Indyki nie gryzą, naprawdę. To najlepszy czas, by być graczem

Indyki nie gryzą, naprawdę

Gigantyczne pęcznienie branży nie odbywa się tylko w jednym kierunku i oprócz coraz droższych w produkcji tytułów z segmentu AAA otrzymujemy także coraz więcej gier średnio- i niskobudżetowych. Liczby nie kłamią – w 2017 roku na samym tylko Steamie zadebiutowały 7672 tytuły. Są to gry reprezentujące niemal każdy możliwy gatunek – od typowych pozycji akcji, przygodówek, platformówek czy RPG po rzeczy tak niszowe jak symulator golfa, w którym gramy wielkimi robotami (100ft Robot Golf), wzruszająca interaktywna opowieść o relacji między modliszkami (Don’t Make Love) czy gra o penisach (Genital Jousting). Dzisiejszy gracz znajdzie w sklepie wszystko – od wysokobudżetowych hitów, przez nowatorskie propozycje łamiące konwencje, po tytuły estetyką i mechaniką wyraźnie nawiązujące do klasyki.

Na Steamie znajdziemy wszystko. Nawet grę o penisach.

W momencie gdy w ciągu miesiąca potrafi ukazać się więcej gier, niż kiedyś wychodziło w ciągu roku, a do tego reprezentują one najróżniejsze możliwe gatunki, ciężko traktować ludzi, którzy „nie mają w co grać”, inaczej niż jak ignorantów. Zwłaszcza że wiele osób spod znaku „kiedyś to były czasy, a teraz nie ma czasów” nawet nie stara się wykazać jakąś inicjatywą i poszukać gry dla siebie, ograniczając się zamiast tego do liźnięcia najpopularniejszych tytułów i na ich podstawie wyrabiania sobie opinii o całej branży. To trochę tak, jakby będąc na wycieczce w nowym miejscu, ograniczyć się do stołowania w samych fast foodach pokroju McDonald’s i KFC, omijając tradycyjne lokale, po czym po powrocie rozpowiadać dookoła, że w sumie to jedzenie w miejscu XYZ jest do bani.

Jak za darmo, to biorę

Tak naprawdę większych powodów do narzekań nie mamy również w kwestii cen gier. Może i w dniu premiery potrafią one kosztować bijące po kieszeni 200 złotych plus, ale zazwyczaj wystarczy poczekać kilka miesięcy, by cena ta całkiem solidnie zmalała. W przypadku komercyjnych niewypałów bardzo konkretnie – na przykład takiego OnRusha, nowatorską i zbierającą dobre oceny, choć chłodno przyjętą przez graczy grę samochodową, w ciągu miesiąca od debiutu można już było upolować na wyprzedaży za połowę tego, co zażyczono sobie na premierę.

OnRush sprzedał się katastrofalnie, ale dzięki temu bardzo szybko staniał.

Jeśli nie mamy parcia na granie w same najnowsze tytuły, to już w ogóle otwiera się przed nami cudowny świat wyprzedaży, abonamentów i darmowych gier. Tylko w tym roku mogliśmy bez żadnych haczyków do swoich cyfrowych kont przypisać gratis takie pozycje jak Layers of Fear, Galactic Civilizations II, Crusader Kings 2, Spec Ops: The Line, The Darkness 2, Amnesia Collection, Dungeons II czy Dead Space. W ramach abonamentu PlayStation Plus, wynoszącego 33 złote miesięcznie (20, jeśli zapłacimy za rok z góry), w sierpniu 2018 otrzymaliśmy m.in. Mafię III, a konkurencyjna usługa Microsoftu nęci Forzą Horizon 2 i For Honor.

EA z kolei za 79,99 złotych rocznie (6,66 miesięcznie) udostępnia potężną bazę gier, wśród których znajdziemy The Sims 4, Titanfalla 2, Mass Effecta: Andromedę, Mad Maksa, Prison Architecta, FIF-ę 17, Battlefielda 1 i wiele, wiele innych. Do tego mamy jeszcze chociażby Humble Monthly. W tym miesiącu za 12 dolarów, czyli około 44 złotych, dostaniemy Overwatcha i kilka niespodzianek.

Oczywiście w dniu premiery gry są przeważnie poszatkowane na DLC, ale zazwyczaj po odczekaniu kilku miesięcy można za rozsądną cenę kupić edycję kompletną, wersję GOTY czy inną ostateczną kolekcję.

Cierpliwość popłaca – pozwala na przykład zagrać w polskie Layers of Fear całkowicie za darmo.

Efekt tego dobrobytu jest taki, że nasze cyfrowe biblioteki pęcznieją w absurdalnym tempie i z reguły do kont na Steamie, PSN, Originie czy uPlayu mamy przypisanych więcej gier, niż będziemy w stanie przejść do końca życia. I wciąż kupujemy nowe... no bo jak tu nie wziąć takiego hiciora, gdy w promocji kosztuje zaledwie 20 złotych.