Najciekawsze materiały do: The Operative: No One Lives Forever

fajna grafa jak na swoje lata

BARDZO dobra gra.

Fajna gra, jak na tamte czasy

Cudo!!!! Klimat zimnej wojny i parodia Bonda i szpiegowskich filmów.... Na serio nie wiem co napisać... Każdy piksel tej gry to arcydzieło przez duże A!

goodgamesfan -> o tych pikselach bym nie gadał.

Gra niezła taka... inna ;]

Jedna z lepszych gier w jakie ostatnio grałem.Menu wyboru gadżetów trochę niewygodne dlatego rzadko z nich korzystałem.Fajna muzyczka i jak ktoś nie lubi po cichu to w większości misji można głośno eliminowac złoli.Niestety mój angielski trochę słaby więc fabuła troche mi umykała.Grafika nawet znośna.Polecam

z racji że w tą gre grałem dopiero teraz to nie jestem przyzwyczajony do tak długich gier.:) Kilkadziesiat leveli do tego w wersji GOTY dodane jeszcze kilka, +bardzo długie przerywniki (głównie rozmowy), dobrych pare tygodni zajelo mi przjescie tej gry

Prawdę mówiąc przyjemniej mi się w to gra niż w jakieś nowości. Nawet grafika mnie w oczy nie koli bo gra ma to coś czego nie mają współczesne gry. Polecam jeszcze NOFL 2 oraz Contract Jack. Jak ktoś ma ochotę na takie stare gry "z tym czymś" to nich zagra w Project IGI 1 i 2 oraz w XIII. Klasyka.

Przyczyny błędu aplikacji IKernel.exe mogą być następujące:

1. Oprogramowanie InstallShield (iKernel.exe) lub jeden z jego elementów w folderze \Program Files\Common Files\InstallShield\Engine może być uszkodzony lub oznaczony jako tylko do odczytu.
2. Oprogramowanie InstallShield (iKernel.exe) lub jeden z jego elementów w folderze \Program Files\Common Files\InstallShield\Engine został pozostawiony ze starszej wersji instalatora InstallShield i jest obecnie niezgodny z wersją wykorzystywaną przez instalator środowiska JRE.
3. Próba zainstalowania środowiska JRE w systemie Windows XP z dodatkiem Service Pack 1 i zainstalowaną poprawką Q328310 dla systemu Windows XP.

Hm mysle ze po primo xp service pack 3 to drugie wszystkie biblioteki poinstalowac directx c++ redistrubutalbe hm mozesz dac tez nvidia pshyx hm uaktualnic karty graficznej sterowniki no i czy masz poprawnie skonfigurowany rejestr . Czy nikt w nim nie babral ;)

Jedna z moich ulubionych gier a nie ma wpisu. 10/10 - uwielbiam ją

20cg na wordpress.com /2014/05/07/the-operative-no-one-lives-forever/
Recenzja z perspektywy dzisiaj ;)

Choć minęło 17 lat od kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z tym tytułem, gra wciąż potrafiła mnie ogromnie zaskoczyć, kiedy po raz kolejny zagrałam zaledwie rok temu. W Game of the Year Edition mamy dodatkowy level i kilka nowych lokacji. Bez szału ale człowiek cieszy się, kiedy ukochana gra dorzuca coś nowego po tylu latach :)

Dla mnie to gra idealna (oczywiście jak na tamte lata) z niepowtarzalnym klimatem, humorem i PERFEKCYJNYM soundtrackiem nawiązującym klimatem do filmów o Bondzie.

Gra obfituje w stereotypowe, kolorowe postacie: rudy Szkot w kilcie, z idealnym szkockim akcentem (czy można być bardziej szkockim?), gruba i niezbyt urodziwa Niemka śpiewająca Wagnera (czy można być bardziej niemieckim?), przystojny, dobrze zbudowany Amerykanin (czy można być bard .... eh), genialny naukowiec, który może ocalić świat, otyły i głupi milioner wraz z jego elegancką i żmijowatą żoną (która ma większy wpływ na całość historii, niż może się wydawać). Poza tym dwóch agentów - przełożonych Cate ze świata "dobrego i złego policjanta" oraz jej przyjaciel, "symbol ojca", którego bohaterka nigdy nie miała.

Walki z bosami - zapomnijcie o nudnym waleniu we wroga amunicją, aż pasek życia zniknie - lepiej przygotujcie się na bieganie w rytm niemieckiej opery (wyłączanie radia w trakcie walki przychodzi odruchowo). Lepiej - zapomnijcie o walce i uciekajcie, bo Wasz wróg zaraz wybuchnie.

Dialogi w grze to prawdziwe perły, zawsze warto wystać te 2-3 minuty i poczekać do końca rozmowy - problemy małżeńskie, narzekanie na teściową, żony i kochanki; strach przed szefem, stres, bezsenność, uroki życia z matką, nowa sekretarka, strach przed tajemniczymi agentkami, problemy skórne, problemy z dziećmi czy ... choroby weneryczne.

Oczywiście, można przejść całość zabijając każdego na swojej drodze, olać tajne informacje, gadżety i iść do końca rozdziału używając AK-47 i wciąż zbawić świat. Tylko gdzie w tym zabawa? Uwielbiam gry skradankowe, wczuwam się gdy trzeba kilka minut poświęcić na obserwację ruchu kamer i ścieżek strażników (do czego zresztą gra zachęca, oferując już wspomniane dialogi).
Przeszukiwanie zakątków w celu zdobycia tajnych informacji (które nie są AŻ tak tajne, czasem są to listy miłosne, nagany przełożonych czy .. listy zakupów). Nie będę spoilerować, poufne listy, foldery czy mikrofilmy są prawdziwym smaczkiem tej szpiegowskiej przygody.

Dobór gadżetów - i uwierzcie (lub, jeśli graliście, sami wiecie) gadżetów nie powstydziłby się sam 007. Szminka-bomba (rzucasz szminką i booom! Nie róbcie tego w domu), spinka-wytrych (która może być również zatrutym ostrzem, zatem uważajcie w trakcie układania fryzury), szpiegowskie okulary (będące jednocześnie aparatem fotograficznym i działającym na podczerwień wykrywaczem min), mechaniczny pudel (no pewnie, ile razy w ciągu dnia zdarza Wam się oszczekanie przez psa sąsiada? Wysyłacie pudla emitującego feromony - pies od razu zakochuje się w robocie, po problemie), perfumy (usypiające, trujące, oszałamiające - co akurat mieli w drogerii - ah, robiąc zakupy na misję nie zapomnijcie oczywiście o środku natychmiastowo rozkładającego ciała). No i ... zapalniczkę-spawarkę (dostępna w każdym kiosku). Poza tym urządzenia blokujące kamery, deszyfrujące, walizka z wyrzutnią rakiet i jeszcze kilka innych przydatnych w życiu codziennym drobiazgów. Jak ona to wszystko mieściła? Odp: duża, kobieca torebka oczywiście. Cate jest jedną kobietą, która potrafi szybko znaleźć potrzebny gadżet. Z drugiej strony ... jeśli musisz rzucić we wroga szminką, liczy się czas.

The Operative ? A co to za wymyślony początek tytułu ?

Pewnie wielu fanów by mnie zjadło za to, ale podzielę się moim marzeniem, mianowicie trójka w latach 80tych, czyli Kaśka byłaby megaseksowną 45 latką (gdzieś w tej okolicy) - swoją drogą zobaczyć ją w dzisiejszej technologii, umarłbym. Jak zwykle humor, mnóstwo ejtisowej muzyki, neony, podstarzały Volkov w jakimś uber super skafandrze bojowym (bo złamania mu się raczej nie wygoiły...) jako nasz główny przeciwnik. Ale gameplay rzecz jasna niezmieniony, dalej oczekiwałbym stosunkowo liniowej gry, może tylko bardziej rozwiniętej o różne drogi do danego celu (coś bardziej w stronę Deusa), z trochę ulepszonym skradaniem, o ile ktoś w ten sposób chciałby grać. Pamiętacie Belin by night? Podobną misję bym chciał, tylko w danym klubie byłaby typowa potańcówka z lat 80tych, leciało by np takie Burning in the third degree, a Kaśka ucieka przed jakimiś terminatorami wysłanymi przez HARM <3 <3 <3

Marzenie ziści się w tym samym stopniu co Half-Life 3. Choć HL3 daje dużo większe szanse ;) Ale pomarzyć zawsze można.

Nigdy nie grałem w No One Lives Forever, wiec stwierdziłem, że w końcu najwyższa pora... i nie żałuję.

Po pierwsze gra jest naprawdę długa! Dzisiejsze FPS'y nie mają pod kątem do niej startu. Misje, podzielone tutaj na sceny, pochłaniają na długi czas. A podzielone są na sceny bo, rzecz jasna, gra w pewnym sensie imituje wszystkie te filmy o Jamesie Bondzie będąc jednocześnie ich parodią. Nie brakuje jej specyficznego luzu i fajnego poczucia humoru. Cutscenki są na ogół długie i wyczerpujące temat. Widać, że twórcom po prostu podobało się pisanie scenariusza i bystrych dialogów. Niektóre briefingi przed misjami trwają nawet około 10 minut! Ale ten czas się nie dłuży, można cieszyć się błyskotliwością rozmów między agentami. Humor pojawia się też w licznych rozmowach między wrogami już podczas samej rozgrywki, które możemy podsłuchać. No właśnie, możemy czy musimy? Jeśli odczekamy do końca rozmowy, jeden z rozmówców usuwa się zawsze w inne miejsce przez co łatwiej nam pokonać dany etap nie wywołując zbędnego zamieszania. Ale po jakimś czasie było już nieco męczące gdy raz po raz trzeba odsłuchiwać tych, na ogół nie wnoszących nic do samej fabuły rozmów, a które, podobnie jak wszystko inne w tej grze, bywają długie.

Prawdopodobnie moim największym zastrzeżeniem w stronę tej gry (i jednym z niewielu) jest to, że... jest ona stosunkowo łatwa i jakoś specjalnie nie nagradza gracza, gdy ten wybiera "ścieżkę stealth" zamiast otwartego pokonywania wszystkich wrogów, którzy się mu napatoczą po drodze. Niemal bez przerwy miałem to uczucie z tyłu głowy, że w każdej chwili mogę wyciągnąć jakąś większą giwerę i wszystkich bez trudu wybić zamiast bawić się w skradankę. I parę razy tak rzeczywiście zrobiłem. A szkoda... bo zawsze lubiłem ten cichy sposób pokonywania wrogów. Na dodatek rzecz w tym, że łatwo jest tych przeciwników załatwić. Tak na dobrą sprawę wystarczy najzwyklejszy pistolet i strzał w głowę, który w tej grze jest wyjątkowo łatwy. Tutaj właśnie twórcy nie najlepiej się popisali, bo takim zwykłym pistoletem można bez problemu pokonać przeciwnika, który jest w bardzo dalekim dystansie od ciebie. Dokładnie z takim samym efektem co przy użyciu karabinu snajperskiego. I właśnie dlatego tak rzadko odczuwałem potrzebę dodawania do swojego ekwipunku jakichś mocniejszych broni niż mój ulubiony pistolet z tłumikiem. Ale za to, skoro już o tym wspomniałem, bardzo fajna jest możliwość ustalania swojego ekwipunku (który jest ograniczony) przed każdą misją. Trzeba pomyśleć, co się przyda, a co może niekoniecznie. I czasem są to też trochę ślepe wybory wiec trzeba liczyć na łut szczęścia.

Gdzieś w połowie gry zacząłem odczuwać pewne... znużenie? Bo wydawało mi się, że gra, mimo poziomu Hard jest bardzo łatwa. Wrogów nie ma za wiele, a nawet jeśli już są, to łatwo jest ich pokonać w schematyczny sposób. A nie chciałem też ustawiać rozgrywki na najwyższym poziomie trudności, bo wydaje mi się, że nie tędy droga. Ale później wchłonąłem w tę grę na nowo i z misji na misję robiło się coraz ciekawiej i coraz bardziej wymagająco, aż do samego zakończenia. Nie ukrywam, że najlepsze misje to właśnie te umieszczone na końcu. Więc jeśli ktoś miał podobne odczucia, to naprawdę radzę nie odpuszczać i ukończyć grę. Poza tym fabularnie jest to naprawdę dobrze napisana gra. Tak jak wspomniałem, pełna świetnych dialogów i fajnego humoru, a także zwrotów akcji. Oczywiście te zwroty akcji to świetna parodia filmów detektywistycznych i filmów akcji. W końcówce wręcz wyniesiona na jeszcze wyższy poziom. Po napisach końcowych zaskoczył mnie z kolei bonusowy poziom na wyspie (zdaje się dostępny tylko w edycji "Game of the year"). Świetnie wkomponował się w całą grę i po prostu pasuje do niej jako nieodłączna część.

Z drobnych minusików to dorzuciłbym jednak małe zróżnicowanie muzyczne. Dopiero ostatni, bonusowy level po napisach końcowych to zmienił :) Na szczęście poza mankamentami, które wymieniłem, "The Operative: No One Lives Forever" to dalej bardzo dobry i grywalny tytuł. Potwierdzam to ja, przechodzący tę grę po raz pierwszy w 2022 roku :) Czuć, że ma w sobie coś, co wyróżnia go na tle całej masy innych FPS'ów, które w tamtych latach powstały. Wnosi powiew świeżości do gatunku. Ja już niebawem biorę się za przejście drugiej części, mam nadzieję, że będzie ona przynajmniej tak dobra jak jedynka.

8/10

To jak w tej grze jest ukazana główna bohaterka dziś by nie przeszło. Plus za zróżnicowanie poziomów, gadżety oraz pojazdy. Gra w ogólnym rozrachunku nie jest trudna, ponieważ grając nawet na poziomie super szpiega, ma się możliwość zapisu w dowolnym momencie. Do gry jest dostępne polskie spolszczenie oraz mody graficzne. Grałem z zainstalowanym "No One Lives Forever mod NOLF ESRGAN Upscale Pack". Tekstury po wypakowaniu ważą prawie 10GB. Dodatkowo wygładzanie grafiki przez dgvoodoo2 oraz reshade. Na początku próbowałem grać na odblokowanej liczbie klatek z racji posiadania monitora 240hz, ale dialogi są powiązane z liczbą klatek. Powodowało ich przyspieszenie i szybkie przeminięcie. Docelowo pozostało 60fps.

2