Co Chińczycy osiągnęli w kosmosie? Lista jest imponująca
Chiński program kosmiczny obecnie niewiele ustępuje liderom – USA i Rosji. Jak doszło do tego, że pozornie niezainteresowane kosmosem państwo w pozaziemskiej eksploracji dogoniło czołówkę?
Spis treści
Chiny są obecnie światową potęgą w wielu dziedzinach. Należą do czołówki państw z największym PKB. Wiodą prym pod względem liczby ludności – ponad 1,4 miliarda obywateli. Stanowią 3. siłę militarną na świecie. Trudno oczekiwać, by takie mocarstwo nie posiadało swojego własnego programu kosmicznego. Chiny z sukcesami eksplorują kosmos, choć można dostrzec, iż są w tym temacie nieco z tyłu, nie kładą dużego nacisku na rywalizację z liderami – USA i Rosją. Przynajmniej tak było podczas wcześniejszego rozwoju programu i zdobyczy kosmicznych „państwa środka”.
Obecna sytuacja wygląda nieco inaczej. Chiny są jedynym krajem na świecie, który ma własną stację kosmiczną. Tiangong, w odróżnieniu od Międzynarodowej Stacji Kosmicznej jest dziełem jednego kraju. W niektórych rzeczach udaje im się nawet przodować, jak np. w przypadku lądowania pierwszej sondy w historii na ciemnej stronie Księżyca. Posiadają kilka własnych kosmodromów. Dzięki nim umieściły jak dotąd na orbitach okołoziemskich ponad 500 satelitów. Chiny mają własny GPS – 35 urządzeń orbitalnych tworzy system pozycjonowania BeiDou. Na Marsie zaś łazik NASA Perseverance ma „towarzystwo” w postaci konkurencyjnego, chińskiego pojazdu Zhurong.
Ale jak to się zaczęło? Jak „państwo środka” zdobywało kosmos? Prześledźmy historię i dotychczasowe kosmiczne kroki milowe Chin, oraz przekonajmy się, w jaki sposób mocarstwo to zyskało swój przyczółek na progu wszechświata.
Początki - wynalazcy rakiet
Jednym z „ojców” współczesnej technologii rakietowej był Wernher von Braun. Konstruktor rakiet balistycznych V-2 po wojnie kontynuował swoja pracę pomagając rozwijać amerykański program kosmiczny. W tej historii jest także polski akcent. Konstanty Ciołkowski, rosyjski uczony polskiego pochodzenia pierwszy opracował teorię wielostopniowych rakiet na paliwo ciekłe. Ale gdzie tutaj Chiny?
Konstantin Ciołkowski urodził się we wsi Iżewskoje w obwodzie Riazańskim w Rosji. Jego ojciec był Polakiem, a matka Rosjanką. Większość swojego życia oparł na pracach naukowych i tworzeniu teorii kosmonautyki. Wierzył, że przyszłość ludzkości leży poza Ziemią, co wyrażają jego słowa – „Planeta jest kolebką rozumu, ale nikt nie zostaje w kołysce na wieki”.
Widzicie zdjęcie powyżej? „Państwo środka” było pionierem technologii rakietowej. Już około XII wieku można było spotkać w Chinach tzw. sztuczne ognie. Były to niewielkie i proste rakiety napędzane stałym materiałem miotającym opartym na prochu (także chiński wynalazek). Używane podczas obrzędów lub świąt służyły do wywoływania efektów dźwiękowych i wizualnych na pewnej wysokości.
Szybko zauważono też militarne możliwości „ognistych pocisków”. Pierwszy w historii atak rakietowy nastąpił prawdopodobnie w 1232 roku, gdy Chińczycy użyli prochowych rac w Kajfengu podczas starcia z Mongołami. Ich bojowe wykorzystanie i wrażenie jakie wywoływały zainteresowały inne nacje, które z czasem zaadoptowały chińską technologię. W europejskiej historii pierwsze wzmianki o chińskich racach pojawiają się w XIV wieku.
