Dowody w grach sieciowych. Dowody popełnienia przestępstwa w grze sieciowej

Dowody w grach sieciowych

Zacznijmy od czegoś oczywistego. Dowodem na popełnienie przestępstwa w grze sieciowej mogą być metadane, jakie są generowane podczas korzystania z urządzeń i programów. Jeśli uda się poprawnie zweryfikować ich prawdziwość (bo zapis metadanych też przecież może być zmieniany), posłużą chociażby do ustalenia, z jakiego adresu IP logowano się na konto gracza lub łączono z serwerem gry oraz – co nie mniej ważne – kiedy to uczyniono. Te niepozorne zapisy pozwalają zatem mocno ograniczyć krąg podmiotów, które mogły mieć coś wspólnego z przestępstwem.

Skoro już mowa o danych, szczególnie pomocne mogą okazać się dane znajdujące się w świecie gry. Ich najbardziej oczywisty przykład to wiadomości w rozmowach prywatnych lub na chatach (publicznych lub o ograniczonym zasięgu). Z uwagi na fakt, że program zapisuje, z jakiego konta użytkownika wysłano wiadomości, stanowi to przydatne źródło materiału dowodowego. Również mniej oczywiste dane w ramach gry mogą być dowodem przestępstwa. Posiadanie przez gracza skradzionego przedmiotu czy przynależność do konkretnej gildii to okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla procesu karnego. Także brak danych można uznać za dowód, gdy np. jeden gracz oskarża drugiego o przywłaszczenie sobie ekwipunku, który współdzielili, używając tej samej postaci.

Za ważny dowód często mogą posłużyć metadane.

Jeśli w związku z istnieniem gry generowane były jakieś dokumenty (np. umowy o korzystaniu z oprogramowania lub jego rozwijaniu), mogą one stanowić dowód w sprawie. Przykładowo, jeśli właściciel praw do gry zlecił zewnętrznej firmie stworzenie aktualizacji, a firma ta przy okazji wprowadziła do kodu gry zapisy umożliwiające nielegalne wpływanie na jej przebieg, umowa łącząca oba podmioty będzie dowodem na to, że sprawcy przestępstwa mieli dostęp do wewnętrznych systemów pokrzywdzonego.

Jedną z podstawowych czynności, jakie musi przeprowadzić organ procesowy w sprawie o przestępstwo, jest przesłuchanie pokrzywdzonych, świadków i osób podejrzanych (oczywiście wtedy, gdy jest to możliwe). Z czynności takiej spisuje się protokół, który następnie składany jest do akt sprawy. Osoba podejrzana (której przedstawiono zarzuty) może odmówić odpowiadania na jakiekolwiek pytania bez podawania przyczyn takiego stanowiska. Inaczej jest ze świadkiem – ten musi zeznawać nawet wtedy, gdy tego nie chce, a odmowa odpowiedzi możliwa jest w ściśle określonych przypadkach (np. gdy odpowiadając na pytanie, dostarczy obciążających i jego samego dowodów). Użytkownicy gier sieciowych często rozrzuceni są po całym świecie, dlatego trudno ich przesłuchać w jednej sprawie. Zazwyczaj takie przesłuchania ograniczają się do pokrzywdzonego oraz ewentualnego podejrzanego.

Specyficzny rodzaj przesłuchania stanowi konfrontacja, która ma na celu wyjaśnienie sprzeczności pomiędzy relacją co najmniej dwóch osób. Jeśli, przykładowo, dwóch świadków zeznaje inaczej na temat tego, jak członkowie ich gildii wyzywali się na chacie, skonfrontowanie tych relacji może pomóc w ustaleniu rzeczywistego przebiegu zdarzeń. Z mojego doświadczenia wynika jednak, że podczas konfrontacji każdy podtrzymuje swoje zdanie i wszyscy rozchodzą się z poczuciem zmarnowania czasu.