Czy Baldur’s Gate było arcydziełem w dniu premiery? Przeprowadziliśmy śledztwo

Pierworodne dziecko BioWare dla ówczesnej erpegowej braci końca milenium było swoistym zbawieniem, wskazaniem nowej ścieżki, wytyczeniem nurtu i milionem innych nazwanych bądź nienazwanych zjawisk, które w jakiś sposób wpłynęły na branżę gier. Oto bowiem zastępy graczy i recenzentów patrzą i widzą – można, da się. Dungeons & Dragons – system, który rozpalał wyobraźnię tysięcy entuzjastów na całym świecie – w końcu doczekało się reprezentanta, a ten niczym genialny lingwista przełożył język zapisany na setkach stron podręczników na zera i jedynki w sposób brawurowy.

Baldur’s Gate, bo o nim mowa, zapoczątkowało wartki strumień znakomitych RPG studia BioWare, ciągnąc go ku wierchuszce gamedevu i windując na tron „rolplejowych” twórców. Gra wydana w 1998 roku przerwała tamę i zalała świadomość graczy erpegowym potopem, którego skutki odczuwamy po dziś dzień. Trudno bowiem nie oprzeć się wrażeniu, że po kolana stoimy w zalewie mechanik kojarzonych z RPG. Nasiąknięta jest nimi niemal każda nowa produkcja. I to właśnie na Wrota Baldura zrzucam odpowiedzialność za ten stan rzeczy.

Podręcznik Rodzaju

Dzieło kanadyjskiego studia było tworem ambitnym. Zapowiedź gry, która przeniesie na komputery wszystko to, co znamy z klasycznych sesji RPG, rozbudziła w graczach nadzieje, ale też obawy. Oto bowiem debiutujące studio „devów-szczypiorów” podjęło się tak karkołomnego zadania – stworzenia komputerowej wersji DnD.

Jak wspomina Trent C. Ward z IGN: „Wielu z nas w branży myślało, że ponownie widzimy aż nazbyt znajomą twarz młodego zespołu programistów, który odgryza więcej, niż może przeżuć”. Elektryczny odnosi się do narracji, jaką wokół gry zbudował wydawca, tymi oto słowami: „Baldur’s Gate miało przebić pod każdym względem swych poprzedników i zakasować konkurencję. Od czasu do czasu pojawiały się nawet opinie, że będzie kamieniem milowym na drodze rozwoju komputerowych RPG”. Nadzieja szybko urosła do rozmiarów ogromnego balona oczekiwań, podsycanych dodatkowo dość mętnymi i przynoszącymi niewiele rzeczowych informacji, a więcej haseł i obietnic, działaniami marketingowymi wydawcy – firmy Interplay.

Desslock z GameSpotu uważa wręcz, że „Baldur’s Gate [...] było jedną z najbardziej wyczekiwanych gier fabularnych w historii”, a wtóruje mu chociażby Frogger z polskiego „Gamblera” dodając, że „nie ma żadnej przesady w tym stwierdzeniu”. Dwa lata zapowiedzi nie dostarczyły wystarczających danych, by w umysłach graczy wykreował się twór realny. Tym bardziej że klasyczne cRPG, jakie znamy dzisiaj, w okresie poprzedzającym premierę pierwszego „Baldura” jeszcze na dobrą sprawę nie istniały. Nic więc dziwnego, że po ukazaniu się gry recenzenci, z braku laku, porównywali ją do Diablo (choć graficznie, zdaniem wielu, od dzieła Blizzarda nieco odstawała), ówczesnych dungeon crawlerów, takich jak Wizardry czy Eye of the Beholder, serii Ultima albo mocnego wówczas i stojącego erpegowymi mechanikami Realms of Arkania: Shadows Over Riva.

Pojawiły się też nieuniknione nawiązania do serii Fallout, jednak raz, że świat rodem z postnuklearnej Ameryki postrzegano jako dzieło niedoścignione, nawet dla BG, dwa – mimo przynależności do jednego gatunku gry te dzieliło wiele. Źródeł pomysłu na innowacyjną wówczas walkę doszukiwano się natomiast w Jagged Alliance. Innymi słowy – dziennikarze i branżowi wyjadacze byli nieco zdezorientowani.