THQ Nordic jest niczym czarna dziura – wciąż zasysa kolejne marki

Zaczynać należy od początku, a w tym przypadku początkiem był i do dziś motorem napędowym firmy pozostaje jeden człowiek – Lars Wingefors. Każdy z nas miał pewnie takiego kolegę w szkole, który wszystkim handlował i wszędzie robił biznesy. Ja takiego miałem, handlował kartami do Magic: The Gathering. Lars musiał być podobny, bo już w wieku 13 lat (czyli w 1990 roku) założył firmę LW Comics, która handlowała używanymi komiksami.

Nastolatek w świecie wielkiego biznesu

Lars Wingefors, czyli człowiek, który stoi za THQ Nordic.

Wydaje się, że to nie mógł być poważny biznes, ale już wtedy młody Szwed podszedł do sprawy całkiem serio i przede wszystkim ambicjonalnie. Po latach wspominał: „Myślę, że wstydziłem się swojego pochodzenia. Widziałem, że moi przyjaciele mieli lepiej”. Chodził do szkoły, a wieczorami i w weekendy pracował.

Oczywiście nie mówimy tu o prostym zamawianiu najnowszych komiksów z hurtowni i opychaniu ich dzieciakom za parę koron. Nie, Lars przeszukiwał pchle targi i antykwariaty, a potem sprzedawał to, co udało mu się zdobyć, kolekcjonerom, do których dotarł, kupując bazę danych adresowych od innej podobnej firmy, która wypadła z interesu. Choć nie brzmi to zbyt poważnie, LW Comics zarabiało około 300 tysięcy szwedzkich koron rocznie. Dziś oznaczałoby to 121 tysięcy polskich złotych.

Pamiętajmy, że Lars był nastolatkiem i miał typowe dla tego wieku zainteresowania. Dlatego obok używanych komiksów zaczął sprzedawać też używane gry, a że nazwa firmy nie pasowała, założył nową – Nordic Games. Czy przepuszczał wtedy, że popyt na gry w Szwecji jest ogromny? Raczej nie, bo początkowo trzymał się metody działania, która sprawdzała się w przypadku komiksów. Reklamy w gazetach, kupowanie używanych gier i sprzedaż wysyłkowa. Rynek szybko jednak zweryfikował pomysły 16-letniego wtedy Szweda. Klienci domagali się gier, jakby byli na głodzie, więc Lars zaczął kupować ich więcej i więcej. W pierwszym roku firma sprzedała tego towaru za 5 milionów szwedzkich koron.

W górę, potem na dno, z powrotem na koniu i znowu na dnie

Z małego, „garażowego” przedsiębiorstwa firma przekształciła się w sieć siedmiu sklepów i przy okazji hurtownię gier. Musimy jednak pamiętać, że tym wszystkim zarządzał – nie, nie chodzi o to, że nastolatek, po prostu człowiek bez żadnego doświadczenia.

Nordic Games było już firmą o zasięgu ogólnokrajowym, kiedy Lars postanowił sprzedać biznes za miliony.

Firma rosła za szybko i – jak mówi sam Lars – miała „niechlujny” model biznesowy. Konieczne stało się szukanie nowych partnerów, ale zamiast wchodzić w spółki, Wingefors zbył cały interes firmie Gameplay Stockholm, czyli miejscowemu oddziałowi brytyjskiego Gameplay.com, zajmującego się sprzedażą detaliczną gier wideo.

Lars oddał swoją firmę w zamian za warte niemal 6 milionów funtów akcje nowego właściciela Nordic Games. Brytyjczycy nie umieli jednak wyprowadzić interesu na prostą, a kiedy pękła tzw. „bańka dot-comów”, Wingefors odkupił swój własny biznes za symboliczną koronę... tylko po to, by w 2004 roku ogłosić upadłość.