Poprzednio w Prince of Persia

– Spójrz sułtanie, mój mężu, jaka noc jeszcze młoda. Do świtu wciąż pozostało wiele godzin.

Sułtan uśmiechnął się szeroko. Usiadł wygodnie, zaciągnął dymem z sziszy i przymknął oczy. Popłynęła opowieść...

Piaski Czasu

Świat zna wielu zdrajców. Jedni z nich zdradzili swoich panów dla pieniędzy, inni z chęci zemsty. Ale nie ma gorszej zdrady niż ta, której motywem jest żądza władzy. Władza zdobyta podstępem deprawuje, a władza absolutna deprawuje absolutnie. Dawno, dawno temu pewien wezyr zapragnął władzy, jaką kryje potężny artefakt przechowywany w pałacu władcy Indii. Mężczyzna jest jednak osamotniony w swych dążeniach i nie mogąc znaleźć żadnych popleczników w swoim otoczeniu, postanawia zwrócić się z prośbą do króla Persji. Chcąc przekonać go do swego planu, wyjawia Sharamanowi sekrety maharadży i w zamian za pomoc w opanowaniu pałacu żąda dla siebie jedynie znajdującego w skarbcu Sztyletu Czasu.

Władca nie daje się długo namawiać i dla łupów oraz chwały najeżdża zbrojnie pałac maharadży. W tej wyprawie towarzyszy mu jeden z synów, który wcześniej nie miał jeszcze okazji wykazać się odwagą, ale w trakcie ataku nadarza się wreszcie po temu sposobność. Na pałacowym dziedzińcu i w ogrodach trwa walka. Część obrońców stawia skuteczny opór i zamyka niektóre bramy, młody Książę zaś zdecydowanie przecenia swoją umiejętność konnej jazdy. Tłukąc się dotkliwie podczas upadku z wierzchowca, zostaje jednocześnie odcięty od reszty atakujących i na własną rękę musi przebić się przez pałac. Los sprawia, że udaje mu się przed innymi odnaleźć drogę do serca skarbca, gdzie nie tylko odkrywa Sztylet Czasu, ale również ma okazję poznać jego możliwości w chwili, kiedy z sufitu ogromnej komnaty odłamuje się blok skalny i spada wprost na niego. Młodzieniec, korzystając z cudownych właściwości sztyletu, cofa czas, unikając w ten sposób śmierci.

Tymczasem na górze dogorywa bitwa, w której triumfuje najeźdźca. Król Sharaman łupi pałac maharadży, biorąc w niewolę także jego córkę, piękną księżniczkę Farah. Wraz z drugim artefaktem znalezionym w pałacu, wielką Klepsydrą, w której przesypują się Piaski Czasu, Sharaman w imię przyjaźni postanawia podarować Farah sułtanowi Azad.

A sztylet? Wezyr widząc powracającego ze skarbca Księcia, pomny złożonej mu przez króla obietnicy, zażąda wydania artefaktu. Czym jednak jest honor wobec miłości do własnego syna, któremu w jego pierwszej bitwie udało się odnieść taki sukces? Prośba wezyra zostaje więc odrzucona, a po splądrowaniu pałacu Sharaman i Książę wraz z wojskiem wyruszają przez pustynię wprost do sułtana. Wezyr nie zamierza jednak dać za wygraną i przyłącza się do wyprawy.

Nigdy nie ufaj człowiekowi, który zdradził swego pana i nie przyjmuj go do służby, bo Ciebie też zdradzi. Ten niewybaczalny błąd staje się przyczyną wszystkich następnych wydarzeń, które miały miejsce tuż po pokazaniu sułtanowi przywiezionych podarków.

Ciekawość, zachwyconego przesypującym się w Klepsydrze piaskiem, sułtana Azad jeszcze bardziej podsyca wezyr, który przekonuje go, że wewnątrz znajdują się cuda, jakich jeszcze nikt na świecie nie widział. Choć jest to prawda, jednocześnie to także sprytny krok wezyra, który wie, że już wkrótce nastąpi to, co planował od samego początku, a mianowicie przejęcie kontroli nad czasem i stanie się jego władcą. Jedynym sposobem, aby to zrealizować, jest przekonanie króla, że tylko jego syn może otworzyć Klepsydrę, wsuwając w znajdujący się w niej mechanizm znaleziony wcześniej sztylet. Książę nie wahając się i chcąc po raz kolejny przypodobać się ojcu, robi to, na co liczył wezyr. W ten sposób sprawia, że znajdujące się wewnątrz Piaski Czasu rozsypują się po komnacie, zamieniając niemal wszystkich w piaskowe potwory. Straszliwa klątwa omija jednak Księcia, którego chroni sztylet. Laska ocala życie wezyrowi, a księżniczka Farah pozostaje sobą dzięki zawieszonemu na szyi medalionowi.

Wezyr ponownie żąda sztyletu, ponieważ tylko dzięki niemu może uzyskać pełną władzę nad Piaskami Czasu. I tym razem spotyka się z odmową, bowiem Książę zdaje sobie właśnie sprawę ze skali popełnionych przez niego i jego ojca błędów. Pokonawszy świtę odmienionych żołnierzy sułtana, młodzieniec rozpoczyna szaleńczą wędrówkę przez pałac, mając nadzieję, że znajdzie innych pozostałych przy życiu. Przemierzając korytarze, dostrzega uciekającą Farah. Od tej pory dotarcie do księżniczki staje się jego głównym celem. Kiedy udaje mu się ją odnaleźć, Książę prosi Farah, by ta wróciła do sali tronowej i zaczekała tam na niego. Trafiwszy na miejsce, zastaje również odmienionego przez Piaski ojca, z którym musi stoczyć zwycięski ostatecznie pojedynek na śmierć i życie. Wkrótce potem dwójka bohaterów trafia na szczyt wieży, gdzie znajdują Klepsydrę. Farah prosi, aby Książę uderzył sztyletem w jej kopułę, jednak ten waha się, bojąc się ewentualnej zdrady. Nagle pojawia się wezyr, który przy pomocy czarów dosłownie zdmuchuje ich oboje z wieży.

Księcia niemal od samego początku prześladują dziwne wizje, podczas których na jakiś czas traci przytomność. To właśnie w trakcie jednej z nich Farah, nieświadoma tego, że młodzieniec już odzyskał świadomość, nazywa go swoim ukochanym. Zdradza również, że w dzieciństwie jej matka opowiadała jej o magicznym słowie „kakolukian”, wypowiadanym w przypadku jakichś problemów. Podczas jednego z kolejnych omdleń księżniczka wykrada sztylet i samotnie udaje się na wieżę, by ponownie zamknąć Piaski Czasu w Klepsydrze. Przezornie pozostawia przy Księciu swój amulet.

Młodzieniec wędruje za nią do wieży. Przybywa tam akurat w chwili, kiedy Farah przegrywa nierówną walkę z piaskowymi potworami i niemal spada poziom niżej. W ostatniej sekundzie dziewczyna chwyta się sztyletu trzymanego przez Księcia, jednak on, kalecząc się, nie ma siły wyciągnąć jej znad przepaści. Farah rozumie, że jedynym ratunkiem dla ludzkości jest powstrzymanie Piasków Czasu i puszcza sztylet, dając swojemu niedoszłemu wybawcy czas na wykonanie zadania, ale samej, niestety, roztrzaskując się po upadku. Zrozpaczony Książę odmawia wydania sztyletu przybyłemu znowu wezyrowi i wbija go w kopułę Klepsydry, cofając czas aż do nocy poprzedzającej atak na pałac maharadży.

Bohater budzi się w obozie, trzymając Sztylet Czasu w dłoni, po czym wędruje do komnat księżniczki, by ostrzec ją przed występkiem wezyra. Ten pojawia się w sypialni dziewczyny razem z Księciem. Następuje ostateczna konfrontacja, w której zły czarownik zostaje pokonany, a Książę oddaje sztylet niepoznającej go teraz Farah. Aby urzeczywistnić swą opowieść, wypowiada magiczne słowo, po czym znika w mroku ogrodu.

Dusza wojownika

Mija siedem długich lat, odkąd Książę cofnął czas, nie dopuszczając do urzeczywistnienia planów wezyra i do wysypania się Piasków Czasu z Klepsydry. Nie były to jednak lata spokojne. Księcia prześladował najstraszniejszy z koszmarów, mroczny wróg, któremu na imię Dahaka. Stwór ten jest strażnikiem linii czasu, fizyczną manifestacją nieodwracalnego przeznaczenia, które zostało oszukane przez Księcia. Zadaniem Dahaki jest przywrócenie właściwej kolejności wydarzeń.

Książę w ciągu tych siedmiu lat nie pozostaje jednak bierny. Przez cały czas szuka odpowiedzi.

– Musisz udać się na Wyspę Czasu, młodzieńcze – oświeca go jeden z mędrców – To właśnie tam powstały Piaski Czasu. To także jedyne miejsce, w którym możesz nie dopuścić do ich stworzenia. Legendy mówią o starożytnych portalach czasu, dzięki którym można cofnąć się w przeszłość. Wyspą rządziła niegdyś potężna cesarzowa i to właśnie jej należy stawić czoła.

Książę ucieszony tą wiadomością szybko zbiera niezbędną załogę, wynajmuje statek i wyrusza na poszukiwanie tajemniczego miejsca. Żegluje wiele dni i kiedy wreszcie jest już prawie u celu, rozpętuje się straszliwa burza, z której wyłania się inny okręt. Okręt pełen dziwnych stworów, którymi dowodzi piękna kobieta. Szybko dochodzi do abordażu, a następnie pojedynku Księcia z przywódczynią napastników. Młodzieniec walczy jak szalony, ale choć stara się ze wszystkich sił, nie daje rady pokonać pięknej Shahdee. Traci okręt, a sam wpada w morskie odmęty.

Los nie chce jednak, aby Książę zginął w tak bezsensowny sposób. Dlatego też fale wyrzucają śmiałka na brzeg poszukiwanej wyspy, co oznacza kolejną szansę. Wokół znajdują się ruiny bardzo starego pałacu, w których aż roi się od piaskowych stworów. Pokonując kolejnych przeciwników, Książę rusza w pogoń za zauważoną przez niego Shahdee, aż w końcu dociera do komnaty z portalami. Od pozostałych pomieszczeń oddziela ją korytarz z wejściem, przez które nieustannie spływa kaskada wody.

Książę ponownie zostaje zaatakowany przez Shahdee, która jednocześnie cofa czas, a następnie ucieka. W trakcie tego wydarzenia aktywuje się również zawieszony na szyi bohatera medalion, umożliwiający manipulację czasem, pamiątka po niegdysiejszym spotkaniu z Farah.

Pałac zmienia się. W miejscu ruin piętrzą się teraz dumne szczyty wież, pełne bogactw korytarze zdobią wspaniałe gobeliny i dywany. Uaktywnia się także większość zniszczonych wcześniej pułapek.

Książę czuje, że teraz ma w końcu szansę zakończyć tę nierówną walkę. Przedzierając się przez kolejne komnaty, trafia do sali, pośrodku której znajduje się wielki ołtarz. Wewnątrz walczą ze sobą dwie kobiety, a z oddali przyglądała się temu jakaś mroczna postać. Jedną z tych kobiet jest Shahdee, wobec czego Książę, niewiele myśląc, rzuca się w wir walki, przychodząc jednocześnie z pomocą drugiej z walczących. Wspólnym wysiłkiem udaje im się pokonać napastniczkę.

– Nie zmienisz swojego przeznaczenia! – wykrzykuje umierająca Shahdee.

Jej słowa niezmiernie dziwią Księcia, skąd bowiem może ona wiedzieć, w jakim celu młodzieniec przybył na wyspę. Nie ma jednak czasu na rozmyślania, ponieważ tuż po tym, jak ciało Shahdee wybucha, komnatę zasypują skalne odłamki i Książę po chwili znowu zostaje sam. Zagubiony w pałacu, bez żadnych wskazówek ponownie podejmuje wędrówkę, w poszukiwaniu odpowiedzi raz za razem przenosząc się w czasie.

Tymczasem na jego trop wpada mroczny stwór Dahaka. Od śmierci ratuje Księcia szalona ucieczka zakończona w komnacie z portalami. Jak się okazuje, Dahaka, będąc stworzeniem zrodzonym z piasku, nie może przejść przez zalewane kaskadą wody drzwi.

To jednak nie koniec dziwnych spotkań. Bohater ponownie natyka się na tajemniczą, noszącą na twarzy maskę postać, która rzuca w pewnym momencie w jego kierunku toporem. Na szczęście ostrze chybia celu, ale postaci udaje się uciec.

W końcu Książę dociera do komnaty, w której stoi Klepsydra Czasu i gdzie po raz drugi spotyka tajemniczą kobietę, której wcześniej uratował życie.

– Szukasz cesarzowej, chłopcze? Piaski Czasu nie są jeszcze gotowe, ale za tymi wrotami znajdziesz odpowiedź, której tak pragniesz. Śpiesz się, jednak aby wejść do środka, musisz najpierw aktywować mechanizm znajdujący się w ogrodowej wieży.

Droga do wieży jest długa i pełna niebezpieczeństw. W trakcie niej Książę poznaje imię tajemniczej kobiety, które brzmi – Kaileena.

– Musisz stawić czoła cesarzowej, Książę – snuje opowieść Kaileena – Ona, podobnie jak ty, zna swoje przeznaczenie, ale akceptuje je i nie zamierza z nim walczyć. Stanie się to, co stać się musi.

Słowa te zastanawiają Księcia, choć jeszcze nie rozumie ich znaczenia. Samotnie wchodzi do wieży, gdzie po wielu trudach udaje mu się uruchomić mechanizm. Niestety, tuż przed wejściem do sali tronowej ponownie pojawia się Dahaka i rzuca w pogoń za bohaterem. Podczas ucieczki na drodze młodzieńca po raz trzeci staje człowiek w masce. Dahaka jest tuż, tuż, i kiedy Książę nie widzi już dla siebie nadziei, nagle okazuje się, że celem stwora jest właśnie ów nieznajomy, a nie on sam.

Najwyraźniej nic już nie stoi na przeszkodzie, aby wreszcie rozliczyć się z cesarzową. Książę wraz z Kaileeną wchodzi do sali tronowej. Wrota zamykają się za nimi, a tymczasem kobieta, którą bohater miał za sojuszniczkę, rzuca się nagle na niego, dobywając schowane za tronem dwa miecze.

– Zdziwiony, Książę? – woła Kaileena – To ja jestem cesarzową i kiedy poznałam przepowiednię, że zginę z rąk kogoś takiego jak ty, postanowiłam nigdy nie poddać się przeznaczeniu!

Oniemiały Książę, w tym momencie uświadamia sobie, że słowa Shahdee były skierowane nie do niego, ale właśnie do tej szalonej kobiety. Nie pozostaje mu więc nic innego, jak tylko podjąć walkę i zwyciężyć, by uwolnić się od swego przeznaczenia.

Cesarzowa pada martwa, a pałac zaczyna się rozpadać. Księciu udaje się uciec z powrotem do sobie właściwych czasów i wydostać się z ruin pałacu. To jednak jeszcze nie koniec opowieści, bowiem nagle ponownie pojawia się chcący schwytać bohatera Dahaka. Pościg kończy się w podziemnym grobowcu, w którym Książę pojmuje, że to on jest za wszystko odpowiedzialny. To wszystko jego wina. Zabijając cesarzową, stworzył Piaski Czasu. Nie ma więc już dla niego nadziei, nie ma ucieczki, nie ma wybawienia od smutnego losu.

Bohater jednak nie byłby bohaterem, gdyby postanowił się poddać. Ściany grobowca pokrywają inskrypcje, z których można wyczytać, że istnieje pewien potężny artefakt, pozwalający na cofnięcie czasu i podjęcie ponownej próby zniszczenia Piasków. Artefaktem tym jest Maska Upiora. Jednak nie ma nic za darmo. Maski nie można zdjąć, dopóki przy życiu pozostaje prawdziwy Książę.

Po wielu perypetiach i ponownym spotkaniu z Dahaką Księciu udaje się w końcu odnaleźć Maskę Upiora, która po założeniu jej zamienia go w stwora piasku. Umożliwia mu to właściwie nieograniczone korzystanie z potęgi Piasków, dzięki czemu po ponownym przybyciu do ogrodu udaje mu się zobaczyć, jak Kaileena wysyła Shahdee z misją pojmania bohatera na morzu. Powoli zaczynają odkrywać się wszystkie sekrety. Tajemnicza osoba w masce, którą wcześniej spotkał na swojej drodze Książę, to on sam, w swojej obecnej postaci upiora. Walka, jaka miała miejsce pomiędzy Shahdee a cesarzową rozgorzała z powodu niekompetencji pierwszej z kobiet, która pozwoliła dotrzeć bohaterowi do wyspy. Swoje znaczenie zyskuje także wydarzenie, podczas którego upiór rzucił toporem w prawdziwego Księcia. Rzut nie był bowiem wymierzony niego, a w morderczynię, która lada chwila miała pozbawić go życia.

Książę jako upiór wędruje korytarzami pałacu, aż do momentu, kiedy spotyka swoje poprzednie wcielenie oraz Strażnika Czasu. Dahaka ponownie rzuca się w pogoń za nimi, jednak tym razem to zwykłe wcielenie pada jego ofiarą, zaś Upiór w Masce pozostaje przy życiu. To już koniec klątwy związanej z maską. Obecne alter ego Księcia może w końcu zdjąć ją z twarzy i jeszcze raz stawić czoła Kaileenie. Po drodze młodzieniec odnajduje potężny Miecz Wody, które jako jedyny jest w stanie zranić Dahakę. Po dotarciu do Sali Tronowej bohater jako pierwszy chwyta ukryte za tronem ostrza i prosi cesarzową, by razem z nim wróciła do teraźniejszości. W ten sposób nie musiałby jej zabijać, a ona – być może – uniknęłaby swojego przeznaczenia.

Księciu podstępem udaje się sprowadzić Kaileenę do teraźniejszości, jednak z tego powodu oboje zostają natychmiast odnalezieni przez Dahakę, którego zadaniem jest niedopuszczenie do zmiany linii czasu. Dzięki posiadanemu mieczowi bohater pokonuje potwora, zrzucając go do jeziora.

Dwa trony

Książę jest ponownie zakochany. Wybranka jego serca to ocalona z Wyspy Czasu Kaileena, z którą teraz wspólnie żeglują do Babilonu. Przeznaczenie zostało zmienione, nie pozostaje nic innego, jak tylko cieszyć się z nowego życia. Los jest jednak okrutny i nie daje się oszukać. Piękne miasto, stolica królestwa Persji, jest oblegane przez nieznane siły. Wszędzie widać dymy i pożary. Łupem napastników pada także malutki stateczek Księcia. Pasażerowie wypadają za burtę, a bohater w odmętach zatoki gubi amulet. Fale wyrzucają rozbitków na brzeg w oddalonych od siebie miejscach.

Kiedy Książę odzyskuje przytomność, widzi, jak dwóch żołnierzy zabiera nieprzytomną Kaileenę do miasta. Rzuca się więc w pościg za nimi.

Na ulicach panuje chaos. Obcy żołdacy napastują miejscową ludność, gdzieniegdzie wciąż jeszcze trwają mniejsze lub większe potyczki. Odwaga i poświęcenie to jednak za mało, aby przechytrzyć los. Za atakiem na Babilon stoi podstępny wezyr, którego Książę zabił kilka lat wcześniej. Jak to możliwe? W tym momencie do bohatera dociera, że jego poczynania na Wyspie Czasu sprawiły, iż to, co niegdyś wydarzyło się w Azad, w obecnej rzeczywistości nigdy nie miało miejsca. Wezyr nie zginął, ponieważ nigdy ze sobą nie walczyli. A dla Kaileeny jest już za późno na ratunek, ponieważ przeciwnik właśnie wbił jej w serce trzymany w dłoni Sztylet Czasu. Ze stojącej tuż obok Klepsydry Czasu wysypują się Piaski, ponownie przemieniając wszystkie znajdujące się w tym miejscu osoby. Zmienia się wezyr, zmienia się czworo jego przybocznych. Nawet Książę, pozbawiony jakiejkolwiek ochrony staje się podatny na zawarte w Piaskach zło, dotkliwie raniąc rękę łańcuchem należącym do Mahasti, osobistej strażniczki wezyra. Bohater ucieka, zabierając ze sobą jednocześnie sztylet, który ponownie daje mu umiejętność władania czasem.

Piaski zadały jednak bohaterowi znacznie poważniejsze rany. Wkrótce daje o sobie znać jego mroczne alter ego, które potrafi chwilowo przejąć kontrolę nad jego poczynaniami. Głównym pragnieniem Mrocznego Księcia jest zemsta. To ona go motywuje i powoduje, że stwór staje się bezwzględny w swoich działaniach. Piaski oddają także we władanie bohatera potężną broń, którą jest łańcuch umożliwiający nie tylko atakowanie wrogów, ale również pozwalający na wykonywanie nowych, niedostępnych wcześniej akrobacji.

Kanałami Książę dostaje się poza obręb miasta, do położonej w jego pobliżu fortecy. Ona również została opanowana przez wroga, a jedynym sposobem powrotu jest ucieczka rydwanem. W czasie szaleńczej jazdy Książę niemal tratuje klatkę, z której wychodzi pewna tajemnicza postać. Bohater jednak już tego nie widzi, poganiając konie, by jak najszybciej dotrzeć w obręb murów miejskich.

Ową postacią okazuje się Farah, która jednak w obecnej teraźniejszości nigdy nie spotkała Księcia. Co nie przeszkadza jej udzielać mu pomocy podczas przeprawy po dachach i ulicach stolicy. Porozumienie pomiędzy nimi trwa dopóty, dopóki dziewczyna nie poznaje drugiego alter ego towarzysza. Przerażona i oszukana ucieka, aby ostatecznie przekonać młodzieńca, że jego uczynki jako Mrocznego Księcia są na wskroś przesiąknięte złem i egoizmem. W międzyczasie bohater staje do pojedynków z przybocznymi wezyra. Najpierw trafia na arenę, gdzie toczy walkę z wielkim, przekształconym w potwora Klompą. W haremie krzyżuje oręż z poprzednią właścicielką łańcucha, Mahasti, zaś na pędzącym rydwanie pokonuje uzbrojonych w wielki miecz i topór Bliźniaków.

Wspólna wędrówka z Farah kończy się w chwili, kiedy znowu pojawia się wezyr. Porywa on księżniczkę, by uczynić ją swoją królową, zaś Księcia strąca do głębokiej, wyschniętej studni.

Poprzez niemożność zaczerpnięcia wody czy piasku, bohaterowi niemal w ostatniej chwili udaje się porzucić mroczne alter ego i odzyskać kontrolę nad swoim ciałem. Książę odnajduje w podziemiach także zwłoki ojca oraz leżący przy nim miecz. Ostatecznym jego celem jest teraz dotarcie na szczyt Wieży Babel i pokonanie wezyra.

To jednak nie wezyr stanowi największe niebezpieczeństwo, a odrzucone alter ego, z którym bohater toczy swój ostatni pojedynek. Stawką jest życie jego, Farah oraz przyszłość Babilonu. Ostatecznie los w końcu uśmiecha się do Księcia, pozwalając mu poślubić ukochaną i zasiąść na królewskim tronie.

Przemek „g40st” Zamęcki