Disco Elysium

Disco Elysium (pierwotnie znane jako No Truce with the Furies) to nietypowa izometryczna gra RPG w klimatach policyjnego kryminału noir, w której na pierwszy plan wysunięto rozbudowaną warstwę narracyjną, a walka występuje sporadycznie. Jest to debiutancka produkcja estońskiego studia ZA/UM (wcześniej Fortress Occident).

Fabuła

Akcja toczy się w ponurym fikcyjnym świecie, gdzie mieszają się znajome kultury oraz technologiczne czy ideologiczne elementy charakterystyczne dla pierwszej połowy XX wieku – od rewolucji komunistycznej po muzykę disco. Wcielamy się w steranego policjanta bez grosza przy duszy, który dopiero co zapił się tak skutecznie, że zapomniał, kim i gdzie jest – wkrótce jednak jest zmuszony doprowadzić się do stanu funkcjonalności, jako że ma do rozwiązania wyjątkowo trudną sprawę linczu popełnionego w biednej dzielnicy nadmorskiego miasta Revachol. Śledztwo może równie dobrze dać mu szansę na wyjście z dołka, jak i ostatecznie go pogrążyć, spychając w odmęty szaleństwa i uzależnienia. Na szczęście nasz bohater może liczyć na wsparcie przydzielonego mu do sprawy partnera, porucznika Kima Kitsuragiego.

Disco Elysium nie stroni od podejmowania trudnych tematów i filozoficznych rozważań, łagodzi to jednak oryginalnym stylem pełnym sarkazmu, groteski i czarnego humoru.

Mechanika

Na pierwszy rzut oka Disco Elysium przypomina klasyczne RPG z widokiem izometrycznym. Świat obserwujemy za pośrednictwem nieruchomej kamery (można ją tylko przybliżać i oddalać), w centrum której znajduje się bohater. Rozgrywka sprowadza się do eksplorowania lokacji i wchodzenia w interakcje z postaciami czy otoczeniem. Te ostatnie zrealizowano w formie tekstowej, z dodatkiem animacji czasami towarzyszących podejmowanym działaniom.

Co istotne, w Disco Elysium nie występuje tradycyjnie pojmowana walka. Niebezpieczne sytuacje zdarzają się bardzo rzadko i są rozstrzygane przy użyciu okna dialogowego – na podstawie wybieranych opcji, gra wykonuje testy różnych umiejętności bohatera. Nie ma przy tym presji czasu; gracz może się spokojnie namyślić, nim podejmie działanie. Ale chociaż bohaterowi nieczęsto zagraża bezpośrednie niebezpieczeństwo, gracz musi pilnować jego punktów zdrowia i morale, bo może on umrzeć np. na atak serca (wywołany chociażby przywołaniem traumatycznych wspomnień albo zbłaźnieniem się). Pulę tych punktów można zdobywać, rozwijając odpowiednie umiejętności, i regenerować je dzięki zażywanym lekom.

Wspomniane umiejętności stanowią centralny punkt mechaniki rozgrywki. Zostały podzielone na cztery grupy: psychiczne (np. logika), społeczne (np. sugestia), motoryczne (np. koordynacja oko/ręka) i fizyczne (np. odporność na ból). Daje to łącznie 24 zdolności, a ich testy, zazwyczaj ukryte, decydują o tym, jakie informacje otrzyma gracz oglądając przedmioty i rozmawiając z ludźmi. Nierzadko owe informacje przemieniają się w wewnętrzne dialogi, gdy różne „głosy” (umiejętności) wysyłają bohaterowi sprzeczne sygnały, podważając nawzajem swoją wiarygodność. Do testów dochodzi też w trakcie eksploracji – wokół głowy postaci pojawiają się niekiedy „dymki”, które skrywają dodatkowe informacje oparte na bodźcach zmysłowych czy przemyśleniach bohatera. To, jakie informacje zdobyliśmy i jakie umiejętności rozwinęliśmy, wpływa na to, w jaki sposób możemy wykonać zlecone nam zadania – większość z nich można rozwiązać na różnymi metodami.

Rozwój zdolności protagonisty odbywa się na trzy sposoby. Pierwszy to standardowe inwestowanie punktów umiejętności otrzymywanych wraz z zyskiwaniem doświadczenia (za wykonywanie zadań, umiejętne wykorzystywanie wiedzy bohatera czy odkrywanie tajemnic). Drugi polega na używaniu przedmiotów – w grze występują dziesiątki ubrań, a każde z nich zapewnia premie (i/lub kary) do konkretnych talentów; osobną kwestią są rozmaite środki odurzające, których zażycie daje czasową premię do całej grupy umiejętności, ale kosztuje nas punkt życia lub morale. Ostatni mechanizm rozwoju bohatera zawiera się w tzw. Gabinecie Myśli. Odpowiednio prowadząc rozmowy i inne interakcje, odblokowujemy rozmaite koncepcje wynikające z naszego zachowania, np. wygłaszając katastroficzne myśli, możemy zacząć rozmyślać nad byciem „apokaliptycznym gliną”, a wdawanie się w dyskusje o sztuce może poskutkować rozmyślaniem nad wstąpieniem do Akademii Sztuk Pięknych. Owe koncepcje protagonista może sobie przyswajać, spędzając określoną ilość czasu na ich „internalizowaniu”. W ten sposób zyskuje się nie tylko trwałe modyfikatory umiejętności, ale także różne specjalne premie, jak dodatkowe kwestie dialogowe.

Disco Elysium wykorzystuje perspektywę izometryczną i oferuje atrakcyjną oprawę graficzną. Ładne widoki napędza technologia określana przez autorów mianem „paintshadingu”. Sprawia ona, że tła i postacie wyglądają jak ruchomy obraz olejny.

Disco Elysium The Final Cut

Podczas imprezy The Game Awards 2020 zapowiedziano, że w 2021 roku na konsolach zadebiutuje rozszerzona edycja gry o podtytule The Final Cut. Oferuje ona nie tylko pełną obsługę kontrolerów i grafikę w rozdzielczości 4K i 60 FPS na PlayStation 5, lecz również dodatkową zawartość. Wszystkie dialogi zostały w pełni zdubbingowane. Ponadto w grze pojawiły się nowe postacie, zadania i miejsca do odwiedzenia; znacznie rozszerzono także konsekwencje wynikające z prezentowania konkretnych poglądów politycznych. Co ważne, wszyscy dotychczasowi posiadacze Disco Elysium na PC otrzymają te nowości w postaci darmowej aktualizacji.

Spolszczenie

Oficjalna polska wersja Disco Elysium zawiera jedynie napisy (lokalizacja kinowa) i została przygotowana przez firmę Koch Media Poland, polskiego wydawcę gry. Spolszczenie ukazało się 9 grudnia 2021.

Ostatnia modyfikacja 29 września 2021