Świątynia Pierwotnego Zła - poradnik do gry

Ostatnia aktualizacja: 1 sierpnia 2016

"Świątynia Pierwotnego Zła" (będę ją nazywał również: ToEE - "The Temple of Elemental Evil") jest tak klasyczną grą fabularną, jak to bodaj możliwe. Jej akcja oparta została o eksplorację lochów, walka wykorzystuje nową odsłonę najpopularniejszego systemu RPG - Dungeons & Dragons - a fabuła i kwestie dialogowe zostały ograniczone do przyzwoitego minimum. Ci gracze, którzy swoją edukację w grach komputerowych rozpoczęli od ósmej części "Wizardry", siódmej części "Might & Magic", mniej więcej dziesiątej odsłony "Ultimy" lub po prostu od "Fallouta" przyzwyczajeni są do nieco innego schematu prowadzenia rozgrywki. Dlatego nie znajdując dla ToEE lepszego określenia, chętnie używają krzywdzącego przecież terminu hack'n'slash, tym samym zrównując ją ze sztandarowym jego przykładem - z "Diablo". Dlatego czuję się w obowiązku na samym początku wyjaśnić tę kwestię: ToEE jest - jak to się zwykło ujmować - oldschoolowym erpegiem. Nie mogło się zresztą inaczej stać, skoro została ona oparta na znanym, niekomputerowym systemie sprzed blisko 20 lat. Znakiem czasów jest rozbudowana część gry na powierzchni - miasta, misje dyplomatyczne - lecz sercem ToEE pozostaje badanie podziemi i walka z hordami dziwacznych stworzeń.

Podstawowym elementem ToEE - z praktycznego punktu widzenia - który uniemożliwia diablopochodne podejście do gry, jest rozbudowany system walki, a przede wszystkim ścisłe reguły obliczania wszystkich sytuacji bojowych. Przejście gry wojownikiem, któremu ustawicznie rośnie siła i który kupuje coraz to potężniejsze miecze jest tak samo niemożliwe, jak ukończenie jej samym li tylko potężnym magiem. Oldschoolowe erpegi proszą się o kilkuosobowe drużyny, których członkowie posiadają różne umiejętności, odmienne style walki i będą w stanie wspierać się nawzajem. Ponadto bardzo przydatna jest (szczególnie w późniejszej części gry) pobieżna przynajmniej znajomość zasad D&D. Wprawdzie autorzy gry postulują, że można się bez nich obyć i zdać się na komputer, jednak oni sami nader często odsyłają do historii rzutów po kluczowe informacje. O ile bowiem na początku zabawy nie trafiają się przeciwnicy bardziej wymagający, o tyle w podziemiach Świątyni Pierwotnego Zła ulega to radykalnej odmianie. Myślę, że każdy gracz dostrzeże konieczność przyswojenia sobie odrobiny wiedzy, gdy jego siepacze tudzież magowie będą na prawo i lewo rozdzielać swoim wrogom zerowe obrażenia.