Czytelnicy GRYOnline.pl wybrali najlepszą grę roku. STALKER 2 i Black Myth: Wukong musiały przełknąć gorycz porażki

Komentuje Adam „T_Bone” Kusiak

Gry strategiczne nie mają łatwo w takich konkursach popularności jak nasz plebiscyt, ale wyniki z 2024 roku wypadły dość pozytywnie dla tego gatunku. Dziesiąta pozycja dla Manor Lords cieszy, a Frostpunk 2 również powalczył, chociaż przyczyny tych sukcesów mogą wynikać z patriotyzmu użytkowników GRYOnline.pl. Cieszy, że ktoś głosował na Workers & Resources. Rok 2025 zapowiada się o wiele lepiej. Anno i Cywilizacja to serie, które regularnie osiągają mocne wyniki, których nawet korporacje nie są w stanie zignorować. Zobaczymy też, jak poradzą sobie nowi „Hirosi”.

Komentuje Filip „Drepag” Melzacki

W okolicach The Game Awards, przeglądając media społecznościowe co i rusz trafiałem na posty typu „przecież to tylko karcianka”. Trudno się dziwić – z pozoru, patrząc na wszystkie tytuły nominowane na Grę Roku 2024, Balatro kompletnie odstaje od reszty. Niesamowitą satysfakcję sprawiało jednak przeglądanie następnych postów zszokowanych ludzi, którzy zdecydowali się dać temu niepozornemu pokeropasjansowi szansę. Niemal zawsze były one identyczne. „Boże, już rozumiem”. Tak oto kolejna ofiara dołącza do kultu Jokera Jimbo. Balatro natychmiast wciąga prostymi, intuicyjnymi zasadami oraz głębią i ogromem zawartości. Multum talii o różnych modyfikatorach i aż 150 różnych Jokerów pozwalają na zatrważającą ilość kombinacji, dzięki którym każdy run jest inny.

Każda rozgrywka przepełniona jest prostymi do zrozumienia, choć angażującymi decyzjami. Czy nagroda za pominięcie tego rozdania jest warta przegapienia sklepu? Czy kupić tego pospolitego Jokera, który pozwoli mi przetrwać następne rozdanie, lecz szybko stanie się bezużyteczny, czy ryzykować kupnem paczki kart, w której mogę znaleźć coś lepszego? Sukces w Balatro wprowadza w euforię – stworzenie zalążka obiecującego buildu, znalezienie uzupełniających go Jokerów, zbieranie przydatnych kart, obserwowanie jak każde zagranie nagradza nas tysiącami, milionami, nawet miliardami punktów – tak muszą czuć się hazardziści gdy rozbijają bank tuż zanim natychmiast tracą wszystko. Ja na szczęście nie muszę wydawać pieniędzy w kasynach – Jimbo żąda ode mnie tylko czasu i szerzenia jego słowa.

Komentuje Iza Budzyńska

Stalker 2 został moją grą roku 2024. To prawda, że tytuł wciąż boryka się z większymi lub mniejszymi błędami, ale nie można odmówić mu, że wiele rzeczy robi też po prostu dobrze i od serca.

Godziny spędzone w Zonie mnie nie nudziły, a zwiedzaniu jej towarzyszyły piękne widoki i świetna swojską atmosfera. Samo siedzenie przy ognisku i słuchanie radia czy plotek stalkerów budowało immersję. Historie spotkanych postaci też ciekawią różnorodnością, a Skif podbił moje serce podobnie jak Striełok wiele lat temu. Owszem, zauważałam odrobinę kuloodporne mutanty (zwłaszcza na „weteranie”), za późno aktywujące się questy czy crashe przy kompilowaniu shaderów, ale średnio mi to przeszkadzało – ot, restart lub patch i jedziemy dalej. Niemniej jednak czytając na forach o błędach, chyba mogę uznać się za jednego z tych szczęśliwców, który nie napotkał niczego totalnie psującego grę.

Co absolutnie mnie zachwyciło w Stalkerze 2, to odkrywanie miejsc, które znałam z poprzednich części – ta chwila ekscytacji, gdy wchodziłam do Zatonu czy Kordonu, ciekawość, jak zmieniły się osoby, które pomagały Striełokowi czy Majorowi sprawiała, że chciałam pochłaniać tej gry więcej i więcej. Gdy znalazłam Wintara w czyjejś skrytce, to poczułam się już zupełnie jak w domu – zwłaszcza że strzela się naprawdę świetnie (a animacje dodawania ulepszeń czy wymiany różnych magazynków to złoto!).

Czy jej trzecie miejsce w plebiscycie I pierwsze w głosowaniu redakcji jest zasłużone? Jestem przekonana, że tak. Grę niestety ciągną w dół błędy, ale za samą atmosferę, swojskość, udźwiękowienie, grafikę, historię, czucie broni i barwne postaci zasługuje chociaż na miejsce na podium.

Komentuje Filip „Drepag” Melzacki

Gdybym pisał profesjonalną, pełnoprawną recenzję Metaphor: ReFantazio, musiałbym wypunktować sporo wad. Piekielnie długi czwarty główny dungeon. Nieco kuriozalny brak dungeonu w kluczowym momencie fabuły. Zbyt szufladkujący system klas, który pod koniec gry zmusza do rozwijania członków drużyny w konkretne, upragnione przez grę archetypy. Przekaz subtelny niczym młot w potylicę. To nie jest jednak pełnoprawna recenzja – to ramka. A ponieważ nie jest to pełnoprawna recenzja, z czystym sumieniem mogę nazwać Metaphor jedną z najlepszych gier, w jakie grałem w życiu.

Od początku do końca 80-godzinnej opowieści byłem wgnieciony w fotel, głównie dzięki wyśmienitemu budowaniu świata, intrygującego konceptu magicznej kampanii elekcyjnej i świetnym postaciom. Towarzysze w Metaphor to jedna z najlepiej funkcjonujących grup, jakie widziałem od dawna – każdego da się polubić i nikt nie wydaje się być tu na doczepkę. Pomaga w tym zresztą fenomenalny voice acting, wybitnie napisane dialogi i rewelacyjny złoczyńca. Do gustu przypadł mi również bardzo skrajny system walki, w którym albo spuszczasz wrogowi manto stulecia lub sam w mgnieniu oka je otrzymujesz – starcia stają się dzięki temu swoistymi zagadkami, w których należy pozbyć się przeciwników zanim będą mieli okazję oddać. Artstyle zachwyca – przepiękny interfejs, biegające na ogromnych, mechanicznych nogach pojazdy, inspirowane Boschem projekty wrogów (zwłaszcza ostatni boss – jedno spojrzenie na niego wystarczy, by mieć pewność, że tu kończy się twoja przygoda). Soundtrack jest najprawdopodobniej najsłabszym elementem gry, co mówi wiele, ponieważ nadal jest świetny – mnóstwo naprawdę porządnych, zapadających w pamięć kawałków i wśród nich kilka naprawdę rewelacyjnych utworów. Po ukończeniu gry poczułem pustkę – trudno będzie mi znaleźć znowu coś aż tak dobrego i z niecierpliwością czekam, czy Atlus uda się przebić to arcydzieło.