Najciekawsze materiały do: Pillars of Eternity II: Deadfire

Da radę zmienić jakoś klasę postaci? Nie ogarnąłem że jest tylko 5 miejsc w składzie i chciałbym połączyć łotrzyka z enigmatykiem w jedność bez rozpoczynania gry na nowo.

Pillars of Eternity 2 to rozczarowanie. Pozytywną ocenę daję ze względu na pierwszą część gry, bo Deadfire to dobre zamknięcie historii, która rozpoczęła się nieopodal wioski Złocona Dolina.

Doceniam ulepszenia rozgrywki i mechaniki gry w stosunku do pierwszej części:
- wprowadzenie otwartego świata
- zastąpienie Caed Nua przez twierdzę pływającą - okrętem, który przez całą grę jest przydatny
- system reputacji
- dwuklasowość
- pupile dające bonusy do statystyk
- uproszczenie zarządzaniem zdrowia
ale zabrakło mi duszy w tej grze o duszach.

Zabrakło mi pamiętnych wydarzeń i zadań. Zabrakło mi postaci, które wciągają swoją historią do świata gry. Sam wątek główny zaskakuje, ma w sobie tajemnicę, ale tak naprawdę jest prosty, zbyt prosty - można go streścić w ten sposób: szedł, szedł i doszedł. Zadania poboczne, wydaje się, że zostały napisane zgodnie z jakimś podręcznikiem - nie mają polotu. Czasami rażąco brakuje w nich wyczucia - przykładowo po wielu otępiających zadaniach typu: zabij i odbierz nagrodę, nagle trafiam na zadanie, w którym muszę rozważać kwestię aborcji i tego czy nauka to szansa, czy zagrożenie. Twórcy mogą sobie odhaczyć na liście z podręcznika "zadania stawiające trudne pytania" i dalej zalewać mnie nieistotnymi zapchajdziurami. A ja zostawiony jestem z poczuciem niesmaku - wygląda jakby te trudne tematy na siłę zostały dodane, bo zbyt mocno kontrastują swoją wagą z tym czym przez większą część czasu zajmuję się w grze.

Brak towarzyszy na miarę Niezłomnego i Zrozpaczonej Matki również jest mocno odczuwalny. Z Ederem można ciekawie porozmawiać, ale sporo stracił ze swojego uroku, a jego żarty budzą często zażenowanie. Jeszcze Xoti jest ciekawą postacią, a o pozostałych towarzyszach można powiedzieć tylko tyle, że są - mają jakieś tam zadania, ale nie są porywające/poruszające.

Zawiodłem się również na systemie reputacji - mimo tego, że pomagasz konkurencyjnej grupie, to nie wpływa to negatywnie na inne grupy. Do każdej grupy można pójść, bez względu na to komu wcześniej się pomagało, i zadaniami wypracować sobie dobre stosunki.

Skoro tak wymieniam te braki, to nie mogę nie wspomnieć o smokach - jest ich za mało i nie stanowią wyzwania.

Eksploracja na głównej mapie świata jest nużąca, a miejsca i losowe zdarzenia powtarzają się.

Ścieżka dźwiękowa zawiera sporo utworów z części pierwszej, wydaje mi się, że stanowią one większość.

Z pozytywnych spraw - bardzo spodobała mi się postać królowej Onekazy II, jej głos i to co mówiła. Królowa wprowadza ożywienie do gry, jest spoiwem łączącym rozlatującą się fabułę. Szkoda, że nie ma więcej takich postaci.

Podsumowując - wydaje mi się, że Deadfire jest grą gorszą od Pillars of Eternity 1. Jeżeli chcesz pograć w dobrego erpega zagraj w Pillars of Eternity 1 a drugą część zostaw sobie na dokładkę.

Gra ma jakieś miliard wad technicznych w wersji na PlayStation 4, ale konstrukcyjnie jest to jedna z najlepszych gier, w jakie grałem w swoim życiu. Wspaniała fabuła wątku głównego, rewelacyjne questy poboczne, ciekawie wkomponowany klimat piratów, absolutne arcydzieło.

Mój ulubiony RPG izometryczny, minimalnie wygrywa z Divinity orginal sin II. Czasami aż trudno mi uwierzyć jak dobra jest ta gra. Szkoda tylko, że słabo się sprzedała co kiepsko wróży szansom na konsytuację lub podobny tytuł od Obsidianu.

Zalety:

1. Poznajemy lepiej ten ciekawy świat a sami bawimy się na archipelagu w klimacie piracko-kolonizatorskim. Nie jest to mój ulubiony klimat ale i tak mi się podobało. Poza tym to trochę bardziej oryginalne niż kolejne quasi średniowieczne uniwersum.
2. Ciekawi, bardzo rozbudowani towarzysze. Dużo z nami gadają, dużo gadają ze sobą, cały czas wtrącają się w rozmowy, mają własne zadania, są powiązani z frakcjami które spotykamy w trakcie gry. Żadna gra, ani planescape torment ani divinity orginal sin II ani nic innego nie zrobiło tego lepiej. Oczywiście co innego jeśli chodzi o to czy towarzysze przypadną nam do gustu, to już bardziej indywidualna kwestia. Ja sam przyznaję, że ci z np pathfindera wydali mi się nieco barwniejsi co nie znaczy, że tym czegoś brakuje. Są też romanse ale umiarkowanie ciekawe. Odniosłem wrażenie, że twórcy dodali je trochę na siłę ponieważ takie były oczekiwania i ludzie marudzili na to już przy pierwszej części.
3. Dojrzała, poważna fabuła ale również odpowiednio dawkowane poczucie humoru. Mnie rozbawiły np komentarze towarzysza Edera, parę odzywek chochlików czy rozmowa z magiem Arkamyrem. Czyli jest poważnie ale nie przez cały czas.
4. Kilka konkurujących ze sobą frakcji każda z własną filozofią i celami. Nikt nie jest czarno-biały, czasami musimy wybrać mniejsze zło. Nic nie stoi oczywiście na przeszkodzie by olać wszystkie grupy i z nikim się mocniej nie wiązać.
5. Napotykane postaci. Są jednocześnie charakterystyczne i bardzo wiarygodne a do tego w pełni udźwiękowione. Choć brakuje lektora, ten pojawia się tylko w prologu i paru powiązanych z głównym wątkiem momentach.
6. Podróżowanie po mapie świata i sceny paragrafowe.
7. Muzyka. Parę utworów wzięto z pierwszej części, niektóre z nich mocno zmieniono. Na przykład smutna, tęskna piosenka którą możemy usłyszeć w karczmie w Białej Marchii tutaj została przerobiona na nieco weselszy utwór, sama melodia bez słów. Całkiem ładnie im to wyszło. Nowe utwory też są świetne, zwłaszcza główny motyw, to co słyszymy podczas tworzenia postaci i prologu oraz to co się odpala gdy odwiedzamy pałac w pewnym mieście. Jest bardzo dobrze. Do tego podczas podróżowania statkiem co jakiś czas nasza załoga zaczyna śpiewać szanty. Jedna jest rewelacyjna, druga bardzo dobra a trzecia i czwarta dobra.
8. Grafika. Jest jeszcze ładniej a lokacje bywają prześliczne. Wężowa Korona ze swoimi wodnymi rzeźbami, posągami i kwiatami robi duże wrażenie. Inne lokacje też.
9. Do bardzo dobrego systemu tworzenia postaci dorzucono kilka nowości nienaruszających balansu gry więc jest jeszcze lepiej. Tak samo z walką. Choć brakowało mi bardzo trudnych walkach których parę mamy w pierwszej części. Na szczęście twórcy dodali je w którymś z patchów czy DLCy więc teraz jest już lepiej.
10. Ogólna jakość wszystkich elementów i dbałość o szczegóły.

Wady:

1. Długie i częste ekrany wczytywania. Aż nie chciało się wracać do miasta po drobnostki.
2. Dość nudne bitwy morskie.
3. Brakowało mi nieco większych lokacji, jakichś dłuższych lochów i innych podziemi. Mapy są w większości bardzo małe.
4. Główny wątek jest dość krótki poza tym ja chętnie odpocząłbym od decydowania o losach wszechświata, obcowania z bogami i zalewu metafizyki i wziął udział w jakiejś bardziej przyziemnej przygodzie lub przynajmniej skupionej przede wszystkim na moim bohaterze. Ale to bardziej moje marudzenie niż wada.

Jest duza przecena na Steam...
Powiem tak: duzo lepsze od czesci pierwszej PoE, fabularnie nie dorownuje "Tyranny" - ale ma z tych trzech gier najlepsza grafike i wreszcie turowy system walki! Troche smieszy pomieszanie sredniowiecza z czasami piratow, ale to przeciez gra fantasy, a nie historyczna ;) Z polskim dubbingiem tej jakosci co w "Baldur`s Gate" ocenilbym na 10.

Po ograniu większości znanych izometrycznych tytułów na rynku, muszę stwierdzić iż dla mnie PoE2 jest istną perełką w owym gatunku. Obsydian odwalił znakomitą robotę i widać ich włożone serce w całą serię wraz z dodatkami. Klimat wyspowo-piracki możliwe że nie przypadnie wszystkim do gustu, ale sam w sobie jest zrobiony oszałamiająco dobrze.

Zalety:

1. W większości kontynuacjach RPG'ów twórcy subtelnie wymijają się z wyborów gracza(których nie jest mało) serwując graczowi nowego bohatera i wątki po xxx latach od wydarzeń pierwszej części. Duże zaskoczenie mnie spotkało w PoE2, gdy się okazało że prawie wszystkie istotne/nieistotne decyzje z jedynki miały duży wpływ na otaczający nas świat oraz na nasze relacje z innymi postaciami. Czuć było połączenie i spójną całość.
2. Chyba najładniejsza jak dotąd grafika w izometrycznych produkcjach. Czasami trudno oderwać wzrok od pięknego krajobrazu czy majestatycznych budowli. Na plus również zasługują klimatyczne arty, pojawiające się jak gracz ma podjąć wybór niezwiązany z prowadzeniem dialogu.
3. Coś co zasługuje na szczególne uznanie w czasach ogólnego przepychu nijakich światów fantastycznych. Eora ma w sobie niepowtarzalny klimat, jak i bujną treść przekazywaną w księgach/tablicach czy rozmowach. Czuć że świat żyje i posiada swoją ciekawą historię, wchodzącą na tematy filozoficzno-moralne/religijne czy nawet polityczno-społeczne. Można to porównać jak do dobrej powieści fantastycznej, która rozwija swój świat na przestrzeni kolejnych tomów. Dobrze że Obsydian nie porzucił Eory i pokaże ją na "większym" ekranie w ich nowym projekcie "Avowed" ala Skyrim.
4. Dosyć poważna filozoficzna główna fabuła, poruszająca głównie aspekt religijny(ogólnie wiary), zmuszająca gracza do głębszej refleksji. Idealnie kontynuuje zapoczątkowane wątki z PoE1. Większość misji pobocznych jest wartych do ukończenia i dobrą wstawką wizualną jak i immersyjną podczas ogrywania tytułu. Oczywiście humoru nie brakuje, nie jest on po prostu komediowy jak w D:OS I&II
5. Główni towarzysze/kompani są taką niesamowicie dobrą polewą karmelową na torcie. Jeszcze żadna produkcja nie dała tyle życia towarzyszom gracza podczas całej "przygody" jak zrobiło to Obsydian. Każde ma swoje ciekawe idee, upodobania, historię czy zagwozdki. Dodanie niektórych postaci z jedynki było strzałem w dziesiątkę, nic tak nie trzyma naszego przywiązania do bohaterów, jak wspólnie spędzone godziny w poprzedniej produkcji. Najważniejszą zaletą jest jednak ich wkład w naszą wędrówkę, praktycznie do każdego głównego/nie-głównego wątku dorzucą swoje "3 grosze". Skomentują prawie każdą naszą decyzję, czy otaczające nas wydarzenia. To czyni ich wyjątkowymi na tle pozostałych produkcji.
6. Udźwiękowienie całej produkcji. Muzyka wpada w ucho razem z pomniejszymi dźwiękami. W tej części znacznie zwiększyli ilość jakościowo wypowiedzianych dialogów przez postacie niezależne, od znaczących fabularnie, do pobocznych rybaków z wioski.
7. Baza unikatowości rozgrywki. Panel tworzenia pozwala ma przyzwoicie duży wybór konfiguracji naszej postaci. Podział ras, umiejętności, specjalizacji, hybryd, wybór swojego "backstory" czy nawet kastomizacji wyglądu/portretu robi wrażenie.
8. DLC i długość rozgrywki. Wraz z DLC(2/3 to konieczność zagrania) można spędzić satysfakcjonującą ilość czasu co do ceny gry.

Pluso-minusy:

1. Co do samej walki. Jej częstotliwość zależy od wyborów gracza, dużą część można przejść pacyfistycznie unikając rozlewu krwi. Sama walka jako aktywna pauza osobiście mi odpowiadała, daje większe możliwości co do samej rozgrywki jak i do skali całej gry(większa ilość przeciwników i sojuszników). Może nie być dla kogoś zbyt efektywna czy interesująca(podchodzi pod planowanie strategiczne), dlatego istnieje również system turowy. Jest zrobiony bardziej ubożej aniżeli kuzyn PoE2, Divinity: Original Sin II. Kwestia gustu.
2. Granie bez wiedzy z 1 części odbiera tak 25-40% zabawy, pozostawiając nowego gracza w uniwersum z wieloma pytaniami.

Wady:

1. Zarządzanie statkiem, jak i bitwy morskie są dosyć słabo wykonane, jeżeli spojrzymy na pierwszą odsłonę.
2. Intrygująca główna fabuła powinna być dłuższa
3. Zdarzają się błędy oraz czas wczytywania pomiędzy lokacjami jest irytujący podczas dłuższej sesji.

Grę miałem na dysku od premiery :D nawet przed PoE2 po raz 2 ukończyłem PoE1. W PoE2 nabiłem około 100h o ile na początku grało się fajnie tak później wkradła się nuda z podróżowania statkiem i eksploracją. Masa mało ciekawych wysp i zadań pobocznych więc w pewnym momencie nie chciało mi się dalej klepać dodatkowych zadań tylko skupiłem się na głównej fabule. Było ciężko bo grałem na wyższym poziomie trudności więc walki ze smokami czy wieloma przeciwnikami zajęły mi sporo czasu więc myślę, że 30% czasu to były powtórki pojedynków. Graficznie bardzo ładna, projekty miast/ruin itd na wysokim poziomie.

Bitwy morskie dosyć kiepskie. Od samego początku tylko i wyłącznie abordaż nawet na najmocniejsze statki.

Główna fabuła skandalicznie krótka. Przedłużana przez zapychacze ale to tylko kilka misji na krzyż.

Długie czasy wczytywania.

Malutkie mapki.

Zbyt wiele frakcji i bóstw. Po pewnym czasie wszystko mi się wymieszało kto z kim i po co. Wybrałem ścieżkę królowej bo jakby najlepiej przypadła mi ta ścieżka do gustu. W PoE1 też ta ilość bóstw przyprawiała o ból głowy szczególnie pod koniec gry jak wybieraliśmy ścieżkę zakończenia.

Mimo wszystko gra jest bardzo dobra ale raczej na jedno przejście bo miała w sobie coś że z zapartym tchem śledziłem różne wątki. Drugi raz raczej nie będę podchodził bo też i były momenty, że sporo się wynudziłem.

Jak mam zdobyć najlepszy kadłub i żagle? Znalazłem gdzieś to specjalne drewno, ale nie mam żadnych opcji by coś z nim zrobić w stoczni w królewskiej przystani.
Rozumiem też że powinienem zdobyć materiały na żagle - jak i gdzie? U Zamara ich nie ma.

Ta gra była ma szczycie mojej kupki wstydu przez wiele lat. Podobnie zresztą jak pierwsza część przez długi okres. To o tyle ciekawe, że uwielbiam izometryczne rpg, jak seria Baldur's Gate, Fallout czy Icewind Dale. Oba tytuły kupiłem też na premierę. Jedynkę z dodatkami przeszedem po kilku msc (mialem wtedy mało czasu na granie) i mimo paru niedoskonałości uznaję ją za świetną grę gę, duchowego spadkobiercę serii BG. Dwójka jest pod każdym względem bardziej rozbudowana, dłuższa i ładniejsza. Ma większe możliwości rozwoju, więcej różnorodnej broni czy więcej opcji konfiguracji drużyny. No i ma się własny statek, są bitwy morskie, abordaże. I to wszystko super, ale... nie do końca mój klimat. Twórcy postawili na klimaty pirackie, kolonializm i wykorzystywanie rdzennej ludności. Tło fabuły jest dojrzałe i porusza ważne tematy, i za o plus, ale ogółem bardziej komfortowo czyje się w klimatach średniowiecza/fantasy. No i główny wątek polegający na gonieniu wielkiego konstruktu w którego "wszedł" zbuntowany bóg. Gra jest naprawdę dobra i bawiłem się przy niej bardzo fajnie, niemniej miałem też przy niej "efekt niewciągnięcia" ;) polega ona na tym, że jak już grę włączę, to gram długo i bawię się dobrze. Ale jak tylko ją wyłączam, to mam o niej mieszane uczucia i musze się trochę do niej niejako trochę przymuszać, często stosując motywację, których używanie w grach nie świadczy o nich dobrze (np. "jak już zacząłem, to muszę skończyć", "nie mogę znów jej zostawić, szkoda czasu który w nią włożyłem"). Nie wiem dlaczego tak jest. Wina może być częściowo po mojej stronie, bo jestem już bardzo doświadczonym graczem, zacząłem grać jakies 27 lat temu i ciężko mi znaleźć grę, która będzie miała elementy, które mnie jakoś zaskoczą czy zainteresują, bo "to wszystko już było". No i mam teraz po prostu mniej czasu - kiedyś uwielbiałem gry 100h+, teraz najbardziej lubie takie na 10-15h. Ale mimo ogólnego znużenia grami, są jeszcze na rynku takie, które mnie bardzo wciągają (disco elysium, god of war itp.) więc nie mogę winą za ten efekt obarczać tylko siebie. To też wina twórców gry, którzy stworzyli świat realistyczny i rozbudowany ale jednocześnie trochę nieinteresujący - nie czuje się potrzeby, żeby go eksplorować wzdłuż i wszerz. No i jak wspominałem - fabuła nie powala. Ale podsumowując gra się dobrze. Gdyby miała te wszystkie rozwiązania i pomysły ale została osadzona w ciekawszym, bardziej kanonicznym świecie, jak to miało miejsce w jedynce (medival fantasy) nie tylko osiągnęłaby dużo większy sukces komercyjny ale i byłaby po prostu ciekawsza. No i ocenę miałaby co najmniej o jeden punkt wyższą. A tak bardzo dobre 8+.