autor: Borys Zajączkowski
Wywiad dotykający tematu prac nad drugą częścią "Rezerwowych psów"
Jakie będą Rezerwowe Psy 2? Czy podobnie jak część pierwsza poruszą niebo i ziemię? Wiedzeni wrodzoną ciekawością postanowiliśmy zdobyć nieco informacji na ten temat i odwiedzić mieszczącą się w Krakowie siedzibę autorów gry.
Teraz, siedząc przed ekranem, z klawiaturą na kolanach, magnetofonem pod ręką i słuchawkami na uszach stoję przed niezbyt trudną decyzją: czy zredagować wywiad nie pomijając w nim żadnego z wybuchów śmiechu, słowo w słowo, bez czynienia wyjątków dla słów zauważalnie mniej cenzuralnych, których szczególnie w kulturalnej dyskusji uniknąć niepodobna, czy może uderzyć w powagę, skupić się na suchych informacjach i wysilić się na poprawność w dowolnym tego słowa rozumieniu. Czy za produkcję gier zabieraliście się powodowani niczym nie skażoną pasją, czy może od samego początku był to pomysł na zarabianie kasy? Rodryk: Sądzę, że są lepsze sposoby i łatwiejsze sposoby zdobycia większych pieniędzy niż akurat przy robieniu gier, więc tu jak gdyby ten element finansowy od razu, na samym wstępie jest jasny: to nie jest najbardziej dochodowa dziedzina, jaką można by się zajmować w dzisiejszych czasach – to znaczy, zwłaszcza w Polsce, powiedzmy parę lat temu. Michał: Szczególnie dla informatyków. Rafał: Cóż, zaczęło się to z pasji. Poza tym z pewnych, jakichś tam możliwości – były możliwości graficzne, dźwiękowe i przede wszystkim jakieś takie pomysły, mniej lub bardziej postrzelone, które chcieliśmy przelać na formę takiej zabawy lekko pastiszowej, jak wiadomo – po prostu. Taka a nie inna, przyjęta przez Was forma „Rezerwowych psów” – pełna co najmniej ironicznych aluzji wobec wszystkich i wszystkiego – sprawiła, że naczelni etatowi moraliści, z księdzem Rydzykiem na czele, sprawili Wam fantastyczną bezpłatną reklamę. Był to chwyt zamierzony?
Rodryk: A z drugiej strony mieliśmy świadomość, że jeżeli będziemy o tym głośno krzyczeć, że gra bardzo jest taka obrazoburcza i narazi się wielu ludziom, czy wielu nurtom moralnym – mieliśmy świadomość, że to nam dostarczy na pewno popularności. Samo nakręcająca się działalność marketingowa. Rafał: Po prostu jest to bardzo skuteczne. Rodryk: W Polsce wszystko wolno, jak na razie i oby tak zostało jak najdłużej. Rafał: Może nie wszystko, ale... Rodryk: Większość. Rafał: ... w takiej materii w jakiej się poruszaliśmy, nie podpadaliśmy pod żaden tak naprawdę paragraf. Marcin: Nie ma tu problemów z zieloną krwią czy tego typu sprawami. Rodryk: Trzeba tylko unikać dokładnego wymieniania czyjegoś nazwiska, dokładnych nazw firm... Marcin: Żeby nie było zniesławienia. Rodryk: ... a tego nie było. |
W słoneczny choć chłodny wiosenny dzionek, cokolwiek niewyspany i leciutko skacowany po minionej nocy, udałem się z plecaczkiem przez Park Jordana oraz przez krakowskie Błonia do siedziby i pracowni Nekrosoftu – zespołu odpowiedzialnego przede wszystkim za wydane ponad dwa lata temu „Rezerwowe psy”, gry, która poruszyła wówczas niebo i ziemię. To pierwsze w osobie ks. Rydzyka, drugą zaś reprezentowaną znacznie liczniej. Co chwilę poprawiając zsuwającą mi się z uszu czapkę i szybko nogami przebierając, żeby mniej mi się zimno dawało we znaki, jeszcze nie podejrzewałem w jak ciepłej i dodatkowo ubarwionej salwami śmiechu atmosferze przyjdzie mi spędzić najbliższe godziny. Czas ten spędziliśmy pijąc kawę, paląc papierosy, a przede wszystkim rozmawiając tudzież oglądając engine gry w działaniu oraz grafiki w renderowaniu. Samą zaś godzinną kasetę śmiechami, chichami oraz nierzadko słowem mówionym pomogli mi zapełnić: Rodryk Walczowski, Rafał Walczowski, Michał Madej, Marcin Czeczotko, Arkadiusz Dymek oraz Andrzej Kobieniec.
Ale jako się rzekło: decyzja trudna nie jest. Przenieśmy się zatem w jeden z pierwszych wiosennych dni 2002 roku, do krakowskiej willi, a w niej do saloniku na pierwszym piętrze, w którym wokół niskiego stołu, na kanapach, sofach oraz pomniejszych siedziskach rozsiedli się wszyscy pięcioro moi rozmówcy (szósty, Arek, zjawił się po dłuższej chwili) oraz ja sam. Magnetofon na stole, popielniczka, papierosy, kubki z kawą. Ubrany całościowo i konsekwentnie na czarno Rodryk pykał z fajki. Gdy ustała krzątanina oraz wstępne grzeczności, można już było pogaduszki zaczynać...
Rafał: Tak, ale też trochę nas denerwowała polityczna poprawność – obłudna zresztą tak naprawdę – którą widać w większości produkcji typu: gra komputerowa. Poprawność polegająca właśnie na tym, że zabija się tysiącami – większość gier FPP na tym po prostu polega, że zabija się tysiącami, a do tego jest jakaś tam obłudna historyjka, że na przykład zbawia się przez to świat, ratuje się coś tam-coś tam i w związku z tym już jest dobry cel i wszystko jest w porządku. A tak naprawdę nie o to chodzi, bo nikt o tym nie myśli, jaki jest cel tej gry tylko, kto mu wyjdzie tam zza rogu i co się stanie – czy jak mu strzeli w nogę, to mu ta noga odleci, czy jak mu strzeli w głowę, to czy też mu ta głowa odleci, czy jakieś tam flaki wylecą. I tak to po prostu wygląda. Chcieliśmy zrobić coś zupełnie innego, coś pastiszowego, a także takiego właśnie przeciwko tej politycznej poprawności.
Rodryk: Tak. Arek przyjdzie w garniturze. <śmiech>
Przez cały czas prowadziliśmy jakieś tam rozmowy na temat wydania gry, ale sytuacja była trudna, bo po pierwsze: było to bardzo kontrowersyjne i to jakby ubijało dużą część rozmów. Druga sprawa, że byliśmy debiutantami i nikt tak naprawdę do końca nie był przekonany, że zrobimy tę grę, czy jesteśmy w stanie ją zrobić.
Rafał: Mogę za siebie powiedzieć, że ja osobiście bardzo lubię ten temat i sam nawet coś tam strzelam. Bardzo lubię broń na tej zasadzie, że są to często ładne przedmioty, a do tego bawię się trochę w sport strzelecki i coś tam na ten temat wiem. To znaczy jeszcze daleko mi do dużych wyników, ale przynajmniej od jakiegoś czasu też staram się uprawiać tak zwane strzelectwo praktyczne, czyli coś takiego, co jest trochę może zbliżone do rzeczywistego zachowania bojowego.
Rafał: Całe życie, to może przesada. <śmiech> Odkąd się dało.
Rodryk: Był taki film z Robertem De Niro i z Alem Pacino – „Heat” – z bardzo ładnymi scenami walki ulicznej. Tam kucania nie było – szli z bronią maszynową w pozycji wyprostowanej...
To po to, żeby chodził lepiej na maszynach, które to wykorzystują.
Rafał: Właśnie, najważniejszy jest RAM, bo tutaj głównie chodzi o to, że chcieliśmy zrobić ładne naprawdę animacje postaci – każda postać ma swój oryginalny zestaw animacji i to wymaga tej pamięci, żeby chodziło sprawnie. Minimalne wymagania są nieduże, a jeśli coś jest najważniejsze, to nacisk jest raczej na RAM, a nie na procesor...
Rafał: Określmy to jako drobne rozwidlenia fabularne – w zależności od tego, jak graczowi będzie się udawało określone misje wykonać i w zależności od tego, co będzie w nich robił. Nie będzie tak, że będzie mógł sobie wybierać z kilku misji za każdym razem, ale w zależności od tego, co zrobi w takiej czy innej misji, w niektórych takich punktach zwrotnych będzie mu się zmieniała linia fabuły, czyli będzie wpływał na to, co się tak naprawdę dzieje.
Rafał: No, musi być nowa.
Rafał: Tak, mamy podpisaną umowę z zachodnim producentem po prostu, który nas tutaj jakby supportuje. Również finansowo. Możemy zresztą zdradzić, kto to jest – jest to firma Zuxxez. No i jakby robimy to dla nich.
Rafał: Tak że przy okazji: jeśli ktoś jest dobrym grafikiem – a przynajmniej za takiego się uważa – a ma trochę wolnego czasu i ma coś do pokazania to zapraszamy do kontaktu.
To oczywiście minus, bo tak naprawdę pod względem dawania głosu wszyscy byli amatorami. Też były kłopoty z realizacją techniczną, dlatego że to wszystko było nagrywane tutaj u mnie, za pomocą dość słabego mikrofonu i ja to po prostu później obrabiałem. Tak że też technicznie musiało to być uboższe. Natomiast na co jakby zwracaliśmy uwagę: żeby to brzmiało w miarę dobrze, bo to jest tak naprawdę najważniejsze. Mnie zupełnie nie interesują polskie lokalizacje, czy polskie gry, w których może jest to technicznie świetnie zrobione, bo to jest studio i to po prostu kosztuje więcej, natomiast nikt w odpowiedni sposób temu nie nada jakiejś akceptowalnej formy. Ja nie widziałem polskiej gry, czy może nie widziałem ich dużo, które miałyby dobre, pasujące do klimatu głosy i teksty. To jest jakaś taka choroba, która polega na tym, że to wszystko brzmi jak bajka i jest słuchowiskiem dla dzieci-idiotów. Takie mam wrażenia, gdy słucham jakiejkolwiek polskiej lokalizacji. I to nieważne, czy tam biorą udział dobrzy aktorzy, czy nie. Generalnie to brzmi, jakby to była bajeczka, a nie zawsze ta gra jest taką bajeczką i to jest wtedy już trochę problem. U nas to jest w ogóle zupełnie co innego. Powiedzmy też, że pewne słowa w języku polskim brzmią trochę lepiej od innych. <śmiech> To też jest tego typu kwestia.
Michał: To jest w ogóle problem dosyć wtórny, bo to wygląda tak, że zazwyczaj piszą tę grę niekoniecznie Anglicy tylko powiedzmy Niemcy czy Francuzi i oni muszą to napisać również po angielsku, nie czując zbytnio nawet specyfiki danego języka już piszą drętwo i potem to zostanie jeszcze przetłumaczone przez drętwego tłumacza na inny język i przeczytane jeszcze przez drętwych aktorów, w związku z czym, żeby wersja ostateczna była dobra...
Rafał: Muzykę w „Psach” zrobiłem ja, z pomocą Marcina i jeszcze jednego kolegi-gitarzysty. Zrobiłem ja, bo można powiedzieć, że jestem hobbystycznym muzykiem. Teraz sytuacja się zmieni. Niestety, nad czym boleję, to nie będzie moja muzyka. To będzie muzyka napisana stricte do gry przez profesjonalnego kompozytora – oczywiście pod naszym kierownictwem. Sprawa się jeszcze toczy, kto to będzie, tak naprawdę – trwają pewne rozmowy...
Można powiedzieć, że jest bardziej kolorowo i poza tym, przez to, ze jest ona w całości prerenderowana generalnie wygląda ładniej. Niekoniecznie wygląda tak znowu sztucznie-ślicznie, ale trochę się to już zmienia, co można już zobaczyć na mapach, które już są gotowe. Natomiast kwestie fabularne pozostają te same – tak naprawdę poruszamy się w tym samym świecie, w świecie „Rezerwowych psów”, który tak naprawdę z jednej strony zahacza gdzieś o Tarantino, z drugiej strony jest mocno oparty na tym, co się dzieje w kwestiach politycznych.
Rodryk: Kiedyś Tym powiedział – bardzo ładny miał taki monolog – czym się różni profesjonalista od amatora. Amator, to słowo pochodzi z łaciny, oznacza miłośnika, natomiast profesjonalista w Polsce to jest taki, który nie umie, nie lubi, a musi. No, to chcemy tego uniknąć, chociaż w sumie musimy się troszkę pilnować, żeby tak się nie działo. I mówiąc krótko: dalej nam to sprawia dużo przyjemności, aczkolwiek teraz wiemy, że wymagania są wyższe i troszeczkę musimy się sami kontrolować i troszeczkę bardziej o to zadbać.
Rodryk: Ja gry mniej, teraz, ponieważ ja jestem ortodoksyjnym fanem strategicznych turówek, a ich jest jak gdyby bardzo mało, więc z racji tego te gry w ostatnich dwóch-trzech latach – to niewiele. No, oglądam je, aczkolwiek w nie nie grywam, bądź grywam bardzo rzadko. Oprócz tego zajmuję się szermierką, walczę na szpady w krakowskim klubie szermierzy.
Andrzej: Jeśli o mnie chodzi... no, cóż, mój sprzęt nie pozwala zbytnio grać w nowe gry... to gram w stare. Poza tym komiksy, szeroko pojęty cyberpunk tudzież cyberkultura.
