Najciekawsze materiały do: SOMA

Super klimat, świetna fabuła.

Jedna z lepszych gier tego typu. Twórców od Penumbra- Czarna plaga 2008 oraz Amnesia- Mroczny obłęd 2010.

Moim zdaniem najlepsze horrorki to te poniżej.
TPP:
Resident evil 1 1996, Resident evil 2 1998, Resident evil 3 1999, Resident evil CV 2000,
Resident evil remake 1 2002 (2015 HD), Resident evil 0 2002 (2016 HD),
Resident evil Revelations 2012, Resident evil Revelations 2 2015
Silent Hill 1 1999, Silent Hill 2 2001, Silent Hill 3 2003, Blair witch Rustin Parr 2000,
Alone in the dark 4 2001, Dead Space 2008, Alan wake 2010, Evil within 2014, Evil within 2 2017

FPP:
Blood 1997, Half Life 1998 aka Black Mesa 2012, System Shock 2 1999,
Alien vs Predator 1999, Clive Barker's Undying 2001, Doom 3 2004, F.E.A.R 2005,
Call of Cthulhu: Mroczne Zakątki Świata 2005, Penumbra Czarna plaga 2008, Amnesia 2010,
Metro 2033 2010. Metro:Last Light 2013, Outlast 2013, Outlast 2 2017,
Obcy izolacja 2014, SOMA 2015, Resident evil 7 2017

Znakomita i ambitna.

Wyczesana w kosmos. Serio. Jedna z najlepszych gier ever.

Ciężki tytuł jak bardziej Gameplay bym porównał do Obcy izolacja,tyle że tu nie ginież, tylko da się uciec i poprzez wyjście z zapisem save tam gdzie stałeś:
gierka z początku mega zapowiada się na wybitny tytuł ,przez pierwsze 2 godziny wlepiony jak glonojad do szyby ,później coraz to słabiej ,fabuła kusi bo cały czas nie wiesz o co do końca chodzi ,czyli scenariusz mega trzyma w napięciu,klimat grafa też ,ale później nuda i powtarzalność te same pomieszczenia tylko wyłączyli światło ,biegasz gubisz się jak wariat z wpół działającą latareczką ,tylko po to żeby wydłużyć ciut ,pyci kłak gre. Ogółem :
Genialny początek,później ciót słabiej Środek średni ,po środku słabo ,końcówka wmiare.Oceny:

Scenariusz/Fabuła: 9/10
Muzyka 9/10
Grywalność 9/10
Grafika 8/10

Razem 8.75 ! Ale tyle niedam za powtarzalność i dokładanie niepotrzebnych lokacjii ,bo to nie giana sisters czy mario że co plansza to trudniej ,było pozostać nie zaciemniając całej gry dlatego DAJE !!! 7 !!!

PIKA PIKA 9/10

Niepozorna a jednak na prawdę bardzo ciekawa gra. Horrorem bym jej nie nazwał, bardziej thrillerem s-f. Fabuła jest porywająca prawie od samego początku, przez krótką chwilę dość leniwego, by po tym wstępie porwała nas w wir wydarzeń, których nasz bohater nigdy wcześniej nie byłby nawet w stanie sobie wyobrazić. Wiele zaskoczeń, wiele moralnych wyborów, zakończenie też dość nieoczekiwane ale satysfakcjonujące. Ocena byłaby idealna, gdyby dokonane wybory etyczne miały jakikolwiek wpływ na zakończenie ale nie mają dlatego ocena tylko... świetna :D

Gra ta robi na mnie ogromne wrażenie jako dosłowna realizacja pewnej teorii. Thomas Grip z Frictional Games - studia odpowiedzialnego za "Somę" we współpracy z Adrianem Chmielarzem (The Astronauts i gra "Zaginięcie Ethana Cartera") stworzyli teorię podejścia do projektowania gier zwaną metodologią "4-warstw" (The 4 Layers Approach).

Jednym z założeń tej teorii jest podzielenie całej gry na sceny, tak żeby nie pojawiały się powtórzenia podczas rozgrywki, które mogą niszczyć immersję. I rzeczywiście, po przejściu gry wspominam ją jako zbiór różniących się od siebie scen (np. scena z serwerowni, scena na dnie oceanu, w której trzeba zniszczyć neutralnego robota, scena na dnie otchłani z atakującym, olbrzymim rybo-potworem itp.).

Kolejnym założeniem metody jest ubieranie wszystkich akcji, które musi wykonać gracz (np. rozwiązanie łamigłówki) w fabułę. I tak np. świetnym tego przykładem jest prosta łamigłówka z koniecznością odłączenia robota od zasilania, by otworzyć drzwi (prawie na samym początku gry). Odłączając go miałem mieszane uczucia, z jednej strony - wcześniej natknąłem się nie nieprzyjazne roboty, a z drugiej - był to jakiś "żyjący" byt, którego istnienie musiałem przerwać. I takie właśnie dylematy, dodatki do interakcji z grą, zakłada metodologia "4-warstw".

Teoria ta ma jeszcze więcej założeń - zainteresowanych odsyłam na oficjalny blog Frictional Games - "In the Games of Madnes" i artykuł "4-Layers, A Narrative Design Approach".

SOMA jako jedyna gra ze stajni Frictional Games nie przypadła mi do gustu. Po prostu. Co nie znaczy, że jest złą grą. Plusy... Projekt podwodnego świata to majstersztyk. Poszczególne lokacje są przepiękne, tajemnicze i zarazem miodne. Grze nie można odmówić klimatu. Na uznanie zasługuje udźwiękowienie oraz muzyka, a zwłaszcza ta w postaci podwodnego ambientu. Poziom graficzny prezentuje się bardzo przyzwoicie. Ciężko również nie docenić silnika fizycznego i efektów. Autorzy w ciekawy sposób podeszli do przeciwników w grze. Bardzo podobał mi się ten zabieg kolorystyczny towarzyszący napotkaniu potwora. Coś nowego, świeżego. Przyznać muszę, że produkcja ma swoje momenty i niesie ze sobą ładunek emocjonalny. Moją uwagę zwróciły dobrze zagrane dialogi. Choć mnie nie porwała, doceniam fabułę i związane z nią rozterki moralne. Minusy... Głębia oceanu to jednak nie moje klimaty. Wolę bardziej suche i przyziemne scenerie jak pustynia. Poza tym chodzenie pod wodą nie należało do najprzyjemniejszych ze względu na ociężałość kroków i rozległość dna. Sama eksploracja nie dawała takiej satysfakcji, a przeszukiwanie komnat niczym nie nagradzało. Zresztą, prawie wszystkie dające się otworzyć szafki czy szuflady okazywały się puste. Co więcej, przygoda nie stanowi praktycznie żadnego wyzwania. Jeśli chodzi o całokształt gameplay'u to czuć regres w stosunku do poprzednich produkcji studia. Cierpi na tym grywalność tytułu. To wszystko powoduje że rozgrywka staje się taka trochę niemrawa. I nie chodzi tu o moje oczekiwania względem najnowszego dzieła przez pryzmat wcześniejszych dokonań dewelopera, ale o niezależny osąd. Mam świadomość, że twórcy poszli bardziej w kierunku opowieści niźli rozgrywki, ale nie do końca przypadł mi do gustu tak obrany kierunek i spacerowy charakter. Poza wymienionymi aspektami, pozostałe części składowe w mojej opinii również wypadają tak sobie. W zasadzie nie mam wiele zarzutów czy mocnych słów krytyki – gra mi po prostu nie podeszła. Moja ocena – 6.5/10

Bardzo spoko gra. Ciekawa fabuła, wspaniały klimat, wiarygodny świat. Wątek potworów trochę się kupy nie trzyma i ma mało satysfakcjonujące zakończenie ale nie wadzi to zbytnio. Główny bohater czasami jest nie konsekwentny w swoich wypowiedziach i działaniach.

Zaraz po lemowskiej "Solaris" to najlepsze sci-fi jakie było mi dane przeżyć. Tak, przeżyć. Obydwa dzieła są niezwykle sugestywne, dojrzałe i wychodzą daleko poza szablony kreślone przez tysiące innych twórców naukowej fantastyki.

Jeśli ktoś szuka gry dla fabuły, to nie może przejść obok SOMy obojętnie - ta gra jest najlepszą fabuła jakie widział świat gier wideo

W grę grałem na premierę i nie spodobało mi się uproszczenie rozgrywki względem poprzednich gier FG. Gram w nią ponownie w ostatnich dniach i w sumie już mi to za bardzo nie przeszkadza a gra nawet teraz może się podobać wizualnie pomimo upływu 7 lat od debiutu. Udźwiękowienie to dalej mistrzostwo a lokacje są przepiękne. Jej lekki styl na wzór „walking symulatorów” jest bardzo na miejscu, bo pozwala na lepsza immersje w samej grze. Bardziej rozwinięty gameplay grę by tylko popsuł. Szkoda, że nowa Amnesia nie dostarczyła takich emocji a nawet jest krokiem wstecz względem Somy. Ktoś pisał wyżej o Solarsie Lema i faktycznie, jak kogoś zaciekawiła Soma, to Solaris do przeczytania obowiązkowy. Do tej pory jedna z lepszych fabuł opowiedzianych w grach.