Recenzja gry For Honor – ten system walki zasługuje na więcej

Na wojnie jednostka nic nie znaczy

Walki z bossami często mają dodatkowe atrakcje, takie jak lód pękający pod naszymi stopami.

Dużym niedopatrzeniem ze strony autorów jest też brak jakichkolwiek rozgrywek rankingowych. Coś, co stanowi normę w dzisiejszych grach sieciowych, w For Honor zostało zastąpione podzieloną na rundy i sezony międzyplatformową wojną frakcji. Nie jest ona jednak ani ciekawa, ani szczególnie angażująca. Każdy gracz decyduje się na początku na jedną z trzech frakcji, a następnie po każdym meczu przydziela zasoby do wybranego terytorium spornego. Zasoby owe wpływają na to, czy nasza frakcja przejmie lub obroni określony teren na mapie świata.

Problem polega na tym, że trudno w jakikolwiek sposób dostrzec skutki naszych działań. Liczba graczy jest tak duża, że udział jednostki staje się praktycznie niezauważalny, a my czujemy, iż sukcesy czy porażki naszego sojuszu zupełnie od nas nie zależą. Gdy jednego dnia wyświetliłem mapę, frakcja samurajów kontrolowała 3/4 terytorium. Dzień później straciła niemal wszystko. Czy stało się tak, bo zagrałem jeden mecz mniej lub więcej? Nie sądzę.

Problemy z rozgrywkami sieciowymi

For Honor to niestety kolejny przykład gry sieciowej, która na starcie ma liczne problemy z serwerami. Gra potrafi wyrzucać uczestników z meczów, a nawet z kampanii fabularnej lub całkowicie uniemożliwiać dołączenie do konkretnego trybu rozgrywki przez kilka dni. Oprócz tego nawet w najpopularniejszej dominacji bardzo często zdarza się rozpoczynanie starcia z jednym lub dwoma botami, a różnice poziomów między dobranymi do meczu graczami często bywają bardzo duże. Długi czas oczekiwania na rozpoczęcie zabawy pogarsza jeszcze sytuację.

3 frakcje, 12 bohaterów i dużo do nauki

W For Honor występują trzy wspomniane sojusze i to według nich podzieleni są dostępni w grze bohaterowie. Do naszej dyspozycji oddano po cztery klasy samurajów, rycerzy oraz wikingów i na szczęście możemy grać każdą z nich niezależnie od frakcji, do której należymy. Postacie, obok systemu walki, to najlepiej wykonany element gry. Niemal wszystkie są ciekawe i różnorodne, zarówno pod względem rozgrywki, jak i wyglądu. Każdy bohater ma inne zdolności pasywne, inne rodzaje ataków, a także różni się zasięgiem broni czy szybkością biegania.

Ciężko opancerzony pogromca świetnie sprawdza się przy obronie zajętego już punktu, a szybki orochi może błyskawicznie poruszać się po mapie i przejmować niestrzeżone strefy. W przypadku każdej postaci trzeba też przyjmować inne taktyki podczas pojedynków, a bez dobrej znajomości wroga nie ma co liczyć na łatwe zwycięstwo. Co prawda na razie gra ma pewne problemy z wyważeniem balansu, ale nie są one na tyle duże, żeby odbierać przyjemność z zabawy.

Mapy w trybie dominacji są bardzo małe. Przebiegnięcie z jednego punktu do drugiego zajmuje najczęściej kilka sekund.

Jak na współczesną grę sieciową przystało, nie mogło zabraknąć codziennych zadań.

Dobra zbroja kosztuje kilka wiosek

Jak na współczesną pozycję sieciową przystało, w For Honor nie mogło zabraknąć możliwości zmiany wyglądu kierowanych przez nas bohaterów. Po niemal każdym meczu otrzymujemy losowo wybrane elementy ekwipunku, takie jak naramienniki, hełm czy ostrze miecza. Dodatkowo za walutę zdobywaną w grze możemy kupić skrzynki z kilkoma przedmiotami, również losowymi.

Przedmioty te nie wprowadzają jednak tylko zmian kosmetycznych, gdyż rzutują na nasze statystyki w rozgrywkach ośmioosobowych (nie mają natomiast żadnego wpływu na pojedynki 1 na 1 oraz 2 na 2). Jeżeli dodamy do tego fakt, że wewnętrzną walutę gry, zwaną stalą, możemy kupić za realną gotówkę, okaże się, iż For Honor zbliża się do kategorii gier zapłać-aby-wygrać (pay-to-win).

Na szczęście wspomniane przedmioty nie oddziałują bardzo mocno na naszego herosa (w zamian za zwiększenie jednej statystyki obniżona zostaje inna), ale w pojedynkach, gdy jeden cios potrafi zadecydować o zwycięstwie, każda różnica ma znaczenie. Najprawdopodobniej nie minie dużo czasu, a gracze odkryją, które statystyki są najbardziej skuteczne dla danego bohatera, i ten, kto będzie miał je na wyższym poziomie, uzyska przewagę.

Mikropłatności nie są niczym złym, dopóki dotyczą jedynie przedmiotów o znaczeniu kosmetycznym...

Na skrzynkach z przedmiotami możliwe wydatki się jednak nie kończą. Wydawca For Honor oferuje jeszcze możliwość zakupu przepustki sezonowej, która gwarantuje m.in. wcześniejszy dostęp do nowych postaci (kolejna przewaga płacących graczy), a w samej grze możemy wykupić tzw. status czempiona, który zwiększa ilość zdobywanego doświadczenia oraz stali. Wszystko to idealnie pasuje do tytułu free-to-play i w nim świetnie by się sprawdziło, ale nie w grze sprzedawanej w pudełku za ponad 200 zł.

Coś dla samotnego wilka

Podczas kampanii i w trybach 8-osobowych mamy dodatkowo do dyspozycji umiejętności specjalne, które potrafią znacznie ułatwić walkę.

Mimo że tytuł nastawiony jest na rozgrywki sieciowe, znalazła się w nim całkiem długa kampania dla jednego gracza. Na jej przejście potrzebujemy ok. 7–8 godzin, podczas których uczymy się podstaw fechtunku oraz poznajemy większość z dostępnych klas. Kampania opowiada historię dotkniętego potężnym kataklizmem świata, w którym trwają niekończące się wojny. Za ich wywoływanie odpowiada tajemnicza postać o imieniu Apolyon. To właśnie wokół niej kręci się cała fabuła.

Podczas zabawy gracz wciela się w sojuszników oraz wrogów Apollyon, poznając różnych bohaterów oraz ich techniki walki. Choć zdarzają się wyjątki, większość misji jest bardzo do siebie podobna. Musimy przebijać się przez kolejne oddziały słabszych wrogów, żeby na końcu pokonać ich przywódcę. Walki z bossami to zdecydowanie najciekawsze fragmenty zadań, ale nawet one z czasem stają się powtarzalne. Jako wprowadzenie do gry sieciowej kampania sprawdza się dobrze, jednak zdecydowanie nie warto tylko dla niej kupować For Honor. Historia nie ma większego sensu, dialogi bywają bardzo słabe, a sama rozgrywka pod koniec zaczyna nużyć.

Jeśli chodzi o kwestie techniczne i wizualne, gra działa na konsoli bardzo płynnie oraz jest przyjemna dla oka. Na szczególną pochwałę zasługują animacje postaci, dzięki którym walki wypadają naprawdę efektownie, a wyprowadzane przez nas ciosy są mięsiste i satysfakcjonujące. Starannie przygotowano też mapy. Areny walk okazują się ładne i różnorodne oraz oferują dodatkowe atrakcje w postaci wodnych gejzerów czy głębokich przepaści. Twórcy przyłożyli się także do wykonania dostępnych dla poszczególnych bohaterów pancerzy. Zwłaszcza te używane przez rycerzy i samurajów robią duże wrażenie. Można spędzić naprawdę sporo czasu, dobierając odpowiednie hełmy, naramienniki czy specjalne ozdoby.

Gra oferuje wiele możliwości personalizacji wyglądu naszej postaci.

Walka frakcji sprawdza się bardzo słabo, jako substytut meczów rankingowych.

Czas zakasać rękawy

For Honor to gra z olbrzymim potencjałem. Stanowiący jej podstawę system walki jest rewelacyjny i potrafi sprawić olbrzymią satysfakcję. Nauczenie się jego zasad trwa zaledwie kilka minut, ale poznanie zaawansowanych technik i niuansów każdej klasy to zadanie na kilkadziesiąt godzin zabawy. Niestety, niemal wszystko poza pojedynkami zasługuje na krytykę.

Nieciekawy tryb dominacji. Problemy z siecią. Przeciętna kampania. Brak rozgrywek rankingowych. Irytujące metody wyciągania pieniędzy z portfela gracza. Wszystko to sprawia, że For Honor na tę chwilę polecić mogę jedynie fanom walki 1 na 1. Cała reszta powinna, niestety, poczekać. Francuski wydawca znany jest ze skutecznego naprawiania swoich dzieł licznymi łatkami i mam nadzieję, że podobnie będzie i w tym przypadku. For Honor zwyczajnie na to zasługuje.