Samoloty w Microsoft Combat Flight Simulator 3 - część 1

Już coraz mniej dni dzieli nas od pojawienia się kolejnego symulatora lotniczego ze stajni Microsoft Games. Po bardzo udanym Flight Simulator 2002, tego roku przyszedł czas na prawdziwą ucztę dla miłośników lotnictwa z czasów II wojny światowej - nową wersję Microsoft Combat Flight Simulator 3. Wiadomo już, że w grze dostępnych będzie w sumie 18 samolotów, po sześć na każdą stronę konfliktu. Dzisiaj przedstawiamy samoloty brytyjskie.

de Havilland Mosquito B. IV, F.B. VI i F.B. XVIII

Samolot myśliwski i bombowy znany również jako "Wooden Wonder" lub "Mossie", z którego korzystali m.in. piloci 305 polskiego dywizjonu PSP w Anglii. Początkowo zaprojektowany jako nieuzbrojony bombowiec, był wielokrotnie modernizowany i przezbrajany. Bardzo dobrze sprawiał się jako dwumiejscowy myśliwiec nocny dalekiego zasięgu i samolot dywersyjny. W połowie 1943 wyprodukowano najliczniejszą serię F.B. VI, dwumiejscowy samolot myśliwsko-bombowy dalekiego zasięgu, napędzany przez dwa 12-cylindrowe widlaste silniki Rolls-Royce Merlin 21 lub 23 o mocy 1103,5 kW. Uzbrojony był w cztery działka 20 mm i cztery karabiny maszynowe 0,303 cala w części dziobowej, plus ładunek bomb w komorze bombowej i na podwieszeniach zewnętrznych lub dodatkowe zbiorniki paliwa. Jego wariantem była wersja F.B. XVIII, uzbrojona w 57 mm działka przeciwpancerne, dzięki czemu zyskał miano „Tse Tse”.

de Havilland Vampire F.1

Był to drugi, po Gloster Meteor, brytyjski samolot odrzutowy, wyprodukowany nieco zbyt późno by wziąć udział w walkach na frontach II wojny światowej. Jego pierwsze egzemplarze wzbiły się w powietrze w kwietniu 1945. Ten jednomiejscowy myśliwiec napędzany był jednym silnikiem o mocy 1360 KM i uzbrojony w 4 działka 20 mm. Miał służyć jako szybki samolot przechwytujący, zdolny dogonić niemieckie Messerschmitty 262. W planach było także przerobienie go na wspomagający samolot myśliwsko-bombowy, z ładunkiem 200 funtów bomb na pokładzie.

Hawker Typhoon IB

Hawker Typhoon był pierwszym myśliwcem brytyjskim, który przekraczał prędkość 600 km/h. Został wyposażony w potężny 24 cylindrowy silnik Napier Sabre w układzie H o pojemności 36 litrów i mocy ponad 2260 KM. Pierwsza seria samolotów, oznaczona jako Typhoon IA posiadała uzbrojenie składające się z 12 karabinów maszynowych, natomiast druga, oznaczona jako Typhoon IB, otrzymała 4 działka kalibru 20 mm. Ostatnia seria otrzymała dodatkowo śmigło czterołopatowe. Myśliwiec ten był skuteczna bronią przeciwko niemieckiemu FW 190. Wykorzystywany był również z dużym powodzeniem jako szturmowiec przeciwko niemieckim kolumnom pancernym czy transportom kolejowym.

Hawker Tempest V

Hawker Tempest V to najszybszy myśliwiec brytyjski uczestniczący w II wojnie światowej. Pierwszy prototyp , zaprojektowany na bazie myśliwca bombowego Typhoon, wzbił się w powietrze we wrześniu 1942, a w kilka miesięcy później odbył się pierwszy lot prototypu Tempest I, w którym chłodnice zamontowano w skrzydłach. Pierwszym seryjnym myśliwcem był Tempest V z chłodnicą umieszczoną pod silnikiem, którego produkcja rozpoczęła się w połowie 1943. Swoją szybkość Tempest zawdzięczał lekkiej konstrukcji i 12 cylindrowemu silnikowi Napier Sabre II w układzie H o mocy 2180 KM. Na uzbrojenie składały się cztery działka 20mm w skrzydłach oraz zaczepy pod skrzydłami na pociski rakietowe lub 900 kg bomb. Początkowo samoloty te były wykorzystywane do atakowania niemieckich celów naziemnych we Francji, jednak niebawem skierowano te najszybsze myśliwce do zwalczania bomb latających V-1. W ostatnim okresie wojny myśliwce te współpracowały z armia lądowa w zwalczaniu niemieckich jednostek pancernych pociskami rakietowymi.

North American B-25C (Mitchell II), B-25H i B-25J (Mitchell III)

Zaprojektowany w wytwórni North American bombowiec szturmowy stał się najpopularniejszym bombowcem II wojny światowej, latając praktycznie na wszystkich jej frontach. W czasie wojny Anglicy korzystali z ok. 800 sztuk samolotów Mitchell otrzymanych od amerykanów. Samolot napędzały silniki Wright Cyclone R-2600-9 o mocy 1350 KM i był uzbrojony w 3 karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm i jeden 12,7 mm w tylnym stanowisku. W wersji B-25A dodano opancerzenie kabiny i odporne na przestrzelenia zbiorniki paliwa. W sierpniu 1941 pojawiła się wersja B-25B z mocniejszym uzbrojeniem kalibru 12,7 mm i obrotowymi wieżyczkami strzeleckimi na grzbiecie i spodzie kadłuba. Pod koniec 1941 roku do produkcji weszła wersja B-25C, którą wyposażono w autopilota i silniki R-2600-29. W celu zwiększeniu skuteczności przy atakowaniu celów naziemnych, w wersji B-25G zamontowano działko typu M-4 kalibru 75 mm w przedniej części kadłuba. W wersji B-25H zachowano działko M-4, ale dodano dodatkowe 4 karabiny maszynowe 12,7 mm w przedniej części kadłuba. Nieznacznie przesunięto tez ku przodowi wieżyczkę grzbietową. Najliczniej produkowaną była wytwarzana od sierpnia 1943 wersja B-25J z 13 karabinami maszynowymi Colt Browning 12,7 mm oraz uchwytami na 1800 kg bomb. Późniejsze wersje miały dodatkowo prowadnice dla 8 pocisków rakietowych kalibru 127 mm. Brytyjczycy wykorzystali je do przygotowania trenu oraz ataku na kluczowe cele przed inwazją w Normandii. Wyposażone w dodatkowe działka modele H i J spisywały się doskonale przeciwko celom naziemnym.

Supermarine Spitfire Mk L.F. IXc i L.F. Ixe

Spitfire Mk IX uważany jest przez wielu za najlepszą wersję tego myśliwca. Powstał on z myślą o przeciwstawieniu się niemieckim myśliwcom Focke-Wulf Fw 199A-1 i Me-109G, które wykazały wyższość nad poprzednimi modelami Spitfire zarówno w walce powietrznej, jaki i siły ognia. W ramach eksperymentu przerobiono model Mk Vc montując mocniejszy silnik wysokościowy ze sprężarką dwustopniową Rolls-Royce Merlin V-12 o mocy 1565 KM. Uzyskano bardzo dobry samolot myśliwski, który oznaczono jako Spitfire Mk IXc. W pierwszych egzemplarzach przyjęto uzbrojenie z wersji Mk Vc, Składające się z dwóch działek 20 mm i 4 karabinów 7,7 mm. W 1942 przystąpiono do produkcji kilku odmian wersji Mk IX przeznaczonych do różnych zadań. Spitfire F Mk IX to podstawowa odmiana myśliwska, L.F. Mk IX działała na małej wysokości i miała silnik Merlin 66 o mocy 1580 KM, H.F. Mk IX z silnikiem Merlin 70 o mocy 1475 KM miała zwiększona rozpiętość skrzydeł o spiczastych końcówkach i była przeznaczona do walk na dużych wysokościach. W 1944 wprowadzono wersję Mk IXe, w którym działka były odsunięte od kadłuba, a ich miejsce zajęły karabiny 12,7 mm. Montując w kadłubie dodatkowe zbiorniki paliwa zwiększono zasięg samolotu.