Jak wypożyczalnie gier komplikowały życie twórcom? Ta historia wpłynęła na poziom trudności gier

Wiele elementów gry może sabotować jej sprzedaż w dniu premiery. Na myśl w pierwszej chwili przychodzą oczywiście bugi sygnalizowane przez recenzentów czy pierwszych grających. Skutecznie zniechęcić potrafią również kontrowersyjne praktyki wydawcy dotyczące DLC, brak lokalizacji czy cena. Z tą ostatnią bezpośrednio związana jest długość gry, którą wiele osób bierze pod uwagę, oceniając sensowność danego zakupu i stosunek zawartości do poniesionych wydatków.

To złożony problem, z którym mierzy się wielu twórców gier i który wpływa na kształt trafiających na rynek produkcji. Kwestia godzin potrzebnych do ukończenia danego tytułu powoduje między innymi powstawanie na siłę rozbudowywanych dzieł, zapełnianych mało interesującymi wyzwaniami i zadaniami pobocznymi. Napędza też wyścig o wielkość mapy czy liczbę dostępnych podczas przygody aktywności. Czasami prowokuje autorów do podwyższania poziomu trudności, by ukończenie ich dzieła było bardziej skomplikowane, a tym samym czasochłonne.

Nie jest to temat, wbrew pozorom, nowy. Gry utrudniane tylko po to, by nie dało się ich szybko przejść, powstawały jeszcze w XX wieku, a okres szczególnie interesujący pod tym względem przypadł na czas szczytowej popularności wypożyczalni gier. Zapraszam w podróż do czasów, w których deweloperzy i wydawcy nie tylko łamali sobie głowę nad projektami poziomów i zadań czy mechanizmami rozgrywki, ale też szukali sposobu, by uniemożliwić ukończenie swoich dzieł przez weekend, bez ich kupowania.