Dobry, zły i brzydki. Piękne sceny filmowe, które zmieniły kino

Dobry, zły i brzydki

Kiedy Clint Eastwood, Eli Wallach i Lee Van Cleef spotkali się na cmentarzu, by stoczyć decydujący pojedynek, nie wiadomo już było kompletnie, kto jest tym dobrym, kto złym, a kto brzydkim. I taki właśnie był zamysł Leone. Już w poprzednich filmach z trylogii dolarowej dokonał on zamachu na gatunek, łamiąc uświęcone przez Johna Wayne’a i Johna Forda schematy. W Dobrym, złym i brzydkim posunął się o krok dalej, na początku sugerując widzom, kto jest kim, żeby przypadkiem się nie pomylili, a potem podważając przedstawiony przez siebie porządek. Dziś może się to wydawać wcale nie tak zaskakujące, ale w latach 60. zakwestionowanie klasycznego podziału na dobro i zło wydawało się czymś absolutnie niewiarygodnym. Zszokowani widzowie nie wiedzieli, co oglądają, nie wiedzieli, za kogo powinni trzymać kciuki i, co chyba najważniejsze, nie mieli zielonego pojęcia, jak film się zakończy. A zdążyli przyzwyczaić się już do dobrze sobie znanych, wygodnych finałów.