Instalacja Windows z pendrive. Jak zainstalować Windows 10 z pendrive

Instalacja Windows z pendrive

Aby zainstalować system Windows 10 lub Windows 11 z przygotowanego wcześniej pendrive, musimy odpowiednio skonfigurować ustawienia komputera. Robimy to za pomocą BIOS-u (Basic Input/Output System – podstawowy system wejścia-wyjścia). Obecnie w komputerach można zwykle spotkać znacznie bardziej przyjazne w obsłudze oprogramowanie UEFI, czyli następcę BIOS-u.

Aby dostać się do BIOS zazwyczaj wystarczy po uruchomieniu komputera wciskać na klawiaturze naprzemiennie przyciski „F2” i „DEL”, w większości przypadków jeden z nich odpowiada za uruchomienie trybu setup i zmianę ustawień. Wyjątkiem mogą być niektóre laptopy (np. Lenovo stosowało w swoich laptopach tzw. recovery key, który służył również do uruchamiania konfiguracji BIOS).

Producenci płyt głównych i laptopów wybierają różne klawisze, które pozwalają dostać się do BIOS-u. F2 lub DEL nie zadziała we wszystkich modelach. Z biegiem czasu i kolejnymi generacjami dochodziło nawet do sytuacji, w których producent zastępował wcześniejszy przycisk uruchamiający BIOS innym. Zostało to uwzględnione na liście:

1. ASUS – F2 lub DEL,
2. ASRock – F2 lub DEL,
3. Gigabyte (Aorus) – F2 lub DEL,
4. Acer – F2 lub DEL,
5. Dell – F2 lub F12,
6. Samsung – F2,
7. Toshiba – F2,
8. Huawei MateBook – F2,
9. MSI – DEL,
10. Zotac – DEL,
11. HP – F10,
12. Lenovo (laptop) – F2 lub kombinacja klawiszy Fn + F2,
13. Lenovo (ThinkPad) – Enter, a potem F1,
14. Tablet Microsoft Surface– naciśnij i przytrzymaj przycisk zwiększający głośność.

Jeśli wciskanie podanych klawiszy nie zadziała, spróbuj poszukać instrukcji w Google, wpisując frazę: „jak wejść do BIOS XXXXXX”, gdzie „XXXXXX” jest modelem posiadanego przez Ciebie laptopa lub płyty głównej.

Po wejściu do konfiguracji BIOS wyszukujemy w ustawieniach opcję „boot mode”…

…i zmieniamy jej wartość na UEFI.

W przypadku każdego komputera menu ustawień BIOS-u może się różnić, więc szukamy tej konkretnej opcji. Jeśli BIOS posiada takie opcje, to znajdujemy też pozycję „F12 boot menu” i zmieniamy jej wartość na Enabled. Możemy (nie musimy) znaleźć pozycję „fast boot” lub „quick boot” i również ustawić jej wartość na Enabled. Ta ostatnia funkcja przyspieszy uruchamianie naszego komputera. Nie polecam korzystać z niej przy Windows 11, który do instalacji wymaga włączonego bezpiecznego rozruchu. „Fast boot” i „secure boot” nie mogą być aktywne w jednym czasie - rozruch może być albo szybki, albo bezpieczny. Po dokonaniu wszystkich zmian wciskamy na klawiaturze przycisk „F10” (powoduje to zapisanie ustawień, wyjście z BIOS i restart komputera), wkładamy nasz pendrive do portu USB (najlepiej 3.0) i zatwierdzamy. Komputer uruchomi się ponownie a my wciskamy cyklicznie na przemian przyciski „F11” i „F12” na klawiaturze w celu uruchomienia boot menu. Tam wybieramy nasz przygotowany nośnik z Windowsem.

Po serii ekranów ładowania zobaczymy menu wyboru języka. Wybieramy język, format godziny oraz układ klawiatury i klikamy przycisk „Dalej”.

Następny ekran nie daje nam zbyt dużego wyboru: „Zainstaluj teraz”.

Następnie możemy wprowadzić klucz produktu (jeśli takowy posiadamy).

W przypadku, kiedy nie mamy jeszcze zakupionej licencji lub chcemy aktywować system po instalacji, zaznaczamy opcję „Nie mam klucza produktu” i wybieramy wersję Windowsa, którą chcemy zainstalować na naszym komputerze (jeśli w poprzednim kroku wpiszemy klucz licencyjny to instalator sam wybierze odpowiednią dla niego wersję).

Jeśli po wybraniu wersji systemu i kliknięciu „Dalej” pojawi się okienko z informacją o tym, że pecet nie spełnia wymagań sprzętowych, prawdopodobnie oznacza to, że w komputerze nie ma modułu TPM lub został on wyłączony (dotyczy tylko Windows 11). O tym, jak sprawdzić jego stan i go włączyć pisałem na wcześniejszej stronie z wymaganiami sprzętowymi Windows 11. Tam też znajduje się odnośnik do oficjalnej strony Microsoftu z instrukcją, co zrobić, gdy urządzenie jest nieobecne na płycie głównej.

W kolejnym oknie zaznaczamy pozycję „Akceptuję postanowienia licencyjne” (oczywiście zapoznajemy się wcześniej z przedstawionym regulaminem).

Wybieramy typ instalacji Niestandardowa.

Wybieramy z listy dysk, na którym chcemy instalować nasz system. Klikamy przycisk „Nowa”, aby utworzyć nową partycję i w okienku poniżej wpisujemy rozmiar partycji systemowej (sugeruję rozmiar w okolicach 100 000 MB), a resztę nieprzydzielonego miejsca rozdzielamy na partycje (w zależności od upodobań lub potrzeb tworzymy jedną lub więcej partycji na dane). Kiedy rozdzielimy już cały dysk na partycje musimy je sformatować. Zaznaczamy więc utworzoną partycję (Partycji 1 – zastrzeżonej przez system, NIE formatujemy!) i klikamy przycisk „Formatuj”.

Kiedy mamy już dysk podzielony na partycje, zaznaczamy pierwszą z utworzonych przez nas partycji (systemową), jeśli mamy taką możliwość to wpinamy kabel sieciowy do naszego komputera (w celu pobrania najnowszych aktualizacji systemu w trakcie instalacji) i klikamy przycisk „Dalej”. Teraz pozostaje nam cierpliwie czekać…

…do momentu pojawienia się menu wyboru języka (przy instalacji Windows 11 zapytają nas wcześniej o kraj/region). Wybieramy język, który nam odpowiada i zatwierdzamy przyciskiem „Tak”. W kolejnym kroku wybieramy układ klawiatury, którego będziemy używać. Możemy też dodać kolejne układy klawiatury, ale jeśli nie mamy takiej potrzeby, klikamy po prostu „Pomiń”. Instalator Windows 11 da nam teraz też okazję do nazwania urządzenia. Teraz musimy skonfigurować cały szereg funkcji i ustawień. Ich kolejność i rodzaj w Windows 11 może się różnić.

W kolejnym kroku możemy połączyć się z siecią bezprzewodową jeśli chcemy. Klikamy „Dalej” i przeczekujemy kolejne ekrany konfiguracyjne.

Zakładam, że jeśli czytasz ten poradnik to instalujesz Windowsa do użytku osobistego, więc w kolejnym kroku wybieramy pozycję „Konfiguruj do użytku osobistego”. Następnie otrzymamy możliwość utworzenia konta lub połączenia komputera z istniejącym kontem Microsoft (ta druga opcja pozwala na pełną synchronizację połączonych z kontem urządzeń oraz licencji).

Teraz czeka nas kilka ekranów pozwalających skonfigurować ustawienia rozpoznawania mowy, śledzenia pozycji GPS, etc. Proponuję wybierać pozycje odmowne, ze względu na to, że jeśli któraś aplikacja będzie wymagała uruchomienia którejkolwiek z tych funkcji, system sam nas o tym poinformuje. Osobiście uważam, że pozostawienie tych funkcji włączonych pozwala Microsoftowi na gromadzenie nadmiernych danych o użytkowniku

Czeka nas jeszcze kilka ekranów konfiguracyjnych, po czym użytkownika przywita przeglądarka Edge, informująca, że korzystamy z najlepszego Windowsa w historii.