominają czasy komunizmu w Polsce. W ciągu 2 dni zostaje pobity rekord – sprzedaje się 1 milion sztuk! Nieszczęśnicy, dla których konsol nie starczyło, porywają się nawet na kradzieże i napaści na szczęśliwców wracających z niebieskimi kartonami do domów; na szczęście nie są to zbyt częste przypadki. Premiera nie odbywa się też bez innych problemów – niektóre karty pamięci okazują się być wadliwe nie współpracując odpowiednio z trybem odtwarzania filmów w formacie DVD, tudzież same egzemplarze konsol podlegać muszą natychmiastowej gwarancji. Bez wątpliwości była to jedna z najdziwniejszych premier konsoli na świecie. Wraz z ową premierą, w Japonii następuje boom na rynku filmów DVD. PlayStation 2 odtwarza – jak już wspominaliśmy – owe filmy bez żadnych dodatkowych przystawek. Zobaczmy, co jeszcze potrafi.

PlayStation 2 odtwarza formaty płyt CD oraz DVD. Tak jak w przypadku jej poprzedniczki – można odtwarzać płyty audio CD. Konsola ma wysuwaną kieszeń na płyty, na wzór komputerów osobistych i innych urządzeń domowych np. odtwarzaczy DVD (koniec z otwieraną do góry klapką, choć ten wzór utrzyma jeszcze w późniejszym okresie GameCube). O znakomitym, jak na owe czasy, procesorze graficznym już pisaliśmy; dodajmy jeszcze, że spora liczba gier wyświetlana jest w 60 fps (w systemie NTSC), a więc animacja robi nie lada wrażenie. Konsola ta jest także kompatybilna wstecz, co oznacza, że gry ze starszej PSX dają się uruchomić bez problemu (poza naprawdę nielicznymi przypadkami). Dźwięk w standardzie Dolby Digital 5.1 staje się powoli funkcją często wykorzystywaną przez programistów tworzących gry na PS2. Sony supportuje także dźwięk w systemie DTS. Joypad jest rozwiniętą ideą starego, dobrego DualShocka i nosi po prostu nazwę DualShock 2; wszystkie jego klawisze są analogowe i wyczuwają „ileś-tam” poziomów nacisku (na pewno nie kilkaset, jak podaje producent)

PS2 posiada wejścia typu USB, które mogą być przydatne w przypadku korzystania z wielu peryferiów, np. pistoletów, myszek, klawiatur, okularów wirtualnych itp. Lekka irytacja graczy tyczy się dwóch wejść na joypady (wcześniejszy Dreamcast i późniejsze: GameCube i Xbox – wszystkie oferują cztery wejścia), a ich ilość może zostać powiększona po dokupieniu specjalnego urządzenia zwanego multitapem. PlayStation 2 posiada też możliwość podłączenia twardego dysku i specjalnego adaptora sieciowego (do korzystania z Internetu). Zanim jednak PS2 zacznie na dobre wykorzystywać dwie ostatnie wymienione funkcje, minie jeszcze dużo czasu (premiera przystawki sieciowej ma miejsce w Europie dopiero w marcu 2003r.).

Premiera w Stanach Zjednoczonych odbyła się 26 października 2000 r. Tak duże opóźnienie wynikało z pewnych technicznych problemów z niektórymi partiami konsol. Tymczasem amerykańskie media robiły szum wokół nowej konsoli przynajmniej od czasu japońskiej premiery (PlayStation 2 załapało się nawet na okładkę Newsweeka z 6. marca 2000r.). Amerykańskie sklepy przyjęły takie ilości zamówień przedpremierowych, że Sony zaleciło wstrzymać ich dalsze przyjmowanie. Gdy już premiera w Ameryce się odbyła i zakończyła oczywistym sukcesem, miesiąc później na czarną konsolę doczekała się także Europa przyjmując ją niemniej ciepło, choć tradycyjnie zabrakło premiery „z pompą” w naszym kraju, a ceny w nim, dość długo utrzymywały się na niebotycznie wysokim pułapie.

Sony PlayStation 2 przyjęło w krótkim czasie pozycję lidera na rynku konsol next-gen. Dreamcasta przestano produkować i choć odszedł bez walki i zbyt wcześnie, to jednak nie był w stanie wygrać tego boju. PlayStation 2 powtórzyła czas świetności PSX’a sprzedając się w ogromnych ilościach na całym świecie. Doskonałe gry i mądra polityka Sony były tego przyczyną, bowiem konsola sama w sobie miała pewne wady. Po pierwsze słabej jakości czytnik DVD, który potrafił po dość krótkim czasie zwyczajnie się zepsuć, czy rozregulować. Po drugie zdecydowanie przereklamowane możliwości graficzne (choć takie pozycje jak Final Fantasy X, Gran Turismo 3, Metal Gear Solid 2, czy Baldur’s Gate: Dark Alliance wyznaczyły nowe standardy) – w końcu nie doczekaliśmy się na tej konsoli niemalże filmowej grafiki, jak zapewniali szefowie Sony. Faktem jednak jest, że jakość wielu produkcji zadowalała fanów całkowicie, a nie głuchnące przez długi czas coraz to nowe zapowiedzi hitów, nakręcały kolejnych potencjalnych nabywców tej konsoli.

W lutym 2003 r. Sony ogłosiło sprzedaż 40 milionów konsol PS2.

W tym czasie PS2 była w okresie swej świetności, GameCube nie podołał wielkości Sony, a Xbox Microsoftu powoli zaczął szokować grafiką, choć na pewno nie ilością sprzedanych konsol. Zaczęły też oblatywać świat pierwsze, dość skąpe informacje o PlayStation 3... ale to już zapewne inny rozdział w dziejach konsol.

Specyfikacja techniczna (zachowano oryginalną pisownię):

Emotion Engine

MIPS IV-subset

300 MHz (294.912 MHz)

128-bit integer SIMD

128-bit floating-point SIMD

24KB cache (16KB instruction + 8KB data)

16KB Scratch Pad RAM

Co-processor 1: FPU

Floating Point Multiply Accumulator (FMAC) x 1

Floating Point Divider (FDIV) x 1

8KB cache (4KB instruction + 4KB data)

Co-processor 2: VU0

Floating Point Multiply Accumulator (FMAC) x 4

Floating Point Divider (FDIV) x 1

8KB cache (4KB instruction + 4KB data)

Vector Processing Unit: VU1

Floating Point Multiply Accumulator (FMAC) x 5

Floating Point Divider (FDIV) x 2

32KB cache (16KB instruction + 16KB data)

450 Dhrystone 2.1 MIPS

6.2 GFLOPS

Geometry:

66 million polygons per second (peak)

38 million polygons per second (lighting)

36 million polygons per second (fog)

16 million polygons per second (curved surface generation)

Image Processing Unit (IPU): MPEG2 Compressed Image Decoder

150 million pixels per second

DMA: 10 channels

Graphics Synthesizer (GS)

150 MHz (147.456 MHz)

16 pixel pipelines

2.4 gigapixels per second (no texture)

1.2 gigatexels per second

Point, Bilinear, Trilinear, Anisotropic Mip-Map Filtering

Perspective-Correct Texture Mapping

Bump Mapping

Environment Mapping

32-bit Color (RGBA)

32-bit Z Buffer

4MB Multiported Embedded DRAM

38.4 gigabytes per second eDRAM bandwidth (19.2 GB/s in each direction)

9.6 gigabytes per second eDRAM texture bandwidth

150 million particles per second

Polygon Drawing Rate:

75 million polygons per second (small polygon)

50 million polygons per second (48-pixel quad with Z and Alpha)

30 million polygons per second (50-pixel triangle with Z and Alpha)

25 million polygons per second (48-pixel quad with Z, Alpha, and Texture)

18.75 million sprites per second (8 x 8 pixel sprites)

Emotion Engine to Graphics Synthesizer bus

64 bits wide

150 MHz

1.2 gigabytes per second bandwidth

Main Memory

32 Megabytes RAMBUS DRAM

32 bits wide (dual channel 16-bit)

400 MHz (800 MHz effective)

800 megabits per second per pin

3.2 gigabytes per second bandwidth

I/O Processor

based on PSone CPU

33.8688 MHz or 36.864 MHz (selectable)

2MB memory

USB, IEEE-1394, Sound, DVD-ROM, and PCMCIA controller

Sound Chip

48 voices

2MB memory

Supports Dolby, AC3, and DTS output

Storage

4x DVD-ROM

DVD-5 disc format (4.7 gigabytes)

memory cards