Słabo, brzydko i niestabilnie; zagrałem w Starfield na PC niespełniającym minimalnych wymagań sprzętowych

Minął niecały miesiąc od mojego pierwszego, można powiedzieć – badania – które miało odpowiedzieć na pytanie „Czy w Baldur’s Gate 3 da się grać na sprzęcie poniżej minimalnych wymagań sprzętowych?”. Obecny rok jest naprawdę wypakowany po brzegi pod kątem premier gier wideo, a najnowszą z nich jest Starfield. Również i w tej produkcji poddałem próbie swój sędziwy laptop, co być może zapoczątkuje swego rodzaju cykl testów nowych gier na starym sprzęcie. Jak zatem wypada najnowsze dzieło Bethesda Softworks w tak ekstremalnym teście? Zobaczcie sami.

Zacznijmy od wymagań sprzętowych Starfielda, które ponownie, nawet w przypadku minimalnych, znajdują się półkę wyżej, niż mój sprzęt | Źródło: Steam

Jak wspomniałem na początku, bohaterem tekstu są Starfield oraz mój ponad sześcioletni laptop ASUS TUF FX505DY z kartą graficzną AMD Radeon RX560x, procesorem Ryzen 5 3550H oraz 16 GB RAM-u na pokładzie. Do wykonania pomiarów użyłem popularnego narzędzia MSI Afterburner. Dodam też, że zastosowałem się do Waszych porad, zamieszczonych pod tekstem o Baldur’s Gate 3, dlatego też pozbyłem się zbędnych wskaźników i włączyłem te, które Was interesowały. Zatem gdzie pojawiły się pierwsze przeszkody w grze? A no, niestety bardzo szybko, bo już na samym starcie.

Produkcję odpaliłem za pośrednictwem platformy Steam i od razu zaskoczył mnie fakt, że gra włączała się dobre 5 minut (a mój laptop ma przecież dysk SSD). Mówimy tu o sytuacji, kiedy sklep Valve wyraźnie dał mi do zrozumienia, że tytuł został uruchomiony, ale aplikacja sama w sobie nawet nie ruszyła. Do tego wiatraki w moim laptopie brzmiały tak potężnie, jakby sprzęt miał zaraz wbić się w powietrze i odlecieć niczym statek kosmiczny. Zabawnym bonusem całej sytuacji było to, że absolutnie każdy inny proces na moim komputerze zwolnił diametralnie, a pisząc wiadomość na Discordzie, poszczególne słowa pojawiały mi się z kilkunastosekundowym opóźnieniem. Wyglądało na to, że już sam start gry wycisnął z mojej „niezawodnej” jednostki wszystkie soki. To nie mógł być początek niczego dobrego.

Produkcja ostatecznie się uruchomiła, przywitał mnie ekran startowy i rozpoczęło się kompilowanie shaderów, które swoją drogą trwało krócej, niż się tego spodziewałem, bo zaledwie niecałe 2 minuty. Po tej trudnej przeprawie dotarłem do menu i czym prędzej przeszedłem do sekcji opcji wyświetlania, gdzie niestety przywitały mnie domyślne niskie ustawienia graficzne, rozdzielczość 1920 x 1080 pikseli i włączoną techniką FSR 2.0 z najniższym poziomem ostrości (50%). Przy tym zaznaczę, że zmiana rozdziałki, aby podnieść liczbę klatek na sekundę, nie wchodzi w grę, ponieważ Starfield oferuje wyłącznie zabawę w trybie borderless fullscreen albo okienkowym. W tym drugim przypadku możecie sobie zatem wyobrazić komfort rozgrywki w malutkim kwadraciku, wiszącym w rogu Waszych ekranów.

Ustawienia graficzne, który pozwoliły mi uzyskać najlepszą wydajnośćŹródło: własne

Stwierdziłem, że jestem gotowy zacząć wspaniałą, kosmiczną przygodę. Moim oczom ukazało się intro i... zostałem zaskoczony stabilnymi 30 klatkami na sekundę – szok! Starfield na niskich nie wyglądał nawet tak źle, jak mi się wydawało, że będzie się prezentował. Oj jak bardzo się myliłem. Dobra płynność, łącznie z wizualnymi „wodotryskami”, występowały tylko podczas krótkiej sekwencji intro w kopalni i całość również całkiem nieźle działała na powierzchni. Wsiadłem do Frontiera i odleciałem w stronę pierwszego, większego miasta i tutaj wszystkie moje nadzieje i marzenia legły w gruzach.

Tak prezentuje się Starfield na najniższych ustawieniach graficznych wraz z pomiarami z AfterburneraŹródło: własne

Po wejściu do Nowej Atlantydy płynność spadła do ok. 20 klatek na sekundę, a im dalej w las, tym niższe były fps-y. Starfield natomiast wyglądał obrzydliwie, a przez moment naszło mnie nawet na żarty, że okoliczna flora przypomina tą z Morrowinda (przy czym dokonałem rzeczywistego porównania i rośliny z dzieła z 2002 roku wyglądały lepiej). Zaczynam podejrzewać, że moja zabytkowa karta graficzna po prostu nie radzi sobie z wykrzesaniem czegokolwiek przyjemniejszego dla oka, ale stwierdziłem, że dam grze szansę i zmienię ustawienia na Ultra.

Ustawienia Ultra to inna para kaloszy, przede wszystkim dziurawych, bo przez niską liczbę klatek na sekundę non stop się potykamŹródło: własne

W dużej mierze na Ultra nie zauważyłem poprawy jakości oprawy graficznej, choć rzeczywiście niektóre detale były ostrzejsze, a sama gra nie tak bardzo zamglona, co wcześniej. Wydajność natomiast spadła diametralnie. Źle było do tego stopnia, że nie byłem pewien, czy pomiary z MSI Afterburner były prawidłowe, czy błędne. Wróciłem zatem na najniższe, przywracając starą, grywalną płynność i postanowiłem kontynuować główny wątek fabularny, ale z jakiegoś powodu, nie było to możliwe. Za każdym razem, kiedy próbowałem porozmawiać z Sarą w Loży, Starfield po prostu crashował. Brak komunikatu o błędzie, proces zwyczajnie się zatrzymywał. Po wielokrotnych próbach, zirytowany postanowiłem niestety osiąść na laurach i zakończyć test.

Przechodząc zatem do podsumowania mojego „badania”, rozgrywka w Starfield na sprzęcie poniżej minimalnych wymagań sprzętowych okazała się w zasadzie niemożliwa i raczej mało komfortowa, no chyba, że nie przeszkadza Wam rozgrywka w maksymalnie 20 klatkach na sekundę. Nie jestem również pewien co do ciągłego wysypywania się gry podczas rozmowy z Sarą. Może to być zarówno problem po stronie plików gry (w co wątpię, bo wszyscy moi koledzy z redakcji grali w tą samą wersję i nie mieli takich problemów), ale również mojego kiepskiego sprzętu. Skłaniam się ku tej drugiej opcji i zarazem ostrzegam Was, że jeśli kupicie grę na pececie niespełniającym minimalnych wymagań, to może się zdarzyć, że w ogóle nie będziecie mogli jej przejść, nawet w 15 fpsach. Zachęcam do przekazania w sekcji komentarzy Waszych opinii na temat wydajności Starfielda oraz podzieleniem się informacją, na jakim sprzęcie ogrywacie najnowsze dzieło Bethesdy.