autor:
Recenzja gry "Modi i Nanna Sprytne Smyki"
Recenzja napisana przez niezależnego specjalistę do spraw psychologii dziecięcej, panią dr Urszulę Moszczyńską, na podstawie wiedzy, doświadczeń oraz własnych obserwacji w pracy z dziećmi.
Poniższy tekst został nadesłany przez naszego czytelnika i został opublikowany w oryginalnej formie.
Od Redakcji: Poniższa recenzja powstała na zamówienie firmy LEM i jest częścią kampanii promocyjnej nowej gry tego wydawnictwa pt. „Modi i Nana Sprytne Smyki”. Mimo promocyjnego charakteru, warto się z nią zapoznać, szczególnie, że autorka analizuje grę z punktu widzenia doświadczonego psychologa. |
Recenzja gry komputerowej „Modi i Nanna Sprytne Smyki”
Przy ocenie gry komputerowej, za najważniejsze zagadnienia uznałam: temat gry, język gry, postaci głównych bohaterów, rodzaj zadań, brak elementów okrucieństwa, sprzyjanie nawiązywaniu pozytywnych relacji rodzinnych oraz znaczenie aspektów moralnych.
Temat - gra oparta jest na fabule baśni, rozwijającej się wokół wątku walki dobra ze złem, prowadzonej przez dzieci. Podobnie jak baśnie uczy pokonywania strachu, a także przyjmowania aktywnej postawy wobec problemów, nawet jeśli jest się potencjalnie słabszym od przeciwnika.
Dostosowany do fabuły sposób prowadzenia narracji i dialogów utrzymany jest w stylu starej gawędy. Bogaty zasób słów poszerzony został o wyrazy określające urządzenia z przeszłości. Bardzo przyjazny, miły styl komunikacji, podkreślony łagodnym głosem narratora. Język gry służy przekazywaniu przede wszystkim pozytywnych emocji lub udzielaniu wsparcia bohaterom gry w sytuacji sukcesu, a co ważniejsze - również porażki.
Głównymi bohaterami gry są dzieci – rodzeństwo Modi i Nanna. Gracz może wybrać jedną z postaci – chłopca lub dziewczynkę. Tym samym decyduje o rodzaju zadań. Są one bowiem zróżnicowane ze względu na płeć. Podobnie dostosowany jest wybór przyborów, które służą do pokonywania kolejnych przeszkód. Ciekawym elementem jest zróżnicowanie stylu komunikacji w zależności od płci wybranego bohatera. Sprzyja to pozytywnej identyfikacji dzieci z wybraną postacią i zwiększa atrakcyjność gry, zwłaszcza dla dziewczynek.
Oprócz zadań o charakterze wybitnie zręcznościowym, gra zawiera urozmaicony zbiór ciekawych, inspirujących zagadek logicznych. Ich rozwiązanie uruchamia i jednocześnie stymuluje procesy myślenia logicznego oparte na umiejętności wnioskowania z obrazu (sekwencje zdarzeń, labirynty), a także przekazu werbalnego (podpowiedzi pomagacza).
Działania z użyciem przemocy występują na niewielkiej ilości plansz. Nigdy nie są skierowane przeciwko postaciom ludzkim i prawie wyłącznie następują w odpowiedzi na atak. Bardzo istotne, że gra nie zawiera żadnych elementów okrucieństwa, krwiożerczych stworów, scen, czy brutalnych rozwiązań. Unika w ten sposób generowania w dzieciach negatywnych emocji – agresji, zemsty, gniewu.
Wprowadzenie w konstrukcję gry opisu zadań wymaga pomocy osób starszych., np. rodziców i może stać się okazją do wspólnej zabawy. Taka sytuacja sprzyjać może zawiązywaniu/utrwalaniu pozytywnych relacji rodzinnych oraz rozsądnemu kontrolowaniu czasu gry (spełnianie jednego z podstawowych warunków bezpiecznego korzystania z komputera przez dzieci).
Za szczególnie wartościową i unikalną cechę gry należy uznać podkreślenie przez jej autorów, poprzez odpowiedni dobór zadań, znaczenia pozytywnych wartości i norm społecznych. Częste odwoływanie się do przyjaźni, życzliwości, niesienia bezinteresownej pomocy, otwartości na problemy innych, współczucia pokrzywdzonym, utrwala w dzieciach pozytywny wzorzec działań społecznych.
Podsumowanie.
Autorzy stworzyli atrakcyjną, ciekawą i rozwijającą grę. Konstrukcja gry (forma i treść) świadczy o dobrej znajomości potrzeb dzieci, wnikliwości i wrażliwości w traktowaniu ich problemów. Za szczególną zasługę autorów należy uznać wagę, jaką przypisali roli pozytywnych wartości w życiu człowieka. Dowodzi to rzadkiej w dzisiejszych czasach odpowiedzialności twórców programów dla dzieci.
Opracowanie: Urszula Moszczyńska
O Autorce:
Urszula Moszczyńska, psycholog, od 24 lat pracuje w poradniach dla dzieci i rodziców. Od 1991 pracuje z dziećmi, rodzicami i nauczycielami, jako dyrektor publicznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 19 Warszawa-Natolin. Prezes Stowarzyszenia Mali i Duzi, członek Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Konsultant merytoryczny wielu pozycji książkowych z zakresu problematyki rozwoju psychologicznego dzieci. Ukończyła studia na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalnością Stosowana Psychologia Kliniczna w zakresie Psychologii Klinicznej Dziecka. Prywatnie mama czwórki dzieci w zróżnicowanym wieku.