Najciekawsze materiały do: Unreal

Po kilkunastu latach od poprzedniego razu, pchany siłą sentymentu ponownie uruchomiłem tę grę i... ona ciągle potrafi wciągnąć i zauroczyć. Nie jest łatwo o strzelankę w podobnie sugestywnym klimacie, z nietypową walką nie opierającą się na tłuczeniu do rzeszy przeciwników, z kapitalnymi egzemplarzami broni i autentycznie do dziś zachwycającą oprawą muzyczną.
Wspaniale się grało, ale... tak jak podstawowa gra nadal doskonale bawi, tak dodatek do niej wciąż nuży, irytuje, wywołuje grymas niechęci i obnaża braki w zakresie pomysłowości autorów. Return To Na Pali mówimy stanowcze "nie".

Kiedy 22 maja 2018 roku przeczytałem na GOL’u newsa, że jakiś Unreal z 1998 roku jest dostępny za darmo na Steam oraz na GOG, odruchowo dodałem ów tytuł do swych bibliotek. Poniżej zaś było wideo autorstwa Arkadiusza Woźniaka, które zachęciło mnie do uratowania gry z czeluści zapomnienia i niepamięci, czyli gra nie leżała by w mojej cyfrowej bibliotece nieuruchomiona aż do Ragnaroku.
Nazwa Unreal nieraz i nie dwa przeleciała przez moje uszy. Unreal Engine, Unreal Tournament, Unreal? A pierwsze słyszę o takiej grze, więc instaluje i przechodzę do nadrabiania klasyka. Muszę tu zaznaczyć, że postanowiłem oceniać tę grę jak osoba, która przypadkowo kupiła ją gdzieś na wyprzedaży, a jeszcze w samym menu głw. nie wie o niej nic. I w sumie to niemalże idealnie opisuje mój poziom wiedzy zanim zagrałem w Nierealnego.

Instalacji dokonałem z GOG Galaxy i sama w sobie nie przysporzyła najmniejszych problemów. Dopiero próba zmiany rozdzielczości, wymusiła na mnie poczytanie trochę na forach. Po 10 minutach mogłem już grać w rozdzielczości 1366x768. Poziom trudności: normalny, akcesoria: mysz, klawiatura i słuchawki na uszach.

Zaznaczę od razu, że fabuła nie interesowała niemalże całkowicie. Pierwszym etapem jest ucieczka z naszego więzienia. Przyznaje, był klimat i poczucie niepewności. Moje pierwsze skojarzenia to SystemShock 2. Statek kosmiczny, wszędzie trupy, damski głos komputera pokładowego i oczywiście podobna grafika.
Niestety drugi etap nie robił już takiego wrażenia. Sporych rozmiarów pusta lokacja, która mogłaby być wizualizacją stanu portfela niejednego polaka. Tu przychodzi czas na pierwsze starcie. Nie wiem do licha jak twórcą się to udało, ale mojemu pierwszemu kontaktowi z brutalami nieoczekiwanie towarzyszył strach. Na szczęście nie mam 8 lat i mogłem kontynuować grę dalej. Z czasem brutale nie robili już takiego wrażenia, ale przede mną dopiero randka w ciemno z wojownikiem Skaarj.

Mapa autorstwa Cliffa Bleszynskiego(tak, tego od Gears of War oraz martwego już LawBreakers) robi niezła robotę z przedstawieniem najbardziej pospolitego w grze wrażego gada. Ciemno wszędzie. Głucho wszędzie. Ku&^a ku*&a co to będzie. Co to jest!? Reptilianin? Mark Zuckerberg w swej prawdziwej postaci? Nie. Toć to wojownik Skaarj, z którym czy tego chcesz czy nie, musisz(!) zatańczyć. „Doom jest tańcem” powiedział człowiek zwany Quazem. Unreal też jest tańcem, ale chyba nie tak wysublimowanym jak gra IdSoftware. Bowiem tu tańczyć musisz ze ślizgającymi się po parkietach, turlającymi się jaszczurami. Są to diablo zwinni przeciwnicy, którzy uwielbiają oprócz skutecznego unikania naszych kul, faszerować nas własnymi oraz haratać pazurami w bardziej intymnym kontakcie. Te cechy sprawiają, że najgorszym rodzajem przeciwnika jest ten najbardziej pospolity i mnie osobiście to bardzo męczyło. Dobrze, że owi tancerze marnie wojują na dalsze dystanse i z łatwością można ich wtedy wyeliminować automagiem. I niemalże to wszystko co zrobiło na mnie wrażenie w Unreal

Teraz zajmę się moimi wrażeniami z wykorzystywania dostępnych w grze aresowych narzędzi. Nikogo raczej nie zdziwi, że moim faworytem jest Flak Cannon. To cudeńko doskonale sprawdza się do eliminowania każdej formy życia, nawet gracza, bo pociski rykoszetują od ścian(czy mi się dobrze zdaje, czy FC przy wyciąganiu brzmi jak R2D2 pod ostrzałem? Może Arasz będzie widzieć).
Najbardziej zaś zawiodłem się na minigunie. Broń słaba i o wielkim apetycie. Podobnie jest z stingerem, ten jest ociupinkę bardziej zabójczy. Na szczęście nie tylko Flak Cannon skutecznie eliminuje wraże zastępy. Automag to druga broń jaką znajdziemy i dzięki swej celności i pociskom hitskanowym, jest nawet lepszy niż rifle, bo możemy zalać odległego przeciwnika masą pocisków, których nie uniknie choćby był na księżycu. Jest jeszcze rakietnica, która choć na jaszczurki kiepsko się sprawdza, tak była nieoceniona w dezynfekowaniu pomieszczeń z pająko-podobnych cośków. Podsumowując gnaty, są to bronie w większości przyjemne w użyciu i skuteczne, choć broń broni nierówna i ostatecznie korzystałem tylko z 3. Razor Jack świetny do ostrzeliwania przeciwników za rogu i patrzenia jak szukają oni rękami swej odciętej głowy(mój ulubiony widok w grze). Zaś biorifle choć skuteczny to miał za mały zasięg. W grze są jeszcze inne przedmioty, ale jeżeli nie dawały światła albo nie tłumaczyły języka Navi, były dla mnie bezużyteczne. Wyjątkiem były apteczki w postaci nasion.

Wspomniałem już o broni mordu, tylko pytania kogo będziemy nią mordować. O wojownikach Skaarj już było, więc przejdzy dalej.
Brutale Kupa mięcha z rakietnicami w łapach. Głupie, wolne i proste w zabiciu.
Najemnicy Można ich odróżnić tym, że mogą się przez chwilę stać nietykalni i mają irytującego stingera + są brzydcy niczym predator bez maski.
Krall Powolny w poruszaniu się i w oddawaniu ognia. Tak łatwy, że walczymy przeważnie z kilkoma naraz.
Tytan Istna gąbka na pociski. Aż się boje pomyśleć ile jest w stanie pochłonąć na wyższych poziomach trudności. Jeśli umiemy unikać jego one hit, one kill pocisków, to jest to najnudniejszy przeciwnik w grze.
Gasbags Odmiana Cacodemona z Dooma. Latający klopsik strzelający ze swej paszczy. Przy śmierci wydaje ten sam dźwięk co bezio z Gothica. Również prosty w eksterminowaniu.
Macki z sufity Groźniejsza wersja barnacla w Half-Life. Strzela kolcami i jest słabo widoczny z oddali, ale dobrze, że wydaje z siebie te pokraczne dźwięki. Wiadomo wtedy w którymi kierunku skierować naszą lufę. Orginalny na tle pozostałych.
Piranie W przeciwieństwie do pozostałych typów, piranie występują tylko w grupach wzajemnej adoracji i często towarzyszą im większe okazy. W wodzie może spotkać jeszcze cthullu-podobnego kosmite lubiącego opluwać nas niczym troll w internecie. Dobrze urozmaicają partie podwodne.
Podsumowując przeciwników: jest to mało atrakcyjna zbieranina tałatajstwa do wysłania w niebyt. Wyróżniają się tylko wojownicy Skaarj, przez swoje disco ruchy i mnogość występowania. Pająki za skakanie do nas bardziej niż stęskniony psiak i oczywiście Tytani za apetyt(naszej municji), który chciały by widzieć u nas nasze babcie. Jest jeszcze kwestia AI, ale ja nie odczułem zbytnio jej potęgi. Chyba że w tamtych latach było czymś niezwykłym aby przeciwnik robił uniki przed kulami.

Pora na grafikę, czyli element, który ktoś porównał do starej baby. Kiedy po ukończeniu podstawki razem z dodatkiem czytałem sobie opinie na GOL’u, ktoś porównał grafikę do starzejącej się kobiety i to sprawiło, że definitywnie postanowiłem ocenić tę grę jak 22latek, który nie grał w nic z rok 1998. Czyli brak mi skali porównawczej między tamtymi produkcjami(screeny z gier to dla mnie za mało, a wideo na YT nie jest w stanie ukazać mi jak JA będę odczuwał obcowanie z daną grą). Wracając do oprawy graficznej-Gothic. Niejednokrotnie miałem skojarzenia z debiutanckim projektem Piranha Bytes. Wielkie, pustawe lokacje, kanciaste kształty, lekko rozpikselowane tekstury, które wyglądają poprawnie oraz twarze. Te kanciaste twarze uhhh. Jeśli ktoś na tvgry będzie chciał zrobić materiał o tym jak to Unreal był skokiem milowym w kontekście graficznym to proponuje dla żartu wziąć snajperkę, stanąć przy lustrze i zrobić niespodziewane, pełne dramatyzmu zbliżenie na twarz bohatera. Sukces gwarantowany. I szczerze może i szata graficzna się zestarzała, ale czego oczekiwać po 20 latach. No i jednak podoba mi się bardziej niż w Unreal Tournament III.

Muzyka. Och muzyka w tej grze tak bardzo pasuje do całości, tak bardzo wybija się na tle innych znanych mi OST(no może poza Stellaris, Deus Ex Bunt Ludzkości, Hotline Miami 1 i 2 oraz wiedźmińskiej trylogii) i świetnie podkreśla klimat świata. Nie wiem czy gdyby nie ten fenomenalny soundtrack, byłbym w stanie w ogóle ukończyć Unreala.

Dusk Horizon, Shared Dig, Nali Chant, Hub 2, Nightvision - Sandman/KFM, Surfacing, Isotoxin - Necros/Fm, Queen of Death to utwory, które najbardziej przypadły mi do gustu przy eksterminowaniu wrażego ścierwa oraz podczas zwiedzania Na Pali. Są to utwory idealnie podkreślające klimat, a raczej tworzące go, bo grafika nie robi na mnie najmniejszego wrażenia. Choć nie są dla mnie tak idealne, żeby słuchać ich po godzinach. Wyjątkiem jest Surfacing.

No dobrze. Zapoznaliśmy się z moją wiedzą o grze przed jej uruchomieniem, wrażeniach o broniach, przeciwnikach oraz oprawie audiowizualnej. Więc teraz ostrzegam wszystkim, którzy pokochali ten tytuł by zacisnęli poślady, albowiem już zaraz zacznę raczyć napisać coś złego o tej produkcji nazywaną przez wielu „wybitną”.

Jak napisałem na początku, początkowa faza gry, była dla mnie dość różnorodna w odczuciach: niepokój, strach, podziw, zadowolenie, nuda, irytacja. Jakoś w tej kolejności. Niepokój na statku więziennym, strach przy pierwszym spotkaniu z brutalami i wojownikiem Skaarj, podziw za muzykę, zadowolenie bo po prostu dobrze mi się obcowało z Unreal. Nuda gdy znudziła mi się walka z jaszczurami oraz irytacja bo z jakiegoś niewiadomego mi powodu grałem dalej i dalej. Muszę pochwalić stabilność gry, choć nie wiem czyja to zasługa. Ekipy GOG czy EpickMegagames, ale gra oprócz trzech crashy(jeden gdy akurat chciałem wyjść z gry) w trakcie tej blisko 18 godzinnej przygody, miała tylko jedną niedogodność-rozdzielczość. Cała reszta od dźwięków do płynności rozgrywki były na medal.

No ale cóż po pięknie zoptymalizowanej grze skoro sama rozgrywka trąci nudą. Jak już pisałem przeciwnicy nie są zbyt interesujący, a skaarj’owie zbyt powszechni. Dark Souls jakoś radziło sobie z wymagającymi przeciwnikami, którzy nie irytowali, choć w Lordran było znacznie więcej ich typów.
Same lokacje też nie zrobiły na mnie wrażenia i teraz gdy piszę te słowa, próbując sobie przypomnieć po czym łaziłem, to najbardziej pamiętam prolog oraz etap Nali Castle.

Pamiętam, że gra znudziła mi się zaraz po zdobyciu broni ASDM. Czyli dopiero 4 z 10 broni. Wiem, że mózg potrafi zablokować traumatyczne wspomnienia, ale Unreal nie był aż tak zły. Raczej po prostu było monotonnie i schematycznie. Nowa lokacja, trochę zwiedzania, pojedynczy przeciwnik do ubicia, trochę zwiedzania, znowu przeciwnik i tak w kółko panie Macieju, a czasami jeszcze zablokowanie się na jakimś etapie. Ale o etapach nie będę już pisać bo mimo, że stylistycznie bywały od siebie różne niczym ogień i woda to nie ułatwiło mi to zapamiętania ich.

Jeśli zaś chodzi o fabułe to interesowała mnie równie mocno co w filmach Bay’a. No i „problemem jest moje lenistwo”. Zagrałem w języku angielskich, choć moja sprawność w posługiwaniu się nim woła u nauczycieli o pomstę do nieba. Mogłem oczywiście tłumaczyć napotkane notatki przy użyciu translatora Googla, ale jak już wspomniałem-lenistwo. Z gry i Wikipedii dowiedziałem się, że w grze chodzi o ucieczkę z planety Na Pali, a przy okazji uwolnieniu rdzennych Navi(ewidentnie inspirowani byli wierzeniami chrześcijańskimi ze swym cierpieniem, krzyżami i mesjaszem) spod jarzma Skaarj. Żadnych dialogów i praktycznie żadnych skryptów fabularnych z wyjątkiem finałowego przerywnika filmowego.

Reasumując:O istnieniu tej gry dowidziałem się dopiero z materiału wideo A.Woźniaka, a w nią samą zagrałem dopiero po 20 latach od premiery. Nie grałem również w żadną grę z 1998, więc trudno mi to porównać do konkurencji. Dla mnie czyli dla dzisiejszego gracza(czyli niby tych co kochają być ruchani przez korporacje, jak to czasem czytam na forum) Unreal jest tylko poprawnie zrobioną grą z wyjątkową muzyką. Na dzisiejsze czasy to zdecydowanie za mało.

Czytając opinie na forum GOL’a i oglądając filmy na YT, można stwierdzić, że Unreal to mesjasz elektronicznej rozgrywki. A spróbuj tylko napisać coś złego to cię zaraz od betonu zganią. Zaś te słowa pewnie przeczytają głw. ludzie zapoznani już z grą i podejrzewam, że większość zrobiła to przed początkiem nowego milenium. No ale przecież nie robię nic więcej jak pokazanie mojej opinii o czymś co jest dla niektórych święte. Unreal powstawał w latach, w których były inne priorytety oraz inne możliwości sprzętowe. Obydwie rzeczy się zmieniły niejednokrotnie w tym czasie. Zmieniły się również kryteria w ocenianiu gier i choć doskonale wiem, że taki sposób oceniania jest krzywdzący dla tej gry, to nie mogę tego zrobić inaczej, bowiem gry również ulegają zębowi czasu, a to nie jest tekst o tym jak kiedyś Unreal był nierealnie dobry, tylko o tym jak wygląda z mojej perspektywy.

Mimo, iż lubię pograć w stare tytuły, to Unreala nie dokończyłem i odinstalowałem. Kusi mnie powrót i dokończenie ale nie chce mi się grać od początku.
Unreal może był trochę monotonny i trudny (choć w tych czasach jest to zaleta), ale klimat wylewa się z ekranu i po 20 latach nadal robi piorunujące wrażenie.
A moment w którym gdzieś na początku gasną światła i atakuje cię potwór uważam za jedną z najbardziej strasznych momentów w giernej historii

Gra o zabijaniu potworków na wyspie nie wiadomo nawet po co. Średnia gra 5/10.

Foks Moulder
Unreal zmiażdżył Quake 1 i 2 w tym:
1) Grafika
2) Muzyka
3) Projekt lokacji - o wiele większe lokacje niż w Quakach
4) Klimat
5) SI wrogów, którzy wreszcie się ruszali żwawiej - zwłaszcza wyglądający jak Predatorzy. Oczywiście do SI z Half Life 1 sporo brakowało :)

Pisanie, że Unreal tylko grafiką wyróżniał się to tak jak napisanie, że Crysis 2007 też wyróżniał się tylko oprawą wizualną. A wiadomo, że ma 3 atuty - grafika, fizyka, SI wrogów.

Moje pierwsze zderzenie z Unreal miało miejsce w czasopiśmie CD- Action, we wczesnych latach 2- tysięcznych, kiedy to natknąłem się na podsumowanie ocenionych na ocenę 10 na 10 gier w wyżej wymienionym magazynie. Wtedy tylko poczytałem chwilę o tej grze wraz z uzasadnieniem redakcji, że takowa ocena nie była przypadkowa (a w zestawieniu kilka błędnie przyznanych takowych ocen się pojawiło). Potem recenzja Unreal 2 również w CD- Action i "wielkie rozczarowanie" niniejszą produkcją. Nie mogłem za wiele w praktyce o tym wiedzieć. Po latach, właściwie niedawno, postanowiłem sprawdzić "Nierealnego".

W prestiżowym na tamte czasy polskim magazynie o grach ocena 10 na 10 była elitarna. I rzeczywiście Unreal na taką zasługiwał, gdyż grając w to dziś, produkt wspaniale się broni, kładąc na łopatki wiele nowszych tytułów z gier akcji. Ja osobiście daję jej 9.5, choć przez większą część gry uważałem, że "dycha" jest na wyciągnięcie ręki. Ale pojawiło się kilka niuansów, które nieco zepsuły zabawę, o czym za chwilę.

Unreal to typowy FPS, którego akcja dzieje się w dość odległej przyszłości. Gracz wciela się w rolę ocalałego członka załogi statku kosmicznego. Niniejszy okręt rozbił się na nieznanej planecie i w zasadzie zaczynamy walkę o przetrwanie i powrót na Ziemię. Bo planeta, niestety, do przyjaznych nie należy. Jak się okazuje, dochodzi tu do okupacji jednej rasy obcych przez inną, a my, jako marines, znaleźliśmy się pośrodku tego całego zamieszania. Fabuła nie jest jakoś spektakularnie pokazana, większość wątków o obecnej sytuacji dowiadujemy się z wiadomości odnajdywanych przy zwłokach innych marine lub przy jakichś polach i obiektach. Przypomina mi to trochę pierwszy System Shock, gdzie było to fajne rozwiązanie. Słowem, fabuła w Unreal jest w porządku, stanowi pretekst do działań gracza, ale to w końcu nie ona jest najważniejsza :D

A co urzekło miliony graczy w Unreal? AKCJA oraz KLIMAT. Strzelamy tu do wielu wrażych obcych stworów, które chcą nam zrobić krzywdę, wykorzystujemy przy tym pokaźną ilość broni (od pistoletu poprzez minigun, snajperkę i bazookę, oczywiście są to mega futurystyczne bronie); pokonujemy dużą ilość bardzo fajnie zaprojektowanych lokacji- od wnętrza bazy, licznych korytarzy, po otwarte przestrzenie planety (szkoda, że tych ostatnich w grze jest niedużo- one niezwykle urzekają swoim wyglądem). Przy tym, jak już wspomniałem, poznajemy fabułę poprzez czytanie wiadomości z różnych czytników oraz przedmiotów. Tej "rozwałce" towarzyszy bardzo klimatyczna muzyka, zdecydowanie jedna z lepszych ścieżek dźwiękowych w grach komputerowych, w które miałem okazję grać. Nie umiem tego dokładnie opisać słowami- trzeba to poczuć na własnej skórze. Kolejny plus to długość rozgrywki. Unreal ma około 38 leveli, których ukończenie zajęło mi 2 intensywne dni (myślę, że godzinowo wyjdzie ich koło 24). Więc do najłatwiejszych nie należy.

W 2021 roku to wszystko wciąż robi bardzo dobre wrażenie, ale w dniu premiery w 1998 roku to musiał być autentyczny szok technologiczno- rozwojowy w historii gier. I taki właśnie był Unreal- przełomowy. W erze Doom i Quake, to właśnie Unreal pojawił się znikąd i pozamiatał konkurencję. Choć gdybanie o wyższości Unreala nad wyżej wymienionych tytułami nie ma sensu, gdyż wszystkie to gry wyjątkowe i basta.

Unreal ma kilka wad. Mianowicie, nie mam zastrzeżeń co do genialności zaprojektowania poziomów, ale niektóre z nich stanowią istną łamigłówkę, których bym nie pokonał bez wglądu do poradnika. Chodzi o szczegóły, w wielu miejscach chciałem pchnąć akcję do przodu, ale kręciłem się w kółko, by znaleźć jakiś ukryty zakamarek lub dźwignię. Gdybym chciał się doczepić, to rodzajów wrogów jest niedużo, twórcy mogliby bardziej pokombinować w tym aspekcie.

Podsumowując- Unreal to rewolucja w świecie gier. Dziś produkt prezentuje się wciąż solidnie, i graficznie, i muzycznie (przede wszystkim!!!), i dźwiękowo, i pod względem mecahniki gry. Można się przyczepić do kilku rzeczy, ale summa summarum to pozycja klasyczna w kategorii gier FPS. Ja już mam ją ograną i zostanie w mojej pamięci na długo zapamiętana. Oczywiście pozytywnie :D

Ta gra to legendarny klasyk i mistrzostwo świata jeśli chodzi o FPSy. Jestem w niej zakochany od samego początku, czyli rok 1999, a może i nawet kapkę wcześniej.
Dla mnie osobiście, ta gra to najlepsza gra wszech czasów. Pomimo upływu lat i przejściu jej dziesiątki razy, nadal zaskakuje mnie swoim rozbudowanym światem.

Jestem fanem starych strzelanek: Wolfensteiny, Doomy, Quake'i, Unreale, Bloody, Duke Nukemy, Half-Life'y, Painkiller, Serious Samy itd. Jestem też fanem boomer shooterów - Forgive Me Father, Project Warlock, Ion Fury, Ashes 2063 itd.

Piszę trochę na prędce, bo ogrywam właśnie Turoka 2, którego też pamiętam z dzieciństwa i wielbię. Z czasem uzupełnię recenzję.

Grę kocham tak bardzo, że kilku znajomych ogrywało ją ze mną przez Hamachi.
Mapy i muzyka, są po prostu genialne i niedoścignione. Nad grą pracowali od 1995 roku, kiedy to pojawiło się pierwsze demo silnika Unreal Engine. Właśnie dlatego ta gra, jest tak wspaniała, bo nikt nie robił jej na szybko i każdy się przykładał do końcowego sukcesu.

Do napisania recenzji zachęcili mnie: Wiedźmin i ShadyYo.
Moim zdaniem najlepsza mapa to SkyCaves i poprzedzający ją - The Sunspire.
W The Sunspire wspinamy się przez pełną zawiłych pomieszczeń wieżę, a w następnej mapie (SkyCaves) jesteśmy w jaskini nad chmurami, z której widać inne jaskinie w oddali. Pełen odlot!
Pod spodem zapodaję przepięknie zremasterowany utwór z mapy SkyCaves.
[link]

Jeśli ktoś wie, jak uruchomić betę, w której były bodajże 4 dodatkowe mapy, to bardzo proszę o pomoc! Kilka lat temu próbowałem i niestety poległem, po uzupełnieniu różnych plików i bibliotek.