Recenzja Mario Golf: Super Rush - golf, jakiego jeszcze nie widzieliście

Niepoważna zabawa na poważnie

Podstawowe reguły rozgrywki oraz sterowanie w najnowszym Mario Golf są bardzo proste do opanowania. W standardowym trybie zabawy wybieramy postać spośród kilkunastu dostępnych (oprócz Mario, księżniczki Peach czy Bowsera dostępnych jest też kilku mniej oczywistych zawodników – m.in. Pauline z Odyssey, król Bob-Omb czy Chargin’ Chuck) i staramy się zaliczać kolejne dołki jak najmniejszą liczbą strzałów.

Wymachy możemy wykonywać na dwa sposoby – tradycyjnie albo przy użyciu sterowania ruchowego. W drugim wariancie najpierw dobieramy kij i celujemy, następnie przyjmujemy odpowiednią postawę trzymając w ręce joycona, przytrzymujemy jeden przycisk i wykonujemy strzał – ot cała filozofia. Przy takim sterowaniu część zaawansowanych mechanik jest wyłączona, ale w zamian całość można opanować w dosłownie kilka sekund i od razu doskonale się bawić. Gra całkiem nieźle radzi sobie z wyłapywaniem naszych ruchów i przenoszeniem ich do wirtualnego świata, choć bywa mocno wyczulona – dłuższą chwilę zajęło mi wyczucie, jak wykonywać zamachy, by nie używać zbyt wiele siły i nie przestrzelić.

Chociaż sterowanie ruchowe sprawdza się bez zarzutu, na dłuższą metę preferowałem tradycyjne granie przyciskami – głównie dlatego, że oferuje znacznie więcej możliwości. Tylko w tym wariancie skorzystamy z supermocy poszczególnych postaci, o wiele precyzyjniej wymierzymy również moc czy stopień podkręcenia piłki.

W tym wypadku uderzenie kijem również zaczynamy od wycelowania i doboru kija, po czym przystępujemy do właściwego strzału. Procedura jest bardzo prosta – po wciśnięciu odpowiedniego przycisku zaczyna ładować się pasek siły. Ponowne wciśnięcie strzału blokuje go na konkretnej – najlepiej takiej, jaką sobie życzyliśmy – wartości. W tym momencie wskaźnik zaczyna ładować się jeszcze raz, my zaś przesuwając gałkę analogową w różnych kierunkach możemy ustawić stopień podkręcenia. I to w zasadzie wszystko, czego potrzebujemy, by skutecznie grać w Mario Golf: Super Rush.

Całość jest łatwa do opanowania i przyjemna. A jeśli chcemy zaangażować się na poważnie, możemy zagłębić się w bardziej zaawansowane kwestie – supermoce i statystyki poszczególnych postaci, wpływający na zachowanie piłki wiatr, analizę nierówności terenu, różne typy strzałów. Choć gra nawet nie próbuje zbliżyć się do prawdziwego symulatora, skrywa w sobie więcej głębi niż to na pierwszy rzut oka widać i dzięki temu nie nudzi zbyt szybko nawet w podstawowym, turowym wariancie zabawy.

Kto pierwszy, ten lepszy

Wspomniany turowy wariant zabawy, przytomnie zwany tu Standard Golf, jest najbardziej typową opcją grania w Mario Golf: Super Rush – i co tu dużo kryć, najmniej ciekawą dla każdego, kto wcześniej miał do czynienia z tego typu grami. Po kolei strzelamy do dołka, zawsze zaczyna osoba, której piłka znajduje się najdalej od celu – standard. Głównym urozmaiceniem są specjalne umiejętności postaci – raz na kilka dołków możemy odpalić super strzał, który na przykład odrzuci wszystkie znajdujące się w pobliżu kule rywali albo zamieni je w znacznie trudniejsze w ujarzmieniu gwiazdki. Pewnym urozmaiceniem tego wariantu zabawy jest możliwość rezygnacji z tur i granie równocześnie, co nie wpływa znacząco na zasady rozgrywki, ale przyspiesza rozgrywkę i pozwala oszczędzić czas normalnie spędzony na obserwacji działań konkurentów.

Największą atrakcją Super Rush są dwa dodatkowe warianty zabawy – Speed Golf oraz Battle Golf. W tym pierwszym również nie ma żadnych tur i strzelamy równocześnie z rywalami, ale dodatkowo po każdym zamachnięciu musimy osobiście dobiec do naszej piłki, by móc wykonać kolejny ruch. Po drodze natomiast możemy wchodzić w paradę naszym konkurentom, zbierać ułatwiające nasze życie power-upy czy… niefortunnie spaść, co zmusi nas do marnowania czasu na szukanie drogi powrotnej. Finalny wynik natomiast bierze pod uwagę nie tylko naszą precyzję, ale przede wszystkim czas, stąd często zamiast zużywać celne sekundy, dokładnie mierzyć i analizować sytuację, bardziej opłaca się strzelać na oślep i liczyć na fuksa. To zupełnie nowy rodzaj golfa, o wiele bardziej dynamiczny i sprawdzający się fantastycznie podczas gry ze znajomymi – emocje są tu o wiele większe niż przy standardowej zabawie.

Battle Golf to natomiast wariacja na temat Speed Golfa, w której również po każdym strzale musimy biec do piłki, ale tym razem nie gramy wszyscy do jednego dołka – na polu rozmieszczonych jest dziewięć dziur i to od nas tylko zależy, na której się skupimy. Każda z nich jest jednorazowa, więc bicie się o tą samą jest wręcz niewskazane – jeśli ktoś nas ubiegnie, to straciliśmy tylko cenny czas. Docelowo wygrywa pierwszy gracz, który uzbiera trzy trafienia, stąd im bliżej końca i mniej dostępnych dołków, tym walka robi się coraz bardziej zażarta. Pod pozornym totalnym chaosem panującym podczas zabawy skrywa się konieczność dokładnego planowania działań i obserwacji ruchów oponentów, co szybko uczyniło Battle Golf moim ulubionym trybem zabawy. Szkoda, że na jego potrzeby przygotowano tylko dwa pola golfowe.

Po całym świecie

Właśnie – pola golfowe. W trybie Standard Golf i Speed Golf do naszej dyspozycji oddano sześć różnorodnych lokacji, każda po osiemnaście dołków. O ile pierwsze dwie to dość standardowe środowiska, tak im dalej w las, tym robi się ciekawiej. Mamy tu wypełnioną trąbami powietrznymi (wbrew pozorom – ułatwiającymi, a nie utrudniającymi grę) lokację rozmieszczoną na klifach skalnych, gdzie nierozważny strzał może ulokować nas nawet kilkanaście metrów poniżej celu i mocno utrudnić życie. Jest lokacja opanowana przez burze, gdzie nie możemy strzelać zbyt mocno, gdyż ściągnie to na nas pioruny. Na pustyni czekają liczni przeciwnicy. Wreszcie, w królestwie Bowsera musimy mieć się na baczności, by nie trafić piłką w lawę.

Pola są bardzo ciekawe, różnorodne i oferują liczne wyzwania. Z tego też względu ubolewam, że nie możemy na nich grać w trybie Battle Golf – tam jesteśmy ograniczeni do dwóch specjalnie przygotowanych na potrzeby tego wariantu map. Również ciekawych i różnorodnych, ale zdecydowanie chciałoby się ich więcej.

Na szczęście istnieje spora szansa na to, że faktycznie będzie ich więcej. Nintendo zapowiedziało, że Mario Golf: Super Rush będzie wspierane darmową zawartością, na jednym ze zwiastunów widać nawet, że do gry zmierza niedostępne aktualnie pole golfowe ulokowane w mieście znanym z Super Mario Odyssey. Mam nadzieję, że za sprawą tych aktualizacji tryb Battle Golf również doczeka się większej miłości i różnorodności – zdecydowanie na to zasługuje.

Razem… mniej raźnie?

Pierwsze dni z nowym Mario Golf upłynęły mi głównie na niespecjalnie emocjonującym (pomijając te najbardziej frustrujące momenty) obcowaniu z trybem fabularnym i świetnej zabawie z partnerką w trybie podzielonego ekranu. Najwięcej obiecywałem sobie jednak po zabawie czteroosobowej. Gdy więc w końcu odwiedzili mnie znajomi ze swoim kompletem joyconów i odpaliliśmy grę… rozczarowaniu nie było końca.

Z jakiegoś powodu Nintendo zdecydowało, że gra nie będzie obsługiwać podzielonego ekranu dla czterech graczy – taki wariant zabawy przewiduje maksymalnie dwoje graczy. We czwórkę przed jednym ekranem możemy bawić się tylko i wyłącznie w tradycyjnym, turowym golfie – o totalnym chaosie i emocjonujących bataliach Speed Golfa i Battle Golfa z trojgiem żywych towarzyszy możemy zapomnieć. Choć także w trybie Standard Golf bawiliśmy się nieźle, nie były to rozgrywki równie emocjonujące, jak nawet dwuosobowe starcia w czasie rzeczywistym. Uważam, że jest to bardzo duże niedopatrzenie, które zabija pełen drzemiący w Mario Golf: Super Rush potencjał.

W pełnym składzie z innymi graczami zabawić możemy się jedynie grając przez sieć, ale niestety, w wersji przedpremierowej serwery świeciły pustkami i nie udało mi się wypróbować tego wariantu zabawy.

Kolorowy świat

Wizualnie najnowszy Mario Golf prezentuje się bardzo okazale – całość utrzymana jest w typowym, kolorowym stylu znanym z wielu innych współczesnych gier sygnowanych imieniem najsłynniejszego hydraulika świata. Tradycyjnie dla gier Nintendo pochwalić można poziom dopracowania technicznego – podczas rozgrywki nie spotkałem się z żadnymi błędami czy artefaktami graficznymi. Złego słowa nie mogę powiedzieć również o ścieżce muzycznej, wypełnionej sympatycznymi nutami przygrywającymi nam w czasie zabawy (choć na całościowy odbiór warstwy dźwiękowej negatywnie wpływa wspomniany wcześniej, ograniczony i denerwujący dubbing trybu fabularnego).

Całościowo Mario Golf: Super Rush to bardzo przyjemny, nietraktujący się poważnie symulator golfa, który udanie wprowadza innowacje do formuły, w której, wydawałoby się, nie da się już wiele wymyślić. Oferuje solidną porcję atrakcji, ładną oprawę i przemyślane mechaniki zabawy – bardzo łatwe do opanowania i jednocześnie oferujące zadowalającą porcję głębi.

Jednocześnie nie mogę jednak przymknąć uwagi na pewne braki – w tym zwłaszcza mocno ograniczony tryb gry czteroosobowej – przez które gra nie wydaje mi się warta pełnej ceny, jaką życzy sobie za nią Nintendo. Fani golfa mogą na Switchu zagrać w kosztującego o wiele mniej, a oferującego znacznie bogatszą kampanię fabularną Golf Story. Natomiast miłośnicy gier imprezowych mogą przebierać pośród całego wachlarza gier imprezowych, w które zagrają także we czwórkę. Powiedziałbym więc, że najlepiej byłoby wstrzymać się z zakupem Mario Golf: Super Rush do czasu większej obniżki cenowej… ale mówimy o grze Nintendo, więc taka równie dobrze może nie nadejść prędzej niż kolejna konsola „wielkiego N”.