Przed prawem

– Do czego służy ta maszyna? – pyta podróżny.

– Będzie ryć w ciele skazańca znaki, aż w końcu go zabije – odpowiada oficer.

Rzecz dzieje się w kolonii karnej. Odizolowanej, zapomnianej i odległej od ojczyzny placówce, położonej gdzieś w strefie podzwrotnikowej. Skazaniec to żołnierz, który obraził przełożonego. Egzekucją nie interesuje się w kolonii nikt poza wspomnianą czwórką mężczyzn. Wśród nich tylko oficer zwraca większą uwagę na maszynę. Przy czym robi to z chorobliwą intensywnością, bliską nabożności. Maszyna to głęboko wkopana w ziemię, wysoka na kilka metrów konstrukcja, składająca się z trzech części: dolnej – „łóżka”, górnej – „rysownika”, środkowej, wiszącej – „brony”. Na „łóżku” kładzie się osobę, a szklana „brona”, odpowiadająca kształtowi człowieka, za pomocą igieł ryje w ciele misterne znaki określone wcześniej w „rysowniku”. Tuż obok znajduje się wykop, do którego trafi to, co zostanie ze skazańca po wymierzeniu kary.

Słońce operuje w dolinie całą swoją mocą. Oficer najpierw przygotowuje maszynę. Sprawdza części, smaruje, dokręca, czyści. Tak by aparat mógł nieprzerwanie działać przez dwanaście godzin egzekucji. Wszystko to robi w ciasnym, paradnym i obciążonym epoletami mundurze, z gorliwością godną najważniejszej sprawy. Wyrok wykonywany jest poprzez wypisanie na całym ciele skazańca nakazu, do którego ten się nie zastosował. W tym przypadku jest to „szanuj swego zwierzchnika!”. W trakcie całego procesu napis utrwalany jest coraz głębiej w somie. Około szóstej godziny u osoby poddawanej karze obserwowana jest zmiana zaczynająca się w pobliżu oczu – następuje pełne zrozumienie nakazu. Zachodzi ono poprzez odczytanie pisma nie oczyma, ale ranami.

Rzecz dzieje się w Kolonii karnej – opowiadaniu Franza Kafki. Jest to jedna z wielu fantazji karnych autora, będących wyrazem jego udręki egzystencjalnej. Świat przedstawiony zawężony został do doliny, czterech mężczyzn i maszyny. Gdzieś na horyzoncie pojawia się mityczna „ojczyzna”, jedynie podkreślająca odizolowanie miejsca egzekucji. O maszynie dowiadujemy się najwięcej – to ona jest tu główną bohaterką. Mężczyźni są tylko perspektywami pokazującymi ów aparat z różnych stron. Przy czym ogląd skazańca jest tu najistotniejszy.

Autor: Grzegorz Abramczyk. Źródło: https://www.instagram.com/barkinglemon.