Bonfire – miniaturka RPG. Polska siła! Przegląd gier tworzonych nad Wisłą - część II

Bonfire – miniaturka RPG

MoaCube to niewielkie studio, które dało się poznać dobrze przyjętą grą Cinders, reprezentującą niszowy gatunek visual novels. Firma założona przez Tomasza Grochowiaka i Gracjanę Zielińską zamierza dalej eksplorować ten kierunek i tworzyć podobne produkcje, z czasem wzbogacane o więcej elementów rozgrywki. W międzyczasie MoaCube opracowało i wydało wersję alfa Bonfire, czegoś, co można chyba określić „miniaturką RPG”. Tomasz Grochowiak przyznaje w rozmowie, że pomysł chodził za nim od dłuższego czasu. „Po graniu w różne jRPG stwierdziłem, że są one w sumie fajne w tej warstwie strategicznej” – wyznaje deweloper. Wadą jest jednak to, że „są to duże, rozbudowane gry, na które trzeba mieć mnóstwo czasu”. Poza tym, dodaje Grochowiak, klasyczne tytuły bardzo się postarzały i straszą rozbudowanym interfejsem. Bonfire jest więc próbą „wyciągnięcia warstwy strategicznej” z jRPG, a jednocześnie dostosowania sterowania do współczesnych standardów. Prototyp gry powstał podczas warsztatów DBC, organizowanych w Warszawie. Spodobał się na tyle, że MoaCube postanowiło pociągnąć temat.

Grochowiak opisuje Bonfire w sposób następujący: „to gra taktyczna RPG z elementem zagadki”. Zagadką jest: „jak ja niby mam to przeżyć?”. Gra opowiada historię śmiałków stających do walki z władcą ciemności i składa się z dwóch rodzajów map: misji fabularnych oraz wyzwań. Każdy z etapów dzieli się na parę jednoekranowych zdarzeń: starć, spotkań z przyjaznymi postaciami lub scen odkrycia skarbu. Motorem napędowym rozgrywki jest system walki, bazujący na umiejętnościach postaci – zarówno bohaterów, jak i wrogów. Herosi i potwory dysponują przeważnie trzema zdolnościami, dotyczącymi przeciwników, sprzymierzeńców lub ich samych. W praktyce trzeba więc sprawdzać, co potrafią oponenci, i dostosowywać do tego taktykę. Jest to trudne, gdyż gra operuje pewną losowością, dobierając nieprzyjaciół według klucza. Z tego powodu, trup ściele się gęsto. To stały punkt programu, bo ginąc, nic nie tracimy, a zyskujemy zdobyte złoto, które można wydać na ulepszenia bohaterów lub sprzętu. Warto zaznaczyć, że te typowe dla RPG elementy są w Bonfire minimalistyczne – nie jest to więc pozycja o gromadzeniu setek sztuk oręża.

W praktyce Bonfire okazuje się tytułem niezwykle łatwym w obsłudze (wszystkie czynności wykonujemy jednym kliknięciem myszy), a przy tym cechującym się głębią wystarczającą, by poświęcić mu wiele godzin. Produkcja ta cieszy także błyskotliwymi pomysłami i odkrywaniem taktyk. Mimo to Grochowiak przyznaje w rozmowie, że z Bonfire na razie nie idzie tak dobrze, jak chcieliby twórcy, chociaż nie jest tym bardzo zdziwiony. „Jak robiłem Cinders, promowałem grę trochę wcześniej” – wspomina deweloper. Poza tym poprzednie dzieło MoaCube trafiło w niszę: stosunkowo niewielką, ale jednak zintegrowaną i wyraźną społeczność fanów visual novels. Ewentualna rynkowa porażka Bonfire nie oznacza bynajmniej końca MoaCube, bo projekt był robiony niejako nadprogramowo. Grochowiak zapewnia jednak, że Bonfire „będzie rozwijane, dopóki będzie miało to sens”. „Póki ludzie będą mówić, że coś warto zmienić, będę to zmieniał” – dodaje twórca. Jeśli chcecie trochę rozniecić „ognisko”, możecie zajrzeć na oficjalną stronę dewelopera i chociażby ściągnąć demo wersji alfa.