Najciekawsze materiały do: Assassin's Creed II

Wczoraj wieczorem udało mi się ukończyć AC II. Powiem tak, jak zaczynałem grę, byłem bardzo sceptyczny co do tego tytuły. Tak bardzo, że nie sądziłem, że uda mi się go ukończyć.

Fabuła to typowa sztampa. Klasyczny motyw, który ciągnie się przez całą grę. Dopiero pod koniec do gry wchodzi inny wątek, który jako tako wprowadza pewne urozmaicenie. Według mnie trochę za późno. Nie podobała mi się też końcówka.

Gameplay jest w miarę w porządku (nie licząc systemu walki). Został lekko usprawniony względem jedynki, ale niestety nadal pozostały pewne mankamenty. Nadal zdarzają się przypadki, że gra źle odczytuje moje intencje i Ezio skacze tam, gdzie nie powinien. Zdarzały się nawet takie sytuacje, że Ezio zamiast robić skok wiary, robił skok samobójcy i zabijał się na chodniku.

System walki to tragedia. Oparcie go na kontrach może samo w sobie nie jest złym pomysłem, ale jego wykonanie już tak. Ezio (zwinny i doskonale wyszkolony asasyn) podczas walki rusza się jak mucha w smole. Zupełnie jakby miał w butach jakieś obciążniki albo magnesy, które nie pozwalały mu podnieść stóp z podłoża. Straszne z niego drewno. Dodatkowo irytuje też fakt, że otoczony przez wielu przeciwników Ezio może być zaatakowany tylko przez jednego przeciwnika na raz. Nie rozumiem, jak w 2009 rojku można wypuścić coś takiego. No i te wyjaśnienia typków z ubisoftu, w których mówią, że gdyby postać była atakowana przez wielu przeciwników, to nie mielibyśmy szans. Jakby dobrze zaprojektowali cały system walki, to mielibyśmy szanse. Pod tym względem Batman Arkham Asylum (również z 2009 roku), którego ukończyłem jakiś czas temu, wręcz niszczy drugiego asasyna. Zresztą nie tylko Batman, bo dużo starszy Prince of Persia Piaski Czasu również ma dużo lepszy system walki.

Kolejnym bardzo dużym minusem jest wszechobecna powtarzalność. Niby questy poboczne (które zresztą olałem) nie są obowiązkowe, ale w głównym wątku jest sporo powtarzających się zadań, które dosłownie różnią się tylko celem. No i są też te nieszczęsne wieże. Ktoś, kto wpadł na pomysł umieszczenia w grze aż 73 wież (na dodatek wiele z nich stoi praktycznie obok siebie) powinien się (powiem delikatnie) walnąć w czoło. Jest to tak irytujące, że aby w pełni wyrazić swoje "zdenerwowanie" musiałbym użyć niecenzuralnych słów. Gdyby dali np. po 5 wież na miasto, to nie dość, że bym się nie denerwował, to na dodatek traktowałbym to jako miłą odskocznię do wątku głównego. No ale nie. Lepiej walnąć 5 wież obok siebie, bo przecież Ezio to taki ślepy jest, że z daleka nic nie zobaczy i trzeba mu wszystko pod nos podstawić. I pomyśleć, że ma on umiejętność, która nazywa się wzrok orła xD

No ale żeby nie było tak pesymistycznie, wspomnę też o plusach. Przede wszystkim grobowce. To chyba jedyny element gameplayu, który nie jest powtarzalny. Każdy z nich jest inny i daje taką lekką namiastkę Prince of Persii, którego seria AC początkowo miała być spin-offem. Nie wiem, czy to miało być nawiązanie do PoP'a, ale wyszło bardzo fajnie.

Kolejnym bardzo dużym plusem jest bardzo fajny i przyjemny soudtrack, który nawet teraz (jakieś 10 godzin po skończeniu gry) leci mi w głowie. Ludzie odpowiedzialni za ścieżkę dźwiękową spisali się na medal.

Podsumowując, gra jest raczej średnia. Ma sporo dużych mankamentów, ale ma też swoje momenty. Serii nie porzucam, bo chcę poznać całą historię Desmonda, ale raczej nieprędko zagram w Brotherhood i Revelations.

Zaczynam przechodzić Assasyny po kolei. Jedynka była dla mnie świetna, dwójka jest.. kapitalna..Nie dałbym jej maxa, bo niektóre rzeczy wkurzają (listy gończe na pierwszym piętrze, kto to czyta?). Ale w porównaniu z jedynką widać, że rozwinięta prawie pod każdym względem. Niestety nadal łatwa :-(

Te stare AC strasznie się zestarzały, mocno tracą myszka
Na obecną chwilę Valhalla to najlepszy AC
W dniu premiery najlepsza była dwójka, ale to było 11 lat temu

Druga odsłona serii o zabójcach w białych szatach stanęła na wysokości zadania w roku 2009, kiedy to w większości rankingów zdobywała drugie miejsce, ustępując przy tym Batmanowi. Gra zabrała nas tym razem do m.in. renesansowej Florencji oraz Wenecji, gdzie nie brakuje pięknych budowli. Przełożenie ich na grę zostało zrobione świetnie. Nie dziwota, że gry z serii AC wykorzystywane są w celach edukacyjnych. Klimat w grze jest również na wysokim poziomie, zwłaszcza wenecki karnawał. Efekt dnia i nocy jest dużym krokiem graficznym w przód, jednakże sama grafika, choć ładna w roku premiery to na dzień dzisiejszy niestety posiada wiele bolączek, zaczynając od tragicznego renderowania dystansowego, a kończąc po światłocienie. Jest jedna rzecz, która została wykonana niesamowicie - audio. Muzyka, która towarzyszy nam przy wspinaniu się na budynki na samym początku gry, kiedy to pojawia się logo, doprowadziła scenę do swego rodzaju kultowości. Sama fabuła nie jest powodem do krytyki, ale osobiście nie dała mi poczucia takiej immersji jak w pierwszej odsłonie ze względu na bardzo prostą fabułę opisaną w sposób jawny. Brakowało mi nutki tajemniczości. Dopiero samo zakończenie dało możliwość snucia domysłów.

Producenci odrobili zadanie domowe, ponieważ rozgrywka poszerzyła się o elementy RPG: rozwój willi, wiele broni, zbroi, znajdźki w postaci kodeksów oraz glyfów rozszerzających lore, czy nawet krypty, które pozwalały nam poczuć się jak sama Lara Croft. Mimo wszystko miałem wrażenie, że gra jest za długa, a z czasem robi się monotonna. System walki polegający na kontrach zmuszał mnie do częstszej ucieczki. Skoki po dachach zamieniały się w skoki śmierci, kiedy Ezio postanawiał losowo skoczyć z krawędzi. Zaryzykuję stwierdzeniem, że najprawdopodobniej posiada zbyt dużo postaci, przez co nie zdążymy dobrze poznać jednej, a już dostajemy prezentację kolejnej. Również stwierdzę, że ulepszenia willi to dobry koncept, ale rozgrywkowo dosyć niepotrzebny i dodany na siłę. Nie przykuwało to większej uwagi, tak samo, jak porozrzucane pióra, które wiały nudą z niezbyt wartościową nagrodą po ich zdobyciu. Dodatkowo tragiczne przeniesienie gry z konsol na PC. Tragiczne podpowiedzi, które odnoszą się do przycisków na padzie oraz tragiczna technologia poruszania myszką.
Podsumowując AC2 po 15 latach to dziadek growy i należy czekać na wersję zremasterowaną, ponieważ swoje bolączki technologiczne posiada. Natomiast dla wejścia w trylogię z Ezio jest ona warta rozgrywki, choćby dla samego poznania bohatera i świata przedstawionego.

8,5/10

Z perspektywy 2024 roku ta gra to jedna wielka tragedia. Osoby które zachwycają się tym tytułem widocznie żyją w świecie iluzji. Wiadomo - "kiedyś to było lepi..." to podstawowa zasada. Obecne Assasyny przy tych dawnych to są arcydzieła. tymczasem nie brakuje osób które mówią że Valhalla to syf a Ezio to było to. Zagrajcie i porównajcie.

Fabuła ok, chociaż ci co płaczą że Valhalla czy Odyssey są słabe niech sobie to odpalą. Powtarzalność to jest podstawa tej gry. Albo rąbanka albo śledzenie. Nic poza tym. Skradanie nie istnieje ponieważ przeciwnik widzi nas z dachu we Florencji gdy my jesteśmy w Wenecji. Nigdy bym nie pomyślał że w XV-wiecznych miastach włoskich było tyle straży i wojska. W zasadzie pół miasta to ludziki które na twój widok natychmiast reagują agresją, nawet jak masz czyste konto. Wtedy atakują dziesiątkami ale nasz bohater nie ma szans na ucieczkę ponieważ przykleja się do nich wzrokiem. Pewna śmierć albo rąbanka przez kilkanaście minut. Każdy przechodzień myśli tylko o tym żeby przeciąć nam drogę albo wejść w nas ze swoją porcelanową skrzynką. O trubadurach-upierdliwcach nie wspomnę - kuriozum.

Sterowanie (padem) to kolejna klęska. Ezio lata sobie jak chce i gdzie chce. My mu do przodu, on w bok, my w bok, on do tyłu itd. Dopiero w Origins to zmienili i gry nabrały sensu. Można tak powtarzać bez końca korytarzowe zagadki, ale gdy czas nagli, a przy samym końcu skoków i przeskoków Ezio nagle wpada do wody i powtarzamy kilkanaście ewolucji od początku to cisną się grube słowa.

Jedyne słowo które kojarzy mi się z tym tytułem to FRUSTRACJA która ogarnia w co drugim zadaniu. Gra jest banalnie prosta, albo do bólu trudna (ze względu na brak sterowania i przeciwników jasnowidzów). Valhalla może i jest kuriozalnie długa, ale to coś niczym nie ustępuje. Zamiast zakończyć historię w Wenecji to nagle do gry wkracza magiczne jabłko i obrzydza całość skutecznie.

W przeciwieństwie do wielu bardzo lubię gry Ubisoftu. Uwielbiam Far Cry, Assasyny, Ghost Recon, Watchdog, Division itd. Nawet Avatara przeszedłem z dużą przyjemnością. Ładna grafika, nie przeszkadzają mi liczne aktywności (nieobowiązkowe), nawet powtarzalność jest ok. W przeciwieństwie do wielu nie chcę żeby się te gry zmieniały bo gdy chcę grać a Far Cry to nie spodziewam się Diablo czy Halo. Najgorsze są innowacje, które tylko je psują (rakietowe plecaki itd.). Jak ktoś kupuje Assasyna to wie co kupuje i tyle.

Zdecydowanie jednak odradzam przygodę Ezio w naszych czasach. Gra jest frustrująco przestarzała i tylko was zniechęci. Nie warto słuchać opowieści z mchu i paproci o tym jak to kiedyś było... (Jaki to Vaas był straszny jak mały Stasiu miał 10 lat i do dzisiaj to przeżywa). Zacznijcie AC od Origins to będziecie zdrowsi.