Najciekawsze materiały do: Hi-Fi Rush

Grałem jakieś pół godziny. Wydaje się naprawdę świetna, polski dubbing też o dziwo daje radę :)

Wczoraj skończyłem i zdecydowanie polecam, bawiłem się przednio, świetna muzyka i styl graficzny, przez całą grę natchnąłem się na jeden jedyny błąd związany z teksturą jednego obiektu. Jedynie do czego mogę się przyczepić to że do samego końca nie zapamiętałem w pełni sterowania, jak dla mnie mogli to trochę rozwiązać lepiej, na przykład wzywanie towarzyszy przypisać do krzyżaka.

Bawiłem się świetnie nawet pomimo, że zupełnie nie potrafiłem złapać rytmu. Historia bohaterowie, sposób opowiadania, humor wszystko na bardzo wysokim poziomie. Zdecydowanie polecam.

Hi-Fi Rush: 7/10
Czas ukończenia: 13h
Platforma: Xbox Series X
Hi-Fi Rush to dynamiczna gra rytmiczna, w której walczymy ze złym korpo w rytm rocka! Ciekawa koncepcja, fajny styk graficzny i luźna rozgrywka, robią z tego tytułu dobrą grę do odpoczynku od większych produkcji. Warto sprawdzić :)

Aż mi się „Sunset Overdrive” przypomniało! Choć to dwie zupełnie inne gry – jedna to strzelanka z otwartym światem, druga to rytmiczne eksplorowanie kilku przeważnie liniowych poziomów – to łączy je barwna, żywa estetyka, no i liczne inspiracje z formatu porannej kreskówki.
Muszę się przy tym od razu przyznać, że w żadnym razie nie jestem fanem gier rytmicznych, wręcz przeciwnie, tym większa zatem zasługa tej gry, że nawet ktoś taki jak ja, komu nawet wybijanie podstawowego rytmu czasem sprawia trudności, mógł się tutaj w kilku momentach poczuć jak geniusz rocka (na jednym z łatwiejszych poziomów trudności). Gra nie jest radykalnie przywiązana do muzycznej precyzji, i chwała jej za to. Osobiście jestem zdania, że nawet by skorzystała, gdyby w ogóle wyrzucić z niej element rytmiczny i zamienić ją w prostą platformówkę z systemem walki jeszcze bardziej przypominającym ten z serii „Arkham”, ale doskonale rozumiem, że nie taki był zamysł i że wielu graczom mogłoby się to wcale nie spodobać.
Tak czy inaczej – tym, co mnie do tej gry przyciągnęło była ogólna frajda płynąca z kopa, jakiego dostarcza tutaj rozgrywka, a po części także fabuła. Ta jest ostatecznie nieco zbyt mało radykalna w swojej krytyce naszej korporacyjnej rzeczywistości jak na mój gust, ale przynajmniej ma w sobie fajne postacie które dobrze budują więzi między sobą. Można by tu nawet pójść dalej i rozwinąć wątek romantyczny między Chaiem a Peppermint, przed czym jednak scenarzyści z jakiegoś powodu się powstrzymali (czekają na drugą część?).
Poziomy, po których się poruszamy, są nierówne pod względem reprezentowanej jakości – miewają ciekawe stylistycznie elementy (wejście do muzeum w wieczór festiwalu, olbrzymie atrium biurowca), ale czasem zamieniają się w serię nudnych, jednolitych korytarzy. Fakt ten jest jednak dobrze równoważony przez to, że zazwyczaj i tak przez nie przebiegamy, nie mając nawet tak dużo czasu by zastanawiać się nad wystrojem wnętrz.
Ogólnie rzecz biorąc daleki jestem do wychwalania tej gry pod niebiosa, jak swego czasu robiła to przynajmniej część prasy branżowej, ale i tak uważam, że to bardzo solidna, przyjemna produkcja i że jej twórcy jak najbardziej zasługują na to, żeby móc tworzyć dalej. Szczęściem coś tam się ponoć zamieszało ostatnio z Tango Gameworks i jednak ich ponoć nie zamkną, a tylko się gdzieś przeniosą. No i bardzo dobrze, jeśli mnie spytacie.