GeForce 256 (1999 rok). Historia kart graficznych Nvidii

Spis treści

GeForce 256 (1999 rok)

Po modelach Riva TNT oraz Riva TNT2, Nvidia zaprezentowała pierwszy układ obsługujący bibliotekę DirectX 7 - model GeForce 256 - wprowadzając tym samym nazwę GeForce na firmament kart graficznych. Dzięki jednostce T&L (Transform & Lighting) oraz dwukrotnie większej liczbie potoków renderowania, GeForce 256 wyprzedzał swoją konkurencję od 3dfx i ATI. I to pomimo faktu, że akcelerator geometrii początkowo mógł wykorzystywać swój potencjał jedynie w niektórych tytułach korzystających z API OpenGL, takich jak Quake 3.

Jeszcze przed premierą następcy, Nvidia połączyła karty graficzne GeForce 256 z pamięcią typu DDR (Double Data Rate) zamiast z tradycyjną pamięcią SDRAM (Single Data Rate), dzięki czemu znacznie zwiększono przepustowość pamięci – z 2.7 do 4.8 GB na sekundę.

Chip graficzny GeForce 256 na karcie Elsa Erazor X z zegarem taktowanym szybkością 166 MHz, wraz z 32 MB pamięci wideo o częstotliwości 120 MHz. Karta ta nadal jednak wykorzystywała pamięć SDR, zamiast DDR.

GeForce 2 (2000 rok)

Podobnie jak to miało miejsce w przypadku serii TNT, układy graficzne w serii GeForce 2 różniły się od swojego poprzednika z numerem 256 głównie znacznie wyższymi częstotliwościami taktowania zegara. Preludium stanowił układ graficzny GeForce 2 GTS (skrót od Giga TeX Shader), który po raz pierwszy osiągał współczynnik wypełnienia powyżej miliarda tekseli na sekundę.

Następująca po niej seria GeForce 2 MX była szczególnie popularna wśród graczy ze względu na doskonały stosunek wydajności do ceny. Jako pierwsza karta graficzna Nvidii była w stanie obsługiwać dwa monitory jednocześnie.

GeForce 2 Ultra był najszybszym układem z serii GeForce 2: model Winfast od Leadteka posiadał zegar taktowany szybkością 250 MHz, 64 MB pamięci wideo typu DDR i dodatkowo był wyposażony w złącza D-Sub oraz DVI.

GeForce 3 (2001 rok)

Trzy miesiące po przejęciu firmy 3dfx, Nvidia wypuściła na rynek serię GeForce 3. Wraz z biblioteką DirectX 8 firmy Microsoft zapoczątkowało to erę programowalnych chipów graficznych. Moduły cieniowania wierzchołków i pikseli nadal były jednak mało elastyczne w porównaniu do dzisiejszych układów graficznych. Firma usprawniła za to szybkość i jakość wygładzania krawędzi oraz ulepszyła filtrowanie anizotropowe.

Po wydaniu modelu GeForce 3 w lutym 2001 roku, na rynku pojawiły się modele GeForce 3 Ti oraz GeForce 3 Ti 500, odpowiednio wolniejsze i szybsze od modelu podstawowego. Różniły się one głównie taktowaniem zegara oraz maksymalną pojemnością pamięci wideo (aż do 128 MB). Wszystkie modele wykorzystywały ten sam układ graficzny o nazwie NV20.

Elsa Gladiac 920 był najlepszym modelem na rynku w momencie pojawienia się generacji GeForce 3. Chip NV20 był taktowany szybkością 200 MHz, a pamięć wideo miała pojemność 64 MB.