Projekt rakiety N1. Bałagan i ryzyko - tak ZSRR zdobywało kosmos

Projekt rakiety N1

Tych wszystkich kosmicznych dokonań nie byłoby bez odpowiedniego sprzętu. Rosjanie by wynosić ładunki i statki kosmiczne opracowali wiele rakiet. Wśród nich najpopularniejsza była rodzina R-7 (Sojuz). To właśnie różne wersje tej konstrukcji, wywodzącej się z technologii pocisku balistycznego ICBM, używane były m.in. w programach Sputnik, Wostok, Woschod i Łuna. Choć zdarzały się nieudane starty, ogólnie uznawana jest za niezawodną rakietę, po dzień dzisiejszy używaną do wynoszenia statków Sojuz.

Jednak jak nietrudno się domyślić, wielki pośpiech wyścigu kosmicznego, specyficzne warunki ustroju socjalistycznego i konflikty między konstruktorami doprowadzały także do powstania totalnie nietrafionych przedsięwzięć. I właśnie taka była rakieta N1, która miała zapewnić Rosjanom pierwszeństwo na Księżycu, a okazała się jedynie katastrofą. A w zasadzie czterema katastrofami, bo w ten sposób skończyły się jej wszystkie loty.

N1 była największą rakietą zbudowaną przez Rosjan. Posiadała 3 człony, mierzyła 105 metrów, ważyła 2735 ton i mogła wynieść na niską orbitę okołoziemską 95 ton, a w okolice rejonu TLI (Trans-Lunar Injection, okolice księżyca) – 23,5 tony. Cechowała ją nietypowa konstrukcja, odmienna od amerykańskiej Saturn V. Zamiast kilku dużych silników, w pierwszym członie zastosowano aż 30 mniejszych konstrukcji NK-15.