Najciekawsze materiały do: Beyond: Dwie dusze

Gierka z 2013 roku dostaje datę premiery w 2019 roku na pc... Mają rozmach jak mawia klasyk

Największym plusem gier Davida Cage'a jest mnóstwo możliwych zakończeń i w tym przypadku też tak jest, z tym, że te zakończenia nie różnią się zbytnio od siebie i wiadomo w której misji wydarzenia te się rozgałęziają. Był to dla mnie bardzo duży zawód, tym większy, iż wcześniej ograłem Detroit.
Fabuła była dobrym pomysłem, co prawda popełniono trochę głupstw

Grafika już w niektórych miejscach nie zadowala, jak zwykle dubbing polski w grach QD na tym samym poziomie (najpierw ktoś się musi wydrzeć, potem dochodzi do normalnej rozmowy, której szpieg na podsłuchu nie usłyszy. I to wszystko na tej samej głośności!)
Ogółem mówiąc- zawód.

Po ograniu "Detroit" i "Heavy Rain" zagrałem już z ciekawości w następną gierke studia Quantic Dream. Poprzednie gry wciągnęły mnie dobrą fabułą i filmowością w stylu tego studia. Graficznie gra stoi już wysoko i wygląda bardzo ładnie. Muzyka dźwiek też jest ok. Historia przedstawiana w grze może być na dwa sposoby. Tak jak chcieli tego twórcy czyli przeskakiwanie w różne okresy czasowe opowieści, (ja tak ukończyłem tytuł) lub po lini chronologicznej. Moim zdaniem lepiej chyba zagrać w chronologicznej kolejności, przeskakując po rożnych okresach czasu w niektórych scenach zastanawiałem się dlaczego bohaterka znalazła się w danej sytuacji. Ale to jest moje spostrzeżenie. Tutaj też dokonujemy ważnych wyborów co umożliwia zagranie w tytuł kilka razy. Ogólnie gra mnie wciągnęła a motyw SF zawarty w grze bardzo mi się podobał. Grało mi się bardzo dobrze, jednak "Detroit" to perełka tego studia i jak kiedyś Quatic Dream bedzie chciało zrobić nowy tytuł to mają bardzo wysoko podniesioną poprzeczke, zobaczymy! Polecam!!

Mam problem z gra pod względem fabularnym, bardzo nierówna jest, niektóre wątki swietne (bezdomni, farma, samo zakończenie) a niektóre takie że sie okropnie wynudziłem - ogólnie ta gra nie ma jakiegoś głównego wątku, takie można by określić "okruchy życia" osoby z darem, przez co osobiście najgorsza gra od Quantic Dream. Na plus na pewno grafika jak wszystkie gry aktorskie, no i fajnie było zobaczyć Willema Dafoe bo lubie tego aktora ;)

Gra ma większa swobode i troszke więcej z gry jest niż przy innych tego typu produkcjach, aczkolwiek te "moce" Aidena zaczęły mnie nudzić w pewnym momencie bo za dużo razy ich używaliśmy a ciągle polegały na tym samym

Ale jak mówiłem - zakończenie akurat na duży plus, nawet sie lekko wzruszyłem w pewnym momencie :)

7/10

Świetna gra, taka na samotne wieczory kiedy nikt nam nie przeszkadza. Przy tej grze trzeba się wczuć w opowieść i klimat. Polecam :)

Bardzo miło wspominam tę grę i fakt bliżej temu tytułowi do filmu niż do gry ale do dobrego i ciekawego filmu :)

Dobra opowieść i świetne animacje, ja tam jak najbardziej polecam :)

8,5/10

Gdyby ta gra była przeciętna, to mógłbym napisać, że jestem rozdarty pomiędzy dwoma poglądami. Tak żeby wstęp był ciekawszy. Ale gra nie jest przeciętna. Kuleje na większości płaszczyzn.

Najważniejszymi elementami gry przygodowej powinny być fabuła, postaci oraz narracja. Tutaj wszystkie te elementy zostały poświęcone na rzecz kilku innych, zdecydowanie mniej kluczowych.

Fabuła podzielona jest na blisko 25 osobnych fragmentów, które opowiadane są w kolejności niechronologicznej. To bardzo ciekawy zabieg, który potrafi zmusić widza / czytelnika / gracza do głębszej analizy poznawanego dzieła. Tutaj jednak nie został on wykorzystany w tym celu. Mieszanie historią odbyło się z błahego powodu. Akcja toczy się na przestrzeni kilkunastu lat, a rozgrywka znacząco różni się dla każdej z dostępnych „wersji” Jodie. Twórcy postanowili pozbyć się monotonii poprzez mieszanie z chronologią. To była fatalna decyzja. Bardzo szybko odczuwamy, że historia idzie po szlaku emocji jakie gra ma w nas wywołać. Kolejność nieuzasadniona logicznie, fabularnie, a poprzez gameplay i utrzymanie tempa akcji. Dodatkowo, przy okazji, praktycznie pozbyto się tym zagraniem wpływu decyzji na rozwój historii. Historii, która nie jest dobra. Kiedy już wreszcie pozbieramy ten zlepek losowych scen w całość, dostajemy prostą opowieść, której wystarczyłoby 2h w filmie. Wszystko to doprawiono Aidenem – Deus Ex Machiną służącą do uratowania sytuacji, gdy ta staje się niewygodna, do podsłuchiwania, leczenia, morderstw, przejęcia kontroli nad przeciwnikiem itd. Gra jest mocno amerykańska, z dużym naciskiem na akcję i przesadną pogoń za wywołaniem podstawowych emocji. Brak tu subtelności oraz podejścia do tematu w oryginalny sposób. Historia nie ewoluuje w naturalny sposób. Jest raczej zbiorem punktów kluczowych, które nagle zmieniają kierunek, w którym podąża prąd fabularny. Nie przeczę, poszczególne epizody są wykonane z należytą pieczołowitością. Odgrywa się je dość przyjemnie i same w sobie, jako zamknięte historie, zwyczajnie się bronią. Powiedziałbym, że są najmocniejszą stroną gry. Brakuje jednak odpowiedniego zgrania ich między sobą, płynniejszych przejść i szczypty finezji. Kulminacją całej gry jest przewidywalne, sztampowe, będące zużytą kliszą i starające się na siłę trafić do gracza - zakończenie. Problem w tym, że już na to za późno. Czas na nawiązanie więzi z odbiorcą minął dobre godziny temu.

Postaci też mocno ucierpiały na pociętej historii. Gracz musi odnaleźć się w tym chaosie i próbować wykreować swoją Jodie. Jak to jednak zrobić z sensem? Nie wiem. Przy pierwszym podejściu nie udało mi się tego dokonać. Nagle z niepanującego nad swoimi mocami dziecka przeskakiwałem w dorosłą kobietę, która straciła chęć życia, a następnie w ciało nastolatki, próbującej być po prostu normalną kobietą. Można oczywiście odgrywać niezbyt zmienną postać. Doprowadzi to jednak do sytuacji, gdzie osoba z tak mocnymi przeżyciami jest zbyt statyczna. Jest tu kilka ważnych postaci, które wypadają dość znośnie. Nie są przesadnie rozbudowane i są zbytnio podporządkowane historii, ale gdyby ta historia była dobra, to nie czepiałbym się ich. Pozostałe, epizodyczne, postaci da się lubić, ale są bardzo słabe. Powstawiane tylko w miejsca fabularne, gdzie aktualnie pasują i znikają tak samo szybko. Aż szkoda się nad nimi pastwić.

Jeszcze gorzej jest z mechaniką. Sceny akcji polegają jedynie na bardzo niechlujnie wykonanych quick time eventach. Brak tej płynności, która była w Heavy Rain, a jednocześnie pozbyto się czytelności z Fahrenheita. Łatwo o popełnienie pomyłki, która wynika z niezbyt dobrze określonego kierunku ataku / obrony. Pomyłka oczywiście nie ma żadnego znaczenia dla fabuły, więc po czasie przestaje się nawet na to zwracać uwagę. Eksploracja w formie Jodie nie istnieje. Polega jedynie na chodzeniu po zamkniętych korytarzach i zbieraniu kropek. Kamera stara się nas nakierowywać na miejsce docelowe w danym nam zadaniu. Jednak przez swoje chaotyczne przeskoki ( :) ) bardziej przeszkadza niż pomaga. Gra Aidenem jest jeszcze bardziej frustrująca. Twórcy dali nam narzędzie, które z punktu widzenia fabuły potrafi prawie wszystko, ale z punktu widzenia rozgrywki potrafi tylko tę jedną konkretną rzecz, którą przewidzieli w tym momencie. Po dwóch / trzech razach nawet nie ma co sobie zadawać trudu z szukaniem ciekawego rozwiązania „zagadki” przy pomocy naszego duszka. Twórcy tego nie przewidzieli.

Zdecydowanie warto pochwalić tu jednak przywiązanie uwagi do detali. Z uśmiechem patrzyłem, gdy Jodie wyżej podnosiła nogę, gdy przechodziła przez próg z kawałkami szkła. Często to właśnie takie drobnostki pozwalają wczuć się w przedstawiony świat.
Relacja głównej bohaterki z Aidenem też jest dobrze przedstawiona. Widać tę więź, która budowana była całe ich życie. Nawet pozbawiony głosu duch potrafi czasem swoim zachowaniem pokazać, że posiada emocje i to jak mocno zależy mu na Jodie.
Voice acting stoi na wysokim poziomie i ratuje wiele scen w tej grze. Dzięki temu rozmowy słucha się z przyjemnością i nigdy nawet nie pojawiła się we mnie chęć do pominięcia linijki tekstu. Niewielkie wybory podczas dialogów też pozwalają bardziej zagłębić się w rozmowę, czy w niewielkim stopniu kreować swoją postać.
Sam koncept przenikania się światów i połączenia dusz też zrealizowano dobrze. Nie ma tu wielkich dziur logicznych, które sprawiłyby, że świat staje się niewiarygodny. Wręcz przeciwnie. Pomysł jest ciekawy i w odpowiedni sposób użyty fabularnie.

Jak ocenić całość? Raczej niezbyt dobrze. Uporządkowanie chronologii nie rozwiąże zbyt wiele problemów, a stworzy też nowe wynikające z monotonii rozgrywki. Konkluzja jest taka, że tego dzieła raczej nie da się uratować. A czy warto się z nim zapoznać? Tylko będąc wielkim fanem tego studia lub chodzonych przygodówek. Jeśli liczy się dla ciebie mechanika, to omijaj szerokim łukiem.

Gra w konwencji Heavy Rain z bardzo ciekawą i niebanalną fabułą, gracz ma możliwość dokonywania wyborów i wpływu na to jak potoczy się opowieść. Ciekawa historia, główna postać związana ze swoją bratnią duszą, która jej pomaga podczas zmagania się z życiem. Co ciekawe, fabuła przedstawiona w sposób nieliniowy, raz są wydarzenia z przeszłości, a raz z przyszłości, co dodaje pewnego smaczku grającemu. Polecam

Gdy grałem w te grę, występowała w nim znana aktorka Ellen Page, a teraz jest to już mężczyzna Elliot Page.
Te technologie mkną tak do przodu, że zanim sie obejrzysz, twoje dzieci będą jadły śniadanie w restauracji, wybudowanej na nowym osiedlu, znajdującym się na stacji orbitalnej Saturna.

Trochę nudne w porównaniu do innych gier studia.

Spoko

Wciągnęła mnie. Niektóre gry są jak film. Ta była jak serial. Tyle różnych krajobrazów i mechanik. Jedne rozdziały piękne, inne irytujące, ale w sumie dobra gra.
Grafika po tylu latach nadal daje radę, mimika twarzy wspaniała. Bardziej naturalna niż np. W "until dawn" .
Polecam dla fanów interaktywnych filmów.