5 rzeczy, za które lubię i 5 które mnie drażnią w Watch Dogs Legion

Od kilku lat Ubisoft prezentuje swoje gry w bardzo przystępny sposób. To już nie tylko rozgrywka pokazana na filmiku i komentowana przez gadające głowy w studiu. Dziś dziennikarze często uzyskują dostęp do grywalnych buildów produkcji, i to sporo przed premierą. A więc pomimo faktu, iż na wydanie Legionu trzeba czekać jeszcze prawie miesiąc, zdążyłem z nim już spędzić niemal 10 godzin, przez co udało mi się wyrobić konkretną opinię na temat różnych elementów produkcji. Jeśli czytaliście moją lipcową zapowiedź, o pewnych rzeczach możecie już wiedzieć, choć nie ukrywam, że niektóre moje opinie nieco się zmieniły.

1. Świetnie zaprezentowany klimat Londynu

Tutaj Ubisoft wykonał bezdyskusyjnie świetną robotę. Po raz pierwszy Watch Dogs postanowiło ruszyć się z oklepanych Stanów i odwiedzić Europę, a Londyn jest na takie odwiedziny miejscem idealnym. Zabytki, które z łatwością rozpoznamy, miejsca, które sami mogliśmy zobaczyć w trakcie wycieczki na Wyspy, a do tego różnorodność kulturowa, mnogość akcentów i dość… swojski klimat, z jakiegoś powodu.

Watch Dogs 2 irytował mnie swoją ziomalską otoczką, w którą wpisywał się cały ówczesny DedSec. Tutaj wszystko nadal jest dość przerysowane (weźmy pod uwagę chociażby maski czy ciuchy, które możemy kupić za walutę w grze), ale kiedy patrzę na mieszkańców, moją ekipę ruchu oporu czy po prostu samo miasto, widzę coś, do czego znacznie łatwiej jest mi się odnieść. W ogrywanym buildzie miałem okazję zrekrutować do swojej ekipy osobę, która (wnoszę po akcencie) pochodziła z Indii, do tego w trakcie jednej z misji byłem świadkiem dość nieszczęśliwego końca osoby pochodzącej z Polski (tutaj duży plus – faktycznie mówiła ładnym polskim, a nie udawanym przez obcokrajowca). Do tego spotkałem masę postaci z różnorodnymi brytyjskimi akcentami. Możliwe, że przemawia przeze mnie fascynacja typowa dla osoby z magisterką z filologii angielskiej na koncie, ale po prostu byłem zachwycony tym, co wszędzie słyszałem i widziałem. To jest właśnie dystopijny Londyn, o który nic nie robiłem.

2. Mniejsze zaangażowanie przez brak głównego bohatera

W tym przypadku chyba każdy z nas miał wątpliwości – czy gra tego typu może się udać bez głównego bohatera? Przyznam, że przed ostatnimi 4 godzinami spędzonymi z Legionem byłem do tego elementu nastawiony bardziej pozytywnie niż dziś. Jasne, od strony technicznej jest to zrealizowane całkiem sprawnie. Jeśli odpali się cutscenka, to znajdzie się w niej postać, którą sterujemy w danej chwili, i przemówi swoim głosem. Problem w tym, że nie dało się oczywiście udźwiękowić z osobna każdego mieszkańca Londynu, przez co stosuje się różne techniczne sztuczki, by z ograniczonej puli nagranych głosów wyłuskać jak najwięcej różnorodności. Niestety oznacza to również, że spora część kwestii wypowiadana jest w sposób dość neutralny, podatny na przetworzenie.

Choć pomysł grania każdym jest ambitny, to są pewne ograniczenia, których tu i teraz nie da się przeskoczyć – reżyseria cutscenek i płynność dialogów nie ma szans, by zbliżyć się do tego, jak mogłyby te kwestie wyglądać, gdybyśmy mieli do dyspozycji jednego głównego bohatera i jednego aktora głosowego. Wszystko jest na dłuższą metę dość… monotonne. Spotkałem się nawet z sytuacją, że w ciągu tych 4 godzin ostatniego pokazu losowa rozmowa między moim rekrutem a Bagleyem (pomagającą nam sztuczną inteligencją) powtórzyła się, tylko z wykorzystaniem innych głosów. Oczywiście liczba kwestii dialogowych nie może być nieograniczona, ale te 4 godziny to albo wyjątkowo pechowy przypadek… albo wyjątkowo zła informacja.

3. Gameplayowe podejście do misji zależy od gracza

Choć ja w grach szukam przede wszystkim dobrej fabuły, to zabawa, którą oferuje Watch Dogs, musi posiadać angażujący gameplay, szczególnie w przypadku takiej odsłony jak Legion. Londyn faktycznie jest piaskownicą i rozwiązanie wielu problemów zależy już wyłącznie od naszej inwencji. To w sumie bardzo dobra informacja, bo oznacza to, że (prawie) każdą misję można wykonać na wiele sposobów. Jeśli nie boicie się ofiar w ludziach, to na wypad wymagający wykradzenia danych z serwera bierzecie byłego zabójcę, którego perkiem jest śmiertelne w skutkach natychmiastowe powalenie, a jeśli wolicie działać po cichu, to możecie zdecydować się na skorzystanie z człowieka, który jest świetny w infiltracji i posiadł sztukę kamuflażu, albo w ogóle postawić na hakera, który skorzysta ze swojego robota pająka, by dostać się w środku tam, gdzie trzeba.

Za wzór mnogich podejść do rozwiązania misji zawsze stawiam sobie Deus Exy albo nowsze odsłony Splinter Cella – wiecie, podejścia agresywne w misjach vs. podejścia w stylu ducha. Jak na razie gra nie sugeruje nam jednak jakichkolwiek konsekwencji wynikających z zabijania lub niezabijania przeciwników, więc traktuję ten element jako szansę dopasowania się pod preferencje gracza. I w tym aspekcie Legion się sprawdza, choć lokacje są dość prosto skonstruowane i w większości łatwo jest się po nich przemieszczać.