Najciekawsze materiały do: Hades

Supergiant Games znane jest z tworzenia gier z dopracowaną, oryginalną mechaniką oraz z urzekającym motywem fabularnym. Tutaj oba aspekty doprowadzone są do perfekcji. Hades to gra, w której ciągle staramy sie opuścić krainę zmarłych. W przygodę wpisane są motywy przeznaczenia, walki z wiatrakami oraz ucieczki. Jakość produkcji zachęca nas jednak do pozostawania tam jak najdłużej.
Ciężko wybrać największą zaletę tej gry. Czy jest to świetnie poprowadzona narracja? Dopracowany system walki i rozwoju postaci? A może fenomenalna oprawa audiowizualna? Nie sposób powiedzieć, a sprawy nie ułatwia fakt, że wszystkie elementy dopełniają się wzajemnie. Co wyróżnia tę grę to wymaganie od gracza cierpliwości. Nic tu nie przychodzi od razu. Każdy wątek główny, czy poboczny, poprawianie relacji z postaciami, poznanie mechaniki, ulepszenie głównego bohatera – wszystko wymaga czasu. Tworzy to bardziej wiarygodny świat, gdzie nic nie dzieje się na zawołanie, a postaci potrzebują chwili by zareagować na niektóre sytuacje. Powoli, z każdym przejściem gry, dowiadujemy się co raz więcej o tym świecie i jego mieszkańcach. Znajomość mitologii greckiej nie jest wymagana, ale pozwala lepiej zrozumieć wiele żartów, czy nawiązania oraz pojąć motywacje postaci.
Narracja jest perfekcyjna. Śmierć została idealnie wpisana zarówno w historię jak i mitologię. Co więcej przez wszystkie 100 prób wyjścia postaci ciągle miały przygotowane nowe dialogi. Możliwa była interakcja z nimi zarówno poprzez przekazywanie im nektaru jak i zwykłe rozmowy. Dzięki temu nigdy nie czułem się jakbym powtarzał te same czynności. Każda próba była kontynuacją z określonym celem, a nie powtórką. Główny wątek jest mocno angażujący. Raczej prosty, ale w pewien sposób pasuje to do tej gry. Rozwija się powoli, z każdą zdobytą informacją co dodatkowo motywuje do dalszej rozgrywki. Historia posiada kilka momentów o dużym ładunku emocjonalnym. Bez niepotrzebnej ckliwości. Emocje, zarówno w nas jak i głównym bohaterze, wzmacnia fakt przerwania ciągłej pasji porażek. Odniesienie sukcesu po dziesiątkach prób. Zakończenia są dwa. Jedno główne, które następuje po około 30 próbach, jest niezwykle satysfakcjonujące i dla wielu graczy może stanowić koniec przygody z Hadesem. Natomiast po nim mamy jeszcze czas na skończenie wątków miłosnych oraz problemów naszych znajomych ze świata zmarłych. Drugie zakończenie to dodatkowe +-50 przejść. Jednak nawet wtedy możemy dalej kontynuować, bo zawartości jest naprawdę sporo. Wątki poboczne – głównie Orfeusza i miłosne - również śledzi się z zainteresowaniem.
Postaci napotkane na naszej drodze są ciekawie napisane i wystarczająco rozbudowane, by poznawanie ich zachęcało nas do dalszej gry. Projekty są bardzo dobrze wykonane od strony artystycznej, a głosy (w szczególności ten głównego bohatera) słucha się z przyjemnością. Dialogów jest naprawdę sporo. Myślę, że przeklikując je, można skrócić grę o około 30%. Zdecydowanie tego jednak nie polecam. Rozmowy są pełne dobrego poczucia humoru z nutką, często podszytego ironią, absurdem, czy sarkazmem. Nie jest jednak nachalne, więc nie powinno nikogo zniechęcić.
Rozwój postaci jest bardzo rozbudowany. Zarówno na etapie ucieczki, jak i podczas odpoczynku w Hadesie. Dostępnych jest 6 broni. Każda z trzema trybami ataków. Zabawa kryje się w tworzeniu ciekawych kombinacji. Do dyspozycji dostajemy modyfikacje broni, ulepszenia od bogów, zdolności specjalne, ulepszenia postaci głównej (i więcej), które pozwalają nam w nieskończoność bawić się w kreację perfekcyjnego zestawu... który nie jest osiągalny, bo zależymy jeszcze od szczęścia. Radość czerpiemy więc również z improwizacji, gdzie w trakcie każdego wyjścia musimy podejmować dziesiątki decyzji. Który bóg da mi lepszy dar? Który z darów od boga lepiej pasuje do mojego zestawu? Czy lepiej wziąć dodatkowy odskok, czy więcej szans na unik. Szczęśliwie twórcy przeprowadzają nas przez to wszystko w bardzo umiejętny sposób. Powoli wprowadzają nowe mechaniki oraz zachęcają gracza do stosowania wszystkich kombinacji, by zobaczył jak sprawdzają się one w praktyce. Gdy gra zaczyna się robić zbyt prosta, dostajemy znaną przez fanów tego studia mechanikę utrudnień. Więcej przeciwników na mapie, bardziej rozbudowani bossowie... Czego chcieć więcej?
Walki nastawione są na dużą liczbę uników oraz raczej szczątkowe użycie taktyki. Dostajemy dostatecznie rozbudowany zestaw przeciwników z różnymi zdolnościami czy słabościami. Ich inteligencja pozostawia jednak wiele do życzenia. Często sami wchodzą w pułapki i ich jedyną strategią jest rzucenie się grupą na głównego bohatera. Czy to źle? Być może. Jednak dynamika jest na tyle duża, że ciężko to odczuć. Z przyjemnością obserwuje się jak swój nowo opracowany zestaw zadaje ponad 3000 obrażeń na uderzenie lub jak przeciwnicy praktycznie nie mogą nas trafić przez nasz współczynnik uników. Pomimo spędzenia w tej grze 70h, nie odczułem jednak nudy. Wynika to głównie z podzielenia ucieczki na kilka zupełnie różnych etapów. W każdym występuje inna pula przeciwników, przez co z żadnym nie walczymy na tyle długo by się znudził. Walki z bossami są jednak lekko rozczarowujące. Właściwie pierwsza dwójka nie stanowi żadnego zagrożenia niezależnie od poziomu trudności. Jedynie ostatni na zwiększonym poziomie trudności jest naprawdę dobrze zaprojektowany.
Etapy są różnorodne nie tylko pod względem występujących przeciwników, a wyróżnia je również stylistyka. Przez mroczny Tartar, piekielny Asfodel, bajkowe Pola Elizejskie. Wszystko wykonane z pieczołowitością. Oprawa artystyczna nie przestała mnie zachwycać do końca gry. Nie jest tylko piękna, ale też niezwykle czytelna. Ciężko się pogubić podczas walk, wyborów, czy rozmów. Dodatkowo dostajemy możliwość rozbudowywania naszej siedziby, co również nadaje sensu każdej ucieczce. Jedyne do czego mogę się przyczepić, to odrobinę zbyt mała różnorodność komnat napotykanych podczas ucieczki. Już po kilkunastu próbach zaczyna to przeszkadzać. Jednak zwiększenie ich liczby, zwiększyłoby generyczność, więc w pewnym stopniu zgadzam się z decyzją twórców.
Równie ważna jest muzyka. Kompozytor spisał się bardzo dobrze. Jest różnorodność, połączenie tonów stylizowanych na starsze z nowoczesnymi gatunkami. Jest wspaniały wokal no i jest On the coast. Gdyby nie fakt, że twórcy zamieścili całość na YouTube, to byłby to drugi zakupiony przeze mnie soundtrack.
Z pomniejszych wad mogę wymienić fakt, że efekty niektórych zdolności nie są opisane wystarczająco czytelnie, by ocenić ich przydatność oraz powolny rozwój dziennika z informacjami. To dawkowanie wiedzy zupełnie zniechęciło mnie od czytania. Wpisuje się to jednak w konwencję tytułu, więc to nie jest duży problem. RNG też potrafi dać w kość, ale raczej nie narzekam, bo tworzy to dużo pola do improwizacji.
Cóż mogę dodać? Nawet znając to studio nie spodziewałem się takiej perły. Gra dostarcza dużo radości zarówno fanom przemyślanej mechaniki, ciekawej narracji, ludziom skupionym na fabule, audiofilom... Prawdziwie boski rogue-like.

Gra jest po prostu mega. Kolega powiedział mi o niej kilku dni temu bo sobie kupił, sprawdziłam co to, zobaczyłam gameplay i już było po mnie, musiałam ją mieć! Wciąga niczym bagno. Pierwsza moja gra w takim gatunku. Walki, rozbudowywanie postaci, zdobywanie umiejętności dają wiele przyjemności, do tego grafika, muzyka, wszystko składa się na perełkę!