Najciekawsze materiały do: Devil May Cry 3: Dante's Awakening - Edycja Specjalna

Bardzo lubię klimat panujący w DMC i dlatego daję tej grze 8.

Sam port jest kijowy(takie 4-5/10), ale nie o nim tutaj.

DMC 3 DA to moim zdaniem najlepsza gra z gatunku spectacle fighters(czy jak to się u nas dziwnie przyjęło nazywać gry z tego gatunku slasherami). Genialnie zrealizowane, dynamiczne, widowiskowe i wymagające walki zwieńczone świetną muzyką(choć ta potrafi się powtarzać). Mógłbym o tym tytule napisać wręcz jakieś obszerne wypracowanie, ale sobie odpuszczę. Tak po prostu ta gra wymiata i w sssumie ciężko cokolwiek złego napisać o tym tytule i raczej musiałbym szukać problemów na siłę.

Prequel poprzednich części pozwalający nam bliżej poznać kierowanego przez nas bohatera i wyjawiający nam przy tym genezę tytułu gry. Tym razem walczymy przeciwko swojemu bratu, a twórcy wyciągnęli lekcję z poprzedniej odsłony i podnieśli bardzo poziom trudności. Sama rozgrywka również jest najdłuższą ze wszystkich dotychczasowych i posiada także największą ilość bossów, choć to z kolei już do przesady. Wprowadzone zostały również nowe tryby walki, które to możemy wybrać przed rozpoczęciem każdej z misji. Ma to bardzo istotny wpływ na przebieg starć. Każdy ze stylów stara się bowiem premiować nieco inną taktykę działania, a różne potrzebne nam będą do starć z bossami, których w tej części jest prawie tyle samo co poziomów (20). Sterowanie zostało znacznie ulepszone, w końcu możemy obrać kamerą co jest dużo wygodniejsze, wprowadzono też heavy metalową muzykę i nagrano bardzo dużo renderowanych filmów. Nie podobało mi się tylko wracanie w przebyte już przez nas miejsca, ale to i tak nie działo się w tak wielkim stopniu jak w części czwartej o której napiszę za kilka dni.

Co tu dużo mówić, najlepsza część trylogii. Ulepszone sterowanie, wysoki poziom trudności(przynajmniej w podstawowej wersji, zdaje się że w special edition zostało to złagodzone), w końcu DMC z jakąkolwiek fabułą, do tego rozmaici bossowie, różne style i połączenie klimatu grozy z absurdem serwowanym przez protagonistę.

Kontynuacja sieczki by Dante ciąg dalszy. Lepiej,szybciej,więcej.

Port jak wcześniej koledzy zauważyli jest kijowy, ale ten oryginalny. Ja grałem teraz na wersji z kolekcji HD dostępnej na Steam i nie miałem najmniejszych problemów, żeby odpalić grę i zmusić ją do działania.
Na początku dodam, że grałem jak masochista, czyli na klawiaturze. Pewnie niektórzy powiedzą, że jestem heretykiem i tej gry nie ma co dotykać bez pada i mają poniekąd racje, bo sterowanie nie jest za bardzo komfortowe. Mimo to udało mi się grę przejść na razie na poziomie NORMAL, bo taki najwyższy był możliwy do wyboru za 1szym razem i będę może niedługo próbował przejść ją na HARD, już jestem przyzwyczajony do układu klawiszy.
Gameplay to czysty miód, przechodzenie kolejnych etapów sprawie masę radości. Wydaje mi się, że na tamte czasy, a nawet dziś trudno o lepszą grywalność w tym gatunku.
Gra ma wysoki, ale satysfakcjonujący poziom trudności. Wydaje mi się, że jest sporo trudniejsza od pozostałych części. Złotych kul, które nas ożywiają po śmierci, nie używałem właściwie wcale, tylko te, które znalazłem podczas gry, nie kupowałem ich więcej w sklepie z przedmiotami. Nawet na zwykłych przeciwników trzeba uważać, bo mogą nam w grupie wyrządzić małe kuku. Każdy boss jest świetny, najbardziej miałem problemy z Nevan i ostatnim bossem, który jest znacznie trudniejszy od reszty.
W większości wypadków po pokonaniu bossa dostajemy nowy oręż i każdy jest na swój sposób dobry, ja najbardziej używałem pary mieczy Agni & Rudra. Dostajemy też raz na jakiś czas broń dystansową, ale znacznie rzadziej niż tradycyjne narzędzia mordu. Każde z nich możemy ulepszać za zdobyte czerwone kule.
Mamy też do dyspozycji 4 style walki, które tutaj wybieramy przed rozpoczęciem misji lub w specjalnych kapliczkach. Ja grałem wyłącznie na Tricksterze, ze względu na wysoką mobilność, po ulepszeniach możemy wręcz teleportować się do naszych wrogów.
W sklepie możemy także przedmioty, na przykład lecznicze, lub zadające duże obrażenia wrogom. Najbardziej przydatne są oczywiście niebieskie i fioletowe kule, które trwale zwiększają nasze zdrowie i moc, potrzebną do zmiany w demona, które odblokowujemy dosyć szybko podczas grania.
Historia w takich grach mało się liczy, tutaj jest mocno kiczowato, ale wydaje mi się, że jest lepsza od pozostałych części, bardziej mnie wciągnęła niż takie DMC4, które ogrywałem dawno temu albo wcześniejsze części.
Dźwięk jest w porządku, muzyka jest świetna. Co prawda główny motyw bitewny się ciągle powtarza, ale to nie problem, a gdzieś w połowie gry zmienia się na inny, równie dobry. Utwór z creditsów najbardziej zapada w pamięć.
Wady gry są drobne, ot kamera czasem nie ustawi się tak jakbyśmy sobie tego życzylibyśmy. Patrząc na samą kolekcję HD mało co zrobiono w kwestii oprawy. Niektórzy przeciwnicy mnie lekko irytowali, mowa tu o tych przerośniętych stworkach z kosami (wariacja pierwszego przeciwnika w grze) lub potworki, które przenikają przez ściany. Denerwują mnie potyczki z wrogami, którzy ciągle się teleportują albo znikają. Co mniej obeznanych z gatunkiem może zniechęcić wysoki poziom trudności.
Gra nie jest specjalnie długa, ani też krótka, jest w sam raz, dostajemy po przejściu sporo bonusów, w tym nowe postacie do gry, lub kostiumy, więc jest po co wracać do gry.
Podsumowując, jak dla mnie jeden z najlepszych przedstawicieli gatunku.

Oryginalna gra Devil May Cry jest przełomową grą akcji. Była to jedna z pierwszych gier, która pokazała, że w trójwymiarowe gry akcji z perspektywy trzeciej osoby można grać niemal tak swobodnie i wygodnie jak w klasyczne gry 2D z lat 80' i 90'. Ścisła kontrola, bossowie bazujący na wzorcach i długa krzywa uczenia się z nieubłaganym poziomem trudności. Devil May Cry 2 to z kolei rozczarowujacy crap. Capcom jednak wysłuchał fanów i wrócił do deski kreślarskiej przy produkcji trójeczki. Dante powraca ze zdwojoną siłą, zadowolony z siebie, głośniejszy i po prostu fajniejszy niż wcześniej.
Devil May Cry 3, które zostało wydane w 2005 roku na Ps2, a rok później przeportowane na Pc i jest prequlem pierwszej części ma diabelską zabawę, styl, głębię i wygląd. Daje powód, aby napisać zwolnienie i opuścić szkołę, daje powód, by zgłosić chorobę do pracy i daje powód, aby ponownie rozważyć czy nie przełożyć o tydzień piątkowej randki z fajną kobietą. Ma genialny gameplay, ma pięć poziomów trudności, które są wymagające i szalone, zawiera mnóstwo tajnych misji, bonusów i kostiumów do odblokowania, a do tego ma łatwy w obsłudze interfejs i więcej łamigłówek wykręcających mózg niż dwie pierwsze gry razem wzięte.
Fabuła. Powodem dlaczego opowiadanie historii w DMC3 jest tak skuteczne jest doskonała reżyseria i tempo przerywników filmowych. Istnieje przemyślana ścieżka, którą jesteśmy prowadzeni, a poziom grozy, intensywności i humoru w niej zawarty jest zaskakująco dobry. Wystarczy spojrzeć na genialną scenę otwierającą. Dante zostaje zaatakowany przez hordę demonów i nasz siwowłosy twardziel zostaje dźgnięty więcej razy niż Juliusz Cezar, ale odrzuca swoich napastników jakby nic się nie stało i podchodzi do szafy grającej, aby odpalić trochę metalu, a następnie pociąć swych wrogów na kawałki. Potem przerywnik filmowy staje się jeszcze bardziej absurdalny, gdy Dante je pizzę podczas zabijania, używa kul bilardowych jako pocisków i surfuje na grzbiecie nieszczęsnego piekielnego pomiotu strzelając wszędzie ze swoich pistoletów.
Gameplay. Na początku będziesz leżał, będziesz bity, będziesz płakał i będziesz często umierał czy ci się to podoba czy nie i możesz być skłonny zrzucić całą winę za to na perspektywę trzeciej osoby i sterowanie. Devil May Cry 3 nigdy nie ułatwia przejścia do trudniejszych obszarów. Po prostu rzuca nas w wir gry od samego początku i mówi „powodzenia”. Zatem krzywa uczenia się jest dość stroma i ciężka, ale dla tych, których zniechęcają trudności jest to ich strata. Sterowanie na padzie jest rewelacyjne, a gameplay cudowny, a trudność częściowo wynika po prostu z początkowego niezrozumienia kluczowych niuansów rozgrywki, a opcjonalne ekrany samouczka gry niewiele wnoszą. Początkowo jesteśmy skłonni albo szarżować na wrogów, używając efektownych cięć jakie zapewnia styl mistrza miecza albo strzelać do nich korzystając z fantazyjnego strzelania rewolwerowca. W obu przypadkach zostajemy zamordowani wielokrotnie. Zamiast tego lepiej walczyć z najwyższą ostrożnością, trzymając wrogów na dystans, uważnie obserwując ich wzorce i unikając ataków. Dobra wiadomość jest taka, że w końcu przychodzi taki moment, że wszystko się układa w calość i to my stajemy się postrachem dla wrogów. Dzięki 24 różnym rodzajom złoczyńców i kilkunastu złych bossów DMC3 nie jest powtarzalne i uproszczone. W rzeczywistości ma jeden z najbardziej intensywnych i różnorodnych projektów rozgrywki jakie można zobaczyć w grze akcji. Mówiąc bardziej bezpośrednio zmusza graczy do stworzenia strategii myślenia w połączeniu z refleksem. Prawie każdy wróg w grze ma inne zachowania i metody ataku, a ponadto ma wiele sposobów ich wdrożenia. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku bossów, którzy bez wątpienia są jednymi z najlepszych przeciwników na ostatnim poziomie trudności z jakimi się mierzyłem. W rzeczywistości ci demoniczni władcy są tak niegodziwi i tak źli, że zmieniają swoje wzorce ataków i uderzają dwa, trzy, a może nawet cztery razy na bitwę zanim ostatecznie ulegają. Na szczęście firma Capcom zapewniła nam mnóstwo narzędzi do walki z tymi bossami i to właśnie dzięki tym narzędziom DMC3 działa tak dobrze. Jest tu tak wiele do zobaczenia i zrobienia, że jest to niesamowite. Już od samego początku gry gracze mają dostęp do czterech różnych stylów gry: Trickster, Swordmaster, Gunslinger i Royal Guard. Wybór stylu jest również dość ważny, ponieważ zmieni sposób w jaki Dante walczy i określi jakie ruchy może wykonać, a jakich nie. Wybieranie różnych stylów jest również świetne do kształtowania Dantego, który pasuje do naszej osobistej metody gry czy lubimy grać w defensywie czy robić uniki, skakać i bawić się z wrogami za pomocą akrobatycznych manewrów. Kiedy połączymy ze sobą te cztery style i dwa ukryte poziom elastyczności jest tutaj dość duży, że kopara opada, a zwłaszcza, że każdy styl ma wiele typów technik w zależności od poziomu doświadczenia. Możliwe jest przełączanie stylów pomiędzy misjami oraz w określonych momentach podczas misji, ale ponieważ zdobywamy doświadczenie i ostatecznie nowe umiejętności w miarę używania jednego stylu opłaca się skupiać na jednym stylu na raz. Wybór broni Dantego jest tak różnorodny jak jego typy ataków. Niezależnie od tego czy lubimy niezawodność swoich bliźniaczych pistoletów czy też cieszymy się lodowatym pięknem broni białej z pewnością każdy znajdzie coś dla siebie. Jednak to co jest szczególnie przyjemne w różnych typach broni to fakt, że różnią się one od siebie na tyle, że właściwie sensowne jest używanie ich wszystkich. Ponieważ jednak Devil May Cry 3 jest tak wymagający projektanci wiedzieli, że będą musieli sprawić, aby każda broń była jak najbardziej niszczycielska. Jednym z doskonałych elementów gry jest to, że Dante może natychmiast przełączać się pomiędzy dwiema różnymi broniami dystansowymi i dwiema różnymi broniami do walki wręcz za naciśnięciem jednego przycisku. Zmieniać broń idzie podczas walki co ułatwia wykonywanie zupełnie nietypowych kombinacji, które są ograniczone głównie nasza wyobraźnią. Efektem końcowym mogą być naprawdę brutalne i satysfakcjonujące ataki łańcuchowe, których akcja toczy się tak szybko, że prawie trudno w to uwierzyć. Ostatecznie największą zaletą systemu walki jest to, że jest on niezwykle płynny, responsywny i precyzyjny. W przeważającej części walki z bossami są interesujące i bardzo wymagające. Sami przeciwnicy nie zawsze są dużej postury, ale prawie zawsze są przerażający i zastraszający. Musimy wykorzystać ich kilka słabości, desperacko próbując uniknąć ich licznych, okrutnych, niezwykle szkodliwych ataków. Możemy także używać swojej waluty do wzmacniania broni i uczenia się nowych ruchów broni białej, a wszystko to przy jednoczesnym ulepszaniu swojego stylu walki i szukaniu niebieskich kul, które zwiększają maksymalne zdrowie. W końcu nauczymy się także tymczasowo przekształcać się w demona co czyni nas szybszym i silniejszym oraz powoduje regenerację zdrowia. Dzięki pięciu poziomom trudności i mnóstwu bonusowych gadżetów do odkrycia mamy silną potrzebę wielokrotnego rozegrania tej demonicznej bestii firmy Capcom.
Grafika. Na szczególną uwagę zasługują wszystkie drobne szczegóły, które artyści postanowili dodać. Jeśli więc Dante jest zdenerwowany lub czuje się szyderczo, subtelne ruchy jego twarzy będą wyglądać dokładnie tak jak je sobie wyobrażamy. Jeśli jest porywisty wieczór i na zewnątrz wieje wiatr, włosy i ubranie każdej postaci prawie na pewno to odzwierciedlają. A jeśli różne źródła światła o różnych kolorach i jasności oświetlają otoczenie w różnych odstępach czasu każdy obiekt, który na nie trafi zostanie realistycznie skąpany. Nie trzeba dodawać, że wszystko wygląda niezwykle ładnie. Jakość i choreografia filmów pomiędzy misjami w grze są zdumiewające, ponieważ te przerywniki filmowe należą do najbardziej spektakularnych jakie kiedykolwiek widzieliśmy w grze video. Możemy podróżować po pięknie zaprojektowanych, gotyckich środowiskach, doprowadzając bitwę do progu piekła. Przez cały czas można zobaczyć doskonałą animację, dzięki której ruchy Dantego wyglądają zarówno potężnie, jak i stylowo chociaż prawie wszystkie potwory i inne postacie w grze również świetnie wyglądają w ruchu. Heavy metalowa ścieżka dźwiękowa uzupełniona gardłowymi wokalami podkreśla większą część gry począwszy od pierwszych chwil i całkowicie pasuje do tematu.
Podsumowanie. DMC3 to o wiele więcej niż tylko fenomenalny gameplay i wyzwanie. Jest klimat, bohaterowie i muzyka. Jest mnóstwo różnorodnych wrogów i niesamowicie pomysłowych bossów, którzy rzucają wyzwanie intelektowi w równym stopniu jak refleksowi. Istnieją dziesiątki kombinacji ataków i wystarczająca różnorodność rozgrywki, aby pierwsze dwa tytuły z serii wyglądały jak wersja demonstracyjna. Przygotuj się na akcję tak dobrą, że możesz zgrzytać zębami, a nawet rozbić kontroler. Devil May Cry 3 to odpowiedni zwrot w serii Capcom, która rozpoczęła się z hukiem w 2001 roku, ale przy DMC2 zawiodła.Teraz Devil May Cry powraca po raz kolejny z lekceważącym, nieludzko silnym półdemonem Dante w roli głównej i z łatwością przedstawia najtrudniejszą przygodę w całej serii zawierający głęboki, wyjątkowy system walki, mnóstwo spektakularnych sekwencji fabularnych i mnóstwo sprytu. Pomyśl o najbardziej wymagającej grze w jaką grałeś w ciągu ostatnich lat. A teraz wyobraź sobie, że już trzeci poziom tej gry jest piekielnie trudny, a czwarty i piąty jest wręcz hardcorowy. Każdy, kto wytrwa wystarczająco długo, aby nauczyć się podstaw prawdopodobnie zgodzi się, że Devil May Cry 3 to nie tylko najlepsza część serii, ale też najlepszy slasher jaki kiedykolwiek powstał. To gra w której taktykę walki i sposób gry ogranicza wyobraźnia. Ukończenie gry jest nagrodą samą w sobie, a im wyższy poziom tym większa satysfakcja. Jest to dla mnie jedna z najbardziej ulubionych gier. Gra optymalnie wygląda po dograniu tekstur HD.
https://www.youtube.com/watch?v=hEk7t22EkKM&ab_channel=SnowAngel
https://www.youtube.com/watch?v=TZo3ZaEmTig&ab_channel=NoBigDealLa