Kryzys giganta – czy czas PUBG powoli mija?

Na samym początku tego roku wydawało się, że autorzy strzelanki Playerunknown’s Battlegrounds nie mają prawa wykonać złego kroku. Od debiutu we wczesnym dostępie zaliczyli wprawdzie nieco drobnych potknięć, niemniej ich gra mogła pochwalić się specyficznym, niemal kultowym statusem i monstrualnie wielką społecznością, wypuścili też największą aktualizację w historii projektu z zupełnie nową pustynną mapą, pięcioma świeżymi dodatkami do arsenału, trzema pojazdami itd. Tytuł w pełnej wersji 1.0 bił rekordy popularności i sprzedaży. Jak tytan stał z dumnie wypiętą piersią, niespecjalnie zwracając uwagę na otoczenie.

PUBG powinno wezwać wsparcie.

Jako gość trzymający rękę na pulsie od samego początku pojawienia się tej gry muszę przyznać, że czułem w tym momencie pewien rodzaj ekscytacji. Wprawdzie PUBG Corp. zapowiadało, że po premierze zajmie się trochę sprawami „porządkowymi”, ale z błyskiem w oku patrzyłem w przyszłość rozwijającej się platformy. Jak w (tego samego) oka mgnieniu minął już kwartał i obecnie miewam spore problemy z przekonaniem moich znajomych do paru partyjek.

Choć wtedy tego nie widziałem, to przytoczona wyżej króciutka wymiana zdań całkiem nieźle podsumowuje stopniowy i potencjalnie śmiertelny upadek PUBG, jaki powoli obserwujemy od początku 2018 roku. Po grudniowej premierze koreańska ekipa pracująca pod zwierzchnictwem Brendana Greene’a z jednej strony nie wie, co zrobić z już osiągniętym sukcesem, a z drugiej wydaje się ściśle trzymać jakiegoś dawnego biznesplanu, kompletnie nie zwracając uwagi na zmieniające się otoczenie. Co gorsza, autorzy zaczynają mocno inspirować się konkurencją, co zabija indywidualność i rozpoznawalny styl projektu.

Co poszło nie tak?

Kluczem do sukcesu praktycznie każdej gry-usługi są regularne aktualizacje. Tezę tę potwierdzą Wam odwalający ostatnio znakomitą robotę designerzy z Ubisoftu, Jeff Kaplan, który na dobre stał się twarzą kolejnych łatek do Overwatcha, czy studia korzystające w swoim czasie z jakiejś formy wczesnego dostępu. Od survivali (Don’t Starve, Subnautica, The Forest), przez gry symulacyjne (Prison Architect, Oxygen Not Included), po strzelanki battle royale (PUBG, Fortnite, Darwin Project) prawidłowość pozostaje ta sama – by utrzymać uwagę społeczności przez dłuższy czas, trzeba jej systematycznie dostarczać nowości i ciekawostek, które sprawią, że fani znowu odpalą tytuł i nie odstawią go do zakurzonego kąta. Battlegrounds do niedawna wydawało się doskonale rozumieć tę zależność.

Ta pozbawiona emocji twarz przy każdej emotce. Mniam.

W pewnym momencie coś jednak pękło i ostatnimi czasy notki aktualizacyjne czytałem, walcząc z wiejącą od nich nudą lub śmiejąc się wręcz z absurdalnego kierunku, jaki obrali twórcy gry. Wiele z wprowadzanych elementów (np. Event Mode) wydawało się bowiem po prostu małpować rozwiązania z zyskującego coraz bardziej na popularności Fortnite: Battle Royale (nie sądziliście chyba, że unikniemy tego porównania?), a nawet ze sporo starszych strzelanek. Ekipa Epic Games jak w zegarku zapewnia jednak fanom ekscytujące nowości, ba, nawet prezentuje je na minutowych trailerach. PUBG? No cóż... Porównajmy aktualizacje obydwu produkcji w zmyślnej tabelce:

Widać różnicę? Bo jak dla mnie jest ona dość poważna. Zmiany w systemach pomocniczych i mikroskopijny balans mechanik vs nowe wydarzenia okresowe oraz usprawnianie mapy wraz z lokacjami. Stagnacja w metagrze vs comiesięczna porcja nowej broni i wyposażenia. Traktowanie przedmiotów kosmetycznych jako pełnych aktualizacji vs praktycznie brak wspomnienia o nich. Przeprosiny i niekonkretne zapowiedzi vs czyny. Gwoździem do trumny jest dla PUBG dodanie systemu emotek, żywcem skopiowanego od konkurenta i ekstremalnych skórek na broń znajdowaną... w stodole. Obydwa te elementy psują klimat „poważniejszego”, bardziej militarnego battle royale i sprawiają, że Battlegrounds staje się coraz bardziej bezpłciowe, wyzbyte wyraźnej grupy docelowej.