Capcom zaczął słuchać fanów i wraca na szczyt

Przenieśmy się piętnaście lat w przeszłość. Jest rok 2004. Na rynku konsolowym dominuje PlayStation 2. Karty w branży rozdają głównie japońscy producenci, tworząc nowatorskie, ekstremalnie grywalne i imponujące technologicznie dzieła, zachwycające zarówno krytyków, jak i graczy. Jednym z najważniejszych deweloperów jest Capcom, który w ciągu kilku poprzednich lat zaserwował takie hity jak Devil May Cry, Onimusha: Warlords, Marvel vs. Capcom 2, Monster Hunter czy remake Resident Evil, a już lada moment wypuści długo oczekiwane Devil May Cry 3, Resident Evil 4 oraz killer7.

Teraz przeskoczmy o dekadę naprzód. Mamy rok 2014, czasy Xboksa 360 i PlayStation 3. Krajobraz mocno się zmienił i Japończycy zostali zepchnięci do drugiego szeregu. W poprawie sytuacji Capcomowi na pewno nie pomagają kolejne wtopy – gra Resident Evil 6 mocno rozczarowała fanów serii, Dead Rising 3 nie wzbudziło takiego zainteresowania jak jego poprzednicy, wypatrywany przez miłośników bijatyk crossover Street Fighter X Tekken zadebiutował w atmosferze kontrowersji związanych z wycinaniem zawartości, a próby nadania serii Devil May Cry nowego kierunku w postaci DmC skończyły się rozwścieczeniem dotychczasowych entuzjastów cyklu.

I wracamy do teraźniejszości. Pierwsze miesiące 2019 roku już za nami – i były to miesiące, podczas których Capcom rządził. Dopiero co zadebiutowało fenomenalne Devil May Cry 5, chwilę temu graliśmy w jeden z najlepszych remake’ów w historii branży, czyli Resident Evil 2, a jeszcze wcześniej wychwalaliśmy takie pozycje jak Monster Hunter: World oraz Resident Evil VII. Japończycy zaliczyli jeden z najbardziej spektakularnych powrotów na szczyt w historii tej branży.

Devil May Cry 5 potwierdziło fenomenalną kondycję Capcomu.

Kapsułkowe komputery

Capcom narodził się w 1979 roku, jako specjalizująca się w produkcji maszyn elektronicznych firma I.R.M Corporation. Nazwa, pod jaką japoński deweloper funkcjonuje dzisiaj, użyta została po raz pierwszy dopiero cztery lata później i była skrótem od „CAPsule COMputers” (tym terminem w firmie określano maszyny typu arcade), początkowo odnosząc się jedynie do filii, mającej skupiać się na tworzeniu oprogramowania. Pierwsze opracowane przez nią gry na automaty (m.in. Little League, od którego Capcom rozpoczął podbój świata elektronicznej rozrywki) nie posiadały grafiki generowanej na ekranach wyświetlaczy – opierały się na mechanizmach podobnych do pinballi.

Pierwsza „prawdziwa” gra wideo tej firmy powstała rok później – był to wydany na automaty shmup Vulgus. Pozycja ta poradziła sobie nieźle, choć nie okazała się gigantycznym hitem. Na te jednak nie trzeba było długo czekać – w ciągu dziesięciu lat od debiutu Vulgusa Capcom stworzył takie legendy jak Ghosts ‘n Goblins, Mega Man, Bionic Commando czy przede wszystkim Street Fighter II.

WIĘCEJ, NIŻ WAM SIĘ WYDAJE

Capcom znany jest w Polsce tylko z gier na konsole i pecety, ale korporacja ta ma znacznie szerszy profil działalności. W Japonii zarabia także na pachinko i pachislo (firma tworzy automaty, nawiązujące do swoich znanych marek, takich jak np. Resident Evil) oraz na sieci salonów arcade Capcom Plaza. Organizuje także własne imprezy e-sportowe i sprzedaje licencje na prowadzenie tematycznych lokali gastronomicznych.

Wraz z tym tytułem zaczęła rodzić się legenda.

Rok 1983, w którym włodarze I.R.M. Corporation postanowili skupić się na produkcji gier, był momentem przełomowym dla branży – to właśnie wtedy doszło do niesławnej zapaści rynku gier w Ameryce Północnej, w wyniku której jego wartość w ciągu miesięcy skurczyła się z 3,2 miliarda dolarów do 100 milionów dolarów, a dotychczasowy gigant Atari został powalony. Jednym z pokłosi tego wydarzenia było przejęcie kontroli nad większością rynku w Stanach przez Nintendo – a Capcom, wyrastając w międzyczasie na jednego z czołowych producentów gier na konsolę tej firmy, sporo dzięki temu zyskał.

Street Fighter II wart jest szczególnej uwagi, gdyż był prawdopodobnie największym sukcesem firmy w całej jej historii i jednym z największych hitów w dziejach branży. Wydana w 1991 roku kontynuacja przeciętnej bijatyki sprzed czterech lat wprowadziła nowe mechaniki (m.in. combosy), które stały się fundamentem dla całego gatunku mordobić i na punkcie których gracze oszaleli, szturmując z ich powodu najpierw salony gier, później zaś sklepy z produkcjami konsolowymi. Tytuł ten był też w kolejnych dekadach jednym z filarów finansowych Capcomu – chyba tylko Tetris może rywalizować z nim pod względem reedycji, portów i odświeżeń.

Gamingowy świat swego czasu oszalał na punkcie Street Fightera II.

Stawianie na recykling swoich wcześniejszych gier dość szybko stało się jedną z wizytówek firmy. Na długo nim usłyszeliśmy o wersjach HD, remasterach czy złotych edycjach gier, Capcom z częstotliwością karabinu maszynowego wypuszczał kolejne składanki albo odświeżone wydania swoich największych hitów.

Równocześnie jednak regularnie oferował także pełnoprawne kontynuacje i tworzył nowe marki. W czasach PlayStation programiści tej firmy z przytupem weszli w erę 3D, definiując gatunek survival horrorów za pomocą gry Resident Evil, by następnie udowodnić dwiema kontynuacjami tego tytułu oraz bliźniaczą, ale stawiającą na dinozaury serią Dino Crisis, że mało kto może się z nimi równać w straszeniu. Dzięki umowie z Marvelem bijatykowe portfolio firmy zostało natomiast rozszerzone o klasyczną dziś serię Marvel vs. Capcom.

Przed pierwszym Resident Evil istniały inne gry próbujące straszyć odbiorców, w tym nawet takie tworzone przez Capcom – ale to właśnie ten tytuł ustanowił standardy dla całego gatunku survival horrorów.

Era PlayStation 2, GameCube’a i Xboksa to natomiast prawdziwy wysyp bestsellerów i klasyki tej firmy – cztery części Onimushy, Okami, Devil May Cry 1 i 3, killer7, remake pierwszego Resident Evil oraz nadająca serii nowy kierunek „czwórka” (co z czasem okazało się zdradliwe, ale początkowo spotkało się z zachwytem). Nawet jeśli korporacja niekiedy zawiodła, jak w przypadku Devil May Cry 2 czy Dino Crisis 3, za sprawą innych produkowanych przez nią hitów łatwo było jej to wybaczyć. Japończycy rządzili i nic nie zapowiadało nadciągającego kryzysu.