Najciekawsze materiały do: Dungeon Siege

świetny, bardzo grywalny cRPG akcji. w tym cRPG można obrócić kamerą, mamy dokładny przegląd otoczenia, możemy w pełni delektować się grą i jej grafiką - zdecydowanie lepiej niż gdy jest widok izometryczny z unieruchomioną kamerą - są wtedy zasłaniane elementy gry. moim zdaniem najlepsza część serii i wzór do naśladowania dla innych cRPGów

Świetna gra jak na tamte czasy :) Niestety z każdą kolejną częścią było już tylko gorzej. Ostatnia to dla mnie kompletne dno. Ale do pierwszej części z pewnością jeszcze kiedyś wrócę :)

Moja pierwsza gra w którą grałam z tego gatunku. Mam do niej duży sentyment... Gdyby nie znajomy brata, który przynosił mu gry na komputer nigdy pewnie nie polubiłabym grania :)

Jedna z lepszych gier w jakie gralem, mam ja na kompie do dzis. Dalbym dyche bez zastanowienia

świetna gra

Muszę w końcu zagrać - właśnie mam chęć na starsze gry (M&M VI czeka już na zainstalowanie), a przyznaję, że w Dungeon Siege nigdy nie grałem :D

hehe, pamiętam to

Szkoda, że o tym wtedy nie wiedziałem... Zbierałem wszystko na muły, a potem odbywałem dłuugą podróż do ostatniego miasta.

Ciągle się odbijam od tego tytułu. Dochodzę do pewnego momentu i jestem znudzony. Niby wszystko jest ok i fajnie się sieka wrogów, ale brakuje mi jakiejś ciekawszej fabuły by zachęcić do gry dalej.

Bohater zwany przez niektórych Rolnikiem wstaje idzie po kij i tłucze potwory co mu się po miedzy kręcą, a potem tłucze więcej potworów co to mu po ścieżynie się kręcą, a potem tłucze te potwory co mu przy stawie łażą, a potem te co mu chodzą przy górce i tak dalej. Tak mniej więcej wygląda rozgrywka w tej grze no i nie da się tu za wiele więcej dodać. Prosty efekt romansu hack and slasha na miarę Diablo z izometrycznym rpgiem drużynowym z cyklu całej serii gier dziejących się w Forgotten Realms. Pytanie brzmi: czy to udana sprawa jest? Odpowiedź jest bardzo prosta- tak. Gra chociaż liniowa niesamowicie, fabularnie absolutnie nieskomplikowana i pozbawiona całkowicie jakichkolwiek minimalnie ciekawych postaci, to broni się gejmplejem. Graficznie gra o dziwo się broni nawet dzisiaj, co mnie osobiście zdziwiło bo jest rok 2021 a nadal lokacje są całkiem całkiem i elementy składowe tych lokacji jak stoły, kamloty, drzewa, jakieś ruiny etc. wyglądają też nieźle, postacie za to już gorzej ale trudno w końcu tytuł za niedługo 20 lat będzie miał na karku. Muzycznie gra jest tak se o- nic to ciekawego ale też nie ma tam straszności. Gameplay jest dobry ale ma swój minus, którym jest okropna powtarzalność. Drugim ważnym problemem jest spłycenie elementów rpgowych. Sprowadzono statystyki do trzech liczb określających jak potężne przedmioty możemy nosić, oraz do liczb opisujących umiejętność posługiwania się daną bronią, która to podnosi jedynie obrażenia ową zadawane i tak naprawdę nie ma na za wiele rzeczy wpływu żadnego. Dodatkowo jeszcze, nie ma tutaj ani żadnych klas postaci ani ograniczeń rozwoju, to sprawia, że każdego chętnego do wspólnej wojaczki można przerobić w dowolny sposób, więc zamiast bycia wojownikiem takowy kończy jako mag lub łucznik. Ta mechanika dodaje jeszcze jeden efekt, czyli jeszcze bardziej umniejszenie postaci drugoplanowych do roli losowego npca bez imienia. Lokacje w grze są zróżnicowane, co jest bardzo fajnym elementem rozgrywki, bo każda mapa jest od siebie inna (las, wybrzeże, krypty, podziemia, jaskinie, tundry, tajgi, bagna) ale niestety są one dosyć puste. Ładne i z elementami, które są także dobrze wykonane ale jest za mało tych przedmiotów żeby zniwelować to poczucie. Dużym plusem jest płynne przechodzenie przez lokacje, absolutny brak loadingów jest czymś co rzadko się spotyka po dziś dzień i byłem tym pozytywnie zaskoczony, to samo się tyczy wielopłaszczyznowości podziemi czy budynków, w których można wejść na piętro bez wchodzenia na nowo wczytywaną mapę. Jako, że gra jest w pełnym 3D to kamerą można obracać w dowolnym kierunku, co powoduje że bardzo rzadko ale czasami jednak występuje efekt przybliżenia na maksa ekranu, bo kamera natrafiła na jakiś stalaktyt czy drzewo. Ostatnie wyróżnienie mogą dostać potwory, a raczej bossowie, którzy nie dość, że są wymagający to dodatkowo różnią się od siebie i są dosyć interesująco projektowani. Reszta pokrak natomiast jest dosyć prosto zaprojektowana chociaż przynajmniej autorsko pomyślana. Tyle mniej więcej można o tym tytule rzec. Gra jest to nadal grywalna i ma niski próg wejścia ale spłycenie elementów fabuły i charakterystyki postaci powoduje, że jest ona potwornie powtarzalna i da się ją tylko ukończyć kiedy ma się wobec niej sentyment albo kiedy robi się długie przerwy między posiadówkami przy losach Bohatera. Na koniec mogę jeszcze dorzucić, że gra zdecydowanie jest lepsza niż film Bolla ale to chyba każdy zainteresowany wie od dawna, a może jednak nie każdy wie, że W Imię Króla jest filmem na podstawie Dungeon Siege?

Gra sama w sobie jest ok, chociaż w moim odczuciu była nudna i powtarzalna. Może po prostu nie ciągnie mnie do HnS, a była to moja pierwsza pozycja tego typu.
Rzucę parę spostrzeżeń:
- Warto na początku grać bez towarzyszy, bo w kolejnych etapach gry mamy możliwość przyłączenia coraz bardziej wyszkolonych postaci. Więc w praktyce dołączony towarzysz na początku gry, będzie miał gorsze/te same statystyki, co towarzysz dołączony w połowie gry, więc "exp" służący do rozwoju jego umiejętności mógł trafić na nasze konto. Możemy przyłączyć 7 towarzyszy, więc chyba 4-5 pierwszych warto olać, ale są o tym wątki w necie.
- Zauważyłem, że łucznik dużo szybciej się rozwija. Kiedy dołączyłem do drużyny łuczniczkę, miała o kilka poziomów niższy głowny atrybut od mojego, a pod koniec gry mnie przegoniła. Być może wynika to z tego, że większa zręczność daje większą szansę trafienia, a właśnie trafienia przekładają się na rozwój postaci. Nie bez powodu ludzie grają składem 8 łuczników :D

A ja tak sobie, "ni z gruchy, ni z pietruchy", postanowiłem sięgnąć po niemal 23 latach od premiery, właśnie po Dungeon Siege. No, może nie tak bez kompletnego powodu, bo zainspirował mnie ograny niedawno Diablo 1 (po raz pierwszy w życiu oczywiście!) i nabrałem ochoty na dobrego, klasycznego hack'n'slasha (a Diablo 2 był ograny jeszcze wcześniej). Myślę, myślę, patrzę na swoją kolejkcę płytkową i... jest! "Kolekcja Klasyki, najchętniej kupowane gry komputerowe w Polsce. Polecam i pozdrawiam. Piotr Fronczewski". Piękne, twarde opakowanie z Dungeon Siege w środku, razem z dodatkiem. Zakupione ze 20 lat wcześniej, raz może uruchomione, chwilę pograne i odłożone "na później". I to "później" właśnie nadeszło...

Nie spodziewałem się tak dobrej gry, naprawdę. Dungeon Siege mnie do siebie zachęcił, połaskotał i ostatecznie wciągnął mnie bez opamiętania na długie godziny- licznik gry zatrzymał się na 35h, a biorąc pod uwagę load'y w niektórych momentach można śmiało 38h porządnej rozgrywki zapisać na koncie. Mamy więc już pierwszy, duży plus- długość rozgrywki. I może powiniem napisać o tym pod koniec tekstu, ale jestem zachwycony, jak mocno mnie wciągnęła, ile godzin jej poświęciłem, ale co najważniejsze- mam poczucie przeżytej naprawdę świetnej przygody.

Dungeon Siege to gra nieco już zapomniana przez świat, ale to bardo solidna produckja, która z powodzeniem mogła rywalizować z Diablo 2 o miano najlepszego hack'n'slasha wszechczasów. O co tu w ogóle chodzi? Na czym polega jej fenomen (lub jego brak), dlaczego jest tak solidna?

Fabularnie nie ma tu fajerwerków- mamy fantastyczną krainę, która została najechana przez złowrogą armię fantastycznych stworzeń, kraj został niemal doszczętnie zniszczony, a resztki współobywateli bronią się w nielicznych osadach, gdzie jako tako próbują ułożyć sobie życie i wyjść spod jarzma najeźdźców. I tutaj do akcji wkracza gracz- początkowo zwykły farmer, który po prostu broni swojej skromnej chatki i pól, by przmierzyć drogę do najbliższej osady i tam stopniowo pokonywać kolejne przeszkody, wypełniać kolejne zadania zlecone przez postaci, a także (a może przede wszystkim) stworzyć drużynę, aby ostatecznie ocalić kraj przed zagładą. Fabularnie gra jest prosta, nie ma tu czegoś "wow", stanowi preketst do najważniejszej cześci, a więc eksploracji i walki.

Dungeon Siege to typowy przedstawiciel gatunku hack'n'slash i RPG. Przygodę zaczynamy od stworzenia bohatera, którym ruszamy do boju, by potem w trakcie przygody móc spotykać na swojej drodze i rekrutować do swojej drużyny nowych wojaków. Każda z postaci jest zdefiniowana za pomocą bardzo prostego systemu, gdzie mamy 3 współczynniki (siła, zręczność i inteligencja) i zależne od nich 4 umiejętności (walka wręcz, walka dystansowa, magia bojowa i magia natury). Ten miks wpływa na liczbę punktów życia bohatera, ilość many oraz oczywiście na to, jak mocnej broni lub zaklęcia może używać. A wszystkie te elementy rozwijamy, podobnie jak w życiu, poprzez praktykę, a więc walcząc orężem zwiększamy poziom swojej siły, strzelając z łuków czy kusz zwiększamy zreczność, a używając magii "pikujemy" inteligencję. Ot, i cała filozofia- bez levelowania postaci, po prostu naturalny rozwój. Do mnie do trafiło. Zwłaszcza, że wcale nie musimy tu "pilnować" każdego bohatera odnośnie rozwoju, gdyż gra pokazuje nam komunikaty, kto co w danej chwili rozwinął, a ma to ogromne znaczenie przez większość czasu gry, gdy mamy pokaźną drużynę i jest ferwor walki.

W Dungeon Siege duże znaczenie ma utworzenie drużyny, czyli element, którego nie było w drugim Diablo (nie nie, ci "pomagierzy" służące jako mięso armatnie się nie liczą). Ekipa może liczyć maksymalnie 8 członków, ich rekrutacja odbywa się naturalnie, czyli po prostu spotykamy te postacie na swojej drodze, i są oni różnie umotywowani (oczywiście trzeba zapłacić za ich usługi). Fajne jest to, że możemy wynająć także do swojej drużyny zwierzę juczne, które możemy obciążyć zbieranym po drodze ekwipunkiem, aby sprzedać je podczas najbliższej wizyty u handlarza. Co ważne, śmierć któregokolwiek bohatera (nawet tego początkowego, nie jest to jakoś "boss" ekipy) nie oznacza końca gry- postać po prostu ginie i możemy kontynuować grę dalej- być może napotkamy dalej inną postać, którą zrekrutujemy do zespołu. Na plus zaliczyć trzeba także zachowania członków zespołu, którzy bez problemów wykonują zadaną komendę ataku, zaś wół (jeśli jest w ekipie) w tym czasie instynktowanie oddala się od strefy walk. W trakcie rozgrywki możemy zrobić pauzę, podczas której możemy naszym postaciom wydać rozkazy, a także uzdrowić czy uzupełnić manę. Całości możemy nadać formację, w której będą się poruszać, a także podstawowe zachowania w trakcie intensywnnych starć (czyli np. tylko obrona pozycji czy atakowania najbliższego wroga). Brzmi to skomplikowanie, ale jest to zrobione w sposób bardzo instynktowny i prosty, dzięki czemu element drużynowy jako całość stanowi bardzo mocny plus tej produkcji.

Rozgrywka w Dungeon Siege polega na przemierzaniu kolejnych, bardzo ładnie zaprojektowanych poziomów. Poziomy te nie są jakieś skomplikowane, można rzec że są liniowe, ale ich eksploracja daje poczucie satysfakcji. Lokacje są zróżnicowane- od pięknych łąk i polan, poprzez podziemia, lochy i bagna, kończąc na "mieście" goblinów i zamku królewskim. Podczas wędrówki eliminujemy masę przeróżnych stworów, których wytrzymałość i spryt rosną wraz postępem w grze. Zbierany ekwipunek możemy sprzedać u napotkanych handlarzy, a nowe oręż dać naszym wojakom, aby siali większy postrach w boju. Elementów ekwipunku jest cała masa- od mieczy, toporów, zbroi, poprzez zaklęcia, mikstury i inne- słowem, jest tego bardzo dużo. Podczas starć napawdę dużo dzieje się na ekranie, i właśnie kolejne przemierzanie terenów, eksterminacja wrogów sprawiają, że ta gra wciąga. Całość okraszona jest, jak na tamte czasy, bardzo dobrą oprawą graficzną z pełnym 3D (dziś już grafika oczywiście mocno się zestarzała, ale możliwość przybliżenia dowolnej postaci, aby obejrzeć jej aktualny pancerz i uzbrojenie, do dziś robi wrażenie), bardzo dobrą oprawą dźwiękową i świetną oprawą muzyczną, za którą odpowiada twórca ścieżki dźwiękowej do Morrowinda- i to niech bedzie najlepsza wizytówka tego elementu.

Jeśli chodzi o wady, w Dungeon Siege czasami szwankuje praca kamery, zwłaszcza w zamkniętych lokacjach, gdzie jakby "sufit" zdaje się być niżej. Fabularnie mogłoby być lepiej- świat gry aż prosi się o jakieś większe wzmianki i historie niż tylko o tym, co się dzieje w samej grze. Kilka ksiąg, które można zakupić w grze i przeczytać w kilka minut, to zdecydowanie za mało. Też interkacje z innymi postaciami w grze mogłyby być bardziej rozbudowane- gra jest liniowa, zadania "poboczne" zlecone przez postaci w zasadzie wypełniają się same wraz z eksploracją w grze, takowych innych zadań pobocznych jest bardzo mało, a szkoda.

Podsumowując, Dungeon Siege to naprawdę świetna gra RPG/h'n's, po krótą warto sięgnąć nawet dziś. Być może nie ma ona marketingowego elementu, którym może się wyróżniać (jak np. postać Diablo czy pancerz wspomagany w Falloucie), ale chyba ta produkcja taka jest- robi "swoją robotę" dobrze, po cichu, solidnie. Fani Diablo będą wniebowzięci, cała reszta odnajdzie się w prostym systemie technikaliów, a przemierzany świat da poczucie satysfakcji i porządnej przygody. Gra ma klimat, który wciąga, który zachęca do dalszej wędrówki, do rozwijania postaci i dbania o drużynę, aby ostatecznie ta mogła rozprawiać się z coraz liczniejszym i mocniejszym wrogiem. Świetna produkcja, solidna,, mocno dziś zapomniana, ale warta odkrycia i zagłębienia się :)