Najciekawsze materiały do: Final Fantasy VII Rebirth

Do poprzedniej części dali polskie napisy ale kupiło to u nas przysłowiowo pięć osób więc tutaj już odpuścili tak jak Capcom.

Te japońskie gęby odrzucają! Czy to resident czy final wszedzie te same ryje. A te miecze wielkości lampy ulicznej! Ja pitole! :) Jeszcze w dodatku środkiem transportu są koguty wielkości kiosku! Ja pitole!

na pewno warto zacząć we właściwej kolejności od ogrania Crisis Core: Final Fantasy VII Reunion

Obrzydzili mi serię pietnastką. Od tego czasu nie ruszyłem niczego z tego universum.

Cześć. Mam pytanie. Mogę śmiało w to zagrać, nie grając wcześniej w żadną inną część? Dużo stracę?

Cóż za wspaniała produkcja. Długo czekałem aby wreszcie zagrać w coś co mnie zwali z nóg, ale się doczekałem.

Oprócz tego, że jest to wspaniała gra należy pochwalić odwagę twórców - nie często robi się wielomilionowe bezpośrednie sequele AAA, w które nie ma sensu grać bez zagrania w poprzedniczkę. Ostatnią taką grą chyba była trylogia Mass Effect. Szanuję za odwagę w dzisiejszym mega bezpiecznym korporacyjnym świecie.
Teraz tylko liczyć na to, żeby twórcy byli zadowoleni ze sprzedaży i zakończyli trylogię z przytupem.

Plusy

- Genialni bohaterowie - rzadko trafia się produkcja w której główne postaci są tak bardzo wyraziste, każda z unikalnym charakterem. Świetnie rozwija wątki poszczególnych bohaterów, żadnego nie zostawiając w tyle. Nawet etap z psem, który mnie nudził - doceniam, że zostawiono go aby bardziej zagłębić się w te postać. Każda również na pewnym etapie życia musiała pogodzić się ze stratą, co świetnie pokazuje rozdział 13. Ciary i łezka w oku, szczególnie prze etapie z Aarith...
Stanowczy Berret, głupkowata Yufffie, czy empatyczna Tifa... O właśnie Tifa.

- Relacja z Tifą - to co zrobili w Rebirth to mistrzostwo świata. Tak dobrze ukazanej relacji 2 osób, którym ciężko idzie wyznawanie uczuć, ze świecą szukać w innej grze. Mimo tego, że romansować możemy również z innymi postaciami, to twórcy ewidentnie nakierowują gracza w stronę Tify. I bardzo dobrze bo czuć chemię. Nieśmiała Tifa, która boi się wyznać swoje uczucia i samotnik Cloud, który nie wie jak się zachowywać w sytuacjach uczuciowych. Na szczęście pod koniec odnalazł jaja :)
Dla jeszcze nie grających - polecam wymaksować relację z nią przed rozdziałem 12. No chyba, że ktoś woli randkę z psem.

- Grafika (miejscami) - szczególnie w przerywnikach filmowych grafika zwala z nóg. Nie wiem czy uświadczymy bardziej szczegółowych modeli postaci w innej grze. Postacie wyglądają świetnie, ale miejscami tekstury obiektów odstają. Ale ogólnie grafika nie jest brzydka. Po prostu mogłaby być lepsza.

- Stosunek jakości do ceny - ponad 80 godzin gry, w której przez ani sekundę się nie nudziłem. Co chwile nowe mechaniki, minigry, których tak na prawdę użyjemy tylko kilka razy w grze. Każda lokacja ma innego ptaka do jeżdżenia - jeden umie skakać wysoko, jeden latać, jeszcze jeden wspinać po ścianach. Większość zadań pobocznych też jest ciekawa i fajnie że każde zadanie jest związane z inną postacią, a nie że wszystko robimy Cloudem a reszta czeka w oddali.

- Lokacje - ilość lokacji w tej grze powala. Za każdym razem gdy mamy ogromny otwarty teren to myślałem "no dobra ten teren na pewno jest już ostatni", ale nie później mamy kolejny i kolejny. W dodatku lokacje zrobione są tak aby nie nudziły. Są duże, ale nie za duże jak powiedzmy AC Valhalla. Idealna równowaga.

- Muzyka - przy niektórych kawałkach masz ciary, przy niektórych sobie nucisz, a niektóre wpadają w ucho (Gongaga o tobie mówię).

- Gra karciana - od czasów Gwinta nie było żadnej dobrej minigry karcianej w grach. Queen's Blood nie tylko jest dobry, ale dla niektórych może być nawet lepszy od Gwinta. Na pewno jest inny, i to się ceni.

- Spektakl Loveless - jeden z najlpeszych momentów jakie przeżyłem w grach. Coś pięknego, szczególnie koncert Aerith.

Minusy:

- Grafika (miejscami) - grałem na trybie graficznym, ale miejscami grafika jest po prostu brzydka. Brak szczegółowości niektórych tekstur razi w oczy. Szczególnie że tak bardzo kontrastuje ze świetnymi i szczegółowymi modelami postaci. Pierwsza część miejsami lepiej wygląda a, a powinno być inaczej.

- Otwarte lokacje to makieta - nic się tam nie zmienia. Kto ma stać w jedym miejscu to stoi 24/7 i mówi ciągle to samo gdy obok niego przechodzimy. Na początku można przymknąć oko ale po 80 godzinach razi w oczy.

Tyle jeśli chodzi o minusy. Tak naprawdę gdyby poprawić to żeby lokacje z NPCami nie były takie drewniane to byłaby druga najbardziej zasłużona dycha po RDR2.

Wspaniała produkcja i teraz tylko czekać minimum 4 lata na Part III. Nie zawiedź mnie Square Enix.

Jestem fanem ff7. Nawet nie wiem ile razy ja przeszedłem. Z zapartym tchem czekałem jak zrobią remake tego klasyku. No i dostaliśmy grę w częściach. Do tego zepsuli najlepsza stronę gry jaka była walka. W ff7 walka była typowo taktyczna, z odpowiednim dobieraniem i łączeniem materii. Tutaj mamy slasher. Kompletny chaos na polu walki. Historia jest świetna i dobrze przedstawiona. Grafika również na ogromny plus, ale grę psuje multum minigierek, które w wielu miejscach musimy wykonać aby popchnąć fabułę. Pozyskiwanie zdolności wrogów w materii enemy skill również zepsuto. Na początku grało mi się całkiem dobrze ale im dalej tym coraz bardziej muszę się zmuszać do gry. Słabo.

Ciekawe ile bedzie trzeba czekać aż w k0ńcu będzie to całość.

Nie przepadam za konwencją JPRG, ale FF7 Remake był bardzo przyjemny. Od razu zaznaczam, że nigdy nie grałem w oryginał. Klimat, fabuła i gameplay "zażarły" więc rozważam zakup Rebirth w późniejszym czasie, bo priorytet ma u mnie KCD 2. Square musi jednak wprowadzić wsparcie dla panoramicznych rozdzielczości - brak obsługi coraz popularniejszego formatu 21:9 to spore niedopatrzenie.

mi też sie podoba, grafa ok, optymalizcja ok chociaž jak już tną tymi mieczami to mogłoby być to bardziej krwawe ponadto dobrze chodzi na podpiętym przez usb hdd bo nie mam miejsca na ssd bo stalker2 i indiana jones pomimo wymagań dobra stara nawalanka.

Gra nie ma rozdzielczości UWHD. Wiecie czy planują to dodać czy pozostaje jedynie nieoficjalny fix.
Ten fix blokuje achiewki na steamie?

Podczas ostatnich 4 godzin w Rebirth, wielokrotnie zastanawiałem się, dlaczego cała gra nie potrafiła zaoferować tak wspaniałego doświadczenia, jakie oferowała w tych ostatnich momentach. Dla mnie - fana Remake, fana OT, a także zwykłego gracza – ocena tej gry jest niezmiernie trudna, ale spróbuję.

Gra zdecydowanie robi wrażenie, czuć rozmach tej produkcji. Jest bardzo ładna, aż chce się ją poznawać, eksplorować, zaglądać w każdy kąt. Nie oferuje obsługi najnowszych ficzerów typu RT/PT, a HDR bywa w niej problematyczny, ale mimo to widoki i tak potrafią zapierać oddech w piersiach. Mapy są ogromne, a żeby każdą z nich wymaksować, trzeba poświęcić minimum 20-25 godzin na każdą z nich. Jest całkiem sporo pięknych miejscówek, które warto zobaczyć.

System walki potrafi bawić, jest bardzo efektywny i efektowny, do tego każdy z kompanów oferuje dość unikatowe doświadczenie. Bardzo łatwo zbudować swój ulubiony „team”, a u mnie to był Cloud-Tifa-Barret/Cait Sith. Gra jednak nie pozwala utknąć w jednym schemacie, więc od czasu do czasu jesteśmy rzucani w wir walki i wydarzeń w określonej grupie, dlatego warto nauczyć się grać wszystkimi postaciami.

Bardzo podobała mi się mini-gierka oparta na karciance, był to całkiem fajny system, poświęciłem na nią ładnych paręnaście godzin i bawiłem się całkiem nieźle, szkoda tylko że zakończenie całego questa było raczej dość słabe i mało satysfakcjonujące.

Muzyka jest przepiękna, jest wiele świetnych motywów, które zapadają w pamięć. Voice acting (angielski) jest raczej dość średni. Produkcja pod tym względem nie wyróżnia się zbytnio na tle innych gier, w które ostatnio grałem, ale nie jest też fatalna, a niektórzy aktorzy mają swoje dobre chwile.

Gra ma swoje wielkie, wspaniałe momenty. Oj ma. Było ładnych kilka sytuacji, kiedy targały mną spore emocje, kiedy opowieść i przygoda pokazały swoją siłę oddziaływania na gracza. To były naprawdę piękne, zapadające w pamięć motywy.

A teraz przejdźmy do tej mniej pozytywnej części.

Mapy, pomimo iż są piękne i duże, to w większości makiety, na których brakuje jakiegokolwiek contentu. 98% postaci w grze to kukły, z którymi nie ma żadnej interakcji. Gdybym miał porównać z innymi grami, to Rebirth oferuje (niestety) doświadczenie podobne do Dragon Age Inkwizycji. Otwarty świat bardzo zaszkodził tej produkcji, tempo opowiadania historii siadło totalnie, są 3 rozdziały pod rząd gdzie wątek główny dosłownie stoi w miejscu - pod tym względem Remake robił znacznie lepszą robotę.

System walki bawi, ale wielokrotnie też rozczarowuje i frustruje. Balans to słowo, którego twórcy nie znają. Pomimo tego, że miałem totalnie wymaksowaną postać, nagle znikąd dochodzi do walki, gdzie jeden koleś leje mnie jak przypadkowego menela (byłem zmuszony obniżyć poziom trudności na tą jedną walkę, nawet boss finałowy nie przysporzył mi tyle trudności); a z kolei w kolejnym chapterze, poświęciłem 6 godzin na pokonanie jednego totalnie przypadkowego mini-bossa, bo byłem… zbyt silny, i koleś padał za szybko, nie mogłem na nim wykonać odpowiedniej kombinacji. Dopiero po długich i bardzo frustrujących próbach, po zwiększeniu poziomu trudności do maksymalnego, zdjęcia z siebie wszystkich materii, osłabieniu zespołu jak tylko to możliwe, i sterowaniu ręcznym KAŻDYM kompanem przy co 1 sekundowym przełączaniu, żeby tylko NIE ATAKOWALI tego mini bossa (by za szybko nie padł), udało mi się wykonać na nim kombinację. Absurd totalny.

System romansów to loteria. Dopiero w trybie NG+ gracz może procentowo obserwować swoje „postępy” względem danej postaci, niestety przy pierwszej rozgrywce tego nie ma. Całą grę poświęciłem na Tifę – posługując się 2 guidami brałem ją ze sobą na misje, wykonaliśmy wspólnie setki synergy podczas walk, zrobiłem wszystkie jej questy, odpowiedziałem na wszystkie jej pytania, a kiedy przyszedł moment romansowy… gra wylosowała mi Aerith, choć przez całą grę omijałem ją w zasadzie dalekim łukiem, a na jej pytania dawałem dość przypadkowe odpowiedzi.

No ale przejdźmy w końcu do tej fabuły. Gra nie szanuje gracza i nie szanuje jego czasu. Rebirth jest ZAPCHANY ponad wszelką miarę mini-gierkami i questami pobocznymi fatalnej wręcz jakości. Gorzej – niektóre questy poboczne to kolejne…mini-gierki. Ale to nie wszystko – żeby popchnąć fabułę główną do przodu, w niektórych momentach musisz zrobić… kolejne mini-gierki. Nie chce mi się tego nawet komentować.

Chadley to jest taki gość, który jeszcze długo będzie mi się śnił po nocach. Przez całą grę rozdaje Ci pierdyliard zadań „world intel” – totalnie identycznych, mega powtarzalnych, i tak nudnych, że można stracić chęć do dalszego grania. Chyba połowa całego mojego czasu gry (czyli jakieś 70h) poszło na Chadleya. No ale zrobiłem wszystko, bo liczyłem, że gra mi jakoś wynagrodzi tyle godzin zainwestowanych w tego jego „questy”. Niestety, nie wynagrodziła, w żaden sposób. Dobra rada dla każdego kto chce zagrać w Rebirth – OMIJAJCIE GOŚCIA DALEKIM ŁUKIEM, nie traćcie nawet minuty swojego czasu na tego kolesia i jego zadania. Kompletnie zbędny przedłużacz, jeden z najgorszych i frustrujących elementów jaki widziałem w grach.

Fabuła główna – jestem zdania, że jeśli chcesz wprowadzać zmiany do fabuły, która została już kiedyś wcześniej zaprezentowana i jest powszechnie znana, to rób to z sensem, miej na to plan, nie komplikuj bez potrzeby i nie rozwadniaj jej.

Czy to się twórcom udało? No nie bardzo. I mówię to jako osoba, która zna doskonale OT, ale nie jest jakimś psychofanem i jest otwarta na dobre zmiany. Osobiście uważam, że twórcom zwyczajnie „zabrakło jaj”. To co jest finałem Rebirth, w OT było motywem, który zszokował wielu - szeroko i długo dyskutowany na publicznych forach i grupach dyskusyjnych przez lata, wyznaczający nowe granice, wykraczający poza to „co było wcześniej”. Rozwiązanie drastyczne, całkowite, ostateczne, bardzo mocne i emocjonalne. A tutaj tego zabrakło, zmieniono nawet scenę, wycięto wspaniały moment, przy którym gracze razem płakali, a zamiast tego… dodali elementy multiverse, które zabiły „moment”, sens całej sceny i moim zdaniem też całą opowieść. Twórcy wkroczyli na ścieżkę, z której – uważam - już nie wybrną, a już z pewnością nie wybrną z korzyścią dla opowiadanej historii. Mieszanie ze sobą różnych linii czasowych, zdarzeń, postaci, wątków itd. w którymś momencie wyjdzie im po prostu bokiem.

Będąc szczerym, nie wiem po co to zrobili. Nie wiem też, dlaczego tak zmienili sens postaci Sephirotha. Ten koleś to miała być wielka tajemnica, coś co chcemy odkrywać przez całą grę, a zamiast tego – jak napisał jeden kolega w innym temacie – spamują nim, gdzie tylko się da, spłaszczają jego postać, to już nie jest rasowy antagonista, którego miałem nadzieję zobaczyć.

Gdybym miał wystawić ocenę, cóż… w tym wypadku chyba jednak wolę jej nie wystawiać, z szacunku do OT, świata pokazanego w FFVII, i postaci które tak polubiłem.